Η πίστη κινεί το Θεό. Απλά ο Θεός σπάει όλους τους νόμους και τα εμπόδια όταν υψώνεται σ’ Αυτόν η πίστη μας. Λέγεται ότι η προσευχή είναι το κλειδί για τον ουρανό, αλλά η ΠΙΣΤΗ είναι αυτή που ξεκλειδώνει την πόρτα!
Το
χάρισμα της πίστης λοιπόν είναι μια ιδιαίτερη ενέργεια του Αγίου Πνεύματος μέσα
στον άνθρωπο που έρχεται σαν απολύτρωση όταν η κανονική πίστη, ή θα μπορούσαμε
να πούμε το κανονικό μέτρο πίστης που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε κάθε μέρα με
τον Κύριο, δεν είναι αρκετό. Είναι ένα θαυματουργικό στιγμιαίο άγγιγμα άφθονης
πίστης που υπερβαίνει κάθε αιτία, μπορεί να κοιτάξει κατάματα το αδύνατο και να
το στρέψει σε θαύμα. Πρέπει να περιμένουμε θαύματα - ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι
όλα τα θαύματα ξεκινούν απ’ το αδύνατον!
Δαν.γ:17,18:
Τα τρία Εβραιόπουλα εκφράσανε παθητική πίστη όταν είπαν αυτά τα λόγια. Ο Θεός
πραγματικά τους ελευθέρωσε χωρίς να καούν έστω κι ελάχιστα απ’ τη φωτιά.
Ωστόσο, ας προσέξουμε ότι τα τρία παιδιά δεν είπαν «ο Θεός θα μας ελευθερώσει
απ’ τη φωτιά». Απλά ήταν πρόθυμοι να δεχτούν ό,τι ο Θεός ήθελε να κάνει γι’ αυτούς
ή σ’ αυτούς.
Tι θα
γινόταν όμως αν το χάρισμα της πίστης ερχόταν πάνω τους κι έλεγαν με βεβαιότητα
κάτω απ’ το χρίσμα του χαρίσματος: «Θα βγούμε απ’ τη φωτιά κι ούτε μία τρίχα
του κεφαλιού μας δεν θα καεί» και γινόταν όπως το είχαν πει; Αυτή η πίστη θα
τους έβγαζε απ’ τη φωτιά. Έχοντας αυτή την πίστη, μπορείς να διατάξεις τη φωτιά
να σταματήσει και τότε έχουμε ένα θαύμα!
Η
πίστη αφ’ εαυτής είναι μια ασκούμενη ενέργεια. Είναι κάτι που το ξέρουμε καλά
μέσα μας κι αυτή η γνώση εντείνεται όταν έρθει πάνω μας το χάρισμα της πίστης.
Όταν τώρα το Πνεύμα του Θεού κινείται πάνω μας, πρέπει να ενεργούμε σύμφωνα μ’
αυτό. Η δράση κι η υποταγή απ’ τη δική μας τη μεριά σαν ανταπόκριση στο άγγιγμα
του Θεού, είναι αυτό που Τον ευαρεστεί.
Το
σύμπαν μέσα στο οποίο ζούμε είναι πάρα πολύ καλά οργανωμένο. Κυβερνάται από
τους νόμους της φύσης που ο Θεός έχει θέσει. Κάτω από κανονικές συνθήκες,
είμαστε υποκείμενοι στο νόμο της βαρύτητας άσχετα αν είμαστε αμαρτωλοί ή
σωσμένοι. Ακόμα βλέπουμε ότι υπάρχουν κάποιοι συστηματοποιημένοι κανόνες για τη
λειτουργία της εκκλησίας.
Στον
Ιακ.ε:14 βλέπουμε τι πρέπει να κάνουμε αν κάποιος από ανάμεσά μας είναι
άρρωστος. Ωστόσο, στις Πραξ.ιθ βλέπουμε ότι ο Θεός προχώρησε πέραν αυτού που
κανονικά κάνει κι έκανε ασυνήθιστα θαύματα με τα χέρια του Παύλου. Όπως
διαβάζουμε (ιθ:11-12)
Και ο Θεός έκαμνε διά των χειρών του
Παύλου θαύματα μεγάλα, ώστε και επί τους ασθενείς εφέροντο από του σώματος
αυτού μανδήλια ή περιζώματα και έφευγον απ' αυτών αι ασθένειαι, και τα πνεύματα
τα πονηρά εξήρχοντο απ' αυτών.
