Αγιασμός (2)

Ο νόμος και ο φόβος δεν έχουν να κάνουν με τον αγιασμό που μιλάμε. Για παράδειγμα, ο νόμος, ή ο φόβος να συλληφθεί, μπορεί να κάνουν τον άνθρωπο να παραμείνει πιστός στη σύζυγό του και να τον εμποδίσουν σε ώρα πειρασμού, αλλά θα συνεχίσει να είναι πολύ άπιστος στις σκέψεις του, στη στάση του, στη συμπεριφορά του.

Αντίθετα, η αληθινή αγάπη για τη σύζυγό του θα τον απομακρύνει από κάθε αντίθετη σκέψη και επιθυμία, και κατά τη μακρόχρονη διάρκεια του, μόνον η αγάπη θα κάνει το γάμο πραγματικά επιτυχημένο.

Παρόμοια, ένα άτομο που ζητά να υπηρετήσει το Θεό απλά με κανόνες, οπωσδήποτε θα αποτύχει, γιατί θα εμφανιστούν καταστάσεις, τις οποίες οι κανόνες του δεν αναφέρουν πως να τις αντιμετωπίσει.

Πολλοί, υποθέτουν κακώς ότι η σωστή εναλλακτική λύση στη νομιμοφροσύνη είναι η ασυδοσία (ελευθερία χωρίς καμία ευθύνη), ή ακολασία (όχι ηθικοί φραγμοί). Ο πραγματικός αγιασμός δεν είναι «ελευθερία» να κάνουμε ότι κάνει ο κόσμος, αλλά ελευθερία από την τάση να συμμορφωνόμαστε με τον κόσμο. Γνήσια πνευματική ελευθερία δεν είναι “ελευθερία” να πράττουμε την αμαρτία, αλλά ελευθερία από τα δεσμά της αμαρτίας.

Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ελευθερία έξω από την αλήθεια (Ιωάν.η:32). Πνευματική ελευθερία δεν είναι ελευθερία από την αλήθεια, αλλά ελευθερία να γνωρίζουμε και να υποτασσόμαστε στην αλήθεια.

Ένας Χριστιανός είναι ελεύθερος γιατί γνωρίζει τι είναι αμαρτία και πόσο είναι θανατηφόρα και έχει τη δύναμη να την υπερνικήσει.

Σαν Χριστιανοί έχουμε ακόμη εντολές στις οποίες οφείλουμε να υπακούμε (Ματθ.κη:20, Ιωάν.ιδ:15,23). Ο τελετουργικός νόμος έχει καταργηθεί, αλλά και σήμερα δεν πρέπει να συμμετέχουμε σε πνευματικά ακάθαρτα πράγματα (Β’ Κορ.ς:17).

Η Χριστιανική ζωή είναι όπως ένας αγώνας με πνευματικούς κανόνες που πρέπει να ακολουθήσουμε. Β’ Τιμ.β:5 “Eαν δε και αγωνίζηται τις, δεν στεφανούται, εάν νομίμως δεν αγωνισθή”.

Όπως ο φράκτης γύρω από τον κήπο, έτσι και η διδασκαλία του αγιασμού δεν χαλιναγωγεί την ελευθερία μας εν Χριστώ, αλλά τη διαφυλάσσει.

Ελευθερία σε μη ηθικά ζητήματα. Μπορούμε να συμμετέχουμε σε κάθε δραστηριότητα, η οποία δεν παραβαίνει Βιβλική διδασκαλία. Έχουμε ελευθερία να ακολουθούμε την ατομική μας κρίση, επιθυμία και συνείδηση σε ουδέτερες ηθικά περιοχές, όπως το να τρώμε κρέας και να τηρούμε ορισμένες ημέρες (Ρωμ.κεφ.ιδ). Σ’ αυτά τα ζητήματα, δεν πρέπει να κρίνουμε ο ένας τον άλλο, αλλά πρέπει να είμαστε πιστοί στις πεποιθήσεις μας.

