ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

 

Είναι γνωστή σε όλους η μεγάλη και σύν­θετη αμαρτία του Δαβίδ, ώστε δε χρειάζεται να μπούμε σε λεπτομερή εξιστόρησή της. (Το πε­ριστατικό αναφέρεται στο Β' Σαμ.ιβ για όσους θα ήθελαν να το διαβάσουν).

Μια ιδέα της μεγάλης ενοχής που ένιωσε ο Προφήτης-Βασιλιάς, μετά τη μετάνοιά του, μπορούμε να αντιληφθούμε από τα λόγια του να Ψαλμού, στην επικεφαλίδα του οποίου διαβάζουμε:

Αναγνώριση της αμαρτίας.

Πριν μπορέσει κάποιος να μετανοήσει από την αμαρτία, πρέπει να αναγνωρίσει ότι είναι αμαρτωλός.

Ο Ιησούς είπε: «δεν ήλθον δια να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Μάρκ.β:17  Λουκ.ε:32).

Αφού όλοι οι άνθρωποι έχουν αμαρτήσει, ο Ιησούς στην πραγματικότητα ήρθε για όλο τον κόσμο. Παρόλα αυτά, τα λόγια του Κυρίου υποδηλώνουν ότι θα σώσει μόνο αυτούς που αναγνωρίζουν τις αμαρτίες τους.

 «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ.ε:3).

Όλοι είμαστε φτωχοί πνευματικά χωρίς τον Θεό, αλλά μόνο αυτοί που αναγνωρίζουν την φτώχεια τους εκζητούν τον Θεό και βρίσκουν τα ουράνια πλούτη.

Πολλοί ηθικά σωστοί άνθρωποι και ευσεβείς θρησκευόμενοι, το βρίσκουν πολύ δύσκολο να μετανοήσουν ώστε να λάβουν το Άγιο Πνεύμα, ακριβώς επειδή δεν αναγνωρίζουν την ανάγκη τους, ούτε το θεωρούν απαραίτητο. Μετάνοια μπορεί να συμβεί μόνο όταν ο άνθρωπος αναγνωρίσει τις αμαρτίες του καθώς και την ανάγκη που έχει για την χάρη του Θεού.

Ασφάλεια ή μετάνοια;

Πώς πρέπει να ανταποκριθούμε όταν ένας φίλος μας λέει ότι έχει αμαρτήσει;

Ποιο είναι το σωστό να κάνουμε, όταν ένας αδελφός αμαρτάνει;

Θα πρέπει να τον διαβεβαιώσουμε ότι δεν είναι και τόσο σπουδαίο θέμα;

Εξομολόγηση

Κύριε μου. Συγχώρησε με για τη στάση μου. Για την πολιτεία μου. Για τη συμπεριφορά μου. Για την τρομερή αχαριστία μου.

Δεν ξέρω που οφείλεται. Οπωσδήποτε σε άγνοια. Ποτέ δεν το είδα τόσο ωμά, όπως τελευταία. Μα και αν το έβλεπα, θα μπορούσα να το κάνω; Αδύνατον. Και τώρα μήπως μπορώ; Όχι. Μα τότε;

Σ' ευχαριστώ όμως, γιατί υπάρχει και μια μεγάλη διαφορά. Τώρα το κατάλαβα το σφάλμα μου. Τώρα το βλέπω και το ομολογώ. Υπάρχει μεγάλη διαφορά.

Και ακόμη πιστεύω πως Εσύ που μου το φανέρωσες, εσύ θα προχωρήσεις. Θα το ολοκληρώσεις. Ποτέ δεν αφήνεις κάτι που άρχισες στη μέση. Μισές δουλειές ποτέ δεν κάνεις.

Οι παραδόσεις (14)

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

1. Τι σημαίνει εξομολόγηση;

Εξομολόγηση σημαίνει, ομολογώ φανερά, αναγνωρίζω, παραδέχομαι τις αμαρτίες μου, τα σφάλματα και τις ελλείψεις μου.

2. Είναι απαραίτητη η εξομολόγηση;

Η εξομολόγηση είναι απαραίτητη. Χωρίς ταπείνωση και εξομολόγηση δεν παίρνει κανείς συγχώρηση και έλεος από το Θεό.

Το “μυστήριον”

Ο λόγος του Θεού ζητάει από τους Χριστιανούς: «Εξομολογείσθε εις αλλήλους τα πταίσματά σας και εύχεσθε υπέρ αλλήλων, διά να ιατρευθήτε» (Ιακ.ε:16).

Οι χριστιανοί που ακολουθούν εκκλησίες που θεωρούν την εξομολόγηση σαν μυστήριο, έχουν την ευκαιρία να συζητήσουν την αμαρτία τους με κάποιον, που υποτίθεται ότι είναι περισσότερο πνευματικός από αυτούς, και να λάβουν κάποια βοήθεια ή προτροπή. [Αν αυτό συμβαίνει ή όχι στην πραγματικότητα, δεν είναι της παρούσης].

