Εξομολόγηση

Κύριε μου. Συγχώρησε με για τη στάση μου. Για την πολιτεία μου. Για τη συμπεριφορά μου. Για την τρομερή αχαριστία μου.

Δεν ξέρω που οφείλεται. Οπωσδήποτε σε άγνοια. Ποτέ δεν το είδα τόσο ωμά, όπως τελευταία. Μα και αν το έβλεπα, θα μπορούσα να το κάνω; Αδύνατον. Και τώρα μήπως μπορώ; Όχι. Μα τότε;

Σ' ευχαριστώ όμως, γιατί υπάρχει και μια μεγάλη διαφορά. Τώρα το κατάλαβα το σφάλμα μου. Τώρα το βλέπω και το ομολογώ. Υπάρχει μεγάλη διαφορά.

Και ακόμη πιστεύω πως Εσύ που μου το φανέρωσες, εσύ θα προχωρήσεις. Θα το ολοκληρώσεις. Ποτέ δεν αφήνεις κάτι που άρχισες στη μέση. Μισές δουλειές ποτέ δεν κάνεις.

«Πάντοτε χαίρετε. Αδιαλείπτως προσεύχεσθε. Κατά πάντα ευχαριστείτε».

Τις μέρες αυτές μου έφερες δύο αναφορές πάνω στο θέμα αυτό. Με συγκλόνισαν και τα δύο. Μου έδειξαν πόσο μακριά από την πραγματικότητά Σου βρίσκομαι.

Κατά πάντα ευχαριστείτε.

Το πρώτο, έλεγε για ένα πατέρα χριστιανό που είχε την συνήθεια, για ότι και αν του συνέβαινε, να σηκώνει τα μάτια του προς τον ουρανό και να λέει, «σ' ευχαριστώ Πατέρα». Για ό,τι και αν του συνέβαινε.

Και μια μέρα εντελώς ξαφνικά έρχεται κάποιος και του λέει: «Κάνε γρήγορα. Πάμε στο νοσοκομείο, γιατί ο μεγάλος σου γιός, έπεσε με τη μοτοσυκλέτα και χτύπησε σοβαρά». Τότε, ο άνθρωπος αυτός γιατί άνθρωπος ήταν, κοντοστάθηκε για λίγο, είναι αλήθεια, μα γύρισε και κοίταξε στον ουρανό και είπε «σ’ ευχαριστώ Πατέρα».

Μπήκε στο αυτοκίνητό του και τράβηξε ολοταχώς για το νοσοκομείο. Σαν έφτασε και πριν ακόμη ανέβη τις σκάλες, τον πλησίασε κάποιος και του είπε, λίγο βιαστικά: «Λυπούμαι. Μη κάνετε τον κόπο. Το παιδί πέθανε». Τότε, για δεύτερη φορά κοντοστάθηκε και πάλι κοίταξε τον ουρανό και είπε: «Σ' ευχαριστώ, πατέρα».

Είναι αληθινή ιστορία. Έγινε κάποτε. Μα όχι σ' εμένα. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Έχω γνωρίσει. Και έμεινα αποσβολωμένος. Σαν κεραυνόπληκτος. Τρόμαξα, είναι αλήθεια. Η αγιότητα τρομάζει. Και βέβαια είναι ο Θεός ο ίδιος μέσα από ανθρώπινο σχήμα.

Και το δεύτερο. Ένας τυφλός ιεροκήρυκας από την Σκωτία έγραφε. Σαν και μένα, εξομολογητικά. «Κύριέ μου, συγχώρησε με για την αχαριστία μου και την αγνωμοσύνη μου μέχρι σήμερα. Από Σενα δέχτηκα με χαρά και σ’ ευχαρίστησα, μόνο για τα τριαντάφυλλα. Ποτέ όμως για τα αγκάθια. Και όμως και αυτό ήτανε από σένα. Και αυτά ήτανε δώρα της αγάπης σου. Συγχώρησέ με Κύριε».

Αυτά έλεγε ο τυφλός ιεροκήρυκας. Αυτό είπα κι εγώ. Ίσως πιο έντονα. Ποτέ, μα ποτέ δεν σε ευχαρίστησα για τα αγκάθια. Ούτε που σκέφθηκα να κάνω κάτι τέτοιο. Ήτανε αδιανόητο για μένα.

Μα βέβαια, κάθε φορά που μου έστελνες λουλούδια, τριαντάφυλλα, πάντοτε σ' ευχαρίστησα. Ίσως μερικές φορές, και σ' αυτές τις περιπτώσεις, πάνω στη χαρά να ξέχασα να σ' ευχαριστήσω. Μα για τα αγκάθια; Ποτέ. Μα βέβαια κάθε φορά που μου έστελνες γλυκίσματα, ευχάριστες απαντήσεις, προαγωγές, επιτυχίες, σου έδινα ένα φτωχό «ευχαριστώ». Ναι. Έτσι πέρασα όλη μου τη ζωή.

