Ηθικές αρχές της διακονίας - Οι σχέσεις του εργάτη με το βοηθό του

Ένα μέρος της δουλειάς ενός εργάτη μπορεί να είναι να θερίσει εκεί που άλλοι έχουν σπείρει. Πολλοί το ξεχνάνε αυτό καθώς δουλεύουν για τον Κύριο. Μπορεί καμιά φορά ν’ ακουστεί: «Τίποτα δεν είχε γίνει σ’ αυτή την εκκλησία μέχρι που ο αδελφός και η αδελφή Τάδε ανέλαβαν». Αυτοί που μιλάνε έτσι, ξεχνάνε τις θυσίες και τον κόπο αυτών που ίσως εργάστηκαν πριν απ’ αυτούς βάζοντας έτσι το θεμέλιο για το έργο.

Γιατί κάποιοι θέλουν να σβήνουν κάθε προηγούμενη προσπάθεια που έχει γίνει σ’ ένα μέρος; Δεν πιστεύουμε αυτό που ο Παύλος δίδαξε στην Α’ Κορ.γ:8-9; Μήπως αυτό γίνεται για να πάρουμε όλη τη δόξα και τους επαίνους για ότι έχει γίνει;

Όταν σαν εργάτης αναλαμβάνεις ένα έργο για ένα διάστημα απουσίας  του ποιμένα, θα πρέπει πολύ προσεκτικά να μελετήσεις τα σχέδια και τις μεθόδους του ποιμένα σου. Είναι καλύτερα να συγκρατείς κάποιες κρίσεις για θέματα που δεν ξέρεις πολύ καλά. Είναι καλύτερα να συνεχίσεις τις μεθόδους του, όσο καλύτερα μπορείς, χωρίς ριζοσπαστικές αλλαγές. Ακόμα είναι καλό να τιμάς τον ποιμένα σου. Σκέψου κάθε τι καλό που έχει κάνει και επαίνεσέ τον δημόσια. Πάντοτε να είσαι αυστηρά ειλικρινής και μετριοπαθής στις αναφορές σου.

Βέβαια, ο ποιμένας χρειάζεται να ξέρει τον αδελφό αυτό και τη γυναίκα του, πριν τον τοποθετήσει σ’ αυτή τη θέση. Ο διάκονος ή ο πρεσβύτερος πρέπει να έχει καλή μαρτυρία ότι τα πάει καλά με τους ανθρώπους κι ότι έχει την ικανότητα να υπηρετεί κάτω από ένα ποιμένα. Είναι καλλίτερα να υπάρχει μια γραπτή συμφωνία με το βοηθό, όπου θα αναφέρονται καθαρά οι υπευθυνότητες του.

Ο ποιμένας μπορεί να διατηρήσει μια αρμονική σχέση μέσα από κοινές συζητήσεις, ανταλλάσσοντας ιδέες, προσευχόμενοι και μελετώντας τη Γραφή μαζί. Ο ποιμένας πρέπει να δίνει συγκεκριμένες ελευθερίες στο βοηθό, μέσα απ’ τις οποίες θα μπορέσει ν’ αναπτύξει δικές του πρωτοβουλίες για την πρόοδο της συγκεκριμένης περιοχής, ιδιαίτερα σ’ αυτούς τους τομείς που ο Θεός του έχει δώσει κάποιο χάρισμα και τον χρησιμοποιεί (μουσική, ευαγγελισμός, διδασκαλία κτλ). Να παραχωρεί ώρες διδασκαλίας ή κηρύγματος, αν αυτό είναι μέρος της ευθύνης του βοηθού και να του ορίζει ακριβώς τα όρια μέσα στα οποία μπορεί να κινηθεί (διάρκεια, θέμα κτλ). Αν η υπηρεσία του είναι σε άλλο τομέα, πάλι πρέπει να ξεκαθαρίζονται ακριβώς οι ευθύνες του. Πρέπει ακόμα ο ποιμένας να εκφράζει την ικανοποίησή του για κάθε δουλειά που έχει γίνει καλά απ’ το βοηθό του.

Ο βοηθός πρέπει πάντα να θυμάται ότι ο ρόλος του είναι να υπηρετεί και να δίνει. Πρέπει να προφυλάσσεται από την υπερηφάνεια, γιατί αυτή ζητάει χειροκροτήματα, συνεχή επιδοκιμασία, χτυπηματάκια στην πλάτη κτλ. Της αρέσει να τιμάται, να μνημονεύεται και να δοξάζεται. Πόσο εύκολο είναι να γίνει κανείς μνησίκακος σ’ αυτές τις περιοχές!

Ο βοηθός πρέπει να είναι πάντοτε πιστός στον ποιμένα του και να μην κάθεται ν’ ακούει παράπονα εναντίον του, η να παραβιάζει την εμπιστοσύνη που του δείχνει. Είναι καλό να εργάζεται στη σκιά του ποιμένα και ποτέ να μην προσπαθήσει να τον εκτοπίσει ή να δουλέψει εναντίον του.

Πρέπει να ξεκαθαριστεί ανάμεσα στον ποιμένα και το βοηθό, το θέμα των προσωπικών προσκλήσεων που οι πιστοί μπορεί να κάνουν στο βοηθό (έλα εσύ να προσευχηθείς...). Συχνά, είναι ευγενικό όλες αυτές οι προσκλήσεις ν’ αναφέρονται στον ποιμένα, για ν’ αποφασίσει αυτός και να δώσει οδηγίες.

Πρέπει ν’ αναγνωρίζει το προνόμιο και την ευκαιρία που του δόθηκε να συνεργαστεί μ’ ένα ευσεβή άνθρωπο του Θεού. Η θέση αυτή έχει κάποιους μοναδικούς πειρασμούς και κινδύνους, αλλά και προνόμια. Τίποτα δεν είναι τόσο αηδιαστικό για το Θεό, όσο η έπαρση που έχει σαν στόχο να υψωθεί κάποιος «με έξοδα του Θεού» ή άλλων.

Αν κάποια στιγμή ο βοηθός καταλάβει ότι δεν μπορεί να συνεργαστεί με τον ποιμένα, ή άλλες καταστάσεις εμποδίζουν τη σωστή σχέση που πρέπει να υπάρχει ανάμεσά τους, πρέπει αμέσως να το αναφέρει στον ποιμένα. Αν δεν μπορεί να βρεθεί λύση, τότε πρέπει να διακόψουν τη συνεργασία τους.

Ο βοηθός μπορεί ν’ αποτύχει στη δουλειά του δίνοντας τόπο στην οκνηρία προσφέροντας έτσι λιγότερα απ’ ότι θα περίμενε κανείς. Μια άλλη περιοχή που μπορεί ν’ αποτύχει, είναι αυτή των ανθρώπινων σχέσεων. Το ίδιο μπορεί να συμβεί όταν δεν είναι πιστός στον ποιμένα του, και τότε θα ζήσει έχοντας θλίψη. Όμως, το μεγαλύτερο πέσιμο που μπορεί να του συμβεί, είναι στην πνευματική του ζωή, όταν δεν καταφέρει να κρατήσει την καθημερινή του προσευχή και το περπάτημά του με τον Κύριο. Ο πρωταρχικός στοχασμός του βοηθού θα πρέπει να είναι ο Ίδιος ο Κύριος, γιατί στην πραγματικότητα, μπροστά σ’ Αυτόν στεκόμαστε και πέφτουμε.