Οι χριστιανοί που ανήκουν σε εκκλησίες που δεν έχουν τον θεσμό της εξομολόγησης, υποτίθεται ότι εξομολογούνται την αμαρτία τους απευθείας στο Θεό. [Αν αυτό συμβαίνει ή όχι στην πραγματικότητα, δεν είναι της παρούσης].

Εξομολόγηση

"Εξομολογείστε εις αλλήλους τα πταίσματά σας, και προσεύχεσθε υπέρ αλλήλων διά να ιατρευθήτε" (Ιακ.ε:16)

Κάθε φορά που δηλώνουμε ότι είμαστε απλά Χριστιανοί, οι φίλοι μας που είναι Ορθόδοξοι αναρωτιούνται σε τι διαφέρουμε εμείς από κείνους. Μία από τις διαφορές που αναφέρουμε είναι και το θέμα της εξομολόγησης. 

Στην ερώτηση αν εμείς έχουμε το μυστήριο της εξομολόγησης, η απάντηση είναι "όχι". Αυτό που στην πραγματικότητα εννοούμε με την απάντηση αυτή είναι ότι, εμείς δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να πάμε στον εντεταλμένο ιερέα, σε ένα συγκεκριμένο μέρος, το εξομολογητήριο, για να αναφέρουμε μια συγκεκριμένη αμαρτία που διαπράξαμε και αφού ο ιερέας εκτιμήσει το μέγεθος της αμαρτίας μας, σύμφωνα με το καθιερωμένο μέτρο της εκκλησίας, να επιβάλει το "επιτίμιο", τι δηλαδή, πρέπει να κάνει ο αμαρτωλός για να συγχωρηθεί.

Εξομολόγηση

Ένας ποιμένας προσευχόταν πολλούς μήνες για την αφύπνιση της Εκκλησίας του. 

Όμως ή αδιαφορία των μελών συνεχιζόταν παρά τις προσπάθειας του, τις προσευχές και τις επισκέψεις του. 

Ένα βράδυ ο Θεός του έβαλε στην καρδιά να προσκαλέσει όλα τα μέλη της Εκκλησίας και να τους έκθεση την κατάσταση. Προς μεγάλη του χαρά βρήκε την Εκκλησιά γεμάτη και μίλησε ανοικτά. 

και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς τοις οφειλέταις ημών

Ματθ.ς:12  

Δεν παραδεχόμαστε πως κάνουμε κάτι λάθος, ακόμη και όταν είναι πασιφανές.

Η φυσική μας αντίδραση όταν κρινόμαστε για κάτι που κάναμε ή κάτι που είπαμε, είναι «να αμυνθούμε». Νοιώθουμε ότι απειλούμαστε και προσπαθούμε να αποδείξουμε, όταν μας κάνουν κριτική, πως «ποτέ δεν κάνουμε λάθη».

Οι παραδόσεις (10)

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

1.         Τι σημαίνει εξομολόγηση;

Εξομολόγηση σημαίνει, ομολογώ φανερά, αναγνωρίζω, παραδέχομαι τις αμαρτίες μου, τα σφάλματα και τις ελλείψεις μου.

2.         Είναι απαραίτητη η εξομολόγηση;

Η εξομολόγηση είναι απαραίτητη. Χωρίς ταπείνωση και εξομολόγηση δεν παίρνει κανείς συγχώρηση και έλεος από το Θεό.

Παροιμίες κη:13,14 “Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού, δεν θέλει ευοδωθή, ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς, θέλει ελεηθή. Μακάριος ο άνθρωπος ο φοβούμενος πάντοτε όστις όμως σκληρύνει την καρδίαν αυτού, θέλει πέσει εις συμφοράν”.

Α’Ιωαν. α:9  “Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας, και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας”.

 

Εξομολόγηση

Είναι φυσικό, φυσιολογικό και ανθρώπινο. Βλέπω γύρω μου, προσπαθώ να καταλάβω και να εξηγήσω.

Ζωές, συμπεριφορές, καταστάσεις, πορείες και κατάληξη φυσικά.

Παρατηρώ σιωπηλά και είναι φυσικό να βγαίνουν κάποια συμπεράσματα. Πρώτα για εμένα, για τη δική μου τη ζωή, αλλά και για άλλους γύρω μου, όσους θέλουν, όσους προβληματίζονται, όσους θα 'θελαν να αλλάξουν… βηματισμό και να ζήσουν κάτι άλλο, κάπως αλλιώς, διαφορετικό απ' αυτό που ζούνε.

Τι βλέπω και τι σκέφτομαι;

«Η Εκκλησία, μια κοινωνία θεραπείας και συγ­χώρησης».

