Οι περισσότεροι χριστιανοί, είναι πρόθυμοι να κρίνουν και να κατακρίνουν τους ανθρώπους έξω από την Εκκλησία. Αντίθετα δείχνουν μεγάλη ανοχή σε ό,τι συμβαίνει μέσα στις τάξεις τους.
Ο Παύλος ξεκαθαρίζει μια για πάντα το ζήτημα αυτό, για όσους θέλουν πράγματι να γνωρίζουν τι θέλει ο Θεός για τη ζωή τους, εκφράζοντας τη δική του στάση: "Τι με μέλει να κρίνω και τους έξω;" Οι άνθρωποι αυτοί ανήκουν σε άλλο βασίλειο και σε άλλους νόμους. Σε τελευταία ανάλυση, λέει ο Παύλος, "τους έξω ο Θεός θέλει κρίνει" (Α' Κορ.ε:13).
Άσχετα όμως με το τι θα κάνει ο Χριστός στην τελική κρίση, το ζητούμενο από τους πιστούς είναι να ασχοληθούν με τους συγχριστιανούς τους. "Δεν κρίνετε σεις τους έσω"; ρωτάει ο Παύλος.
Πριν όμως προχωρήσουμε για να δούμε πότε και πώς πρέπει να γίνεται αυτή η κρίση, ας σημειωθούν εδώ λίγα σχετικά με τη στάση των πιστών απέναντι στους ανθρώπους του κόσμου, επειδή η συνήθως τηρούμενη στάση είναι έξω από τα βιβλικά πρότυπα.
Αρμοδιότητα των πιστών δεν είναι να αγιάσουν τους ανθρώπους του κόσμου, όπως προσπαθούν κάποιοι με διάφορες πρωτοβουλίες και ενέργειες ν' αλλάξουν την κοινωνία και να την απαλλάξουν από τις ηθικές παραβάσεις.
Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, όπου διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις πιέζουν τους πολιτικούς ώστε με νομοθετικά μέτρα να απαγορεύσουν την μοιχεία, τις εκτρώσεις, την ομοφυλοφιλία κ.λ.π. Προφανώς τα κίνητρα των ανθρώπων αυτών είναι αγαθά, όμως δεν είναι αυτή η αποστολή της Εκκλησίας.
Στις ημέρες του Παύλου υπήρξαν άνθρωποι που παρεξήγησαν ορισμένα λόγια του, γι' αυτό χρειάστηκε να διευκρινίσει: "Σας έγραψα εν τη επιστολή, να μη συναναστρέφησθε με πόρνους. Και ουχί διόλου με τους πόρνους του κόσμου τούτου, ή με τους πλεονέκτας ή άρπαγας, ή ειδωλολάτρας επειδή τότε πρέπει να εξέλθητε από του κόσμου".
Ο Παύλος ήξερε καλά την πραγματικότητα που επικρατούσε γύρω του και την περιγράφει με ρεαλισμό στις Επιστολές προς Ρωμαίους (α:21-32) και προς Τιμόθεο Β' (γ:1-9).
Αυτό δεν τον εμπόδισε να διακονήσει το Ευαγγέλιο μεταξύ των αμαρτωλών ανθρώπων (εθνικών και Ιουδαίων), αν και γνώριζε ότι οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ανήθικοι και ένοχοι σοβαρών αμαρτημάτων.
Το ίδιο και ο Ιησούς, δεν δίσταζε να συναναστρέφεται με αμαρτωλούς ανθρώπους και μάλιστα με πόρνες. Αντίθετα από την ασκητική νοοτροπία που οδηγεί άλλους στο μοναχισμό και άλλους να γίνουν "κοσμοκαλόγεροι", ο Χριστός και οι απόστολοι, όπως και όλοι οι άγιοι του Θεού, έζησαν και ζουν ανάμεσα στους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια, γνωρίζοντας ότι "δεν έχουσι χρείαν ιατρού οι υγιαίνοντες, αλλ' οι πάσχοντες" (Ματθ.θ:12).
Σήμερα οι άνθρωποι που συχνάζουν στις Εκκλησίες, αποφεύγουν τη συναναστροφή με τους αμαρτωλούς - τους οποίους κανονικά θα έπρεπε να πλησιάζουν για να τους μεταφέρουν το Ευαγγέλιο - "διά να μη μιανθώσιν". Την ίδια ώρα, όμως, με μεγάλη προθυμία ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ, όπως ακριβώς έκαναν στην Κόρινθο, όπου φιλοξενούσαν στις συνάξεις τους τον πόρνο. Πόση υποκρισία!..
Αντίθετα από αυτό το καθεστώς, που επικράτησε στην κοσμικοποιημένη Εκκλησία, όπου τα πάντα καλύπτονται με μεγάλη ανοχή και τέχνη, "για να μην βλαφτεί η φήμη" της ομάδας ή ορισμένων ανθρώπων, η αποστολική εντολή είναι "Να μη συναναστρέφησθε, εάν τις, αδελφός ονομαζόμενος, ήναι πόρνος, ή πλεονέκτης, ή ειδωλολάτρης, ή λοίδωρος, ή μέθυσος, ή άρπαξ με τον τοιούτον μηδέ να συντρώγητε".
