40 χρόνια ο Μωυσής έβοσκε τα πρόβατα του
Ιοθόρ. Αυτό ήταν το μάθημα που ο Θεός ήθελε να διδάξει το Μωυσή στο σχολείο της
Μαδιάμ, να μάθει να βόσκει, να βοηθά και να προστατεύει άβουλα ζώα που είχαν
ανάγκη. Όλα αυτά τα 40 χρόνια τα βλέπουμε συγκεντρωμένα σ’ αυτές τις 3 λέξεις: έβοσκε τα
πρόβατα.
Ο Κύριος, με την αγαθότητα, τη σοφία και
την πιστότητά Του, έφερε τον αγαπημένο υπηρέτη Του σ’ ένα ξεχωριστό τόπο,
μακριά από τα βλέμματα και τις σκέψεις των ανθρώπων, για να τον μορφώσει κάτω
από την άμεση διεύθυνσή Του. Ο Μωυσής το είχε ανάγκη. Είναι αλήθεια ότι είχε
περάσει 40 χρόνια μέσα στο παλάτι του Φαραώ και ωφελήθηκε αρκετά απ΄ αυτό, αλλά
ό,τι απέκτησε εκεί, ήταν ελάχιστο συγκρινόμενο με όσα έμαθε στην έρημο. Η
παραμονή στο παλάτι ήταν χρήσιμη, η παραμονή στην έρημο απαραίτητη. Τίποτα δεν
μπορεί ν’ αντικαταστήσει την προσωπική κοινωνία με το Θεό και την αγωγή που
παίρνει κανείς στο δικό Του σχολείο. Όλη «η σοφία των Αιγυπτίων» (Πράξ.ζ:22)
δεν τον κάνει ικανό για την υπηρεσία που ο Θεός τον έχει καλέσει.
Θα μπορούσε ν’ ακολουθήσει μια λαμπρή
σταδιοδρομία στις σχολές της Αιγύπτου και να βγει με πολλά διπλώματα, με
πλούσια γνώση, με την καρδιά γεμάτη υπερηφάνεια και ματαιότητα, αλλά ακόμα δεν
θα ήξερε την αλφαβήτα του σχολείου του Κυρίου. Η ανθρώπινη σοφία και γνώση, όση
αξία κι αν έχουν, δεν μπορούν να κάνουν κάποιο, υπηρέτη του Θεού. Ίσως είναι
ικανός να παίξει κάποιο ρόλο στον κόσμο, αλλά εκείνος που ο Θεός θέλει να
χρησιμοποιήσει πρέπει να είναι προικισμένος με πολύ διαφορετικές ιδιότητες που
δεν αποκτούνται παρά στο σχολείο της ερήμου (Λουκ.ις:15).
Ο Μωυσής έμαθε στο Χωρήβ, ο Ηλίας στο
χείμαρρο Χερίθ, ο Ιεζεκιήλ στον ποταμό Χεβάρ, ο Ιωσήφ στη φυλακή, ο Παύλος στην
Αραβία, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής στην έρημο, ο Ιωάννης στην Πάτμο.
Μπορεί όμως εδώ να ρωτήσει κανείς, πως
μπορούμε ν’ ανταποκριθούμε στην επείγουσα ανάγκη εργατών, που σήμερα είναι τόσο
επιτακτική, αν θα πρέπει ο κάθε εργάτης να περάσει μια τόσο μακριά εκπαίδευση;
Αυτό είναι υπόθεση του Κυρίου, δεν είναι δική μας. Αυτός ξέρει να σηκώνει τους
εργάτες Του και να τους μορφώνει. Ξέρει πόσο χρόνο χρειάζεται ο καθένας. Ο Θεός
μπορεί σε μια στιγμή να εκπαιδεύσει τον εργάτη Του, αλλά βλέπουμε ότι πάντοτε
τον κρατά αρκετό διάστημα, μόνο, μαζί Του, πριν την είσοδό του στη δημόσια
υπηρεσία ή μετά. Διαφορετικά, ο εργάτης θα είναι ένας άκαρπος και επιπόλαιος
δάσκαλος θεωριών. Μοιάζει με το πλοίο που ανοίγεται στο πέλαγος χωρίς να έχει
σαβουρωθεί κατάλληλα, με αποτέλεσμα να ναυαγήσει (Α’ Τιμ.α:19).
