Τα χαρίσματα του Πνεύματος (32)

Ενέργειες θαυμάτων

Απ’ τα εννιά χαρίσματα του Πνεύματος, οι ενέργειες θαυμάτων είναι το πιο εντυπωσιακό, αλλά και δραματικό. Αυτή καθ’ αυτή η λέξη «θαύμα» φανερώνει το υπερφυσικό. Η πράξη που μπορεί να γίνει με ανθρώπινη δύναμη ή ευφυΐα δεν μπορεί να ταξινομηθεί σαν θαύμα.

Θαύμα, είναι «ένα γεγονός που δεν εξηγείται από τους φυσικούς νόμους και έτσι θεωρείται ότι έχει υπερφυσική προέλευση ή είναι έργο του Θεού». Πρόκειται για ένα εξαιρετικό, ασυνήθιστο συμβάν που αναστέλλει ή ξεπερνά τους νόμους της φύσης, όπως τους ξέρουμε. Πρόκειται για άμεση επέμβαση του Θεού. Φυσικά, για το Θεό όλα τα πράγματα είναι δυνατά, και ότι είναι θαύμα για μας, είναι τυπική διαδικασία γι’ Αυτόν. Ο Θεός είναι ο Δημιουργός, και ως εκ τούτου μπορεί να εργαστεί με τρόπους που είναι αδιανόητοι και αδύνατοι για εμάς.

Σε γενικές γραμμές, όλες οι απαντήσεις στην προσευχή, όλα τα πνευματικά χαρίσματα, καθώς και όλες οι θείες θεραπείες είναι θαυματουργικά γεγονότα (Πράξ.ιθ:11-12). Όμως, η Α’ Κορ.ιβ αναφέρει «ενέργειες θαυμάτων» σαν ένα συγκεκριμένο χάρισμα, διαφορετικό από τα άλλα, συμπεριλαμβανομένης της θεραπείας. Αν και υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα σ’ αυτό το χάρισμα και στα χαρίσματα ιαμάτων, οι ενέργειες θαυμάτων προχωράνε πέρα απ’ την αρμοδιότητα των χαρισμάτων θεραπείας. Η θεραπεία εργάζεται στην περιοχή του ανθρωπίνου σώματος, ενώ τα θαύματα έχουν να κάνουν με όλη τη δημιουργία.

Η λέξη «ενέργειες» δείχνει μια συγκεκριμένη λειτουργία του Θεού, και δεδομένου ότι «οι ενέργειες θαυμάτων» είναι ένα χάρισμα «για» κάποιον, φανερώνει μια λειτουργία μέσα από, με, ή μέσω, κάποιου μέλους του σώματος του Χριστού. Ο Θεός μπορεί να κάνει θαύματα στη ζωή των αμαρτωλών, αλλά το χάρισμα της ενέργειας θαυμάτων υποδηλώνει τη δράση του Θεού μέσα από την εκκλησία Του. Με λίγα λόγια, η ενέργεια ενός θαύματος είναι η υπερφυσική παρέμβαση του Θεού που ξεπερνά τους νόμους της φύσης σε μια κατάσταση και λειτουργεί μέσω ή με ένα ανθρώπινο σκεύος.

