Όταν το βρίσκουμε μπροστά μας, κοιτάζουμε αδιάφοροι,
προσπερνάμε ή αλλάζουμε δρόμο. Ακόμα και αν είναι δικό μας, ποτέ σχεδόν δε
σκύβουμε να το σηκώσουμε. Μιλάμε για το φταίξιμο. Δεν είναι από τα …αγαπημένα
μας. Είμαστε σίγουροι πως …σπάνια φταίμε. Ακόμα πιο σίγουροι είμαστε ότι
συνήθως φταίνε οι άλλοι… Όχι γιατί είμαστε Έλληνες, αλλά γιατί είμαστε
άνθρωποι. Και που είμαστε πιστοί του Χριστού, λίγη πρόοδο έχουμε κάνει στο
σημείο αυτό, νομίζω.
Το θέμα μας είναι μόνιμα τα τελευταία χρόνια η κοινωνία μας.
Κοινωνία, κοινότητα, ο χώρος μας, το σπίτι μας, όπως θέλετε να το πείτε. Άλλο
είναι το πρόβλημα. Ποτέ δεν ήμαστε πιο χαμηλά, ποτέ δεν ήμαστε πιο μακριά, ποτέ
δεν ήμαστε πιο φτωχοί, ποτέ δεν ήμαστε πιο αδύναμοι. Κάθε χρόνο και πιο κάτω,
κάθε χρόνο και λιγότεροι, κάθε χρόνο και πιο πίσω, πιο φτωχοί, κάθε χρόνο και
πιο ψυχροί και αποξενωμένοι. Τα γνωρίζουμε, τα έχουμε περιγράψει, τα έχουμε
υπογραμμίσει.
Ο ένας δρόμος είναι, αφήνουμε όλα τα παλιά πίσω και κοιτάμε
τώρα τι γίνεται, από εδώ και πέρα τι κάνουμε... Ο άλλος δρόμος λέει ακριβώς το
αντίθετο, δεν κάνουμε βήμα μπροστά αν δεν εντοπίσουμε και δεν συμφωνήσουμε στο
τι ακριβώς φταίει και φτάσαμε ως εδώ. Αν με ρωτήσετε, κι εγώ αυτής της σχολής
είμαι. Αλλά και η Ιστορία, που μας διδάσκει ότι τα λάθη επαναλαμβάνονται αν δεν
εντοπιστούν και δεν αντιμετωπιστούν στη φύτρα τους, κάτι «ξέρει» περισσότερο
από μας.
Επομένως καλά κάνουμε και ρωτάμε τι φταίει και το αμέσως
επόμενο είναι το ποιος φταίει. Αν κάτι δεν κάνουμε καλά, είναι που κοιτάμε μόνο
προς τους άλλους και είμαστε τόσο γενναιόδωροι σε συγχώρηση και άφεση στον
εαυτό μας. Επίσης και κάτι ακόμα. Σε περίπτωση που η έρευνά μας κάπου μας
οδηγήσει, να προσέξουμε πώς θα αξιοποιήσουμε τα ευρήματά μας, ποιες θα είναι οι
επόμενες κινήσεις μας. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν μία-μία τις αιτίες:
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΥΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ
Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε πολλά εδώ. Πνευματικός είναι ο
άνθρωπος που το Πνεύμα του Θεού κατοικεί και ενεργεί πλούσια μέσα του, επάνω
του και δι’ Αυτού γύρω του. Πνευματικός
είναι ο άνθρωπος που είναι όργανο του Πνεύματος για τα αιώνια και άγια σχέδια
του Θεού. Πνευματικός είναι ο πιστός του Χριστού που έχει αφομοιωθεί από το
Άγιο Πνεύμα, που έχει ταυτιστεί η ζωή του με τη ζωή του Πνεύματος. Η σκέψη του,
η καρδιά του, η ύπαρξή του ολόκληρη οδηγείται, διοικείται από το Πνεύμα. Αυτό
που ζει είναι η ζωή του Πνεύματος. Αυτό εκδηλώνει καθημερινά γύρω του είτε
μιλάει είτε σιωπά. Προηγείται η καταδίκη, ο θάνατος του παλιού, αμαρτωλού
εαυτού μου, ώστε να γίνω «ναός του Αγίου Πνεύματος», «κοινωνός θείας φύσεως».