Αντίθετα, αυτός
που περνάει τις διάφορες τάξεις του σχολείου του Θεού, έχει βάθος, σταθερότητα,
εμμονή, στοιχεία απαραίτητα για τη μόρφωση του χαρακτήρα του εργάτη του Θεού.
Στη Γέν.μς:34 βλέπουμε ότι «είναι βδέλυγμα εις τους Αιγυπτίους πας
ποιμήν προβάτων» και ο Μωυσής που «εδιδάχθη
πάσαν την σοφίαν των Αιγυπτίων» μεταφέρεται από το παλάτι της Αιγύπτου,
πίσω από ένα βουνό, για να βόσκει πρόβατα! Βέβαια αυτός δεν είναι ο τρόπος που
ενεργούν οι άνθρωποι, αυτό είναι ακατανόητο για τη σάρκα. Αυτό κατεβάζει μέχρι
χώματος όλη την υπερηφάνεια και τη δόξα του ανθρώπου και δείχνει ότι τα
ανθρώπινα προτερήματα έχουν ελάχιστη αξία μπροστά στο Θεό. Είναι σαν σκύβαλα
στα μάτια Εκείνου και όσων διδάχτηκαν στο σχολείο Του (Φιλιπ.γ:8).
Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στην
ανθρώπινη και τη θεία διδασκαλία. Η πρώτη έχει σκοπό να καλλιεργήσει και να
εξυψώσει την ανθρώπινη φύση, ενώ η τελευταία αρχίζει από το να την
«αποξηραίνει» και να την παραμερίζει (Ησ.μ:6-8
Α’ Πέτρ.α:24). «Ο φυσικός άνθρωπος
δεν δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού διότι είναι μωρία εις αυτόν, και δεν
δύναται να γνωρίση αυτά, διότι πνευματικώς ανακρίνονται» (Α’ Κορ.β:14). Όσο
και να εκπαιδεύεται ο φυσικός άνθρωπος, ποτέ δεν μπορεί να γίνει πνευματικός
(Ιωάν.γ:6).
Με όλα τα παραπάνω δεν θέλουμε να
υποτιμήσουμε την αξία της μάθησης ή την καλλιέργεια πνευματικών ικανοτήτων που
είναι πραγματικά ωφέλιμες. Αλλά, ένας γονιός, θα πρέπει να προσέξει στην
προσπάθειά του να μορφώσει το παιδί του, να μην το φορτώσει με πράγματα που
αργότερα πρέπει να παραμερίσει στη χριστιανική του πορεία. Χάριν της παιδείας,
ας μη το οδηγήσει σε πράγματα από τα οποία θα του είναι σχεδόν αδύνατον ν’
απαλλαγεί χωρίς να μολυνθεί πνευματικά. Υπάρχει ένα λάθος φρόνημα ανάμεσα σε
κάποιους Χριστιανούς, ότι μόνο ο μορφωμένος γιατρός, δικηγόρος ή φιλόλογος
μπορεί ν’ αναλάβει διακονία διδασκαλίας ή ποίμανσης, αλλά είναι λάθος. Μόνο
όταν ο Θεός σε ετοιμάσει και σου δώσει τις γνώσεις που Αυτός ξέρει ότι πρέπει
να έχεις, είσαι έτοιμος για τη διακονία. Τότε μπορείς να είσαι και δικηγόρος
και γιατρός και φιλόλογος, αν μπορείς!
Καλό είναι, ο καθένας μας, να δοκιμάσει
εμπειρικά τι σημαίνει «εις το όπισθεν μέρος
της ερήμου». Τι σημαίνει αυτός ο άγιος τόπος, όπου η φύση του ανθρώπου ταπεινώνεται
και μόνο ο Θεός υψώνεται. Εκεί, τα πράγματα, ο κόσμος, το εγώ, οι περιστάσεις,
όλα εκτιμούνται με την πραγματική τους αξία. Εκεί, και πουθενά αλλού, θα βρει ο
καθένας μια δίκαιη ζυγαριά, ικανή να ζυγίσει ότι είναι μέσα του κι ότι τον περιστοιχίζει.
