Είμαστε διαφορετικοί

ΣΥΜΒΙΩΣΗ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ:

• Έβαλες την κόκκινη πετσέτα στο πλυντήριο με τα λευκά, κι όλα βγήκαν ροζ!!
• Ένας βαριέται, άλλος ξεχνάει, εκείνος καθυστερεί, εσύ κοιμάσαι όλη μέρα μένοντας άπραγος.
• Ποικιλία χαρακτήρων που πρέπει να συμβιώνουν.
• Στο γάμο, στο σπίτι, σε δουλειές, στην εκκλησία.
• Οργάνωση ή χάος; Τάξη ή αταξία;
• Μπορώ να σε χωνέψω ή όχι;
• Η αγάπη, τι ρόλο παίζει σ' όλο αυτό;
• Τι γίνεται;
• Γίνεται;...

Αν πριν από λίγα λεπτά μου έλεγες να γράψω αυτά που κάθομαι και γράφω τώρα, δεν θα μπορούσα. Απλά δεν είχα καθόλου όρεξη, δεν είχα καμία διάθεση, ήμουν πάρα πολύ πεσμένος, κουρασμένος, απογοητευμένος, βαρύθυμος, δύσκολος να πάρω μπρος, ανόρεκτος και ψάχνω να βρω λέξεις για να σου περιγράψω αυτό που πολλές φορές όλοι μας ζούμε: να έχουμε μεταπτώσεις, να είμαστε τώρα έτσι και σε λίγο αλλιώς.

Αυτό που θέλω σήμερα να καταλάβεις είναι ότι πρέπει να μάθεις να αντέχεις, να ανέχεσαι, να καταλαβαίνεις και να δέχεσαι όπως είναι τους ανθρώπους που είναι γύρω σου.

Λόγω της θέσης μου, έχω την ευκαιρία να ξέρω αρκετές καταστάσεις, εδώ και τόσα χρόνια, είτε από την εκκλησία, είτε από την οικογένεια, είτε από το εργασιακό περιβάλλον, είτε από φίλους και γνωστούς. Και όλα αυτά έχουν ένα κοινό παρανομαστή, είμαστε τόσο ξεχωριστοί ο ένας από τον άλλο, που είναι δύσκολο να συμβιώσουμε. Κι αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να δεχτείς τον άνθρωπό σου όπως είναι γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Έλεγε κάποιος για ένα πολύ αγαπημένο του φίλο, ότι όποτε πάει στο σπίτι του, δεν αντέχει το γεγονός να μη σηκώνει ένα ποτήρι να το πάει από εδώ εκεί. Είναι πολύ καλός, τον αγαπώ, αλλά δεν τον αντέχω σ’ αυτό το θέμα.

Πρέπει να μάθεις να τον αντέχεις. Δεν είναι όλοι σαν εσένα που πιάνεις πουλιά στον αέρα, που είσαι ζωντανός, δημιουργικός, δραστήριος, στην κορυφή της ζωντάνιας και του δυναμισμού, δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, πώς να το κάνουμε!

Εσύ όταν δεις κάτι πεταμένο κάτω, το μόνο που σκέφτεσαι είναι να σκύψεις να το μαζέψεις, να το πετάξεις ή να το βάλεις στη θέση του. Έλα όμως που υπάρχουν και κάποιοι που μόλις δουν κάτι κάτω, απλά το προσπερνούν με όλη τους την άνεση!

Το έχω ζήσει αυτό σε διάφορα μέρη, στην εκκλησία, στο σπίτι μου, σε άλλα σπίτια. Είναι για παράδειγμα πεταμένη μια χαρτοπετσέτα κάτω, σε μια αγάπη, ο άλλος/η σηκώνεται να πάει να πιει νερό, την προσπερνάει και συνεχίζει χωρίς να σκύψει να τη μαζέψει.

Κάποιος/α μπορεί να του  πει: 

• καλά δεν την βλέπεις που είναι πεταμένη κάτω;
• Τη βλέπω, και λοιπόν;
• Σκύψε και μάζεψέ την.

