Τα χαρίσματα του Πνεύματος (30)

Πίστη και θαύματα

Τα επόμενα τρία χαρίσματα που θα εξετάσουμε είναι χαρίσματα δύναμης - πίστη, χαρίσματα ιαμάτων, και ενέργειες θαυμάτων (Α’ Κορ.ιβ:9-10). Χρησιμοποιούμε αυτή την περιγραφή, επειδή αυτά τα χαρίσματα περιλαμβάνουν ορατές ενέργειες που προέρχονται από τη δύναμη του Θεού.

Αυτά τα χαρίσματα συχνά συνεργάζονται στενά. Για παράδειγμα, το χάρισμα της πίστης μπορεί να οδηγήσει στην ενέργεια θαύματος.

Πίστη

Η πίστη έχει πολλά πρόσωπα. Είναι ασφαλής και σταθερή, αλλά την ίδια στιγμή είναι ζωντανή και πάλλουσα. Όλοι ξέρουμε ότι χωρίς πίστη δεν μπορούμε να ευαρεστήσουμε το Θεό (Εβρ.ια:6).

Πίστη σημαίνει σιγουριά, εμπιστοσύνη, αποδοχή χωρίς χειροπιαστές αποδείξεις, πεποίθηση, και παραχώρηση. Η σώζουσα πίστη είναι αυτή που έρχεται δια του κηρύγματος του λόγου του Θεού. Κάθε παιδί του Θεού έχει σώζουσα πίστη και ζει καθημερινά δια πίστεως (Ρωμ.α:16-17). Επιπλέον, κάθε Χριστιανός πρέπει να εκδηλώνει πίστη, ή πιστότητα, σαν καρπό του Πνεύματος (Γαλ.γ:22). Αλλά η Α’ Κορ.ιβ περιγράφει ένα υπερφυσικό χάρισμα πίστης που ξεπερνά την πίστη που απαιτείται για τη σωτηρία και το χριστιανικό τρόπο ζωής. Ενώ ο καθένας μπορεί και πρέπει να ασκεί πίστη στο Θεό, σε συνεχή βάση, το χάρισμα της πίστης είναι ένα ασυνήθιστο μέτρο πίστης σ’ ένα άτομο για μια ειδική περίπτωση.

Το χάρισμα της πίστης, στη συνέχεια, είναι η υπερφυσική ικανότητα να εμπιστευθείς το Θεό, ή να εμπνεύσεις εμπιστοσύνη στο Θεό, για μια συγκεκριμένη ανάγκη ή περίσταση.

Το χάρισμα της πίστης, είναι «πίστη της στιγμής» που έχει σχεδιαστεί για το συμφέρον, την εδραίωση της εκκλησίας.

Συχνά έρχεται σαν απάντηση σε μια δοκιμασία ή μια κρίση που θα κατέβαλε ένα άτομο εκτός και αν ο Θεός χορηγήσει ειδική πίστη να το ξεπεραστεί σε πείσμα των περιστάσεων. Μπορεί να είναι μια κατάσταση που προφανώς δεν υπάρχει διαφυγή, αλλά ο Θεός δίνει πίστη για να μετακινηθεί το όρος από το δρόμο μας.

Στην Εβρ.ια, που συχνά αναφέρεται σαν το κεφάλαιο της πίστης, βρίσκουμε τον ορισμό της πίστης. Απ’ αυτό το εδάφιο μαθαίνουμε ότι η πίστη είναι υπόσταση και βεβαίωση. Ενώ το τελικό αποτέλεσμα της πίστης γίνεται πραγματικότητα για τον φυσικό άνθρωπο, με όρους που ο φυσικός νους μπορεί εύκολα να καταλάβει, η υπόσταση και η βεβαιότητα της πίστης παραμένει αυστηρά πνευματική.

Ενώ ο άνθρωπος που έχει βαπτιστεί με Πνεύμα Άγιο παραμένει φυσικός άνθρωπος, ωστόσο είναι και μια πνευματική οντότητα. Σαν φυσικός άνθρωπος έχει προικιστεί με τις πέντε αισθήσεις της όρασης, ακοής, γεύσης, όσφρησης και αφής. Χάνοντας κάποια απ’ αυτές, το αποτέλεσμα είναι φυσική ατέλεια. Η πνευματική πλευρά του ανθρώπου έχει επίσης προικιστεί με αισθήσεις όπως η πίστη. Δια πίστεως ο χριστιανός μπορεί να δει πράγματα που τα φυσικά μάτια δεν βλέπουν. Δια πίστεως λαμβάνουμε αυτά, που τα φυσικά χέρια δεν μπορούν να πιάσουν.

Β’ Κορ.ε:7 Το φυσικό μέρος της ζωής είναι πρόσκαιρο, ενώ ότι έχει να κάνει με τα πνευματικά είναι αιώνιο. Συχνά τα μάτια μας μας απατούν, όμως ότι αποκαλύπτεται δια μέσου της πίστης είναι βέβαιο και αξιόπιστο. Η ζωή που είναι οικοδομημένη πάνω στα πνευματικά, είναι ζωή τέλεια και θετική.

Στην περιοχή του πνεύματος, μπορούμε να ψηλαφίσουμε την πίστη. Είναι το βασικό οικοδομικό υλικό της εκκλησίας, γιατί χωρίς πίστη η λειτουργία των χαρισμάτων είναι αδύνατη (Εβρ.ια:3).