Εκεί, δεν υπάρχουν ψεύτικα χρώματα,
δανεισμένα φτερά, μάταιες αξιώσεις. Ο εχθρός της ψυχής μας δεν έχει εξουσία να
χρυσώνει την άμμο αυτού του τόπου, εκεί τα πάντα είναι πραγματικότητα. Η καρδιά
έχει σωστές σκέψεις σε όλα τα πράγματα και υψώνεται πολύ πιο πάνω από τις
επιδράσεις των υποθέσεων αυτού του κόσμου. Ο θόρυβος που ζαλίζει, η ταραχή και
η σύγχυση της Αιγύπτου, δεν μπαίνουν σ’ αυτό τον παράμερο τόπο. Εδώ η φιλοδοξία
δεν ζει και η επιθυμία για χρήμα δεν έχει αξία. Η καρδιά δεν φουσκώνει από
υπερηφάνεια, δεν ζητάς τον έπαινο των ανθρώπων, ούτε αποθαρρύνεσαι από την
κατάκρισή τους. Εδώ δεν ακούς τίποτε άλλο, παρά τη φωνή του Θεού.
Ο καιρός που περνά κανείς με το Θεό, δεν
είναι ποτέ χαμένος. Είναι καλό να θυμόμαστε ότι υπάρχει και κάτι άλλο εκτός τις
δραστηριότητές μας. Όποιος θέλει συνέχεια να κάνει κάτι, είναι εκτεθειμένος
στον κίνδυνο να κάνει περισσότερα απ’ ότι πρέπει (Ησ.ν:4). Το να «ακούει» είναι
ένα απαραίτητο μέρος της διακονίας του εργάτη του Θεού. Πρέπει να έρχεται συχνά
μπροστά στον Κύριο, για να ξέρει τι πρέπει να κάνει. Το «αυτί» και η «γλώσσα»
είναι με πολλούς τρόπους συνδεδεμένα με τη διακονία. Αν το αυτί είναι κλειστό
και η γλώσσα λυμένη, δεν θα αποφύγει να λέει ανοησίες (Ιάκ.α:19).
Ωφέλειες από το σχολείο του Θεού (βόσκοντας άβουλα
πρόβατα):
1. Υπομονή. Ο Θεός δεν
βιάζεται, πρώτα θα τελειώσει το έργο Του μ’ εσένα και μετά θα σε
χρησιμοποιήσει. Θα φτάσει τουλάχιστον σ’ ένα ικανοποιητικό βαθμό, αφού δεν
σταματά να εργάζεται στη ζωή μας. Ο Μωυσής έμαθε να περιμένει την ώρα του Θεού,
μπροστά στο Θεό.
2. Ταπείνωση. Ο Θεός έβγαλε το
Μωυσή μέσα από το παλάτι και τον έβαλε σε μια δουλειά που δεν είχε καμία δόξα.
Η υπερηφάνεια, απαιτεί την προσοχή των άλλων, αλλά όχι βέβαια άλογων προβάτων!
3. Σου
δίνει πολύτιμο χρόνο.
Να τα βρεις με τον εαυτό σου και να πάρεις τις αποφάσεις σου.
4. Συμπάθεια.
Απέκτησε
την καρδιά του ποιμένα για το ποίμνιο.
5. Απομόνωση.
Τον
δίδαξε να μένει μόνος του, μακριά απ’ τα μάτια του κόσμου κι έτσι απέκτησε
ευαισθησία στη φωνή του Θεού. Όταν είμαστε πολυάσχολοι δεν έχουμε χρόνο να
ησυχάσουμε και ν’ ακούσουμε τη φωνή του Θεού. Ο Ιησούς το έκανε αυτό συχνά.
6. Αντοχή.
Έπρεπε
να εμπιστεύεται το Θεό για όλες του τις ανάγκες. Δεν είχε πλέον χρήματα, παρά
μόνο νερό, φαί και σκεπάσματα (Φιλιπ.δ:12).
εις
το όπισθεν μέρος της ερήμου
Καθώς ο Μωυσής έβοσκε τα πρόβατα του
πεθερού του, οδήγησε το κοπάδι στο πίσω μέρος της ερήμου κι έφτασε στο όρος
Χωρήβ. Ορισμένοι λένε ότι είναι η Δυτική πλευρά της ερήμου και άλλοι ότι είναι
πίσω από την έρημο σε μια προστατευμένη κοιλάδα με βλάστηση, όπου τα πρόβατα μπορούσαν
να βρουν τροφή.
Χωρήβ.
