Ένα φταίξιμο ζητά παραλήπτη….

Όταν το βρίσκουμε μπροστά μας, κοιτάζουμε αδιάφοροι, προσπερνάμε ή αλλάζουμε δρόμο. Ακόμα και αν είναι δικό μας, ποτέ σχεδόν δε σκύβουμε να το σηκώσουμε. Μιλάμε για το φταίξιμο. Δεν είναι από τα …αγαπημένα μας. Είμαστε σίγουροι πως …σπάνια φταίμε. Ακόμα πιο σίγουροι είμαστε ότι συνήθως φταίνε οι άλλοι… Όχι γιατί είμαστε Έλληνες, αλλά γιατί είμαστε άνθρωποι. Και που είμαστε πιστοί του Χριστού, λίγη πρόοδο έχουμε κάνει στο σημείο αυτό, νομίζω.

Το θέμα μας είναι μόνιμα τα τελευταία χρόνια η κοινωνία μας. Κοινωνία, κοινότητα, ο χώρος μας, το σπίτι μας, όπως θέλετε να το πείτε. Άλλο είναι το πρόβλημα. Ποτέ δεν ήμαστε πιο χαμηλά, ποτέ δεν ήμαστε πιο μακριά, ποτέ δεν ήμαστε πιο φτωχοί, ποτέ δεν ήμαστε πιο αδύναμοι. Κάθε χρόνο και πιο κάτω, κάθε χρόνο και λιγότεροι, κάθε χρόνο και πιο πίσω, πιο φτωχοί, κάθε χρόνο και πιο ψυχροί και αποξενωμένοι. Τα γνωρίζουμε, τα έχουμε περιγράψει, τα έχουμε υπογραμμίσει.

και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς τοις οφειλέταις ημών

Ματθ.ς:12  

Δεν παραδεχόμαστε πως κάνουμε κάτι λάθος, ακόμη και όταν είναι πασιφανές.

Η φυσική μας αντίδραση όταν κρινόμαστε για κάτι που κάναμε ή κάτι που είπαμε, είναι «να αμυνθούμε». Νοιώθουμε ότι απειλούμαστε και προσπαθούμε να αποδείξουμε, όταν μας κάνουν κριτική, πως «ποτέ δεν κάνουμε λάθη».

Πως αποτιμάς τα χρόνια που πέρασαν;

Φιλιπ.γ:7-8

Πως αποτιμάς τα χρόνια που πέρασαν; Αυτή είναι πράγματι μια από τις πιο δύσκολες ερωτήσεις που μπορείς να κανείς σε άνθρωπο. Να του πεις, κοίτα πίσω σου, και εκτίμησε τι αφήνεις, πως έζησες. Πως χρησιμοποίησες τα χρόνια σου.

Είναι μια δύσκολη ερώτηση, αλλά και απόλυτα αναγκαία. Και για να την απαντήσει σωστά κανείς, πρέπει να είναι «εξαντλητικά» τίμιος και ειλικρινής με τον εαυτό του. Πρέπει να σκεφτεί με ποια κριτήρια έζησε, αν τα κριτήρια ήταν σωστά και μετά να αποτιμήσει αν η ζωή του ήταν σύμφωνη με τα κριτήρια αυτά.