Δημοσιεύεται καμία φορά ένα κακούργημα έκτακτης αγριότητας και οι αναγνώστες εξανίστανται με τους δημοσιογράφους κατά του «ανθρωπόμορφου τέρατος» που το διέπραξε. Η αγανάκτηση αυτή, είναι ομολογουμένως δικαιολογημένη. Τα ορατά αποτελέσματα του μεγάλου κακουργήματος καταπλήσσουν και συνταράσσουν για το μέγεθος της ζημιάς και το ξαφνικό της δυστυχίας που ακολουθεί εκείνους που σχετίζονται με το θύμα.
Αλλά άραγε η σκέψη δεν πρέπει να είναι γενικότερη και βαθύτερη; Όταν
έγινε η φοβερή εκείνη έκρηξη του Βεζούβιου που κατέκαψε και έθαψε
ακμάζουσες πόλεις, το δυστύχημα ήρθε σαν αιφνίδιο: ήταν όμως πραγματικά
αιφνίδιο και απροσδόκητο; Δεν ήταν γνωστό ότι στα σπλάχνα του θηρίου που
κοιμόταν κόχλαζε μία αδάμαστη φωτιά; Και δεν ήσαν γνωστές οι διάφορες ιστορικές
εκρήξεις με τα πάντοτε φρικτά τους επεισόδια;
Το κακό υπάρχει σε περισσότερα στήθη, παρά στο ένα εκείνο του κακούργου
που διέπραξε το έγκλημα. Η έκρηξη επήλθε, επειδή διάφορες συνθήκες συντέλεσαν.
Αλλού δεν έρχεται επειδή οι συνθήκες συμβαίνει να είναι διαφορετικές. Αλλά το
ηθικό κακό είναι δυστυχώς γενικό σαν κάποια νόσος μυστηριώδης και ανελέητη, που
δηλητηριάζει τα αισθήματα, μολύνει τις σκέψεις, υπαγορεύει πικρά λόγια, ή
πολύπλοκες ψευδολογίες, και στο τέλος ξεσηκώνει το αιμοχαρές χέρι σε βία και κακοποιία.
Κάποτε έφεραν μπροστά στον Ιησού τη γυναίκα εκείνη που συνελήφθη επ’
αυτοφόρω επειδή βρώμιζε το κρεβάτι του συζύγου της. Εκείνος απλούστατα είπε
στους κατηγόρους, «Ο αναμαρτητος υμών πρώτος τον λίθον επ’ αυτήν βαλέτω»
(Ιωαν.η:7), και ο αναμάρτητος δεν βρέθηκε να αρχίσει τον κατά τα άλλα νόμιμο
λιθοβολισμό.
Το ηθικό κακό, ή με τη γλώσσα της Γραφής «η αμαρτία», είναι η πιο
φοβερή παγκόσμια νόσος, εκείνη η φωτιά της παράβασης που σιγοκαίει σε κάθε
στήθος, που όχι σπάνια φτάνει δυστυχώς μέχρι την παταγώδη και καταπληκτική
έκρηξη. Για να προληφθεί αποτελεσματικά κάθε έκρηξη, είναι ανάγκη να σβηστεί η
φωτιά. Είναι ανάγκη να εξαφανιστεί η αρρώστια, ή τουλάχιστον να εξουδετερωθεί ο
ιός της, με κάποιο ανάλογο αντιδραστικό.
Η ιστορία του πολιτισμού και των φιλοσοφικών ερευνών, αποδεικνύει ότι το
έργο αυτό υπερβαίνει τη δύναμη του ανθρώπου. Η παιδεία αλήθεια οξύνει το νου,
αλλά τον κάνει πιο κατάλληλο και πιο χρήσιμο όργανο στην επιδίωξη του κακού, εφόσον
η καρδιά παραμένει πονηρή. Η ευγενική αγωγή καθαρίζει αξιέπαινα «το έξωθεν του
ποτηρίου και της παροψίδος», και διαμορφώνεται άνθρωπος με άμεμπτη συμπεριφορά
καθ’ όλα. Αλλά αλίμονο σε εκείνον που θα «του πατήσει τον κάλο» αλίμονο σε
εκείνο που θα αμφισβητήσει την αξία του, ή θα εκφραστεί δυσμενώς! Η εκδίκηση
δεν απαξιώνει να ταράζει και του πιο μορφωμένου τα στήθη και να κανονίζει τη
διαγωγή. Η δε άσκηση της βούλησης για την καταστολή των παθών είναι συνταγή
που δίνεται πιο εύκολα παρά εκτελείται.
Σύμφωνα με την χριστιανική διδασκαλία (που για τα πνευματικά και ηθικά
ζητήματα είναι η μόνη που μπορεί να έχει αληθινό κύρος) ο άνθρωπος (=κάθε
άνθρωπος) είναι ον που έχει πέσει και χρειάζεται προσωπικό σωτήρα και Ανορθωτή.
Ο Ιησούς Χριστός, με το θάνατό Του πάνω στον σταυρό,
έδωσε την αναγκαία στην θεία δικαιοσύνη ικανοποίηση και εξαγόρασε την συγχώρηση
από το Θεό και την ανάπλαση ή αναγέννηση για καθένα που ειλικρινά ταπεινώνεται
και μετανοεί. Η θεία χάρη, το μόνο ανάλογο αντιδραστικό κατά του ιού της πνευματικής
μας νόσου, χορηγείται σε κάθε άνθρωπο που το ζητάει από τον Πατέρα. Η ανόρθωση έτσι εξασφαλίζεται με δύναμη υπεράθρωπη και ο ασθενής
κηρύσσεται πράγματι θεραπευμένος ή ο αμαρτωλός «σωσμένος» (Εφεσίους β:1-10).
