Αν η
διδασκαλία της χάρης μας λέει ότι ο Θεός είναι Αυτός που κάνει όλο το έργο της
σωτηρίας, μήπως όλοι οι άνθρωποι είναι αυτόματα σωσμένοι; Αυτό δεν μπορεί να
ισχύει, γιατί πολλοί θα κατακριθούν με αιώνια καταδίκη στην τελική κρίση
(Αποκ.κ:11-15). Αν η διδασκαλία της χάρης μας λέει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να
βοηθήσει καθόλου το Θεό στο θέμα της σωτηρίας, μήπως ο Θεός, χωρίς όρους,
διαλέγει κάποιους τους οποίους σώζει άσχετα με τη στάση και την ανταπόκρισή
τους; Ούτε αυτό μπορεί να είναι αλήθεια, γιατί ο θεός δεν είναι προσωπολήπτης
(Πράξ.ι:34). Αν έπρεπε να διαλέξει κάποιους άνευ όρων, η αγαθότητά Του θα Τον
ανάγκαζε να τους διαλέξει όλους. Η διδασκαλία της πίστης μας βοηθά να
καταλάβουμε την απάντηση και στις δύο παραπάνω ερωτήσεις.
Πίστη είναι το
μέσο δια του οποίου ο άνθρωπος αποδέχεται και λαμβάνει τη σώζουσα χάρη του Θεού
(Ρωμ.γ:21-31 Εφεσ.β:8). Ο άνθρωπος δεν
μπορεί να βοηθήσει το Θεό στο θέμα της σωτηρίας, είναι όμως υπεύθυνος ν’
αποδεχτεί ή να απορρίψει αυτό που προσφέρει ο Θεός. Η ανταπόκριση του ανθρώπου,
με την αποδοχή του έργου της σωτηρίας που προσφέρει ο Θεός, ονομάζεται πίστη.
Έτσι, η πίστη είναι το κανάλι μέσα απ’ το οποίο περνά η χάρη του Θεού προς τον
άνθρωπο. Η χάρη του Θεού, αλλά και η πίστη του ανθρώπου, είναι απαραίτητα
στοιχεία της σωτηρίας. «Χωρίς δε πίστεως
αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν» (Εβρ.ια:6).
Ωστόσο, πρέπει ν’ αποφεύγουμε να
λέμε ότι η σωτηρία εξαρτάται μερικώς από τον άνθρωπο. Όταν ο άνθρωπος
αποδέχεται τη χάρη, η τιμή ανήκει αποκλειστικά στο Θεό, αλλά όταν ο άνθρωπος
αρνείται τη χάρη του Θεού, τότε το βάρος πέφτει ολοκληρωτικά στον άνθρωπο και
την απιστία του. Επιβεβαιώνεται λοιπόν για άλλη μια φορά ότι η σωτηρία είναι
μόνο με τη χάρη κι ότι ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος στο να δεχτεί τη σωτηρία.