Εύκολα καταλαβαίνουμε ότι απέχουμε πολλά χιλιόμετρα από αυτή
τη ζωή. Εμείς είμαστε ακόμα άνθρωποι της λογικής μας, του δίκιου μας, του
σωστού, του ορθού, του αποδεκτού, το εύκολου και βολικού. Όχι μόνο δεν μας
διοικεί το Άγιο Πνεύμα όπως πρέπει στα παιδιά του Κυρίου, αλλά δυσκολεύεται να
μας πείσει να στραφούμε να Το ακούσουμε, να Του δώσουμε έστω λίγη σημασία. Η
ζωή του Πνεύματος έχει και τον καρπό του Πνεύματος. Αγάπη, χαρά, ειρήνη, νίκη,
γόνατα, δάκρυα, θυσία, υπομονή… Η ζωή του Πνεύματος έχει και πλούσιο καρπό που
μένει και δοξάζει τον Κύριο. Η ζωή του Πνεύματος οδηγεί στη μόρφωση του Ιησού
Χριστού μέσα μας και επάνω μας. Κι εμείς δεν έχουμε τίποτα απ’ όλα αυτά.
Μείναμε σαρκικοί, ψυχικοί, ολοζώντανοι. Και θέλω έχει η ζωή μας και δεν θέλω
και νομίζω, μου αρέσει, με εξυπηρετεί, με ευχαριστεί…
Μετά θα έρθουμε να ρωτήσουμε τι φταίει, ποιος φταίει. Και η
απάντηση είναι απλή. Με πνευματικότητα υπό το μηδέν, και μάλιστα μετά από τόσα
χρόνια με το Χριστό, ο Κύριος δεν μας εμπιστεύεται καθόλου. Δεν είμαστε άξιοι
να μας ευλογήσει, να μας χαρίσει τα δώρα Του. Δεν λειτουργούν οι υποσχέσεις
Του, γιατί έχουμε πολλά κενά πίσω μας και πολλές εκκρεμότητες στη ζωή μας κάθε
μέρα. Απέχουμε επικίνδυνα και ανησυχητικά από τη ζωή τη διοικούμενη από το
Πνεύμα του Θεού. Είμαστε ακόμα ζωντανοί, όπως λέει και το τραγούδι, αλλά αυτό
για τον πιστό του Χριστού είναι μεγάλο μείον. Πιο πρακτικά, να πώς καταλήξαμε
εδώ και πώς μπορεί ο καθένας να καταλήξει, αν δεν προσέξει:
- Βιαστήκαμε να πούμε ότι καταλάβαμε τι είναι, τι προσφέρει ο
Χριστός. Μεγάλο λάθος και επικίνδυνο. Σίγουρα κάποιες γνώσεις έχουμε. Αλλά ο
Ιησούς Χριστός είναι ζωή, είναι η Ζωή, ο νέος μας εαυτός. Είναι ουράνιο, θεϊκό
δώρο που κατοικεί μέσα μας. Δεν τελειώνει τόσο εύκολα όπως νομίζουμε. Δεν τελειώνει
ποτέ, δεν κλείνει αυτό το κεφάλαιο. Γυρίζουμε και ξαναγυρίζουμε σ’ Αυτόν και
είναι κάθε φορά πηγή ολόφρεσκη και αστείρευτη. Το μεγαλύτερο μέρος του Ιησού
Χριστού και το πιο πολύτιμο και δοξασμένο δεν το γνωρίσαμε ακόμα, δεν το
πειραματιστήκαμε, δεν το κατέχουμε.
Βιαστήκαμε να πάμε στα δικά μας, τα εύκολα, τα ελκυστικά, όσα εξυπηρετούν την
αλαζονεία μας και τον εγωισμό μας, τη σάρκα. Η ζωή του Πνεύματος δεν είναι
εκεί. Δεν έχει οξυγόνο γι’ αυτήν και πολύ γρήγορα πεθαίνει. Έτσι έγινε και στη
δική μας περίπτωση.