Η Χριστιανική ελευθερία δεν καταργεί την ευθύνη να υπακούμε στη Γραφική διδασκαλία του αγιασμού (Ρωμ.ς:15, Γαλάτ.ε:13). Ούτε αποκλείει την ευθύνη να ακολουθούμε ευσεβείς ηγέτες όταν εφαρμόζουν Βιβλικές αρχές περί αγιασμού σε διάφορα ζητήματα σήμερα (Πράξ.ιε:28-29, Εβρ.ιγ:17).

Η Βίβλος μας δίδει τέσσερις κατευθυντήριες οδηγίες για τη σωστή άσκηση της Χριστιανικής ελευθερίας σε μη ηθικά ζητήματα. Συγκεκριμένα πρέπει:

1. Να πράττουμε τα πάντα “προς δόξαν Θεού” (Α’ Κορ.ι:31, Κολ.γ:17).

2. Να αποφεύγουμε κάθε τι που δεν είναι προς οικοδομή (Α’ Κορ.ς:12, ι:23). Πρέπει να απέχουμε από πράγματα επιβλαβή, φυσικά, διανοητικά ή πνευματικά. Πρέπει να απορρίψουμε κάθε “βάρος”, ή εμπόδιο, και “την ευκόλως εμπεριπλέκουσα αμαρτία” (Εβρ.ιβ:1).

3.Να αποφεύγουμε οτιδήποτε θα έβλαπτε τους άλλους (Ρωμ.ιδ:13-21, Α’ Κορ.η:9-13, κεφ.ι:32-33). Πρέπει να αποφεύγουμε πράγματα που μπορούν να κάνουν τους άλλους να σκανδαλιστούν και να προσκόψουν.

4.Να αποφεύγουμε οτιδήποτε θα μπορούσε να μας εξουσιάσει (Α’ Κορ.ς:12). Δεν πρέπει να αφήσουμε τίποτα να μας γίνει συνήθεια, να μας κλέψει αρκετή ενέργεια, χρόνο, χρήμα, ή να μπει ανάμεσα σε μας και τη σχέση μας με το Θεό.

Αν η Βίβλος καταδικάζει μία συνήθεια, η υπακοή είναι αναγκαία. Αν οι τέσσερις κατευθυντήριες οδηγίες για τη σωστή άσκηση της Χριστιανικής ελευθερίας δείχνουν μία ορισμένη πορεία ενέργειας, τότε πάλι η υπακοή είναι αναγκαία.

Για παράδειγμα, το να τρώει κάποιος ειδολώθυτα, δηλαδή κρέας που είχε προσφερθεί στα είδωλα, είχε ξεφύγει απ’ το σκοπό της Χριστιανικής ελευθερίας, και η αποστολική εκκλησία απαγόρευσε απόλυτα τη συνήθεια αυτή, γιατί είχε γίνει λίθος προσκόμματος. Εάν κάποιο ζήτημα είναι ηθικά ουδέτερο, και οι τέσσερις παραπάνω κατευθυντήριες οδηγίες δεν καθορίζουν μια σίγουρη λύση, τότε θα εφαρμοστεί η διδασκαλία του Ρωμ.ιδ.

Η πρακτική εφαρμογή του αγιασμού.

1. Οι διδασκαλίες της Βίβλου πρέπει να είναι ξεκάθαρες. Παραδείγματα είναι η διδασκαλία κατά της πορνείας, του ψεύδους ή της μέθης. Οι πιστοί της Βίβλου πρέπει να συμφωνήσουν μ’ αυτά τα κριτήρια και οι καινούριοι πιστοί πρέπει να αρχίσουν αμέσως να τα εφαρμόζουν. Ο ποιμένας πρέπει να αρνηθεί να βαπτίσει κάποιον, ο οποίος δεν εκδηλώνει την επιθυμία και την προθυμία να υπακούσει στις Βιβλικές αυτές προσταγές.