Ο ρόλος της χριστιανικής Εκκλησίας στο σπουδαίο αυτό έργο της εξομολόγησης και της συγχώρησης των αμαρτιών.

Στην επιστολή του Ιακώβου (ε:16), ο λόγος του Θεού μας προτρέπει, «εξομολογείσθε εις αλλή­λους τα πταίσματά σας και εύχεσθε υπέρ αλλήλων διά να ιατρευθήτε». Θα πρέπει να τονίσουμε ευθύς εξ αρχής ότι η λέξη «Εκκλησία» στην Καινή Διαθήκη, δεν σημαίνει ένα σύνολο ιεραρχίας, ούτε μια ομάδα αν­θρώπων προικισμένων με ιδιαίτερα χαρίσματα και εξουσίες, αλλά συμπεριλαμβάνει όλους τους πι­στούς που αποτελούν μια τοπική Εκκλησία, το λαό του Θεού, το σώμα του Ιησού Χριστού. Αυτή η Εκ­κλησία έχει υψηλή αποστολή και διακονία στο έργο της εξομολόγησης και της συγχώρησης. Αυτό εννοεί ο λόγος του Θεού με τα λόγια «εξομολογείσθε εις αλλήλους τα πταίσματά σας και εύχεστε υπέρ αλλή­λων διά να ιατρευθήτε». Η Εκκλησία λοιπόν είναι μια κοινωνία θεραπείας και συγχώρησης.

 

Μπορώ ν' αντισταθώ στους πειρασμούς;

Μη πλανάσθε, αδελφοί μου αγαπητοί. (Ιάκ.α:16).

Η φράση αυτή είναι η κατακλείδα μιας παραγράφου που απαντάει στο ερώτημα «γιατί αμαρτάνουμε;» ή όταν αμαρτάνουμε ποιος φταίει;

Είναι πολύ βολικό να πιστεύουμε πως πάντα φταίει κάποιος άλλος για τις επιλογές μας. Και αυτός ο κάποιος συχνά καταλήγει να είναι ο Θεός. Αφού ο Θεός τα ξέρει όλα, αφού Εκείνος τα κατευθύνει όλα, τότε ποιος φταίει που εγώ γεννήθηκα με αδύναμο χαρακτήρα; Τι να κάνουμε; Ποιος φταίει που βρέθηκα σε ένα δύσκολο σταυροδρόμι και δεν ήξερα τι να κάνω; Ο Θεός φταίει. 

και αφες ημιν τα οφειληματα ημων

Ματθ.ς:12

Δεν παραδεχόμαστε πως κάνουμε κάτι λάθος, ακόμη και όταν είναι πασιφανές.

Η φυσική μας αντίδραση όταν κρινόμαστε για κάτι που κάναμε ή κάτι που είπαμε, είναι «να αμυνθούμε». Νοιώθουμε ότι απειλούμαστε και ζούμε με τον παραλογισμό πως «αξίζουμε, αν ποτέ δεν κάνουμε λάθη». Προσπαθούμε να αποδεικνύουμε, όταν μας κάνουν κριτική, πως «ποτέ δεν κάνουμε λάθη». 

Εξομολόγηση αμαρτωλού σε παπά αμαρτωλότερον

Από το ομόνυμο έργο του ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ.

Εξομολογούμενος:     
   Εγώ, Δέσποτα... ο πατέρας μου γεωργός κ' έξυπνος άνθρωπος, έως από την πρώτη μου ηλικία με ανάθρεψε στην κλεψιά και στην πονηρία.
   Εκλέφταμε αντάμα τον Κύριο Προϊστάμενό μας.
Κ' εκείνος το εκαταλάβενε, μα δεν ετόλμα να πη τίποτα, επειδή τότες εμείς επροσβαλλόμαστε, και του ασχημομιλούσαμε. Έτσι καθώς βλέπεις, Πνευματικέ μου, εβγαίναμε από το κοινό των κλέφτωνε, και ήμασθε... θα να πης ληστάδες.
   Όταν έφτασα να είμαι πια δεκαπενταριά χρονώνε ήμουνα τόσο άξιος εις την κλεψιάν και την πονηρία, που έκλεφτα και τον πατέρα μου τον ίδιονε. Καθώς έλεγε η μάνα μου, «τους έψενα στην κλεψιά». Εκείνο που λένε πως «εις το σπήτι τουν κλέφτωνε δεν κλέφτουνε», στέκει για τους έξωθε κλέφτες, αλλά οι σπητάτοι κλέφτες κλέφτονται πάντα, μεταξύ τους, αδυνατώντες να φυλαχθούν ο ένας από τον άλλονε.
Πνευματικός:  Και από κείνα που έκλεφτες του πατέρα σου, έδινες κάτι στην εκκλησία;