Η ιστορική εξέλιξη του Δόγματος της Αγίας Τριάδας-12 (τριάδα και αγαμία του κλήρου)

Είδαμε οτι μετά την σύνοδο της Νίκαιας οι ομάδες του καθολικισμού (τριαδικοί και αρειανιστές) εναγκαλίστηκαν το κράτος και τις πρακτικές της κοσμικής εξουσίας.

«Στον επίσκοπο Ρώμης (πάπα) δόθηκε το βασιλικό παλάτι του Λατερανού και μαγευτικές νέες εκκλησίες. 

Η λειτουργία δανείστηκε τον επιβλητικό χαρακτήρα των επίσημων δημόσιων τελετών στα γήπεδα και στις αρένες. Ακόμη, τα «επισκοπικά» δικαστήρια είχαν δικαιοδοσία σε αστικές υποθέσεις.» - Grant, pp. 220, 221.

 Πριν από την επίσημη αναγνώριση της εκκλησίας, πολλοί χριστιανοί συγγραφείς ένιωθαν έκδηλα αποστροφή όχι μόνο το για ρωμαϊκό κράτος, αλλά και για την ελληνορωμαϊκή φιλοσοφική κουλτούρα με την οποία οι Αλεξανδρινοί και άλλοι απολογητές είχαν προσπαθήσει να ντύσουν τις διδασκαλίες του Χριστιανισμού. Αυτοί που τώρα ήταν πλήρως ταυτισμένοι με αυτό τον κόσμο σίγουρα δεν ήταν οι ίδιοι που ο Χριστός είχε πει ότι δεν ήταν εκ του κόσμου (Ιωάν.ιζ:16, Α’ Ιωαν.β:15-17). 

Ο Προτεστάντης ιστορικός Neander σημειώνει: «η συνέπεια ήταν ένα ανακάτεμα της εκκλησίας με τον κόσμο ... η εκκλησία έχασε την καθαρότητα της, και ενώ φαινόταν σαν κατάκτηση, ουσιαστικά κατακτήθηκε η ίδια». - General History of the Christian Religion and Church, vol. 2, p. 161.

Αλλά, για να πάμε λίγο πίσω, αυτός που επηρέασε περισσότερο τη σύνοδο της Νίκαιας ήταν ο επίσκοπος Όσιος της Κόρντομπα, ο οποίος ουσιαστικά προήδρευσε στα περισσότερα τμήματα της συνόδου. Ήταν ο αντιπρόσωπος του επισκόπου της Ρώμης και ο πιο έμπιστος, σύμβουλος για τον ίδιο τον αυτοκράτορα. 

Ηταν προσηλωμένος στην τριαδική ιδέα. Είναι αυτός που έπεισε τελικά τον αυτοκράτορα να αποφασίσει υπέρ του δόγματος. Στην πραγματικότητα, ο Κωνσταντίνος στηρίχθηκε σχεδόν αποκλειστικά σ’ αυτόν τον σύμβουλο και δεν ενδιαφέρθηκε σχεδόν καθόλου για τις πραγματικές αποφάσεις της συνόδου αυτής (εκτός από το ότι θα έπρεπε να επιλυθούν οριστικά οι θρησκευτικές διαφωνίες στην αυτοκρατορία του). «Ο Κωνσταντίνος δεν είχε ουσιαστικά καμία απολύτως κατανόηση από τα ερωτήματα που είχαν τεθεί στην ελληνική θεολογία»- p. 51, A Short History of Christian Doctrine, Lohse, Fortress Press, 1985.

Περίπου 20 χρόνια πριν ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος συγκαλέσει τη Σύνοδο της Νίκαιας, ο περίφημος επίσκοπος Όσιος της Κόρδοβα ήταν το «ηγετικό πνεύμα» της Συνόδου της Ελβίρας το 306 μ.Χ. Η καθολική εγκυκλοπαίδεια γράφει:  «Είναι σημαντικό ότι ο επίσκοπος στην Ελβίρα Όσιος προήδρευε και στην οικουμενική σύνοδο της Νίκαιας το 325». Είναι πράγματι σημαντικό!

Αυτό το «ηγετικό πνεύμα» οδηγείτο από το Άγιο Πνεύμα και την Αγία Γραφή; Λοιπόν, ας δούμε τα αποτελέσματα της συνόδου της Ελβίρας, γιατί όπως ο Ιησούς προειδοποίησε: «.. Θα τους γνωρίσετε από τους καρπούς τους» - Ματθ.ζ:16.