Όταν ερχόντουσαν τα αγκάθια, συγχώρησέ με, φερνόμουνα τόσο άσχημα. Δεν ήξερα. Δεν καταλάβαινα. Δεν μπορούσα.

Άλλοτε θύμωνα. Μα ναι, μαζί Σου. Μα Εσύ δεν θύμωνες. Τα έβαζα με Σένα. Προσπαθούσα ν' αποτρέψω αυτά που Εσύ επέτρεψες. Έκανα βιαστικές επίμονες προσευχές. Προσβλητικές προσευχές. Γρήγορα. Άλλαξε την κατάσταση. Σε διέτασσα. Την αλήθεια λέω. Τα ξέρουν όλοι που έκαναν και κάνουν το ίδιο.

Συνάντησα κάποιον πατέρα, που πριν μια βδομάδα είχε καεί το παιδί του με βενζίνες. Και γελούσε το πρόσωπό του. Και δόξαζε το Θεό.

Συνάντησα κάποιον άλλον πατέρα, που το μεγάλο του παιδί, φοιτητής της Νομικής, μόλις είχε πεθάνει. Και δυο άλλα αγόρια του τα είχαν μεταφέρει στο νοσοκομείο. Και έλεγε αδιάκοπα. «Δόξα σοι ο Θεός». «Δόξα σοι ο Θεός».

Κύριε. Πρέπει να είναι πάρα πολύ μεγάλο αυτό.

Όταν μου έστελνες τα αγκάθια, στην καλύτερη περίπτωση σου ζητούσα υπομονή. Σου ζητούσα πίστη. Σου ζητούσα δύναμη. Μα ποτέ δεν σκέφθηκα να σου πω ευχαριστώ. Έλειπε τελείως από τ ζωή μου αυτή ή διάσταση.

Και όμως είναι μέσα στη σωτηρία σου. Είναι μέσα στην απολύτρωσή Σου. Είναι μέσα στην αιώνια ζωή, που χαρίζεις.

Κάθομαι και σκέπτομαι τις περιπτώσεις. Ο άνθρωπος, που ξέρει να ευχαριστεί για όλα. Είναι πάντα κερδισμένος. Ζει διαρκώς στον παράδεισο: από τούτη τη γη που είναι πραγματική κόλαση.

Ο άνθρωπος, που για όλα ευχαριστεί, είναι άτρωτος. Ο διάβολος δεν μπορεί να τον πιάσει. Να τον πληγώσει. Αφού όλα τα κάνει ευχαριστίες κα τριαντάφυλλα.

Ο άνθρωπος αυτός είναι η καλύτερη βιτρίνα του Θεού. Δεν θυμώνει. Δεν γκρινιάζει. Δεν. . . Δεν...

Κύριέ μου. Σκέφτομαι την γεροντοκόρη που σ ευχαριστεί γιατί κανένας δεν βρέθηκε να τη ζητήσει σε γάμο.

Κύριέ μου. Σκέφτομαι τον άνεργο, που τον έδιωξαν από την δουλειά του και στην τσέπη του δεν έχει τίποτα άλλο από μια τρύπα.

Κύριέ μου. Σκέφτομαι αυτόν που ο γιατρός δεν του δίνει πολύ χρόνο για ζωή και όμως σε ευχαριστεί, όχι γενικά και αόριστα, μα γι’ αυτό τούτο, συγκεκριμένα.

Κύριε μου. Δεν αποκλείεται, κάποιος να πει πως θα πρέπει να είναι τρελός κανείς να σκέφτεται έτσι. Δεν θάχει άδικο. Στην ανθρώπινη λογική είναι: παραλογισμός. Είναι όμως πάνω σε άλλη βάση. Στο Πνεύμα του Θεού.

Κύριε μου. Θάλεγα πως αυτό δεν γίνεται. Και δεν θάχα άδικο. Και όμως, αυτό που ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει δηλαδή το «κατά πάντα ευχαριστείτε». Μπορεί να γίνει, θα το κάνει. Λέει. «Πιστός είναι εκείνος όστις σας καλεί όστις και θέλει εκτελέσει» (Α' Θεσ.ε:24).

Μόνο Εσύ, Κύριέ μου, μπορείς να κάνεις αυτό το θαύμα. Και το κάνεις. Φτάνει να το επιθυμούμε. Και ήδη, έχεις αρχίσει να το κάνεις.

Ναι, Κύριε μου, σ' ευχαριστώ.