Και δεν την πιάνει, δεν σκέφτεται καθόλου ότι αυτή η χαρτοπετσέτα δεν είναι ωραίο να είναι κάτω. Έτσι είμαστε οι άνθρωποι, διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο.

Έτσι δημιουργούνται τα προβλήματα στο γάμο, στην εκκλησία, στη συγγένεια.

Είναι να γίνει μια ιδιαίτερη συνάθροιση στην εκκλησία και ο ένας τρελαίνεται από την αγωνία αν θα πάνε όλα όπως πρέπει, τρέχει, φροντίζει, συντονίζει, καθαρίζει, οργανώνει, και ο άλλος σαν να μη συμβαίνει τίποτα! Κι όταν πεις κάτι, η απάντηση είναι, «ωραία και τι κάνεις έτσι; Όλα θα γίνουν». Αυτό το «όλα θα γίνουν» για κάποιους σημαίνει θα κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, για κάποιους άλλους μπορεί να σημαίνει, και τι πρέπει δηλαδή, να τρελαθούμε; Θα κάνουμε ότι μπορούμε, ήρεμα πράγματα, δεν χρειάζονται υπερβολές, ακρότητες που θα μας αρρωστήσουν ψυχικά και θα μας κάνουν να τσακωνόμαστε μεταξύ μας!

Χαρακτήρες ανθρώπων! Ποιος έχει δίκιο; Δεν ξέρω τι είναι σωστό, γιατί τελικά ο καθένας θεωρεί ότι έχει δίκιο. Ίδια πράγματα, ίδιες αφορμές δίνουν διαφορετικά αποτελέσματα. Είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες.

Σίγουρα κάτι πρέπει να γίνει, έχουν δίκιο αυτοί που αντιδρούν, δεν πάει έτσι μπροστά μια οικογένεια, μια εκκλησία, μια σχέση.

Δεν μπορεί στην εκκλησία κάποιοι να τα κάνουν όλα και κάποιοι να μην κάνουν τίποτα, να τα βρίσκουν όλα έτοιμα και απλά να απολαμβάνουν. Το ίδιο ισχύει για το σπίτι, για τη σχέση, για το γάμο.

Δεν μπορείς να κάθεσαι στο τραπέζι και να λες:

-        

• Νερό, δεν έχει;
• Σήκω να βάλεις…. 

   

    Εντάξει να σου φέρω, έχω αυτή τη διάθεση, αλλά κι εσύ δεν πρέπει να ευαισθητοποιηθείς, να βάλεις το μυαλό σου να σκέφτεται κάποια πράγματα…..

Έλεγε μια μητέρα ότι είπε στο γιο της, το απόγευμα που θα την επισκεπτόταν να της κρατούσε από το χασάπη της γειτονιάς, ένα κιλό κρέας. Ναι, ναι μάννα, μην ανησυχείς. Πήγε ο γιος, πήρε το κρέας, αλλά το ξέχασε στο σπίτι του και δεν το πήγε στη μητέρα του το απόγευμα. Η μητέρα του όμως περίμενε το κρέας, είχε προγραμματίσει το αυριανό φαγητό.

-      

• Ω, ρε μάννα το ξέχασα, πάω να το φέρω

• Που θα τρέχεις τώρα, άστο το θέμα δεν είναι το κρέας, αλλά γιατί να ξεχνάς συνέχεια; Από μικρός ήσουν ξεχασιάρης... Γιατί δεν βάζεις λίγο το μυαλό σου να σκεφτεί, εκεί που πάω, έχω κάτι που πρέπει να κάνω, έχω κάποια υποχρέωση, χρωστάω μήπως κάτι;

Είναι κάποιοι άνθρωποι που έτσι είναι οι χαρακτήρες τους, δύσκολα τα πράγματα, το καταλαβαίνω.