Η Εκκλησία της Καινής Διαθήκης είδε τις ενέργειες θαυμάτων σε πολλές περιπτώσεις. Το πνεύμα μετέφερε το Φίλιππο από την έρημο της Γάζας στην Άζωτο (Πράξ.η:39-40). Ένας άγγελος θαυματουργικά απελευθέρωσε τον Πέτρο από τη φυλακή ενώ η εκκλησία προσευχόταν γι' αυτόν (Πράξ.ιβ:5-11). Δαιμόνια εκδιώχθηκαν από ανθρώπους που είχαν στην κατοχή τους (Πράξ.η:6-7, ιθ:11-12). Ένας νεαρός, ο Εύτυχος, αποκοιμήθηκε κατά τη διάρκεια ενός μακροσκελούς κηρύγματος του Παύλου, έπεσε από τον τρίτο όροφο όπου καθόταν, έσπασε το λαιμό του και πέθανε, αλλά αφού ο Παύλος τον φρόντισε προσωπικά, αναστήθηκε από τους νεκρούς (Πράξ.κ:9-12). Πέρα από τη θεραπεία της ασθένειας ή της αναπηρίας, αυτό το γεγονός ήταν ένα θαύμα αναστάσεως και αποκατάστασης στη φυσική ζωή. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο Θεός ανέστησε την Ταβιθά (Δορκάδα) από τους νεκρούς μέσω των προσευχών του Πέτρου (Πράξ.θ:36-42). Ο Παύλος προστατεύτηκε από κακό ως εκ θαύματος, όταν ένα δηλητηριώδες φίδι τον δάγκασε (Πράξ.κη:3-6).

Μερικά θαύματα είναι εμφανή μόνο σε όσους πιστεύουν, οι άπιστοι θα δώσουν κάποια φυσική εξήγηση ή θα πουν ότι ήταν θέμα τύχης ή σύμπτωση. Άλλα θαύματα, βέβαια, προκαλούν κάθε λογική εξήγηση.

Εξ ορισμού, τα θαύματα είναι ασυνήθιστα και πέρα από το φυσιολογικό. Όπως με όλα τα πνευματικά χαρίσματα, πρέπει να περιμένουμε τις ενέργειες των θαυμάτων, αλλά δεν πρέπει να σκεφτούμε ότι μπορούμε να λειτουργούμε σε όλη μας τη ζωή με αυτό το χάρισμα. Για παράδειγμα, παρά το θαύμα με το Φίλιππο, οι απόστολοι δεν σκέφτηκαν ότι έτσι θα ταξιδεύουν από εδώ και στο εξής! Οι περισσότεροι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα που συνελήφθησαν δεν απελευθερώθηκαν θαυματουργικά από τη φυλακή, και οι περισσότεροι που πέθαναν δεν αναστήθηκαν.

Η ακρίβεια, η τάξη και μια αίσθηση διεύθυνσης είναι φανερά σε κάθε τι που έχει κάνει ο Θεός, σε ό,τι τώρα κάνει και σε ό,τι πρόκειται να κάνει. Μπορεί να αισθανόμαστε ότι κάνοντας θαύματα ο Θεός παρεκκλίνει από το σχέδιο και το σκοπό της ισορροπημένης τελειότητας. Ωστόσο, τα θαύματα πάντοτε αντισταθμίζονται από το χαρακτήρα των αναγκών.

Το να έχει συμβεί ένα θαύμα στη ζωή σου, αυτόματα εναποθέτει πάνω σου μεγαλύτερη ευθύνη απέναντι στο Θεό. Τα θαύματα ποτέ δεν προορίστηκαν για να εξομαλύνουν το χριστιανικό μας δρόμο κι έτσι να «ξεγλιστρήσουμε» στον ουρανό. Ποτέ δεν σχεδιάστηκαν για να κάνουν τεμπέληδες τους χριστιανούς, ώστε η πρώτη μας αντίδραση σε μια αποτυχία να είναι οπισθοχώρηση λέγοντας: «Ας το αναλάβει ο Θεός»! Δεν πρέπει ποτέ να περιμένουμε το Θεό να παρέμβει μ’ ένα θαύμα, αν πρώτα εμείς δεν έχουμε προσπαθήσει με όλη μας τη δύναμη.

