Άρχισαν να τους καταθλίβουν για να τους
λιγοστέψουν. Η σκληρή δουλειά, ο καυτός ήλιος, το μαστίγιο, είχαν σαν
αποτέλεσμα πολλοί να πεθαίνουν. Προσπάθησαν να τους σπάσουν το ηθικό με τις
θλίψεις. Οι πόλεις αποθηκών ήταν για να φυλάνε το στάρι.
α:12
Το ίδιο πράγμα είχε πει ο Διοκλητιανός για
τους Χριστιανούς, την περίοδο των διωγμών: Όσο πιο πολλούς σκοτώνω, τόσο πιο
πολλοί γίνονται. Ο διωγμός εναντίον της εκκλησίας έχει πάντοτε σαν αποτέλεσμα
την αύξηση της εκκλησίας. Οι πρώτοι διωγμοί στην Ιερουσαλήμ είχαν σαν
αποτέλεσμα να σκορπίσει η εκκλησία κι έτσι ν’ αυξηθεί.
Ο μονάρχης της Αιγύπτου, αν μπορούσε να
σταματήσει την ταραχή των ωκεανών, θα μπορούσε να εμποδίσει και την αύξηση
αυτού του λαού, που ήταν το αντικείμενο των αιωνίων σχεδίων του Θεού. Γι’ αυτό
ενώ «κατέστησεν επ’ αυτούς επιστάτας των
εργασιών, διά να καταθλίβωσιν αυτούς με τα βάρη αυτών, όσον κατέθλιβον αυτούς,
τόσω μάλλον επληθύνοντο και ηυξάνοντο».
Η αιώνια σύγχυση θα είναι το τέλος κάθε
εναντίωσης των ανθρώπων και των δαιμόνων. Αυτή η βεβαιότητα αναπαύει την
καρδιά, μέσα σ’ ένα κόσμο που όλα φαίνονται τόσο ενάντια στο Θεό και την πίστη.
Αν δεν είχαμε σταθερή πεποίθηση ότι «ο
θυμός του ανθρώπου θέλει καταντήσει εις έπαινον του Θεού» (Ψαλμ.ος:10), θα
μας κατέβαλλαν πολύ συχνά οι περιστάσεις ανάμεσα στις οποίες βρισκόμαστε.
Το βλέμμα μας όμως δεν είναι προσηλωμένο
στα βλεπόμενα, αλλά στα μη βλεπόμενα που είναι αιώνια (Β’ Κορ.δ:18). Αν ο Ισραήλ
έβλεπε στα «βλεπόμενα» τι θα έβλεπε;
Την οργή του Φαραώ, των επιστατών των εργασιών, τη σκληρή δουλειά, τη βαριά
δουλεία, τον πηλό, τις πλίνθους. Ποια ήταν τα «μη βλεπόμενα»; Το αιώνιο σχέδιο του Θεού, η ασφαλής υπόσχεσή Του,
η αυγή της μέρας της σωτηρίας που πλησίαζε. Μόνο η πίστη μπορούσε να καταλάβει,
όπως μόνο δια πίστεως ένας φτωχός καταπιεζόμενος Ισραηλίτης μπορούσε να πάρει
το βλέμμα του από την «καπνίζουσαν
κάμινον» της Αιγύπτου για να το προσηλώσει στις πράσινες πεδιάδες και τους
πλούσιους αμπελώνες της Χαναάν. Όπως συνέβαινε τότε, έτσι και τώρα (Β’
Κορ.ε:7 Α’ Ιωάν.γ:2).
α:13-15
Αναφέρει μόνο τα δύο ονόματα απ’ τις μαίες
των Εβραίων που πιθανόν να ήταν υπεύθυνες πάνω στις υπόλοιπες. Οπωσδήποτε ήταν
πολύ περισσότερες για να προλάβουν όλο το λαό Ισραήλ. Ίσως αυτές οι δύο να
μετέφεραν τη διαταγή του Φαραώ στις άλλες. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτές οι
μαίες ήταν Εβραίες, δύσκολο βέβαια να πιστέψει κανείς ότι Εβραίες σκότωναν
Εβραιόπουλα, πράγμα όμως που μπορεί να συμβεί μετά από μεγάλη πίεση. Τα ονόματά
τους μπορεί να είναι Εβραϊκά και Αιγυπτιακά. Σεπφώρα σημαίνει όμορφη και Φουά
σημαίνει μεγαλοπρεπής ή αυτή που κράζει.