Μου έλεγε μια γυναίκα για τον άντρα της: δεν κάνει τίποτα στο σπίτι! Κόβει να φάει ψωμί, και την επόμενη φορά παραξενεύεται που το ψωμί είναι ξερό. Ο λόγος; Είτε δεν το έβαλε καθόλου στη σακούλα, είτε το έβαλε αλλά δεν την έκλεισε καλά και το ψωμί ξεράθηκε. Βγάζει το γάλα από ψυγείο για να πιει το πρωί, ξεβιδώνει το καπάκι, βάζει στο ποτήρι του, το γάλα και το καπάκι παρατημένα πάνω στον πάγκο. Ποιος θα βάλει το γάλα στο ψυγείο, αφού βιδώσει το καπάκι; Πάντα υπάρχει κάποιος που πρέπει να είναι από πίσω να μαζεύει, μουρμουρίζοντας και πάντα υπάρχει κάποιος που θα περνάει καλά, βολικά, στον κόσμο του. Είναι αυτοί για τους οποίους λένε: εσύ δεν θα πεθάνεις ποτέ, δεν θα γεράσεις ποτέ, ρυτίδες δεν θα βγάλεις, ούτε μια άσπρη τρίχα δεν έχει στα μαλλιά του!!! Γιατί; Επειδή κάνει το κέφι του, ότι του έρθει, όσα πάνε κι όσα έρθουν.

Έτσι είναι η ζωή μερικών ανθρώπων, τι να κάνουμε; Σίγουρα δεν είναι σωστό, κάτι πρέπει ν’ αλλάξει, αλλά το θέμα είναι πως θα αλλάξει! 

Η ζωή με έχει διδάξει είτε μέσα στην οικογένεια, είτε στην εκκλησία, ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει εύκολα. Μπορεί να διορθωθούν μερικά πραγματάκια, να γίνει κάποια πρόοδος, ο Θεός μπορεί και θέλει να μας βοηθήσει, αλλά αν εμείς δεν δούμε το λάθος μας, δεν το καταλάβουμε και ζητήσουμε βοήθεια, τίποτα δεν μπορεί να γίνει.

Ένα άλλο σημαντικό θέμα, είναι αυτοί που ξεχνάνε τα ραντεβού τους. Θα έρθω στις 6 η ώρα σου λέει και εμφανίζεται στις 6.40. Χωρίς συναίσθηση του λάθους του, χαμογελώντας, λες και δεν συμβαίνει τίποτα! Κι εσύ είχες τόσα άλλα πράγματα να κάνεις αυτά τα 40 λεπτά. Ούτε συγνώμη, ούτε να ειδοποιήσει ότι θα αργήσει…. Είμαστε διαφορετικοί, ο ένας είναι έτσι, ο άλλος είναι αλλιώς, πολύ μεγάλη η ποικιλία! Και γίνονται αφορμή αυτά τα θεματάκια για να καυγαδίζουμε, να δημιουργούνται μεγάλες προστριβές. Από τα μικρά καταλήγουμε στα μεγάλα!

Κάποιοι μέσα στο σπίτι, μέσα στην εκκλησία, στη δουλειά, νιώθουν ότι είναι τα θύματα, τα κορόιδα, οι ανόητοι της υπόθεσης που τα κάνουν όλα και οι άλλοι δεν κάνουν τίποτα. Κι όχι μόνο δεν κάνουν τίποτα, αλλά κάνουν και τους πνευματικούς, δεν είναι καλό να διαμαρτύρεσαι, δεν έχεις υπομονή, δεν είσαι ταπεινός. Εντάξει, εγώ να ταπεινωθώ πάλι, αλλά εσύ δεν θα διορθωθείς ποτέ; Δεν πρέπει ποτέ ν’ αλλάξεις, τουλάχιστον να παραδεχτείς το λάθος σου!