Κάποιοι περιμένουν από το Θεό να τους παρέχει όλες τις ανάγκες με θαυματουργικό τρόπο, αλλά Αυτός έχει ένα πιο πεζό σχέδιο για την καθημερινή ζωή, το οποίο περιλαμβάνει σκληρή δουλειά, καλή διαχείριση, και πιστότητα στον αποδεκατισμό και τις προσφορές. Ο γενικός κανόνας είναι, «εάν τις δεν θέλη να εργάζηται, μηδέ ας τρώγη» (Β΄ Θες.γ:10). Μερικοί ζηλεύουν τα σπίτια και τα αυτοκίνητα των άλλων, αλλά δεν μπορούν να αναγνωρίσουν ότι, ενώ ο Θεός είναι αυτός που έχει ευλογήσει τους ιδιοκτήτες, σε πολλές περιπτώσεις αυτά τα υπάρχοντά προέκυψαν από χρόνια σκληρής δουλειάς, πειθαρχίας, λιτότητας, αποταμίευσης και σχεδιασμό.

Πρέπει να εμπιστευόμαστε το Θεό ότι θα προμηθεύσει τις ανάγκες μας, περιμένοντας απαντήσεις στην προσευχή και την ενέργεια των θαυμάτων, αλλά δεν πρέπει να παραμελούμε την καθημερινή μας ευθύνη να λειτουργούμε με σύνεση σύμφωνα με τους νόμους της φύσης, την κοινωνία, και την οικονομία. Η πίστη δεν φαίνεται από την αδράνεια αλλά από έργα — κάνοντας ό, τι μπορούμε και ότι ξέρουμε να κάνουμε.

Τα θαύματα στην πρώτη εκκλησία όχι μόνο ικανοποιούσαν πραγματικές ανάγκες, αλλά ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικά στη διάδοση του Ευαγγελίου (Πράξ.θ:42.) Ο Θεός κάνει θαύματα και σήμερα σαν ένα αποτελεσματικό μέσο για την προώθηση της αλήθειας και την ενίσχυση της εκκλησίας.

Όμως, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί γιατί κι ο διάβολος κάνει θαύματα. Βέβαια η ικανότητά του αυτή είναι περιορισμένη απ’ το Θεό. Όταν ο Μωυσής παρουσιάστηκε μπροστά στο Φαραώ σε μια προσπάθεια να τον πείσει ν’ αφήσει το λαό του Θεού, έγινε ένα θαύμα. Όμως βλέπουμε ότι κι οι μάγοι της Αιγύπτου μπόρεσαν να κάνουν το ίδιο θαύμα εκτός από κάτι: η υπεροχή της δύναμης του Θεού φάνηκε όταν το ραβδί του Ααρών κατάπιε τα ραβδιά των Αιγυπτίων.

Για το σαρκικό ή τον πνευματικά αδύνατο άνθρωπο, η δύναμη του διαβόλου μοιάζει πολύ συχνά μ’ αυτή του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο είναι επιτακτική ανάγκη να είμαστε αρκετά πνευματικοί για να ξεχωρίζουμε τα έργα του διαβόλου και να τα διακρίνουμε απ’ τη θαυματουργική δύναμη του Θεού. Σ’ αυτή την περίπτωση βοηθάει το χάρισμα διάκρισης πνευμάτων.

Ο Θεός μας δεν φοβάται καμία πρόκληση κι έτσι πρέπει να είναι κι ο άνθρωπος του Θεού. Η γνώση που είχε για το Θεό καθώς και η πίστη στη δύναμη και την πιστότητά Του, ικάνωσαν τον Ηλία να προκαλέσει τους προφήτες του Βάαλ (Α’ Βασ.ιη:21).

Η πρόκληση ήταν τόσο έντιμη, που οι ακόλουθοι του Βάαλ ήταν υποχρεωμένοι να τη δεχτούν για να σώσουν την υπόληψή τους. Ο Ηλίας ήταν απόλυτα βέβαιος ότι ο Θεός του θα απαντούσε με κάποιο πιστικό τρόπο, ώστε μπήκε σε μια φαινομενικά δυσκολότερη δοκιμασία με το να σκάψει τάφρο γύρω απ’ το θυσιαστήριο και να βρέξει το θυσιαστήριο, τη θυσία και τα ξύλα με τέσσερα βαρέλια νερό. Μετά, καθώς περίμενε τη σειρά του κι έβλεπε τους προφήτες του Βάαλ να επικαλούνται το θεό τους να στείλει φωτιά πάνω στη θυσία τους, ο Ηλίας άρχισε να τους προσβάλει κοροϊδεύοντάς τους (εδ.27).

