Εβρ.ς:13 Γεν:κβ:15.
Είναι μεγάλο πράγμα να βάζεις πρώτα το Θεό και μετά τους συγγενείς σου. Βλέπουμε
τι ισχύ έχει η υπακοή στο λόγο του Θεού. Ο Θεός ορκίστηκε στον εαυτό Του.
Εβρ.ς:16 Παίρνει
ένα παράδειγμα από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Στο Δικαστήριο ορκίζεσαι
και δέχονται τον όρκο σου.
Εμείς είμαστε οι κληρονόμοι της επαγγελίας. Προκειμένου να
πείσει τον Αβραάμ και τον κάθε ένα από μας, ο Θεός χρησιμοποίησε τον όρκο.
Εβρ.ς:18 Τα δύο
αυτά πράγματα είναι: 1) ο όρκος 2) η επαγγελία (θα σε ευλογήσω). Και δεν
αλλάζουν με τίποτα. Ότι και να κάνει ο κόσμος, η βουλή του Θεού θα εκτελεστεί.
Αυτά που μας υποσχέθηκε ο Θεός θα μας τα δώσει, γιατί είμαστε κληρονόμοι Θεού, και
συγκληρονόμοι Χριστού.
Ο Θεός λέει ότι θα κληρονομήσουμε τον Ίδιο, τη θεία Του
φύση. Είναι προνόμιο λοιπόν και είναι δική μας απόφαση να συμβεί αυτό. Και όλα
αυτά, για να έχουμε ισχυράν παρηγορίαν.
Γιατί ο διάβολος θα έρθει να σε πειράξει, να σου βάλει αμφιβολίες, απιστία.
Όμως όταν ξέρεις ότι ο Θεός έχει ορκιστεί σε κάτι, ΠΩΣ μπορείς ανόητε άνθρωπε
να αμφιβάλεις; Η ελπίδα μας είναι η άνω κλήση, η αρπαγή. «έστω ο Θεός αληθής, πας δε άνθρωπος ψεύστης» (Ρωμ.γ:4).
Εβρ.ς:19-20 Αν
νοιώθεις την ψυχή σου να κλυδωνίζεται, να θυμάσαι την ελπίδα και τον όρκο το Θεού.
Το εσωτερικό του καταπετάσματος είναι τα Άγια των Αγίων.
Η άγκυρα πιάνει μέσα στο θρόνο του Θεού. Κρίκοι- κρίκοι πίστης
που κρατούνται από την παρουσία του Θεού. Έτσι ό,τι κύματα κι αν έρθουν εδώ στη
γη, εσύ κρατιέσαι από ψηλά.
Ο Χριστός άνοιξε την είσοδο προς τα Άγια των Αγίων, όταν σκίστηκε
το καταπέτασμα. Στη Σκηνή του Μαρτυρίου και στο ναό, μέσα από το καταπέτασμα,
υπήρχε η κιβωτός της Διαθήκης μέσα στην οποία ήταν η χρυσή στάμνα με το μάνα, οι
πλάκες του Νόμου και η ράβδος του Ααρών. Η κιβωτός ήταν από ξύλο, ντυμένη με
χρυσό και από πάνω ήταν ένα ολόχρυσο καπάκι στο οποίο ήταν 2 σφυρήλατα
χερουβείμ. Εκεί μέσα φανερωνόταν η δόξα του Θεού.
Η άγκυρα λοιπόν πάει και γαντζώνεται από την κιβωτό της
Διαθήκης, που είναι ο Ιησούς Χριστός.
Αρχίζει τώρα να μας μιλάει για την αρχιερατική θέση του
Ιησού Χριστού. Ας δούμε μερικά πράγματα από την Παλαιά Διαθήκη.
Ο Θεός κάλεσε το Μωυσή και τον Ααρών, στον οποίο είπε: εσύ
θα είσαι αρχιερέας και από το σπέρμα σου θα μπαίνουν και θα βγαίνουν στη σκηνή
του μαρτυρίου. Οι Λευίτες ήταν όλη η φυλή του Λευί. Όλοι οι Λευίτες δεν ήταν
ιερείς, παρά μόνο από τη γενιά του Ααρών.
Μέσα στη Σκηνή του Μαρτυρίου δεν έμπαινε κανείς εκτός από
τον αρχιερέα και μέσα στα Άγια των Αγίων έμπαινε πάλι μόνο ο αρχιερέας μια φορά
το χρόνο.
Ο Μωυσής έμπαινε όσο ζούσε, γιατί ήταν ανώτερος από τον
Ααρών, αφού αυτός τον έχρισε. Ο Μωυσής εδώ είναι τύπος του Θεού και ο Ααρών
τύπος του Χριστού.
Ο Θεός ήθελε να κάνει αρχιερέα το Μωυσή. Αλλά επειδή
αρνήθηκε να μιλάει, αρνήθηκε να πει τα λόγια που του είπε ο Θεός στο Φαραώ, αν
και δεν είχε πρόβλημα, ο Θεός έχρισε τον Ααρών. Λέει ότι ψέλλιζε, αλλά στις
Πράξ:ζ:22, λέει ότι ήταν δυνατός εν λόγοις,
που σημαίνει ότι ήταν δικαιολογίες αυτά που έλεγε στο Θεό.
Ο αρχιερέας λοιπόν, μία φορά το χρόνο, τη μέρα του εξιλασμού,
έμπαινε για να θυμιάσει μέσα στην παρουσία του Θεού. Πολλοί αρχιερείς έμεναν
νεκροί εκεί μέσα γιατί έμπαιναν αψηφώντας τις εντολές του Θεού, σχετικά με τον
καθαρισμό τους και ο Θεός τους χτυπούσε. Κάτι τέτοιο έγινε και με τον Πέτρο,
τον Ανανία και τη Σαπφείρα.
Τώρα, τα Άγια των Αγίων δεν είναι εκεί, αλλά εδώ, ανάμεσά
μας. Η Σκηνή του Μαρτυρίου ήταν τύπος, σκιά των επουρανίων. Πρόδρομος: αυτός
που προπορεύεται.
Τι σημαίνει αρχιερέας κατά την τάξη Μελχισεδέκ.
Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα. Πολλοί, θέλοντας να
υποστηρίξουν τη θεωρία της Τριάδας, κάνουν το Μελχισεδέκ να είναι το δεύτερο πρόσωπο
της Τριάδας.
Ο λόγος του Θεού μιλάει εδώ για δύο τάξεις αρχιερέων. Την
τάξη του Ααρών και την τάξη Μελχισεδέκ. Τις συγκρίνει, για να μας πει ότι ο Ιησούς
δεν είναι αρχιερέας κατά την τάξη του Ααρών, αλλά κατά την τάξη Μελχισεδέκ.