Υπάρχουν άνθρωποι σήμερα, μέρες οικονομικής κρίσης, δυσκολίας, που κοιμούνται ατέλειωτες ώρες. Τι στιγμή που άλλοι άνθρωποι δίπλα τους διαβάζουν, ψάχνουν για δουλεία, κάτι να κάνουν, ευαισθητοποιούνται στη ζωή παίρνοντας τα πράγματα στα χέρια τους, χωρίς να παραδίδουν τα όπλα, να αφήνονται, και κάποιοι άλλοι διαρκώς κοιμούνται. Ο κόσμος χάνεται κι αυτοί αραγμένοι σ’ ένα καναπέ με ή χωρίς τηλεόραση χαλαρώνουν, αφήνοντας τους άλλους να σηκώνουν το βάρος. 

• Που είναι ο ….
• Κοιμάται…
• Που είναι η….
• Α, είναι στο δωμάτιό της, κοιμάται…

Μα, πως μπορεί να κοιμάται όταν υπάρχουν τόσες ανάγκες, τόσα έξοδα  σ’ αυτό το σπίτι. Βέβαια, πολλές φορές, ο πολύς ύπνος οφείλεται σε μια μορφή κατάθλιψης. Γίνεται ο ύπνος ένα καταφύγιο για να ξεφύγει κανείς λίγο, να ξεχαστεί κι αυτό χρειάζεται κάποια κατανόηση. Μπορεί να είναι πονεμένος, να έχει πληγωθεί, φοβάται να βλέπει την πραγματικότητα και προτιμάει να μπαίνει στον κόσμο του ονείρου.

Τα γράφω όλα αυτά, έχοντας στο νου μου δεκάδες περιστατικά. Το λέω αυτό γιατί μπορεί κάποιος να πει, καλά, έκανες τη ζωή μου άρθρο; Με έκανες ρεζίλι. Κατάλαβε ότι δεν αναφέρομαι σ’ εσένα. Δεν αναφέρομαι σε 10 ανθρώπους που γνωρίζω από κοντά. Αναφέρομαι σε πολλά περιστατικά!

Παίρνεις τηλέφωνο κάποιον, και του ζητάς ένα αριθμό τηλεφώνου, δια διεύθυνση ή ένα e-mail. Αρχίζει να στο λέει ο άλλος και δεν έχεις που να το σημειώσεις. Βρε παιδιά, ένα στυλό, ένα κομμάτι χαρτί…. Αντί να έχεις προβλέψει να έχεις δίπλα στο τηλέφωνο ένα μπλοκάκι κι ένα μολύβι, ακριβώς γι’ αυτές τις στιγμές, ή αφού πήρες τηλέφωνο να ρωτήσεις κάτι, φρόντισε να έχεις τα απαραίτητα. Αυτό είναι ακαταστασία. Βέβαιά, μπορεί να σου πει, ξέρεις κάτι φίλε, εγώ είμαι χαλαρός άνθρωπος. Δεν θα αρρωστήσω επειδή το ποτήρι είχε μια δαχτυλιά, το τραπεζομάντηλο είναι λίγο στραβό ή επειδή δεν υπάρχει μπλοκάκι δίπλα στο τηλέφωνο. Σωστό αυτό, να μη φτάσει κανείς σ’ αυτό το άκρο της τελειομανίας, που μπορεί να καταντήσει αρρώστια ψυχολογική. Ο άνθρωπος που θέλει όλα γύρω του να είναι στην εντέλεια, δεν έχει τη φυσικότητα της συμπεριφοράς. 

Όταν τα φύλα ενός δέντρου πέφτουν κάτω, δεν πέφτουν με τάξη, αλλά το ένα εδώ το άλλο εκεί. Τα άστρα στον ουρανό δεν είναι τοποθετημένα γεωμετρικά σε ίσες αποστάσεις κτλ κτλ… Αυτό το σκόρπιο, πολλές φορές δείχνει την τάξη της αταξίας. Δείχνει την ομορφιά του αυθόρμητου, του φυσικού, του όπως βγει. Δεν χρειάζεται να τα οργανώνουμε όλα στη ζωή μας, η πολύ οργανωμένη ζωή πολλές φορές μας κάνει ανοργάνωτους ψυχολογικά, μας αρρωσταίνει. Αυτό είναι το ένα άκρο, το άλλο άκρο είναι η τέλεια αταξία. 