Η παντελής έλλειψη φόβου στον Ηλία είχε βαθιές ρίζες, έτσι επιδιόρθωσε το θυσιαστήριο που είχε χαλάσει και το ξανάκτισε σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο με 12 λίθους. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Για να έχουμε τέλεια εμπιστοσύνη και βεβαιότητα στην παρέμβαση της δύναμης του Θεού, πρέπει να υπάρχει η ασφάλεια ότι έχουμε υπακούσει στο λόγο Του. Ξέροντας ότι αυτός είχε εκπληρώσει τις προϋποθέσεις, ο Ηλίας άφησε την ευθύνη της αξιοπιστίας του Θεού σ’ Αυτόν που ανήκε, στον Ίδιο το Θεό. Μετά απ’ όλα αυτά η πρόκληση περιστράφηκε γύρω απ’ την ερώτηση: Ποιος είναι Θεός; Έτσι, ο αληθινός Θεός έπρεπε τώρα ν’ αποκαλύψει τον Εαυτό Του και να ζητήσει λατρεία απ’ όλους. Τα θαύματα κι όχι οι απλοί άνθρωποι, είναι αυτά που φανερώνουν τέλεια τη δύναμη του Θεού.

Δεν εναποθέτει μόνο μεγαλύτερη ευθύνη η παρουσία ενός θαύματος στη ζωή κάποιου πιστού, αλλά υπάρχουν και μεγαλύτερες απαιτήσεις απ’ αυτούς που έχουν παρακολουθήσει ένα θαύμα (Ματθ.ια:21-24).

Η παραβολή των ταλάντων στο Ματθ.κε αντικατοπτρίζει το γεγονός ότι υπάρχει μια άμεση σχέση ανάμεσα σε ό,τι μας έχει δώσει ο Κύριος και σ’ αυτά που περιμένει από μας. Ακόμα ο Ιησούς όταν αναφέρθηκε στον σοφό οικονόμο είπε.. (Λουκ.ιβ:48) όστις όμως μη γνωρίσας έπραξεν άξια δαρμών, θέλει δαρθή ολίγον· εις πάντα δε, εις τον οποίον εδόθη πολύ, πολύ θέλει ζητηθή παρ' αυτού, και εις όντινα ενεπιστεύθη πολύ, περισσότερον θέλουσιν απαιτήσει παρ' αυτού. Είμαστε πιστωμένοι με όλη τη γνώση του Θεού που έχουμε.

Απ’ την αρχή, ο Θεός είχε καταστήσει τον άνθρωπο υπεύθυνο για τη γνώση που είχε γι’ Αυτόν, όπως φαίνεται απ’ το θαύμα της δημιουργίας. Οι άνθρωποι της Παλαιάς διαθήκης ήταν υπεύθυνοι για την επιπλέον γνώση που έπαιρναν απ’ τα χείλη και τα γραπτά των προφητών. Σήμερα, είμαστε υπεύθυνοι όσο ποτέ άλλοτε γιατί δεν έχουμε μόνο τη μαρτυρία της δημιουργίας ή την άνεση να πλησιάσουμε τα γραπτά των προφητών, αλλά έχουμε πάρει τη θαυμαστή αποκάλυψη του Θεού εν Χριστώ!

Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της Γραφής, βρίσκουμε πάρα πολλά θαύματα. Πολλοί από μας, χωρίς αμφιβολία, γνωρίσαμε το λόγο του Θεού μέσα από κάποια Βιβλική ιστορία που ήταν βασισμένη σε κάποιο θαύμα της Π.Δ. Η καρδιά μας σκιρτάει όταν διαβάζουμε την ιστορία του Μωυσή να οδηγεί το λαό Ισραήλ προς την Ερυθρά θάλασσα, τον Ιησού του Ναυή να κάνει κύκλους γύρω απ’ τα τείχη της Ιεριχώ ή τον Δαβίδ να σκοτώνει το Γολιάθ.

Τα θαύματα ήταν μια καθημερινή πραγματικότητα για τον Ισραήλ στα 40 χρόνια της περιπλάνησής τους στην έρημο. Κάθε μέρα ξυπνούσαν κι έβρισαν το φαγητό της ημέρας σε μορφή Μάννα. Σαράντα χρόνια περπατούσαν χωρίς να λιώσουν τα παπούτσια τους. Ο τρόπος που σωζόταν από την κρίση του Θεού, επιβλέποντας στο χάλκινο όφη, ήταν άλλο ένα θαύμα.

Ο Ιησούς του Ναυή ήταν άνθρωπος πίστης. Όταν χρειάστηκε να παραταθεί η μέρα για να τελειώσει τη μάχη, αφού ήξερε ότι είναι στο θέλημα του Θεού, δεν δίστασε καθόλου να φωνάξει (δεν ψιθύρισε) μπροστά στο στρατό, «Στήθι ήλιε επί την Γαβαών και σύ σελήνη επί την φάραγγα Αιαλών» (Ι.Ναυή ι:12). Μπορεί κανείς να φανταστεί την πίστη που δημιουργήθηκε στους Ισραηλίτες όταν είδαν το σύμπαν να υπακούει στη διαταγή του αρχηγού τους.

Καθώς ολόκληρος ο κόσμος γνώρισε αυτή την παύση του ηλιακού συστήματος, ο Δημιουργός Θεός φανέρωσε ότι έχει τον έλεγχο του σύμπαντος.

Ο Θεός έκανε πολλά θαύματα μέσα απ’ τον Ηλία. Αναφερθήκαμε ήδη στο όρος Κάρμηλος, αλλά ας θυμηθούμε και την περίπτωση με τη χήρα στα Σαρεπτά που υπάκουσε στον άνθρωπο του Θεού και έτσι δεν της έλειψε το φαΐ και το λάδι.

Ο Δανιήλ και τα τρία Εβραιόπουλα έγιναν αιτία, στη Βαβυλώνα, ο Θεός να δείξει και πάλι τη δύναμή Του. Το καμίνι με τη φωτιά και ο λάκκος με τα λιοντάρια είναι τα πιο γνωστά θαύματα.

Σ’ όλα αυτά τα θαύματα της Π.Δ. βλέπουμε ότι ο Θεός αποδείκνυε τον Εαυτό Του σαν Παντοδύναμο. Βλέποντας ακόμα τ’ αποτελέσματα αυτών των θαυμάτων, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι τα θαύματα στη διακονία του Ιησού θα έκαναν μεγάλη εντύπωση σ’ αυτούς που γινόταν μάρτυρες αυτών. Ακόμα στο Ιωαν.ιδ:12 ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, όστις πιστεύει εις εμέ, τα έργα τα οποία κάμνω, και εκείνος θέλει κάμει, και μεγαλήτερα τούτων θέλει κάμει διότι εγώ υπάγω προς τον Πατέρα μου».

Η Κ.Δ. είναι γεμάτη από θαύματα που το καθένα σκόπευε να επηρεάσει τους ανθρώπους ώστε να δεχτούν τη θεότητα του Ιησού και να Τον υψώσουν ανάλογα. Όπως αναφέρεται, ο Ιησούς έκανε αξιοσημείωτα θαύματα στην 42μηνη περίοδο της διακονίας Του. Αυτά, μαζί με τα θαύματα που έγιναν απ’ τους μαθητές Του, σκοπό είχαν να δείξουν ότι Αυτός ήταν ο αναμενόμενος τόσο πολύ Μεσσίας.