Αυτά όλα είναι εντελώς ασυνήθιστα σήμερα, και όμως τόσο αναγκαία, η δε κοσμικοποιημένη Εκκλησία σπεύδει να συνεργαστεί με πλήθος τέτοιων ανθρώπων, αρκεί να έχουν κάποιο αξίωμα ή να προσφέρουν χρήματα και άλλα μέσα...
Τότε όλα αποσιωπούνται, για να μην πούμε ότι "συγχωρούνται και καθαγιάζονται"...
Δεν είναι αυτό που περιμένει ο Θεός από εμάς. Οι αληθινοί πιστοί του Χριστού ενθαρρύνονται μεν ΝΑ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ με τους αμαρτωλούς, αλλά ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να τρώνε στο ίδιο τραπέζι με "ΑΔΕΛΦΟΥΣ", που όμως είναι ένοχοι ηθικών παραπτωμάτων.
Αν σήμερα οι Εκκλησίες είναι γεμάτες από κοσμικότητα και υποκρισία, αν το δυσκολότερο πράγμα είναι να διακρίνει κανείς τους γνήσιους πιστούς από τους κίβδηλους, τούτο κυρίως οφείλεται στην απροθυμία των πιστών ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥΣ απέναντι ΣΤΟ ΚΑΚΟ που βρίσκεται ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ και, αντί να κρίνουν "τους έσω", σύμφωνα με την αποστολική εντολή, και να διατηρήσουν καθαρό τον Οίκον του Θεού, αποπροσανατολίζονται κρίνοντας "τους έξω".
Ένα επιπλέον θλιβερό αποτέλεσμα είναι να χάνεται η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους "μέσα" και στους "έξω", και τούτο δεν γίνεται επειδή οι έξω επιδιώκουν να μοιάσουν με τους έσω, αλλά επειδή οι έσω εκφυλίστηκαν τόσο ώστε να μην διαφέρουν από τους έξω.
Επανερχόμενοι, λοιπόν, στη διδασκαλία του Παύλου, έχουμε το συγκεκριμένο και απόλυτο ένταλμα: "Εξάρατε τον πονηρόν εξ υμών αυτών".
Αλλά δεν γίνεται αυτός ο αγιασμός αυτόματα. Ο καθαρισμός από την αμαρτία γίνεται μόνο ύστερα από δική μας απόφαση. Πουθενά οι πιστοί δεν προτρέπονται να ζητήσουν από το Θεό να καθαρίσει την Εκκλησία, - όπως δυστυχώς και ανοήτως κάνουν πολλοί σήμερα - αλλά τους δίνεται η εντολή: "Καθαρίσθητε [ΕΣΕΙΣ] λοιπόν από της παλαιάς ζύμης, διά να ήσθε νέον φύραμα, καθώς είσθε άζυμοι", κατά το παράδειγμα των Εβραίων όταν ελευθερώθηκαν από την Αίγυπτο.
Το πιο εύκολο για το Θεό ήταν να εξαλείψει θαυματουργικά και με μια μόνο κίνηση ΟΛΗ ΤΗ ΖΥΜΗ από τα σπίτια τους, όμως απαίτησε αυτό το έργο να το κάνουν μόνοι τους.
Το ίδιο απαιτείται και από τους πιστούς του Χριστού και αυτό δεν αφορά την προσωπική ζωή καθενός χωριστά, επειδή όλο το συμφραζόμενο εδώ έχει να κάνει με τη ομαδική ζωή της Εκκλησίας. Έτσι, όταν ο Παύλος λέει, "ας εορτάζωμεν, ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρινείας, και αληθείας", περιλαμβάνει ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ σαν Σώμα. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι ο Παύλος, επειδή ήταν τόσο κοντά στην ιστορία και τη ζωή της Εκκλησίας της Κορίνθου, συγκατατάσσει και τον εαυτό του ακόμη σ' αυτή τη διαδικασία καθαρισμού της Εκκλησίας (Α' Κορ.ε:4).
Ματαιοπονούν, λοιπόν, όσοι νομίζουν πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν χωρίς ανθρώπινη δράση και μάλιστα χωρίς τη δική τους προσωπική συμμετοχή.
Ο Παύλος, λοιπόν, ούτε προς στιγμή αναρωτιέται αν πρέπει να κρίνει. Αντίθετα, απορεί και αγανακτεί με την αμέλεια των πιστών της Κορίνθου να κρίνουν την αμαρτία, και να πάρουν θέση απέναντί της και απέναντι στον άνθρωπο που την έπραττε χωρίς αίσθηση μετάνοιας.
