Το σαλιγκάρι, ή ο χοχλιός όπως το λένε στην Κρήτη, έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τους σημερινούς Χριστιανούς.
Ας δούμε μερικά απ’ αυτά:
Ας δούμε μερικά απ’ αυτά:
1. Η βουβαμάρα
Έχετε ποτέ ακούσει σαλιγκάρι να μιλάει; Ασφαλώς όχι! Το ίδιο οι Χριστιανοί των ημερών μας, σχεδόν στο σύνολό τους, είναι βουβοί.
Βέβαια δεν είναι και τόσο βουβοί - αν κάποιος τους θίξει τα συμφέροντά ή τους αμφισβητήσει το προβάδισμα, όλο και θ’ ακουστεί η φωνούλα τους.
«Μουγκοί» είναι όταν πρέπει να ομολογήσουν ή όταν πρέπει να ψάλουν και να δοξάσουν το Θεό, σε αντίθεση με τις ώρες του κουτσομπολιού και της κατάκρισης.
2. Το σάλιωμα
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του χοχλιού μιμούνται οι Χριστιανοί: Σαλιώνει και γλιστρά. Αυτό το φαινόμενο παρατηρείται όλο και πιο συχνά στις μέρες μας. «Γλείψιμο» ή «λάδωμα» το λέει ο κόσμος γύρω (το ίδιο είναι) και μ’ αυτό τον τρόπο μπορεί κανείς να έχει την εύνοια του περιβάλλοντος. Σαλιώνουμε, λοιπόν, τους παραπάνω από μας για να μας προσέξουν, τους διπλανούς μας για να μην ενοχλούνται και όσους βρίσκονται πιο κάτω από μας για να μας ανέχονται στην πλάτη τους, ενώ παράλληλα γλιστράμε προς το στόχο μας!
Έτσι, όχι σπάνια, απορεί κανείς για τη γρήγορη «προώθηση» κάποιων σε θέσεις («διακονίες» τις λένε συχνότερα) και όπου υπάρχει πολύ «λάδι» η μηχανή «δουλεύει» καλύτερα, απροβλημάτιστα.
3. Η λαιμαργία
Το σαλιγκάρι είναι αρκετά λαίμαργο παρά το μικρό του μέγεθος. Λίγα απ’ αυτά και σε πολύ μικρό χρόνο μπορούν ν’ αφανίσουν ένα κήπο. Ωστόσο δεν μπορείς να πάρεις πολύ καλό απ’ αυτά. Ούτε το γάλα τους, ούτε το αβγό τους. Μόνο το κρέας τους κι αυτό για ορισμένους. Με άλλα λόγια τρώνε πολύ και αποδίδουν ελάχιστα. Άλλο ένα χαρακτηριστικό του Χριστιανού των ημερών μας: Κηρύγματα, βιβλία, περιοδικά, κασέτες, συνέδρια και άλλα πολλά.
Αν μας έβλεπε κάποιος Χριστιανός από άλλες εποχές, θα έτριβε τα μάτια του. Πολύ φαγητό, πολλές γνώσεις, πολλά μέσα! Όμως το αποτέλεσμα δεν είναι ανάλογο.
4. Το καβούκι του
Από τη γέννα του το σαλιγκάρι έρχεται μ’ ένα κέλυφος, το «σπίτι» του, που το κουβαλάει μαζί του όπου πηγαίνει. Αυτό του εξασφαλίζει στέγη και προστασία από διάφορους κινδύνους ενώ παράλληλα είναι το απόλυτα ατομικό του καταφύγιο.
Το σαλιγκάρι δεν φτιάχνει φωλιά, δεν κάνει οικογένεια, δεν δημιουργεί κοινωνίες. Βέβαια, κάποιες ώρες της ζωής του επικοινωνεί με άλλα σαλιγκάρια για τη διαιώνισή τους, όμως σε όλη την υπόλοιπη ζωή του μένει εντελώς απομονωμένο, τόσο από τη σαλιγκαροκοινωνία όσο και τον υπόλοιπο κόσμο.
Μόνο του τρώει, μόνο του αναπαύεται, μόνο κάνει τη βόλτα του και τέλος μόνο αποτραβιέται στο βάθος του καβουκιού του. Στην εποχή μας πάρα πολλοί ακολουθούν το χοχλιό και σ’ αυτή την τακτική. Προτιμούν την προσωπική ζωή και απεχθάνονται τη συναναστροφή με άλλους αδελφούς. Μόνοι μελετούν τη Βίβλο (όταν μελετούν). Μόνοι προσεύχονται (όταν προσεύχονται). Μόνοι σηκώνουν τα βάρη της ζωής (αν δεν συντρίβονται απ’ αυτά).
Όπως το σαλιγκάρι, ο σύγχρονος Χριστιανός μόλις ενοχληθεί αν προκύψει κάποιο πρόβλημα - ακόμα κι αν το λάθος είναι δικό του - η αντίδραση είναι μία και μοναδική: κλείνεται στο καβούκι του.
Η τακτική αυτή, λένε, είναι πολύ πρακτική. «Λύνει» πλήθος προβλήματα: Πρώτα εσύ δεν παρακολουθείς τους γύρω σου, ούτε αν ζουν ούτε αν πέθαναν, ούτε αν χαίρονται ούτε αν λυπούνται, ούτε αν χορταίνουν ούτε αν πεινάνε, ούτε αν στέκονται, ούτε αν πέφτουν. Έτσι εξασφαλίζεται η «εσωτερική σου γαλήνη».
Βέβαια, το ανάλογο εφαρμόζεται και από τους περισσότερους «πλησίον» σου. Κι αυτοί με παρόμοια άνεση νιώθουν γαλήνια που «χάθηκες». Όσο λιγότεροι κινούνται, τόσο καλύτερα γι’ αυτούς. Όσο λιγότεροι βλέπουν, τόσο μικρότερη η πιθανότητα να τους ενοχλήσουν.
Ύστερα, όταν κλειστείς στο καβούκι σου, δεν δίνεις δικαιώματα στους άλλους ν’ ασχολούνται μαζί σου, κάτι που είναι πολύ της μόδας τελευταία.
Αν όμως φίλε μου και αδελφέ μου, δεν θέλουμε αυτά τα σημεία να χαρακτηρίζουν και τη δική μας ζωή, «Ας ερευνήσωμεν τας οδούς ημών και ας εξετάσωμεν, και ας επιστρέψωμεν εις τον Κύριον» (Θρ.γ:40).