Το πρώτο θαύμα του Ιησού ήταν αυτό στην Κανά όπου μετέτρεψε το νερό σε κρασί, φανερώνοντας έτσι την εξουσία που είχε πάνω στους νόμους της φύσης, όπως και στην περίπτωση που ησύχασε την τρικυμία.

Αργότερα, ο Ιησούς απέδειξε ότι η Δημιουργική δύναμη του Θεού δεν σταμάτησε την 6^η μέρα της δημιουργίας. Όταν ανάστησε το Λάζαρο απ’ τους νεκρούς (Ιωαν.ια), προχώρησε πολύ περισσότερο απ’ τη δύναμη της θεραπείας, δημιουργώντας ζωή σ’ ένα νεκρό σώμα. Μπορεί η επιστήμη να έχει κάνει βήματα στο θέμα της θεραπείας, η δημιουργία ζωής είναι κάτι που ανήκει μόνο στο Θεό.

Με την ίδια δύναμη ο Ιησούς ανάστησε το γιο της χήρας κι έδωσε το φως σε κάποιον που είχε γεννηθεί τυφλός. Μετά, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ανάστησε τον εαυτό Του απ’ τους νεκρούς κι έτσι «έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων» (Α’ Κορ.ιε:20).

Η υπόσχεση του Ιησού στο Ιωάν.ιδ:12 εκπληρώθηκε πολύ γρήγορα στην πρώτη εκκλησία, καθώς τη βλέπουμε να ενεργεί θαύματα απ΄ την πρώτη στιγμή. Στο πέμπτο κεφάλαιο των Πράξεων κάποιοι απ’ τους αποστόλους ρίχτηκαν σε μια κοινή φυλακή, αλλά το ίδιο βράδυ ελευθερώθηκαν από άγγελο του Κυρίου. Μετά από τρία κεφάλαια, βλέπουμε το Πνεύμα να μεταφέρει υπερφυσικά το Φίλιππο από της έρημο της Γάζα σε άγνωστο μέρος.

Στο δωδέκατο κεφάλαιο των Πράξεων διαβάζουμε για τη φυλάκιση και απελευθέρωση του Πέτρου, όπως ενεργήθηκε από ένα άγγελο του Κυρίου.

Από το δέκατο έκτο κεφάλαιο των Πράξεων διαβάζουμε την πολύ γνωστή ιστορία της απελευθέρωσης του Παύλου και του Σίλα από τη φυλακή των Φιλίππων μετά από ένα σχεδιασμένο από το Θεό σεισμό. Στις Πράξ.κη περιγράφεται η παρέμβαση του Θεού σ’ ένα ναυάγιο πλοίου στο νησί της Μάλτας. Όλα αυτά, βέβαια, δεν είναι παρά ελάχιστα δείγματα των θαυμάτων που ακολουθούσαν κάθε κίνηση της πρώτης εκκλησίας.

Κάνουμε μεγάλο λάθος αν επιμένουμε ότι ο καιρός των θαυμάτων έχει περάσει. Το χάρισμα των θαυμάτων καλεί τους ανθρώπους ¨να έρθουν να δουν». Μετά, αφού δουν, ανακαλύπτουν και αναγνωρίζουν ότι είναι ο Θεός αυτός που ενεργεί αυτά τα υπερφυσικά σημεία. Μέσα από τα θαύματα, ο κόσμος βλέπει ότι η εκκλησία σχετίζεται με το Χριστό. Ο Μωυσής απόδειξε την κλήση και την αποστολή του μέσα από τα σημεία και τα θαύματα που διενεργήθηκαν στο παλάτι του Φαραώ. Ο κόσμος κοιτάζει την εκκλησία για να δει γεγονότα που θα αποδείξουν ότι είναι πραγματικά το σώμα του Χριστού.