• Τι ώρα θα πάμε εκκλησία;
• Ότι ώρα ξυπνήσουμε.
• Τι ώρα πρέπει να φύγουμε για να είμαστε στην ώρα μας στο ραντεβού μας;
• Εντάξει, μην αγχώνεσαι…

Η τέλεια έλλειψη οργάνωσης και προγράμματος στη ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ξέρουν τι θα κάνουν μέσα στη βδομάδα, θέλουν να έχουν ένα πρόγραμμα που βεβαίως μπορεί να μετακινηθεί λίγο, αλλά να ξέρουν σε γενικές γραμμές το πρωί που θα ξυπνήσουν τι τους περιμένει μέχρι το βράδυ. Είναι καλό αυτό, αλλά άλλοι λένε, όχι, όταν ξυπνήσουμε θα δούμε τι θα κάνουμε. Είναι πιο ευέλικτοι. Ποιο είναι σωστό και ποιο είναι λάθος; Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου, απλά περιγράφω καταστάσεις που κάνουν δύσκολη τη συμβίωση. 

Αλλά αν θες τη γνώμη μου, το σωστό για μένα είναι κάπου στη μέση. Να μπορώ ν’ αλλάξω ένα πρόγραμμα που δεν μου βγαίνει, αλλά όχι όλα χύμα. Υπάρχουν πράγματα που ανώδυνα μπορούν να αλλάξουν, αλλά υπάρχουν κι αυτά που δεν αλλάζουν. Δεν μπορώ να παίζω με τον άλλο. Να λέω και να ξελέω. Το πρόγραμμα βοηθάει στη ζωή μας να έχουμε αγάπη με τους ανθρώπους που συνεργαζόμαστε.

Βέβαια, αν κάποιος είναι καλός, είναι εντάξει, τον ξέρεις τι άνθρωπος είναι και να κάνει 1, 2, 5, 10 λάθη, λες εντάξει, δεν πειράζει. Η αγάπη πάντα ανέχεται. Καλό είναι να συντονιζόμαστε στην αγάπη. Όταν αγαπάς συμπεριφέρεσαι διαφορετικά. Προσπερνάς, αντέχεις  πράγματα που κανονικά θα σε ενοχλούσαν, επειδή αγαπάς.

Όταν συμβιώνεις με ένα άτομο που έχει ένα, δύο ή πολλά απ’ αυτά τα προβλήματα και δεν υπάρχει ψυχική επαφή, αναπόφευκτα θα καταλήξεις σε μεγάλες εντάσεις.

Για παράδειγμα, λες, θα πάω να πάρω το παιδί από το φροντιστήριο και στις 7.30 θα σε περιμένω εκεί να πάμε στον παιδίατρο. Και δεν έρχεται ή καθυστερεί. Αν το ζευγάρι δεν είναι δεμένο, δεν υπάρχει αγάπη, αυτή η καθυστέρηση μπορεί να καταλήξει σε πολύ μεγάλο πρόβλημα. Και μεγαλώνει η ψυχική απόσταση και έρχεται η αποστροφή, τα νεύρα και τα άσχημα λόγια (που ήσουνα, γιατί άργησες, πάλι τα ίδια), που ουσιαστικά λένε ένα πράγμα: δεν σ’ αγαπώ πολύ, και ψάχνω αφορμές.

Όταν αγαπάς δεν μιλάς άσχημα. Το «δεν σ’ αγαπώ» δεν είναι ανάγκη να το πεις, υπονοείται από τα λόγια σου, «κρύβεται» πίσω από τις λέξεις και τις πράξεις και ο άλλος το καταλαβαίνει. Πολλές φορές αυτό συμβαίνει στις σχέσεις γονιών και παιδιών, τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι οι γονείς τα βλέπουν σαν βάρος, όσο κι αν τους λένε ότι τα αγαπάνε, αλλά και το αντίθετο.