Σ’ αυτά τα λόγια του αποστόλου Παύλου επιβεβαιώνεται πάλι η δοξασμένη αλήθεια ότι ο δίκαιος θα ζήσει δια πίστεως (Ρωμ.α:17). Αυτό το μικρό μέρος της Γραφής έλκυσε την προσοχή και άλλαξε το Μαρτίνο Λούθηρο που ήταν κλεισμένος μέσα σ’ ένα κελί μοναστηριού στο Βίτενμπεργκ της Γερμανίας. Η πίστη είναι το κλειδί των σχέσεών μας με το Θεό. Χωρίς πίστη, δεν υπάρχει πνευματική ζωή. Η πίστη είναι που μας φέρνει στο χώρο του υπερφυσικού, όπου τα πάντα είναι πιθανά.

Η πίστη που είναι έκφραση απόλυτης υπακοής στο Θεό και το λόγο Του, δικαιώνει, υποστηρίζει και υποφέρει, προμηθεύει ελπίδα, στηρίζει τον αδύνατο, κάνει θαύματα, φέρνει θεραπεία και μας επιτρέπει να έχουμε μια πιο καθαρή κατανόηση του έργου των χειρών του Κυρίου μας.

Πολλές φορές η πίστη είναι δυσκίνητη, γιατί εμείς οι ίδιοι βάζουμε τα όρια μέσα στα οποία θα πρέπει να κινηθεί. Ενώ ειλικρινά και ένθερμα ζητάμε απ’ το Θεό ν’ αναλάβει κάποιο γεγονός που εμείς δεν μπορούμε να ελέγξουμε, μετά προχωράμε να Του υπαγορεύσουμε και να Του επιβάλλουμε τον δρόμο που θ’ ακολουθήσει!

Αν επιμένουμε να κοιτάζουμε σε γνωστές πηγές για βοήθεια, τότε περιορίζουμε το Θεό σ’ αυτούς τους περιορισμένους δρόμους βοήθειας. Αν όμως, τ’ αφήσουμε όλα στον Ιησού, η πίστη μας τότε δεν πρέπει να ξέρει όρια. Φίλοι, συγγενείς, γείτονες και καθημερινοί γνωστοί περιορίζουν τις ικανότητες, τις πηγές και τον πλούτο. Με το να επιμένουμε ότι ο Θεός εργάζεται μ’ αυτούς τους τρόπους, απλά Τον περιορίζουμε. Πόσο πιο καλά δεν είναι να εμπιστευτούμε απλά τον Κύριο να προμηθεύσει την ανάγκη μας, αφήνοντας Αυτόν να διαλέξει με ποιο τρόπο θα μας απαντήσει! Στο κάτω - κάτω, η Γραφή μας λέει ότι η γη είναι υποπόδιο των ποδών Του, ο ουρανός είναι ο θρόνος Του και τα κτήνη επί χιλιάδων ορέων ανήκουν σ’ Αυτόν. Ο πλούτος Του και οι τρόποι Του δεν έχουν όρια.

Είναι λοιπόν το χάρισμα αυτό ένα ιδιαίτερο προίκισμα πίστης, μια πληροφορία πίστης που είναι υπερφυσική και φανερώνεται όταν κάποιες περιστάσεις συμβαίνουν στη ζωή μας όπως τραγωδίες κίνδυνοι, σοβαρές ασθένειες, δυστυχήματα, γεγονότα που μας πλημμυρίζουν από φόβο ή άλλες καταστάσεις που φαίνονται αξεπέραστες.

Πόσοι ποιμένες, ξεκινώντας ένα έργο, δεν έχουν φτάσει σε σημείο φαινομενικής πικρίας και απογοήτευσης λόγω ανεπαρκών οικονομικών μέσων, λίγα μέλη, βοήθεια από πουθενά..... Ξαφνικά, εμφανίζεται ένας θαυμαστός άγιος του Θεού και λέει: «Ποιμένα, ο Θεός θα σηκώσει αυτό το έργο μέσα από σένα και θα γίνει ένα μεγάλο έργο εδώ»! Ο καθένας θα μπορούσε να είχε πει αυτά τα λόγια, αλλά όμως τώρα είναι κάτι διαφορετικό, υπάρχει ένα «κουδούνισμα» εδώ! Βεβαιότητα κι ελπίδα αρχίζουν να δημιουργούνται μέσα σου. Μια λάμψη από μια δύναμη που δεν φαίνεται, αρχίζει να φωτίζει τη ζωή σου κι άναψε από κάποιον άλλο.

Απ’ την άλλη μεριά, όταν σαν εργάτης αντικρίζεις μια οικογένεια που έχει υποκύψει στο γεγονός ότι κάποιο αγαπητό πρόσωπο πρόκειται να πεθάνει ή ότι το χειρουργείο είναι αναπόφευκτο, ξαφνικά συλλαμβάνεις τον εαυτό σου σαν ποιμένας να τους λες με βεβαιότητα, με πολύ χρίσμα και εξουσία ότι κανείς δεν θα πεθάνει κι ότι τελικά οι γιατροί θα αποφανθούν ότι δεν θα χρειαστεί χειρουργείο. Έρχεται σχεδόν σαν σε πείσμα των προγνωστικών και των διαγνώσεων κι αναπαύεται αποκλειστικά πάνω σ’ ένα τεράστιο κύμα «Πίστης» στη δύναμη και την ικανότητα του Θεού.