2. Πρακτική εφαρμογή των Βιβλικών αρχών στις σύγχρονες καταστάσεις. Παραδείγματα είναι οι συνήθειες σχετικά με το στολισμό, την ενδυμασία, τις διασκεδάσεις. Οι νέοι πιστοί συνήθως καταλαβαίνουν και θέτουν σε εφαρμογή τις διδασκαλίες αυτές βαθμηδόν καθώς αυξάνουν σε χάρη και σε γνώση. Οι Χριστιανοί μπορεί να έχουν εύλογες διαφορές απόψεων, όχι όμως πάνω σε βασικές αρχές, αλλά σχετικά με την ακριβή εφαρμογή τους σε μία ορισμένη κατάσταση. Για χάρη της ενότητας και της καλής μαρτυρίας της εκκλησίας όμως, πρέπει να ακολουθούν τη διδασκαλία του ποιμένα τους πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα, γιατί ο Θεός του έχει εμπιστευτεί την εποπτεία και τη φροντίδα της τοπικής εκκλησίας. Οι καινούριοι πιστοί μπορεί να μην συμμορφωθούν αμέσως, ιδιαίτερα εάν δεν έχουν δυνατή Βιβλική κατάρτιση. Ο ποιμένας, πρέπει να τους οδηγήσει υπομονετικά σε περισσότερες αλήθειες, βασιζόμενος στη διδασκαλία της Βίβλου, στο Χριστιανικό παράδειγμα, και στο έργο του Πνεύματος. Ο Θεός τους έχει δικαιώσει δια της πίστεως, αλλά πρέπει να υποταχθούν στο προοδευτικό έργο του καθαρισμού. Ο ποιμένας δεν πρέπει να τους χρησιμοποιήσει για να οδηγήσουν ή να εκπροσωπήσουν την τοπική εκκλησία μέχρις ότου θέσουν σε εφαρμογή τις διδαχές αυτές.

Θα αναφέρουμε σημαντικούς τομείς στους οποίους πρέπει να εφαρμόζονται οι Βιβλικές, αρχές του αγιασμού.

1.  Στάση και συμπεριφορά. (Γαλάτ.ε:19-23, Εφεσ.δ:23-32). Πρέπει να απορρίψουμε κάθε κακή στάση και διαγωγή μας όπως μίσος, οργή, πικρία, φθόνος, ζήλια, απληστία πλεονεξία, έχθρα, μνησικακία, υπερηφάνεια, προκατάληψη, εκδίκηση, και κάθε διχόνοια και λογομαχία (έριδες κραυγές, εγωιστικές φιλοδοξίες, φιλονικίες, διαπληκτισμούς, μεμψιμοιρίες, γογγυσμούς, επαναστατικότητα, συγκρούσεις, διαμάχες και κριτικό πνεύμα ). Η ουσία του αγιασμού είναι να παράγουμε τον καρπό του Πνεύματος - αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, και εγκράτεια. Πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε, να είμαστε υπάκουοι στην εξουσία, να είμαστε ευγνώμονες, και να μην περιεργαζόμαστε τα αλλότρια.

2. Σκέψεις. (Ματθ.ε:18-20, Β’Κορ.ι:5, Φιλιπ.δ:8). Ένα άτομο είναι ότι σκέφτεται, και γίνεται ότι επιτρέπει να κατοικήσει στο νου του. Πρέπει να σκεφτόμαστε και να πράττουμε όσα είναι αληθή, σεμνά (έντιμα), δίκαια (σωστά), αγνά, προσφιλή, εύφημα, αρετές (τα άριστα), και επαίνους. Πρέπει ν’ απορρίψουμε κάθε κακή σκέψη, “να αιχμαλωτίζουμε παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού”. Ο πειρασμός δεν είναι αμαρτία, αλλά το να δεχθεί κανείς και να φιλοξενήσει κακές σκέψεις, είναι αμαρτία.

3.  H γλώσσα. (Ιάκωβος α:26, γ:1-12, δ:1, ε:12). Πρέπει να αποφεύγουμε το κουτσομπολιό, την κακολογία, τη συκοφαντία, τη δυσφήμιση, να σπέρνουμε διχόνοιες και έριδες, να χρησιμοποιούμε το όνομα του Κυρίου επί ματαίω, να προφέρουμε κατάρες, να βλασφημούμε, να ψευδόμαστε, να εξυβρίζουμε, ματαιολογίες και λόγια με υπαινιγμούς, λόγια απρεπή και αισχρολογίες.