Παίζονται πολύ σπουδαία πράγματα μέσα από απλές καθημερινές καταστάσεις. Μπορεί να σπάσεις κάτι πολύ ακριβό και ο άλλος να χαμογελάσει, επειδή σ’ αγαπάει. Απ’ την άλλη μεριά, μπορεί να λερώσεις κάτι από απροσεξία και ο άλλος να ξεκινήσει ολόκληρο ζήτημα, σαν να ζητούσε αφορμή, απλά επειδή δεν αγαπάει.

Πόσα υποσυνείδητα μηνύματα δεν στέλνουμε πίσω από κατσαρόλες, πιάτα, φανελάκια, κάλτσες, ραντεβού, κλειδιά… γιατί το άφησες εκεί, γιατί το ξέχασες, πόσες φορές πρέπει να στο πω, είσαι σκληρός, είσαι αδιάφορος… πίσω απ’ όλα αυτά τα πρακτικά θέματα κρύβονται ψυχικές ποιότητες που υπάρχουν ή απουσιάζουν. Κρύβεται μια αγάπη που ότι κι αν της κάνεις θα βγαίνει σαν αγάπη, ή κρύβεται κάποια κούραση, κάποια νεύρα, κάποιες δηλώσεις του τύπου «το μετάνιωσα που είμαι μαζί σου… και ότι γίνεται στη ζωή μου το θυμίζει αυτό, να, πάλι τα θαλάσσωσες…)». Κι έτσι η ζωή γίνεται αφορμή να σου θυμίζει συνέχεια αυτό που εσύ κατά βάθος θέλεις να σου θυμίζει η ζωή.

Ρωμ.η:28 Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού·

Όταν δεν αγαπάς, ότι και να σου κάνει ο άλλος, όλα σου φταίνε. Προσπαθεί να κάνει κάτι με τον καλύτερο τρόπο και τον αποπαίρνεις σαν τελειομανή, τα αφήνει όπως νάναι και τον κατσαδιάζεις ότι δεν σε προσέχει. Και αναρωτιέται ο άλλος, τι θέλει τέλος πάντων, γιατί με βασανίζει, γιατί δεν μου λέει τι θέλει.

Οι λεπτομέρειες της καθημερινότητας δεν είναι τα κύρια προβλήματά μας, είναι τα σημεία που πιανόμαστε για να πούμε αυτά που φοβόμαστε. Σίγουρα κάτι θα βρούμε να πιαστούμε κι αρχίζουμε να γκρινιάζουμε με τον άνθρωπό μας. Και κατά «παράξενο» τρόπο, η ζωή σου φέρνει αυτά που θέλεις.

Είπαμε ότι ο άνθρωπος δύσκολα αλλάζει, αλλά λίγο μπορεί ν’ αλλάξει. Μια πρώτη κίνηση είναι η παραδοχή του λάθους. Παραδέξου ότι έχεις πρόβλημα με την ώρα, με τα ραντεβού, ότι αυτό δεν είναι το φυσιολογικό. Όσο προσπαθείς να δικαιολογείσαι τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Παραδέξου ότι με τη συμπεριφορά σου δυσκολεύεις τη σχέση, ότι δεν είναι το συνηθισμένο, αυτό που κάνουν οι περισσότεροι.

Παραδέξου ότι να τρως και να γεμίζεις το πάτωμα ψίχουλα και σκουπίδια δεν είναι το νορμάλ.

Είναι ευτύχημα και σοφία, αν μπορούμε να βάζουμε μυαλό από τα λάθη και τις εμπειρίες τόσων ανθρώπων δίπλα μας, κατανοώντας ότι δεν είμαστε μόνο εμείς.

Μέσα από ασυνέπειες, από ακαταστασία, από μπερδεμένο χαρακτήρα, δημιουργούνται προβλήματα που όλοι βιώνουμε.

