Ενώ οι Ισραηλίτες γόγγυζαν κάτω από το
βάρος των δεινών τους, ο Θεός ετοίμαζε τον ελευθερωτή τους. Διαβάζουμε στους
Ρωμ.ε:8 ότι «ενώ ημείς ήμεθα έτι
αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών».
Μπορεί να ρωτήσει κανείς, γιατί ο Θεός
επέτρεψε να βασανιστεί τόσο πολύ ο λαός Του από σκληρούς και αδυσώπητους
ανθρώπους; Το έκανε αυτό ο Θεός γιατί έπρεπε πρώτα να τους φέρει στο σημείο να
δουν την ανάγκη τους για κάποιο ελευθερωτή. Αν συνέχιζαν να ζουν όπως στην αρχή,
τότε κανείς δεν θα ήθελε να φύγει απ’ την Αίγυπτο. Θα έμεναν μακριά απ’ τη γη
που ο Θεός είχε υποσχεθεί στον Αβραάμ και το σπέρμα του. Το ίδιο συμβαίνει με
τον κάθε αμαρτωλό, πριν μπορέσει να κράξει στο Θεό για απελευθέρωση από την αμαρτία
και να ξεκινήσει το ταξίδι για τη γη της υπόσχεσης, πρέπει πρώτα ν’ αναγνωρίσει
τα δεσμά μέσα στα οποία βρίσκεται καθώς υπηρετεί το Σατανά (Ησ.κς:9). Όπως οι
Ισραηλίτες δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα από μόνοι τους για να ελευθερωθούν,
μέχρι που ο Θεός έστειλε τον ελευθερωτή, έτσι και ο κάθε αμαρτωλός δεν καταφέρνει
τίποτα κάνοντας καλά έργα προκειμένου να σωθεί. Πρέπει ν’ αναπαυθεί τέλεια στον
Ιησού, το μεγάλο Ελευθερωτή.
Σ’ αυτό το κεφάλαιο θα δούμε τη γέννηση του
Μωυσή, τύπου του Ιησού Χριστού, που είναι ο μόνος που μπορεί να ελευθερώσει από
τη σκλαβιά του Σατανά. «Όστις ηλευθέρωσεν
ημάς εκ τοσούτου μεγάλου θανάτου, και ελευθερώνει εις τον οποίον ελπίζομεν ότι
και έτι θέλει ελευθερώσει» (Β’ Κορ.α:10). «Και να προσμένητε τον Υιόν αυτού εκ των ουρανών, τον οποίον ανέστησε
εκ νεκρών, τον Ιησούν, όστις ελευθερόνει ημάς από της μελλούσης οργής» (Α’
Θεσ.α:10) δες ακόμα Λουκ.δ:18.
Ο Μωυσής ήταν από τη φυλή Λευί που ήταν
προορισμένη να βγάζει τους ιερείς του Ισραήλ. Ο λόγος που λέμε ότι ο Μωυσής
είναι τύπος του Χριστού βρίσκεται στις Πράξ.ζ:37 «Ούτος είναι ο Μωυσής, όστις είπε προς τους υιούς του Ισραήλ, προφήτην
εκ των αδελφών σας θέλει σας αναστήσει Κύριος ο Θεός σας, ως εμέ αυτού θέλετε
ακούσει». Ακόμα Πράξ.γ:22-24. Ο Στέφανος ήθελε να δείξει ότι ο Μωυσής τον
οποίο εκτιμούσαν, προφήτεψε για το Χριστό που Τον περιφρόνησαν.
β:1
Ο άνθρωπος στον οποίο αναφέρεται εδώ είναι
ο Αμράμ και η γυναίκα του η Ιωχαβέθ (Έξοδ.ς:20).
β:2 «εύμορφος»
Ο Θεός θα είχε δώσει τέτοια χάρη σ’ αυτό το
μωρό, που οι γονείς του αποφάσισαν να το κρύψουν αντί να το ρίξουν στο ποτάμι
(Πράξ.ζ:20). Ο Ιωσήφ ήταν επίσης ωραίος στην όψη (Γέν.λθ:6). Στην επιστολή
Εβρ.ια:23 το κριτικό κείμενο λέει «αστείον
το παιδίον...» με την έννοια έξυπνος, ευγενής και κομψός.
β:3 «κιβώτιον
σπάρτινον» μάλλον από καλάμια παπύρου.
«άσφαλτον
και πίσσαν»
για να είναι αδιάβροχο. Είχαν τα υλικά και ήξεραν να τα χρησιμοποιούν αφού μ’
αυτά δούλευαν κάθε μέρα. Η πράξη αυτή της μητέρας φανερώνει την εμπιστοσύνη της
στην αλήθεια ότι υπάρχει Αυτός που όπως παλιά φύλαξε το Νώε «κήρυκα της δικαιοσύνης», έτσι και τώρα
θα μπορούσε να φυλάξει το «εύμορφον» αυτό παιδί από τα νερά του θανάτου. Στις
ενέργειες της μητέρας του Μωυσή, βλέπουμε την πίστη να υπερισχύει και να
θριαμβεύει πάνω σε κάθε φυσική κατάσταση. Είναι διαχρονικό παράδειγμα πίστης
στο Θεό των θαυμάτων.
Ποια αξία μπορούσε να έχει το «διάταγμα του βασιλέως» γι’ αυτόν που
γνώριζε τον αληθινό Θεό; Ποια σπουδαιότητα μπορούσε να έχει γι’ αυτόν που μπορούσε
να στέκεται ήρεμος δίπλα απ’ το σπάρτινο κιβώτιο και να παρατηρεί το θάνατο
κατά πρόσωπο; Μας το διδάσκει το Άγιο Πνεύμα: «Διά πίστεως, οι γονείς του Μωυσέως δεν εφοβήθησαν το διάταγμα του
βασιλέως» (Εβρ.ια:23). Στις Παρ.κθ:25 διαβάζουμε: «Ο φόβος του ανθρώπου στήνει παγίδα ο δε πεποιθώς επί Κύριον θέλει
είσθαι εν ασφαλεία». Ο Θεός αντάμειψε την πίστη τους προστατεύοντας το μωρό
μέσα στο καλάθι στην όχθη του ποταμού. Για το φυσικό νου, δεν υπήρχε πιο
επικίνδυνο μέρος απ’ το γεμάτο με κροκόδειλους Νείλο! Όμως όποιος έχει κοινωνία
με το Θεό που ανασταίνει νεκρούς, δεν φοβάται τίποτα, μπορεί να χρησιμοποιεί τη
θριαμβευτική γλώσσα του απόστολου Παύλου (Α’ Κορ.ιε:55-57) και να λέει: «Πού θάνατε το κέντρον σου; πού άδη η νίκη
σου; Το δε κέντρον του θανάτου είναι η αμαρτία και η δύναμις της αμαρτίας ο
νόμος. Αλλά χάρις εις τον Θεόν, όστις δίδει εις ημάς την νίκην διά του Κυρίου
ημών Ιησού Χριστού».
«εις
το ελώδες μέρος»
Δεν το έβαλε στη μέση του ποταμού για να
μην παρασυρθεί από το ρεύμα, αλλά εκεί που τα νερά ήταν σχεδόν στάσιμα, θα
υπήρχαν και καλάμια, ώστε να εμποδίζουν την απομάκρυνση του καλαθιού.
Ο Μωυσής (Χριστός), ρίχτηκε στο ποτάμι
(θάνατος), αλλά βγήκε απ’ αυτό (ανάσταση) κι έγινε ελευθερωτής και σωτήρας.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