4.  Ο οφθαλμός. (Ψαλ.ρα:3, ριθ:37, Ματθ.ς:22-23). Το μάτι είναι η πύλη της ψυχής και η πρωταρχική πηγή εισόδου για το νου. Δεν πρέπει να διαβάζουμε βιβλία και περιοδικά εμποτισμένα με χυδαιότητα και αισθησιασμό.

5.  Εμφάνιση (στολισμός, ενδυμασία, μαλλιά). (Δευτ.κβ:5, Α’ Κορ.ια:1-16, Α’ Τιμ.β:8-10, A’ Πέτρ.γ:1-5). H εμφάνιση αντανακλά το εσωτερικό του ανθρώπου και προς το Θεό και προς τους άλλους. Μία κοσμική εμφάνιση προάγει τη σαρκική επιθυμία των οφθαλμών και την αλαζονεία του βίου, την προσποίηση, ψεύτικες αξίες, και διαπλάθει το άτομο σύμφωνα με τις αρχές της ασεβούς κοινωνίας.

Σημαντικές βιβλικές αρχές στον τομέα αυτό είναι:

·     σεμνότητα,

·     απόρριψη του στολισμού,

·     μετριότητα στις σπατάλες,

·     διαχωρισμός μεταξύ άρρενος και θήλεος 

·     αποχωρισμός από την κοσμική ζωή.

Κατά συνέπεια, θα πρέπει να αποφεύγουμε κάθε ενδυμασία που κατά τρόπο άσεμνο εκθέτει το σώμα, κοσμήματα, καλλυντικά και βάψιμο, πολύ δαπανηρή, υπερβολική ή επιδεικτική ενδυμασία, παντελόνια στις γυναίκες, μακριά μαλλιά στους άνδρες, και τη μόδα με επίδειξη σαρκικότητας. Είναι ζωτικής σημασίας να διδάξουμε αρχές, όχι μόνον κανόνες, για να αποφύγουμε αντιφάσεις πάνω στα θέματα αυτά. Οι άνδρες πρέπει να είναι προσεκτικοί να αποφεύγουν το θηλυπρεπές στυλ και οι γυναίκες το αρρενοπρεπές στυλ. Εφ’ όσον ο Θεός ζητά από τη γυναίκα να έχει μακριά μαλλιά, δεν πρέπει να τα κόβει κοντά.

Τέσσερις ερωτήσεις θα μας βοηθήσουν να καθορίσουμε πότε αυτά τα πράγματα είναι υπερβολικά:

1.     Ποιο είναι το κίνητρο που θέλουμε να τα φοράμε;

2.     Είναι σοφή διαχείριση και απόφαση;

3.     Πώς το βλέπουν αυτό οι άλλοι;

4.     Τι θα έκανε ο Ιησούς;

Καλή διαχείριση του σώματος. (Α’ Κορ.γ:16-17, κεφ.ς:12, 19-20). Το σώμα μας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, και γι’ αυτό δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε πράγματα τα οποία θα βλάψουν ή θα μολύνουν το σώμα. Οινοπνευματώδη, καπνός, και παράνομες φαρμακευτικές ουσίες και ναρκωτικά παραβαίνουν την αρχή αυτή. Άλλα προβλήματα στον τομέα αυτό είναι η λαιμαργία, και η παχυσαρκία που οφείλεται σε υπερβολική κατάχρηση.

Αγιοσύνη στο γάμο. (Α’ Κορ.6:9-10, Koλοσ.3:5, Εβρ.13:4). Η Βίβλος καταδικάζει κάθε σεξουαλική σχέση έξω από τη μόνιμη σχέση του γάμου, και είναι αντίθετη με κάθε σαρκική σκέψη και πράξη. Οι νέοι πρέπει να αποφεύγουν την πορνεία. Εφ’ όσον το σχέδιο του Θεού είναι ο γάμος εφ’ όρου ζωής, δεν πρέπει να ακολουθούμε κοσμικά παραδείγματα και να ζητάμε διαζύγιο εξαιτίας κάποιου λάθους, ασυμφωνίας χαρακτήρων, ή μη ύπαρξης αγάπης.

Σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή. (Εξοδ.κ:13, Mατθ.ε:39-44) Δεν πρέπει να συγχωρούμε τη βία και πρέπει προσωπικά ο καθ’ ένας να απορρίψουμε κάθε φόνο ανθρώπινης ύπαρξης από πρόθεση, ακόμα και με την έκτρωση, πόλεμο ή αυτοκτονία.

Εντιμότητα και ακεραιότητα (Μάρκ.ι:19) H Βίβλος απορρίπτει κάθε τύπο ατιμίας, ανειλικρίνειας και διαφθοράς, συμπεριλαμβανομένων και του ψεύδους, της κλοπής, απάτης, δόλου, άρνησης για πληρωμή χρεών, δωροδοκίας και εκβιασμού.

Κοινωνία. (Ματθ.ιη:15-18, Α’ Κορ.ε:9, ς:8  ιε:33, B’ Koρ.ς:14). Δεν πρέπει να ταυτιζόμαστε με αμαρτωλή στάση και συμπεριφορά και τρόπο ζωής. Δεν πρέπει να έχουμε κοινωνία με τους αυτοαποκαλούμενους Χριστιανούς οι οποίοι συνεχώς αναμειγνύονται σε αμαρτωλά έργα, ούτε να ομοζυγούμε με τους απίστους (όπως στο γάμο). Στην εκκλησία πρέπει να επιλύουμε όλες τις διαφορές  σύμφωνα με τη διδασκαλία που μας έδωσε ο Κύριος, όχι να κρινόμαστε στα δικαστήρια, μηνύοντας ο ένας τον άλλον.

Κοσμικές δραστηριότητες.  (Α’ Θεσ.ε:22, Τίτος γ:3, Α’ Ιωάν.β:15). Πρέπει με ωριμότητα να αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα της μουσικής, των σπορ, των παιχνιδιών και των διασκεδάσεων. Όσο μπορούμε, πρέπει να αποφεύγουμε χώρους ή γεγονότα και καταστάσεις με κοσμική ατμόσφαιρα, επιρροές ή σχέσεις που είναι υπερβολικά κοσμικές.

Για παράδειγμα, πολλές κατά τα άλλα αποδεκτές δραστηριότητες και διασκεδάσεις λαμβάνουν χώρα σε μία ατμόσφαιρα γεμάτη από βλασφημίες, οινοποσίες, ασέλγειες, είναι άσεμνες και αισχρές, κυριαρχεί η αντιζηλία και η βία, και οι Χριστιανοί δεν βρίσκονται στο σωστό χώρο όταν είναι σε τέτοιο περιβάλλον. Ορισμένες διασκεδάσεις είναι εκ φύσεως κοσμικές, όπως το χαρτοπαίγνιο, ο χορός, η μουσική χαρντ ροκ, η αστρολογία και αποκρυφισμός.

Αγιασμός και κουλτούρα.

1. Ο ηθικός νόμος του Θεού δεν αλλάζει.

Η φύση του Θεού δεν αλλάζει, και γι’ αυτό το λόγο οι ηθικοί νόμοι που βασίζονται στην αγιότητα του Θεού παραμένουν ανάλλαχτοι σε όλους τους καιρούς, τόπους, πολιτισμούς, και περιστάσεις. Ο Θεός κατήργησε τους τύπους της Παλαιάς Διαθήκης καθώς και τον τελετουργικό νόμο - όπως διαιτολογικούς νόμους, αιματηρές θυσίες, το Σάββατο, και τις εορτές - αλλά ποτέ δεν κατήργησε τον ηθικό νόμο.

2. Οι Βιβλικές αρχές δεν αλλάζουν.

Η Βίβλος είναι ο θεόπνευστος, αλάνθαστος, αυθεντικός λόγος του Θεού. Είναι η αλήθεια και η αλήθεια είναι απόλυτη, αμετάβλητη και ακλόνητη.

3. Ο Θεός έχει αποκαλύψει προοδευτικά την αλήθεια από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη.