Να, λοιπόν ποιοι είναι οι «καρποί» της συνόδου της Ελβίρα σύμφωνα με την καθολική εγκυκλοπαίδεια (σ. 185) : «Η σύνοδος της Ελβίρα εξέδωσε τον αρχαιότερο γνωστό νόμο περί αγαμίας του κλήρου». Και τι είναι η «αγαμία του κλήρου;»; Πάλι η καθολική εγκυκλοπαίδεια (σ. 100) μας πληροφορεί: «αγαμία είναι ο εκκλησιαστικός νόμος στη δυτική καθολική εκκλησία που επιβλήθηκε σε κληρικούς, απαγορεύοντάς τους... το γάμο».

Τώρα, ας πάμε στον άγιο λόγο του Θεού Α’ Τιμ.δ:1-7: «Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων, διά της υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην, εμποδιζόντων τον γάμον…..».

Και πώς μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε με ακρίβεια εκείνους που «έχουν αποστατήσει από της πίστεως προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης»; Απαγορεύουν το γάμο και προστάζουν αποχή βρωμάτων!

Καθ 'όλη την ιστορία του βιβλικού Ισραήλ, ο Θεός επέτρεψε στους ιερείς και αρχιερείς Του να παντρεύονται (ακόμη και ο πατέρας του Ιωάννη του Βαπτιστή ήταν έγγαμος ιερέας – Λουκ.α). Και οι  χριστιανοί υπηρέτες του Θεού είχαν το δικαίωμα να παντρεύονται (και να παραμένουν παντρεμένοι) σε όλα τα γραπτά της Καινής Διαθήκης (π.χ., Α’ Τιμ.γ:2,4) και μέχρι τον καιρό του Όσιου.

Λοιπόν, τι ήταν αυτό που ενέπνευσε τον επίσκοπο Όσιο να συμπεριλάβει στα διατάγματα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αυτή την εντολή που αψηφά το Θεό, απαγορεύοντας το γάμο; Λοιπόν, η Α’ Τιμ.δ:1 δείχνει καθαρά την πηγή αυτού του πνεύματος, αλλά ο πραγματικός εκπρόσωπος αυτού του πνεύματος αυτή τη στιγμή, ήταν οι πολύ δημοφιλείς και με ιδιαίτερη επιρροή ειδωλολατρικές μυστηριακές θρησκείες και φιλοσοφίες!

Ειδικότερα, ο Όσιος και οι επηρεαζόμενοι από την Αλεξάνδρεια σύμμαχοι, δανείστηκαν πολλά πράγματα από την Αλεξανδρινή λατρεία του τρισυπόστατου Σέραπις – Ίσις – Ώρος. Οι συνεισφορές της Αλεξανδρινής λατρείας στη «χριστιανική» σκέψη και τις πρακτικές ήταν ακόμη περισότερες...
 

Πιο συγκεκριμένα:

«το τελετουργικό κάψιμο των κεριών ... ήταν ένα μέρος της λατρείας του Σεράπιου.... εικόνες της Ίσιδας βρισκόταν στο ναό, ήταν η εστεμμένη Βασίλισσα των Ουρανών και κρατούσε στην αγκαλιά της το βρέφος Ώρος. Τα κεριά καίγονταν και έσταζαν μπροστά της. Ο δόκιμος μοναχός περνούσε από μακρά και προσεκτική προετοιμασία, έπαιρνε τους όρκους αγαμίας, και όταν ξεκινούσε, το κεφάλι του ήταν ξυρισμένο και ήταν ντυμένος με ένα λινό ένδυμα.... Τα τελετουργικά ενδύματα, σύμβολα και τυπικά που ο «χριστιανισμός» έχει φορέσει - και σε πολλές χώρες φοράει ακόμα μέχρι σήμερα - ήταν σίγουρα από τη λατρεία και τους ναούς του Δία-Σέραπι και της Ίσιδας που εξαπλώθηκαν από την Αλεξάνδρεια σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο».

Η ίδια η Ρώμη επηρεάστηκε επίσης και από τους δικούς της άγαμους ειδωλολάτρες ιερείς (πέραν εκείνων του Δία-Σέραπι και της Ίσιδας που η Ρώμη είχε επίσης εισαγάγει).

Όταν η λατρεία της Κυβέλης , της Βαβυλώνιας θεάς, εισήχθη στην ειδωλολατρική Ρώμη, εισήχθη στην πρωτόγονη μορφή της, με τους άγαμους κληρικούς. - p. 220, The Two Babylons, Hislop.