Εδώ είναι που μπορεί ο πιστός άνθρωπος να ζητήσει τον Κύριο να μπει ανάμεσα στη σχετικότητά μας, ανάμεσα στα προβλήματά μας, στα λάθη μας και να Του ζητήσουμε την άλλη φορά που θα χρειαστεί να μας δώσει την ανάλογη σοφία να λειτουργήσουμε σωστά, να μην κάνουμε το ίδιο λάθος. Κύριε, κάνε κι αυτούς που είναι δίπλα μου να καταλάβουν ότι τους αγαπάω και να μη θυμώνουν όταν κάνω λάθος. Μπορεί να είμαι απρόσεκτος, ακατάστατος, μπορεί να πρέπει πολλά να διορθώσω και να αλλάξω, αλλά δεν είμαι κακός άνθρωπος, τους αγαπάω.

Είναι καλό να παίρνουμε τα πράγματα με μια ευχάριστη διάθεση και όχι κριτική και καυγατζίδικη.

Όταν όμως αναλαμβάνεις μια δουλειά, ενώ ανήκεις σε ένα σώμα όπου η πορεία του ενός επηρεάζει την πορεία του άλλου, ή η δουλειά που κάνει ο καθένας επηρεάζει τους υπόλοιπους, δεν μπορείς να αδιαφορείς με μια ευχάριστη διάθεση, γιατί δεν είσαι μόνος σου. Σε μια αλυσίδα, πρέπει όλοι οι κρίκοι να είναι κάπως συντονισμένοι.

Βέβαια εξαιρέσεις υπάρχουν, δύσκολες μέρες υπάρχουν, ας αγαπήσουμε τους άλλους. Ας κάνουμε την ερώτηση που έκανε ο Ιησούς στον Πέτρο, «φιλεῖς με;», με αγαπάς;

-          

• Τι θα πει αν σ’ αγαπάω, τι μου λες τώρα, σου είπα να μου φέρεις ένα γιαουρτάκι, ένα άτομο είμαι,  και μου έφερες τρία του ενός κιλού που τα βρήκες σε προσφορά. Θα τρώγω ένα μήνα γιαούρτι, τι μου τα έφερες όλα αυτά;
• Εντάξει, έκανα μια μεγάλη γκάφα, εσύ όμως φιλεῖς με; Με αγαπάς; Αν μ’ αγαπάς, φάε όσο γιαούρτι θέλεις και το υπόλοιπο δώσε το κάπου ή πέτα το. Δεν πειράζει που χρειάστηκε να δώσεις κάτι παραπάνω, μη χάσουμε την αγάπη, η αγάπη πρέπει να μένει.

Το θέμα μας είναι να μάθουμε να αγαπάμε ανθρώπους στρωτούς αλλά και παράξενους.

Ανθρώπους που το κρεβάτι τους καθημερινά είναι στην τρίχα, αλλά και ανθρώπους που το κρεβάτι τους είναι σαν να έχει πέσει βόμβα, χωρίς να το σχολιάσουμε!

Είμαστε άνθρωποι διαφορετικοί, αλλά να είμαστε αγαπημένοι. Μπορεί να είμαι αυτός που είμαι, αλλά φιλεῖς με;

Υπάρχουν άνθρωποι που ωφελούνται μόνο από την τέλεια τάξη και τον προγραμματισμό, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που ωφελούνται από το «ότι νάναι!

Εύχομαι να μη τσακώνεσαι μ’ αυτούς που αγαπάς, για μικρά πράγματα, γιατί όλα αυτά είναι μικρά πραγματάκια.

Ευχαριστώ το Θεό που μου έδωσε τη χάρη και την υπομονή να γράψω όλα αυτά. Δεν είμαστε πάντα σε φόρμα. Άλλες φορές το ηθικό πέφτει, σαν να σου έχουν ρουφήξει όλη τη δύναμη της ψυχής και είσαι πολύ πεσμένος και άλλοτε έχεις όρεξη και διάθεση να κάνεις πολλά πράγματα.

Εύχομαι, να είσαι χαρούμενος και να ξέρεις ότι αυτό που σε βασανίζει τώρα, θα περάσει. Μέσα σε λίγες ώρες, αυτό που τώρα σε στεναχωρεί, να έρθει ο Θεός και να κάνει έλεος.

Από μια εκπομπή του Ανδρέα Κονάνου