Η Καινή Διαθήκη δεν αντιφάσκει με την Παλαιά διαθήκη, αλλά ξεδιπλώνει το θέλημα του Θεού περισσότερο και καλεί τους πλήρεις Πνεύματος Αγίου πιστούς σε υψηλότερο επίπεδο τελειοποίησης σε πολλούς τομείς. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η Παλαιά Διαθήκη συνήθως περιέχει ενδείξεις του υψηλότερου σχεδίου του Θεού. Παραδείγματα είναι η αιμομιξία, η πολυγαμία, το διαζύγιο, ο πόλεμος, και ο στολισμός.

4. Ο Θεός έδωσε το λόγο Του σε μία ειδική πολιτιστική περίοδο, αλλά δεν ανέφερε όλες τις συνήθειες του πολιτισμού αυτού.

Οι Χριστιανοί δεν είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν τον πολιτισμό των Βιβλικών χρόνων, εκτός εάν εκφράζει αιώνιες αλήθειες που αναφέρονται στο λόγο του Θεού.

5. Για να εφαρμόσουμε μία Βιβλική αρχή σε μία σημερινή κατάσταση πρέπει να λάβουμε υπόψη τον πολιτισμό που επικρατούσε τότε, αλλά ο πολιτισμός ποτέ δεν καταργεί τη Βιβλική αρχή.

Για παράδειγμα, σε κάποιο βαθμό η σεμνότητα είναι σχετική ανάλογα με τον πολιτισμό, τα ήθη και τα έθιμα. Τον δέκατο ένατο αιώνα, ήταν απρεπές για μία γυναίκα να εκθέτει τα πόδια της δημόσια και γι’ αυτό και οι χριστιανές γυναίκες δεν έπρεπε να φορούν φορέματα που ήταν μέχρι το γόνατο. Για τη Βιβλική διδασκαλία περί σεμνότητας όμως, έπρεπε να υπάρχει κάποιο κριτήριο που θα ήταν απόλυτο, διαφορετικά εάν η κοινωνία ανεχόταν τον πλήρη γυμνισμό, έπρεπε να κάνουν το ίδιο και οι Χριστιανοί.

Πως μπορούμε να καθορίσουμε τι είναι σχετικό με κάποιο πολιτισμό και τι δεν είναι: Κατ’ αρχήν η Βιβλική αρχή θα καθορίσει το βασικό κριτήριο άσχετα με τον πολιτισμό. Δεύτερο, η Βίβλος αναφέρει κάτι επιδοκιμαστικά ή ουδέτερα, τότε δεν είναι λάθος κάτω από οποιοσδήποτε περιστάσεις. Εάν η Βίβλος μιλάει πάντα αποδοκιμαστικά για κάτι, τότε προφανώς παραβαίνει Βιβλικές αρχές.

Για παράδειγμα, τί αρχές εφαρμόζονται όσον αφορά τη σεμνότητα στην ενδυμασία: Άσεμνη ενδυμασία προάγει την επιθυμία της σάρκας, την επιθυμία των οφθαλμών και την αλαζονεία του βίου. Το εκτεθειμένο σώμα έχει την τάση να παράγει απρεπείς σκέψεις και σε αυτόν που το εκθέτει, αλλά και σ’ αυτόν που το κοιτάζει. Αυτό δείχνει ότι η ενδυμασία πρέπει να καλύπτει βασικά το σώμα.

Η Βίβλος μιλάει για τα γένια ευνοϊκά ή ουδέτερα, και βέβαια αποτελούν φυσικό μέρος της ανδρικής εμφάνισης. Δεν είναι εκ φύσεως κακό, αλλά είναι κακό όταν αυτό συνδέεται με κοσμική εμφάνιση, επαναστατικότητα ή υπερηφάνεια. Κατά την εποχή των χίπις γενικά υπήρχαν κοσμικές επιρροές αυτού του είδους, αλλά καθώς ο πολιτισμός αφαιρεί αυτή τη σύνδεση με την κοσμικότητα, δεν χρειάζεται να είμαστε αντίθετοι.