α:16 «επί της γέννας»
Στα Εβραϊκά είναι: «στις δύο πέτρες»,
επειδή οι γυναίκες για να γεννήσουν ευκολότερα κάθονταν πάνω σε δύο πέτρες, ή
σε κάποιο ξύλινο κάθισμα με παρόμοιο σχήμα. Οι μαίες διατάχθηκαν να πνίγουν
κρυφά το νεογέννητο αν ήταν αγόρι, ώστε να φαίνεται σαν φυσικός θάνατος.
α:17-19
Η απάντηση που έδωσαν οι μαίες ήταν η μισή
αλήθεια, αλλά κι ο Φαραώ με το διάταγμα που έβγαλε δεν άξιζε όλη την αλήθεια.
Οι Εβραίες ήταν πραγματικά εύρωστες, αλλά όχι ότι δεν πρόλαβαν ούτε ένα
αρσενικό!
Ο λόγος του Θεού δικαιώνει την πόρνη Ραάβ,
επειδή ενήργησε με πίστη, αν και είπε ψέματα σαν εθνική (Ι. Ναυή β:2-15 Ιάκ.β:25
Εβρ.ια:31).
α:20-21
Οι δύο αυτές γυναίκες, αψήφησαν την οργή
του Φαραώ, δεν εκτέλεσαν τη διαταγή του και «ο Θεός έκαμε εις αυτάς οίκους» (Α’ Σαμ.β:30). Τους δημιούργησε οικογένεια,
τους έδωσε δικά τους παιδιά και ίσως να δέχονταν κάποιες προσφορές απ’ τους
Εβραίους που βοήθησαν να μην πεθάνουν τα αρσενικά τους. Μακάρι να θυμόμαστε και
να ενεργούμε πάντοτε κατά το θέλημα του Θεού!
α:22
Φυσικά, αυτός ο νόμος ίσχυε μόνο για τους
Εβραίους, όχι για τους Αιγυπτίους. Μπορεί να μας φαίνεται απάνθρωπο σήμερα,
αλλά τότε ήταν κάτι συνηθισμένο στα ειδωλολατρικά καθεστώτα. Στη Σπάρτη, η
πολιτεία αποφάσιζε ποια παιδιά θα ζήσουν και ποια θα ριχτούν στον Καιάδα. Οι
Σύριοι πρόσφεραν τ’ ανεπιθύμητα παιδιά τους στο Μολώχ, κάτι που κάποια στιγμή
άρχισαν να κάνουν κι οι Εβραίοι. Οι Καρθαγένιοι τα ανεπιθύμητα παιδιά τους τα
θυσίαζαν στον Μελχάρθ. Ο Πλάτωνας έλεγε σχετικά μ’ αυτό ότι είναι πράξη
ιδεώδους δημοκρατίας. Οι Ινδοί έπνιγαν για λόγους υπερπληθυσμού τα κορίτσια στο
Γάγγη, θυσία στο θεό τους. Το ίδιο συνέβαινε και στην Κίνα.
Τελικά όμως, φαίνεται ότι είναι κάτι
συνηθισμένο και σήμερα! Η διαφορά είναι ότι δεν τα ρίχνουν στα ποτάμια ή στη
φωτιά τα ανεπιθύμητα μωρά τους, αλλά πηγαίνουν σε κάποιους ανθρώπους που φοράνε
άσπρες μπλούζες (γιατρούς τους λένε αυτούς), κι αυτοί τα σκοτώνουν, τ’ αποκεφαλίζουν.
Ο Φαραώ (Σατανάς), θέλει με το διάταγμα
αυτό να θανατώσει το Μωυσή (Χριστό), όπως ο Ηρώδης (Ματθ.β:16). Κατά τον ίδιο
τρόπο κυνηγάει τα νεογέννητα της εκκλησίας, αλλά και τον Υιό τον Άρσενα μόλις
γεννιέται.
Αυτή είναι η δύναμη του Σατανά! Ο ποταμός
ήταν ο τόπος του θανάτου και δια του θανάτου ο εχθρός ζητούσε να ματαιώσει τα
σχέδια του Θεού. Σ’ όλες τις εποχές, ο όφις αγρυπνεί με πονηρό μάτι ενάντια στα
όργανα που ο Θεός θέλει να χρησιμοποιήσει για να εκπληρώσει τις βουλές της
χάρης Του. Το έκανε στον Άβελ, τον Ιωσήφ, στα μωρά της Βηθλεέμ, στον ίδιο τον
Κύριο Ιησού.
Όμως, όταν ο Σατανάς έχει εξαντλήσει όλη
του τη δύναμη, τότε αρχίζει να φαίνεται ο Θεός. Ο διάβολος έχει την εξουσία του
θανάτου, αλλά ο Θεός είναι ο αρχηγός της ζωής. Μεταδίδει ζωή που δεν μπορεί να
προσβάλει η εξουσία του θανάτου.