- Το Ευαγγέλιο είναι ο λόγος του Θεού και δεν τελειώνει όχι
μία, αλλά πολλές ζωές να έχεις να το μελετάς. Εμείς το κλείσαμε βιαστικά,
σίγουροι ότι τα μάθαμε όλα. Χρησιμοποιούμε εδάφια, αλλά για τους άλλους και για
να διανθίζουμε τα κηρύγματά μας… Βάλαμε στη θέση του τη λογική μας, τις γνώσεις
μας και τα συστήματα του κόσμου, που τα αντιγράφουμε ευχαρίστως και
απροβλημάτιστα. Η ζωή του Πνεύματος δεν είναι εκεί. «Χριστιανοί του κλειστού
Ευαγγελίου», το νέο είδος που ανθεί στις μέρες μας.
- Ο σταυρός του Χριστού λειτούργησε σωστά, αληθινά και
ολοκληρωμένα, αλλά ήταν ο δικός Του σταυρός. Ο δικός μας ακόμα περιμένει. Να
πεθάνει το παλιό, ο αμαρτωλός εαυτός μας, καταδικασμένο από εμάς. Δεν το κάναμε
ακόμα ίσως. Η ζωή του Πνεύματος δεν εκδηλώνεται σε ζωντανούς αμαρτωλούς, αλλά
μόνο σε πεθαμένους. Εμείς κάνουμε ωραία κηρύγματα και αναλύσεις γύρω από τον
σταυρό του Χριστού, αλλά τον δικό μας σταυρό ακόμα δεν τον σηκώσαμε. Επομένως
ούτε ακολουθούμε τον Ιησού, ούτε ζούμε τη ζωή Του.
ΣΠΟΡΑ ΚΑΙ ΘΕΡΙΣΜΟΣ
Μας είναι πολύ δυσάρεστος αυτός ο νόμος του Θεού και της ζωής
μας, αλλά τόσο πραγματικός, καθημερινός και αληθινός, όσο ο νόμος της
παγκοσμίου έλξεως και το πρώτο θερμοδυναμικό αξίωμα. Δεν ζούμε χωρίς αυτά.
Σπείραμε ασέβεια προς τον Θεό. Σπείραμε αυτοσχεδιασμούς επάνω στις δικές Του
αλήθειες. Φτηνύναμε τον Χριστό, κατεβάσαμε τον πήχη, φαρδύναμε το δρόμο με
δικές μας παρεμβάσεις και σκοπιμότητες. Κάποτε θα φύτρωνε αυτό που σπέρναμε
τόσον καιρό. Και ήρθε η ώρα.
Επανερχόμαστε στο φταίξιμο. Η κοινωνία μας, το σπίτι μας, ο
κόσμος μας. Ποτέ τόση φτώχια, ποτέ τόσα αδιέξοδα, ποτέ τόσο χαμηλά. Ούτε λύση,
ούτε συνεννόηση, ούτε φως στο βάθος… Τι φταίει, ποιος φταίει, πώς φτάσαμε ως
εδώ; Δεν είναι να απορούμε. Ας κοιτάξουμε τα κηρύγματά μας, τις θέσεις μας στην
πνευματική ζωή, το Ευαγγέλιο που κηρύξαμε, τους στόχους που είχαμε στην καρδιά
μας και εξυπηρετήσαμε, τις φιλοδοξίες μας, τις αγάπες μας, τα είδωλά μας. Εκεί
είναι οι απαντήσεις. Σπείραμε ανυπακοή, σπείραμε ασέβεια, σπείραμε σάρκα. Τώρα
θερίζουμε τους καρπούς. Και το πιο φοβερό όλων είναι που δεν πήγε το μυαλό μας
ότι ο θερισμός αυτός θα αρχίσει από το ίδιο μας το σπίτι, από τα δικά μας τα
παιδιά μας, τους νέους μας, την οικογένειά μας, και θα απλώσει σαν πανδημία
γύρω μας. Δεν είπαμε όλη την αλήθεια του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, δεν
σεβαστήκαμε την αλήθεια, δεν παραιτηθήκαμε με ταπείνωση για να δοξασθεί ο
Κύριός μας. Ο θερισμός ακολουθεί πάντα και με μαθηματική ακρίβεια τη σπορά και
είναι ανάλογος του σπόρου που σπείραμε. Είναι νόμος του Θεού αυτός.