Το
χάρισμα της πίστης ξεπερνά κάθε δεσμό φυσικού νόμου. Ο Ιησούς του Ναυή κι όσοι
ήταν μαζί του είδαν καθαρά τη δυνατότητα αυτής της «Στιγμιαίας πίστης». Όταν ο
Ιησούς διέταξε τον ήλιο να σταθεί, η μέρα επιμηκύνθηκε κι ο λαός του Θεού
εκδικήθηκε τους εχθρούς του. Όταν τέλειωσε αυτό το υπερφυσικό φαινόμενο, το
όνομα του Γιάχβε υψώθηκε πάνω απ’ όλα τα ονόματα των διαφόρων θεών των εθνών.
Κανείς άνθρωπος δεν είχε ξαναδεί κάτι τέτοιο, ούτε έγινε ποτέ ξανά. Η υπερφυσική
ποιότητα του γεγονότος γίνεται πιο θαυμαστή όταν καταλάβουμε ότι αν και
σταμάτησε ο ήλιος, αυτό δεν επηρέασε το υπόλοιπο σύμπαν.
Ονομάζουμε
το χάρισμα της πίστης «Στιγμιαία πίστη», γιατί όπως και τα άλλα χαρίσματα, δεν
λειτουργεί συνέχεια. Η πίστη που ξεκινάει απ’ το λόγο του Θεού είναι ένα
σταθερό μέρος της ζωής μας. Όμως το χάρισμα της πίστης μεταδίδεται για μια
γρήγορη χρήση για την οικοδομή της εκκλησίας και τη δόξα του ονόματος του Ιησού
Χριστού. Η Καινή Διαθήκη είναι υπερπλήρης από ενέργειες αυτού του χαρίσματος
(Πραξ.γ:16).
Όταν ο Παύλος ναυάγησε
στις Πράξ.κζ, οι ναυτικοί έχασαν κάθε ελπίδα ζωής. Αλλά ένας άγγελος
εμφανίστηκε στον Παύλο και τον διαβεβαίωσε ότι ο Θεός θα τον ελευθερώσει καθώς
και τους συνταξιδιώτες του. Στις Πράξ.κζ:25 ο Παύλος τους είπε με βεβαιότητα: «Διά τούτο θαρρείτε, άνδρες· διότι πιστεύω
εις τον Θεόν ότι ούτω θέλει γείνει, καθ' ον τρόπον ελαλήθη προς εμέ». Αν
και δεν υπήρχε κανένας ανθρώπινος λόγος να έχουν ελπίδα, ο Θεός έδωσε στον
Παύλο την ικανότητα να πιστεύει ότι θα τους προστατέψει και θα τους ελευθερώσει
απ’ αυτή την ακατόρθωτη κατάσταση. Όχι μόνο αυτόν, αλλά και τους άπιστους που
ήταν πάνω στο πλοίο.
Σε μια τέτοια περίπτωση,
ένα παιδί του Θεού, αν και είναι γεμάτο με το Άγιο Πνεύμα, μπορεί να σκεφτεί
ότι δεν γλυτώνει την καταστροφή. Μπορεί κάποιος να έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στο
Θεό και την ίδια στιγμή να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ήρθε το τέλος της ζωής
του. Πράγματι, αυτό θα ήταν το μόνο λογικό συμπέρασμα υπό αυτές τις συνθήκες.
Με άλλα λόγια, πίστη για τη σωτηρία και χριστιανικό τρόπο ζωής δεν οδηγεί
αυτόματα σε πίστη για μια θαυματουργική απελευθέρωση.
Το χάρισμα της πίστης
μπορεί να λειτουργήσει ακόμα και όταν δεν επίκειται θαυματουργική απελευθέρωση.
Ο Στέφανος ήταν «άνδρας πλήρης πίστεως
και Πνεύματος Αγίου» (Πράξ.ς:5), και φανέρωσε απίστευτη πίστη, όταν
λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου. Πίστη, πέρα από τη φυσιολογική ανθρώπινη ικανότητα.
Αντί να φανερώσει φόβο, θυμό, πικρία ή πόνο, αντιμετώπισε το μαρτύριο με θάρρος
και με ένα πνεύμα συγχώρεσης, ανάλογο του Χριστού, ενεργοποιημένο από το Άγιο
Πνεύμα. «Ο δε Στέφανος, πλήρης ων
Πνεύματος Αγίου, ατενίσας εις τον ουρανόν, είδε την δόξαν του Θεού και τον
Ιησούν ιστάμενον εκ δεξιών του Θεού.... Και γονατίσας εφώναξε μετά φωνής
μεγάλης· Κύριε, μη λογαριάσης εις αυτούς την αμαρτίαν ταύτην. Και τούτο ειπών
εκοιμήθη» (Πράξ.ζ:55,60).
