Όταν το βρίσκουμε μπροστά μας, κοιτάζουμε αδιάφοροι,
προσπερνάμε ή αλλάζουμε δρόμο. Ακόμα και αν είναι δικό μας, ποτέ σχεδόν δε
σκύβουμε να το σηκώσουμε. Μιλάμε για το φταίξιμο. Δεν είναι από τα …αγαπημένα
μας. Είμαστε σίγουροι πως …σπάνια φταίμε. Ακόμα πιο σίγουροι είμαστε ότι
συνήθως φταίνε οι άλλοι… Όχι γιατί είμαστε Έλληνες, αλλά γιατί είμαστε
άνθρωποι. Και που είμαστε πιστοί του Χριστού, λίγη πρόοδο έχουμε κάνει στο
σημείο αυτό, νομίζω.
Το θέμα μας είναι μόνιμα τα τελευταία χρόνια η κοινωνία μας.
Κοινωνία, κοινότητα, ο χώρος μας, το σπίτι μας, όπως θέλετε να το πείτε. Άλλο
είναι το πρόβλημα. Ποτέ δεν ήμαστε πιο χαμηλά, ποτέ δεν ήμαστε πιο μακριά, ποτέ
δεν ήμαστε πιο φτωχοί, ποτέ δεν ήμαστε πιο αδύναμοι. Κάθε χρόνο και πιο κάτω,
κάθε χρόνο και λιγότεροι, κάθε χρόνο και πιο πίσω, πιο φτωχοί, κάθε χρόνο και
πιο ψυχροί και αποξενωμένοι. Τα γνωρίζουμε, τα έχουμε περιγράψει, τα έχουμε
υπογραμμίσει.
