Πώς μπορώ
να μη θυμώσω τη στιγμή που θυμώνω, πώς μπορώ να μην αντιδράσω την στιγμή που
αδικούμαι;
Πώς μπορώ την στιγμή που στενοχωρούμαι από πράγματα γύρω μου, να έχω
ειρήνη; Να ψάλλω στον Κύριο και να έχω χαρά μέσα μου, όταν πιέζομαι εξωτερικά;
Πώς μπορεί να γίνει αυτό το πράγμα; Πώς μπορώ, αντί να ζω μόνο για τον εαυτό
μου, να ζω για τους άλλους ανθρώπους γύρω μου; Να είμαι συνδεδεμένος μαζί τους
πνευματικά, παρά συναισθηματικά; Πώς μπορώ να το κάνω;
Μόνο με τη χάρη του
Θεού. Αλλά πρέπει να υπάρχει μέσα μας και το θέλημα, το δικό μας θέλημα, η
επιθυμία, η γνώση ότι αυτή είναι η ζωή που ο Θεός μας θέλει να ζήσουμε. Η
χριστιανική μας ζωή παρομοιάζεται σαν ένα πλοίο στη θάλασσα, όπως τότε οι
μαθητές.
Υπάρχουν ενάντιοι άνεμοι, θύελλες, ψηλά κύματα, φουρτούνες, όλα αυτά
χτυπούν κατά καιρούς το πλοίο μας, λίγες είναι οι στιγμές που πλέουμε μέσα σε
ήσυχα νερά. Μέσα σε όλα αυτά αν λιγοψυχήσουμε, αν χάσουμε την πίστη μας και την
αγαθή μας συνείδηση, θα γίνουμε ναυαγοί (Α’ Τιμ.α:19), θα χάσουμε τον προορισμό
μας.
Όλα που συμβαίνουν στη ζωή μας, οι θλίψεις, οι εναντιώσεις, τα σκάνδαλα,
αυτά που μας στενοχωρούν, δεν είναι μήπως για να μορφώσει μέσα μας ο Θεός
χαραχτήρα δικό Του; Κάθε τόσο χρειάζεται να ρωτούμε τους εαυτούς μας, πού πάμε;
Πού βρισκόμαστε; Ποια είναι η κατεύθυνση μας; Είμαι στη σωστή κατεύθυνση, είμαι
μέσα στην πίστη, στην υπακοή;