ΑΜΑΡΤΙΕΣ «ΓΟΝΕΩΝ»
Με την κάπως ειρωνική αυτή φράση θέλω να τονίσω μια μεγάλη
αλήθεια. Ναι, έχουν μεγάλη και σοβαρή ευθύνη για το κατάντημα και το αδιέξοδο
το σημερινό και οι προηγούμενοι από εμάς, που για να τους τιμήσουμε τους λέμε
και «γονείς» ή «πατέρες» μας. Δεν φρόντισαν για το τι θα μείνει πίσω τους όταν
αποχωρήσουν κάποτε. Λησμόνησαν ότι θα φύγουν κάποτε και δεν πρέπει να αφήσουν
πίσω τους συντρίμμια, κενά και παραλείψεις, προβλήματα, εκκρεμότητες. Φρόντισαν
να περιτριγυρίζονται από ένα περιβάλλον ευχάριστο – κολακευτικό ίσως — γι’
αυτούς, πρόσωπα δικής τους επιλογής, με κριτήρια δικής τους επιλογής και σε
θέσεις δικής τους επιλογής… Όλα αυτά στο βωμό της εξυπηρέτησης ή πιο σωστά της
αλληλοεξυπηρέτησης.
Τώρα ρωτάμε τι φταίει,
ποιος φταίει; Μπορεί να έχουν φύγει από ανάμεσά μας, αλλά κάποτε έχουν μεγάλες
και ιστορικές ευθύνες για όσα ακολούθησαν με την αναχώρησή τους. Ας μη
συνεχίσουμε τους λιβανωτούς και τους ύμνους… Τελικά ίσως δεν ήταν και τόσο
μεγάλοι όσο νομίσαμε…
Τρεις αποφασιστικές περιοχές. Πνευματικότητα υπό το μηδέν,
σπορά και θερισμός και οι αμαρτίες των προηγούμενων. Δεν χρειάζεται κάτι να
συμπληρώσουμε. Αυτά και μόνο είναι ικανή αιτία ο Κύριος να απομακρυνθεί, «ο
οίκος μας να μείνει έρημος» και κάθε άλλο παρά ευλογημένους να θεωρούμε εμείς
τους εαυτούς μας και οι άλλοι εμάς.
Όμως το άρθρο μας αυτό γράφτηκε για έναν άλλο, πολύ πιο
σημαντικό λόγο. Ένα φταίξιμο ζητεί παραλήπτη. Βγες μπροστά. Βγες εσύ μόνος σου,
εγώ, ο άλλος. Κι ας μην κοιτάμε αν θα ’ρθει κανείς μαζί μας, αν θα μας μιμηθεί,
θα μας ακολουθήσει. Ας βγούμε κι ας το παραδεχτούμε δημόσια, φωναχτά: Φταίω!
Φταίω εγώ! Να σηκώσεις το φταίξιμο κι ας μην είναι όλο δικό σου ή δικό μου. Να
το κάνεις μπροστά στον Κύριο τίμια, ειλικρινά, με ταπείνωση, με συναίσθηση, με
πίστη. Και μπορεί να αρπάξει φωτιά, να λαμπαδιάσει ο τόπος. Να σηκωθεί κι άλλος
κι άλλος κι άλλος να πει φταίω, κι εγώ φταίω, φταίω… πολλές φωνές, πολλές
καρδιές, πολλά δάκρυα, πολλή δύναμη, πολύς Ουρανός, πολλή δόξα, πολλή φωτιά,
πολλές επιστροφές, πολύς καρπός, πολλή ευλογία.
Σκέψου, ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τον Κύριο να δακρύσει από
χαρά.
Κάποιοι αναζητούν το δρόμο για μια αναζωπύρωση. Εμείς τον
έχουμε βρει πιστεύω αυτό το δρόμο: «Ένα φταίξιμο ζητεί παραλήπτη».