Στα Εβραϊκά σημαίνει «ξερός,
εγκαταλελειμμένος, έρημος». Είναι το όνομα της οροσειράς της οποίας μια κορυφή
είναι το Σινά που παραδοσιακά ονομάζεται «Γκεμπέλ Μουζά» (όρος του Μωυσή). Το
υψόμετρο είναι περίπου 2660 μέτρα και στους πρόποδές του είναι το μοναστήρι της
Αγ. Αικατερίνης όπου το 1859 ο Tischendorf βρήκε τον κώδικα
Άλεφ. Το Χωρήβ ονομαζόταν «όρος του Θεού», ίσως προφητικά, λόγω των γεγονότων
που θα διαδραματιζόταν εκεί. Η έννοια του Σινά είναι ακαθόριστη, άλλοι λένε ότι
σημαίνει «λάσπη» και άλλοι «ακάνθινη βάτος».
γ:2 άγγελος Κυρίου
Ήταν η φανέρωση του ίδιου του Θεού μέσα από
τον άγγελό Του. Σήμερα, ο Θεός φανερώνεται μόνο στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Συνήθως οι άγγελοι φανερώνονται με μορφή ανθρώπου, όπως στον Αβραάμ, αλλά εδώ
ήταν «εν φλογί πυρός». Ορισμένοι
υποθέτουν ότι ο Μωυσής είδε κάποια μορφή ανθρώπου στη βάτο, αλλά ο λόγος του
Θεού δεν αναφέρει τίποτα τέτοιο (Δευτ.δ:15). Αυτό που κίνησε την προσοχή του
Μωυσή ήταν το παράδοξο ότι η βάτος δεν κατακαιγόταν (εδ.3) κι όχι κάποια μορφή
ανθρώπου.
Οι «φιλελεύθεροι θεολόγοι», για να ρίξουν
μομφή σ’ αυτό το άγιο φαινόμενο, λένε ότι υπάρχουν κάποια φυτά που ο κορμός και
τα κλαδιά τους περιέχουν λάδι ώστε να είναι πολύ εύφλεκτα. Αυτό όμως δεν
δικαιολογεί γιατί δεν κατακαιγόταν η βάτος.
Γιατί ο Θεός φανερώθηκε από μια βάτο; Γιατί
ήθελε να αναθέσει στο Μωυσή το έργο να βγάλει το λαό Του μέσα από την Αίγυπτο,
ώστε να γίνει ο τόπος της κατοίκησής Του στην έρημο και στη Χαναάν. Πολύ
ταιριαστό σύμβολο του έργου που ο Θεός ήθελε να κάνει με το Μωυσή! Η καιγόμενη
βάτος, είναι μια όμορφη εικόνα (τύπος) του Ισραήλ μέσα στην Αίγυπτο,
καταπιεσμένου και σε διωγμό, που όμως δεν κατακαίγεται. Ο λόγος που δεν
κατακάηκαν ήταν ο Θεός που κατοικούσε ανάμεσά στο λαό Του. Οι Εβραίοι σήμερα
ακόμα υποφέρουν, αλλά κατά θαυμαστό τρόπο προστατεύονται σαν λαός. Ό,τι ισχύει
για τον Ισραήλ σε φυσικό επίπεδο, ισχύει για την εκκλησία σε πνευματικό. Η
εκκλησία ήταν ανά τους αιώνες και είναι μέσα στις φλόγες φοβερών διωγμών. Αλλά,
όλα αυτά μάλλον την καθαρίζουν (Δαν.ιβ:10) παρά την καίνε, γιατί πλέον πύλες
Άδη δεν έχουν εξουσία πάνω της!
Ακόμα ήταν μια όμορφη, κατάλληλη και σοβαρή
εικόνα του Θεού που κατοικεί ανάμεσα στον εκλεκτό, εξαγορασμένο λαό Του, γιατί «Ο Θεός ημών είναι πυρ καταναλίσκον»
(Εβρ.ιβ:29). Όχι για να καταναλώσει εμάς, αλλά ό,τι είναι μέσα μας και γύρω μας
που είναι εναντίον στην αγιότητά Του και συνεπώς εχθρός για την αιώνια ευτυχία
μας (Ψαλμ.93:5). Οι περιπτώσεις των Ναδάβ και Αβιούδ (Λευιτ.ι), του Αχάν (Ι. Ναυή
ζ), του Ανανία και της Σαπφείρας (Πράξ.ε) μας διδάσκουν αυτό το σοβαρό θέμα.
Στα Εβραϊκά η λέξη έχει την έννοια «αγκάθινη βάτος» και τα αγκάθια έχουν να
κάνουν με κατάρα (Γέν.γ:18).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
