Μήπως χάνουμε.. κάτι;;

Ένας φίλος μου είπε ότι αναλώνομαι περισσότερο στο να προσπαθώ να καταλάβω τη ζωή παρά στο να τη ζω.

Κατά βάθος έχει δίκιο (άλλωστε έχει πάντα δίκιο). Αναρωτιέμαι λοιπόν πόσοι από εμάς έχουμε μπει σε αυτό το “τρυπάκι”.

Ζούμε σε μία φανταστική χώρα που κουβαλάει ιστορία αιώνων και που συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν (ΔΝΤ, μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, κρίση και όλα τα σχετικά).

Ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει με όποιον τρόπο μπορεί. Πόσοι από εμάς έχουμε χάσει το νόημα της ζωής; Πόσοι από εμάς ανησυχούμε υπερβολικά, αναλύουμε υπερβολικά, σκεφτόμαστε το...“μετά” υπερβολικά και τελικά ξεχνάμε να ζήσουμε το “τώρα”;

Μπορεί η χώρα και οι κάτοικοί της να ταλαιπωρούνται από άσχημες καταστάσεις αλλά δεν μπορεί να μην μας έχει μείνει χρόνος να απολαύσουμε όλα τα μικρά και μεγάλα πράγματα που μας δίνονται. Απασχολούμε το μυαλό μας με το τι μπορεί να συμβεί αύριο και καταλήγουμε όταν φτάσουμε εκεί να πούμε ότι δεν ζήσαμε το χθες.

Δεν ξέρω αν είναι σωστό η λάθος (πιστεύω ότι είναι υποκειμενικά αυτά τα δύο) και -προς αποφυγή παρεξηγήσεως- δεν είπα να μην σκεφτόμαστε τις συνέπειες των πράξεων μας απλά αντί ας πούμε να σκεφτόμαστε γιατί ένα τηλεφώνημα διήρκεσε όλη την ημέρα και σε τι αποσκοπούσε αυτός που το έκανε μπορούμε απλά να απολαύσουμε την ατελείωτη συζήτηση.

Αντί να αναρωτιόμαστε γιατί ο συνομιλητής μας μας αντέχει ακόμα, ενώ του έχουμε κάνει απίστευτα πολύ καζούρα για κάποιο θέμα, μπορούμε απλά να απολαύσουμε το γεγονός του ότι μας μιλάει ακόμα. Απλά να απολαμβάνουμε τις στιγμές. Enjoy the moment που λένε και στο χωριό μου!!!

Σίγουρα είμαστε αρκετοί που τελικά χάνουμε τις στιγμές και κατ’ επέκταση δεν ζούμε το σήμερα παρά μόνο προσπαθούμε να το καταλάβουμε, να το αναλύσουμε και να το εξηγήσουμε. Ανησυχία, φόβο, άγχος; Όλα αυτά μαζί; Ο καθένας έχει το λόγο του που τον κάνει να σκέφτεται έτσι...Ας το αλλάξουμε, έστω για να ρίξουμε και μια ματιά στη άλλη πλευρά...