Η ευρέως αναγνωρισμένη και πολύ δημοφιλής θρησκεία του Μιθραϊσμού (που ο ίδιος ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ευνόησε) ήταν γνωστή για την αγαμία των ιερέων της. Ο Μίθρα αρχικά ήταν ένας από τους κατώτερους θεούς του αρχαίου Περσικού πανθέου, αλλά εθεωρείτο σαν ο πνευματικός ήλιος, το ουράνιο φως, ... ήδη από την εποχή του Χριστού ανήλθε τόσο ώστε, αν και δημιουργήθηκε από τον Ορμούζ (Αούρα-Μάζντα), να είναι ίσος με το Υπέρτατο Όν .... (pp. 136-137) “Mithraism had its austerities, .... Ο Μίθρα είχε τις καλόγριές του και άγαμους ιερείς p. 143, The Paganism in our Christianity, Weigall, New York, 1974.

Βλέπουμε λοιπόν ότι και στην Αλεξάνδρεια και στη Ρώμη η συνήθης αντίληψη του ιερέα περιλάμβανε την αντιβιβλική παγανιστική έννοια της αγαμίας !

Για εκείνους που αποδέχονται το κύρος της Αγίας Γραφής και τη μαρτυρία της ιστορίας, δεν μπορεί να υπάρξει απολύτως καμία αμφιβολία ως προς το τι «πνεύμα» κίνησε τον Όσιο, ο οποίος ήταν το «ηγετικό πνεύμα» της Συνόδου της Ελβίρας, και το κίνητρο για τη Ρωμαϊκή κρατική εκκλησία να αποδεχτεί τις παγανιστικές δοξασίες που υποστήριζε.

Όσοι εγκατέλειπαν την πίστη άρχιζαν να σκέφτονται ανατρεπτικά δόγματα εμπνευσμένα από δαιμόνια συμπεριλαμβανομένων εκείνων που απαγόρευαν το γάμο και εμφυσούσαν την  αποχή από ορισμένες τροφές. (Παρεμπιπτόντως η ίδια η Ρωμαϊκή κρατική Εκκλησία είχε «ενσταλάξει αποχή από ορισμένα τρόφιμα». Η καθολική εγκυκλοπαίδεια του 1976, παραδέχεται, στο άρθρο με τίτλο «Αποχή»: «Ο νόμος της αποχής είναι δεσμευτικός για όλους άνω των 14 ετών .... Απαγορεύει την κατανάλωση κρέατος και σούπες από ζωμό κρέατος, ζωμό και σάλτσες κρέατος. Τις ημέρες της πλήρους αποχής, αυτά τα τρόφιμα δεν πρέπει να καταναλώνονται καθόλου ..» - σελ. 17).

«Το 325 η Σύνοδος της Νίκαιας δήλωσε ότι εκείνοι που ήταν άγαμοι κατά τη χειροτονία δεν θα μπορούσαν να παντρευτούν αργότερα ...." - σελ. 280, The Christian Book of Why, John C. McCollister (Lutheran minister and university professor - graduate of the Trinity Lutheran Seminary), NY, 1983. - - Ακόμα δες p. 660 f.n., Will Durant, The Story of Civilization, vol. 3, Simon & Schuster, Inc., 1944.

Γίνεται σαφές, λοιπόν, γιατί οι οπαδοί του Αθανάσιου αρνήθηκαν να προσκολληθούν στην Αγία Γραφή, και υποστήριξαν ένα πολυπρόσωπο θεό κατά τη διάρκεια της συνόδου της Νίκαιας: Οι Δυτικοί «χριστιανοί» που ήταν επηρεασμένοι από την Αλεξάνδρεια και συνηθισμένοι να δανείζονται παγανιστικές πρακτικές, είχαν συμβιβαστεί αγνοώντας τη Γραφή για τόσο πολύ καιρό που έγινε εδραιωμένη συνήθεια. Έπρεπε να αγνοούν τη Γραφή προκειμένου να υιοθετήσουν τα δημοφιλή παγανιστικά ήθη.

Δεν πρέπει λοιπόν να εκπλήσσει το γεγονός ότι αυτοί οι ειδωλολάτρες επίσκοποι (επιρρεπείς στην Αλεξανδρινή φιλοσοφία) δεν θα έμεναν στη Γραφή (παρά τους ισχυρισμούς από την πλειοψηφία των επισκόπων που παραβρέθηκαν στη σύνοδο), σαν την μόνη βάση στην υιοθέτηση του δόγματος της τριάδας στη σύνοδο της Νίκαιας. Γιατί ενώ ακόμα ήταν σε εξέλιξη η σύνοδος, σύμφωνα με τον καθ. Mc Collister που είδαμε παραπάνω, ανάγκασαν την ένταξη των εμπνευσμένων από την ειδωλολατρία αλλά καταδικαστέων από το Πνεύμα του Θεού πρακτικών «απαγόρευσης του γάμου» και «αποχής από ορισμένα τρόφιμα»! Αυτό σίγουρα φανερώνει τους «καρπούς» αυτών των ανδρών και τους «καρπούς» της συνόδου της Νίκαιας στο σύνολό της!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