Ο πολιτισμός καθορίζει τη διαφορά στην ενδυμασία μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας. Για παράδειγμα, η φουστανέλα στην παραδοσιακή Σκωτία ήταν αποκλειστικά ανδρική και γι’ αυτό το λόγο δεν παρέβαινε την αρχή του διαχωρισμού ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα.

Τα γυναικεία παντελόνια σήμερα παραβαίνουν την αρχή αυτή, αν και ορισμένα έχουν σχεδιαστεί αποκλειστικά για γυναίκες. Συνεχίζουν να είναι “το ανήκον στον άνδρα” κατά το Δευτ.κβ:5. Και πράττουν αντίθετα με το εδάφιο αυτό όταν σχεδιάζουν στο ανδρικό στυλ ενδυμασίας, προάγουν σχέδια ανδρικής συμπεριφοράς, δεν διαχωρίζουν ξεκάθαρα το γένος αν είναι αρσενικό ή θηλυκό στην εξωτερική εμφάνιση (η σιλουέτα από απόσταση), και αφήνουν τους άνδρες χωρίς κάποιο διαχωριστικό στυλ ενδυμασίας. Συχνά είναι και άσεμνοι στην ενδυμασία τους.

Ο σημερινός πολιτισμός προωθεί το κούρεμα των γυναικείων μαλλιών, αλλά ο λόγος του Θεού λέγει ότι είναι αισχρό και αφύσικο. Επίσης στην Α’ Κορ.ια:5-6 και 13-14 σαφώς διδάσκει ότι ο Θεός θέλει όλες οι γυναίκες άσχετα από τα ήθη και έθιμα να έχουν μακριά μαλλιά.

Υποχρέωση προς το λόγο του Θεού.

Όταν οι Χριστιανοί δεν μελετούν τη Βίβλο και τη διδασκαλία της κατά τρόπο πειθαρχικό και συστηματικό, συχνά απορρίπτουν τον αγιασμό με την επιρροή των φίλων τους, συγγενών τους και διάφορων θρησκευτικών ομάδων. Χωρίς την υποστήριξη του λόγου του Θεού, οι κήρυκες δεν μπορούν να σταθούν ενάντια στην αντιπαλότητα, τις διώξεις και την αντίδραση, αλλά θα συμβιβάσουν την αλήθεια για να τύχουν κοινωνικής και θρησκευτική αποδοχής, χάριν υλικού κέρδους, αριθμητικής αύξησης της εκκλησίας ή κοσμικής επιτυχίας.

Διδασκαλία Εξωτερικού Αγιασμού.

Είναι λάθος να υποθέσουμε ότι εάν είμαστε ειλικρινείς ή εάν τα κίνητρά μας είναι σωστά, τότε δεν πειράζει το τι φοράμε, που πηγαίνουμε, τι κάνουμε, ή τι βλέπουμε. Απροσεξία σ’ αυτά τα θέματα μπορεί να οδηγήσει σε σαρκικότητα και αμαρτία.

Διδασκαλία Εσωτερικού Αγιασμού.

Είναι λάθος να εξισώσουμε τον αγιασμό με διατάξεις ενδυμασίας αντί του καρπού του Αγίου Πνεύματος και της διαγωγής μας όμοια του Χριστού. Η εξωτερική εμφάνιση του αγιασμού δεν μπορεί να καλύψει αμαρτίες του νου.

Αποφυγή κριτικής, καταδικαστικής στάσης.

Οι άνθρωποι με κριτικό πνεύμα και συμπεριφορά συχνά πληγώνουν και απομακρύνουν τους επισκέπτες, νέους πιστούς, ακόμη και πιστούς που είναι πολύ καιρό στην εκκλησία.

Συμπεριφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Η τάση του κόσμου είναι να ασχολείται με το χωρίς διάκριση άγγιγμα, αγκάλιασμα και τολμηρή συνομιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών. Όταν κάποιος περνά αυτά τα όρια της ευπρέπειας και οικειότητας, αν και φαινομενικά είναι αθώες καταστάσεις, μπορούν να δώσουν αφορμή να ενδώσει στον πειρασμό και να αμαρτήσει.