Υποκρισία

Υποκριτής, είναι ο ηθοποιός της θρησκείας!

Πράξ.ε:1-8

Το κεφάλαιο αρχίζει μελαγχολικά σε σύγκριση με το προηγούμενο:

«'Ανθρωπος δε τις Ανανίας...» βάζοντας ένα στοπ στην όμορφη κοινωνία των αγίων της πρώτης εκκλησίας.

Όπως κάθε άνθρωπος, έτσι και κάθε εκκλησία, στην καλλίτερη της κατάσταση, έχει το ΟΜΩΣ ή το ΑΛΛΑ!

 

Υπάρχει μία ευχή που συχνά ακούγεται από τους Χριστιανούς, σύμφωνα με την οποία καλό θα ήταν αν μπορούσαμε οι σημερινοί πιστοί να γίνουμε όπως εκείνοι της πρώτης Εκκλησίας της αποστολικής περιόδου.

Αυτή στηρίζεται στην εντύπωση ότι η πρώτη εκείνη Εκκλησία ήταν "τέλεια κατά πάντα" και ότι εκείνη η εποχή δεν γνώριζε τα προβλήματα που αναπτύχθηκαν στους επόμενους αιώνες και βασανίζουν τις εκκλησίες μέχρι σήμερα.

Είναι γεγονός ότι έχουμε την τάση να επικεντρώνουμε την προσοχή μας στα εδάφια εκείνα, όπου παρουσιάζεται μία όμορφη -ιδανική θα λέγαμε- εικόνα, σύμφωνα με την οποία ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ μεταξύ των πρώτων χριστιανών.

Αν όμως είμαστε προσεκτικοί μελετητές της Βίβλου μας, εύκολα διαπιστώνουμε ότι η πραγματικότητα δεν ήταν αυτή που κάποιοι προβάλλουν και παρασύρουν σε λάθος συμπεράσματα, προσδοκίες ή και ενοχές, αλλά και οι πρώτοι εκείνοι πιστοί ήταν εξίσου ελαττωματικοί όπως και εμείς - αν όχι χειρότεροι κάποιες φορές.

Οι απόστολοι και οι περισσότεροι αδελφοί, ήταν άγιοι και αφιερωμένοι (στο μέτρο που ο καθένας μπορούσε) αλλά υπήρχαν ανάμεσά τους υποκριτές που είχαν πάρει τη μορφή της ευσέβειας, αρνούμενοι όμως τη δύναμη αυτής.

'Ανθρωποι που οι καρδιές τους δεν ήταν εντάξει με το Θεό.

Πάντοτε υπήρχαν αυτές οι αναμείξεις. Το στάρι θα αυξάνει μαζί με τα ζιζάνια μέχρι το θερισμό, οπότε θα φανούν οι δόκιμοι.

Είναι καλό να βλέπει κανείς ένα αντρόγυνο να συνεργάζεται αλλά σε ό,τι είναι καλό!

Το αντρόγυνο αυτό, το οποίο τόσο αυστηρά θέλησε ο Κύριος να τιμωρήσει, δεν έζησε βέβαια αιώνες μετά τους αποστόλους αλλά ακριβώς σ' εκείνες τις πρώτες ημέρες. Τα γεγονότα που διαβάζουμε δεν μπορεί να απέχουν παρά μήνες μόνο από την ημέρα της Πεντηκοστής. Οι πρώτοι πιστοί ήταν ακόμη συγκεντρωμένοι στην Ιερουσαλήμ και γύρω από αυτήν, είχαν απαρτίσει ένα σημαντικό πλήθος και καθώς αντιμετώπιζαν τα βιοτικά, κάποιοι, μεταξύ των οποίων και ο Βαρνάβας, προθυμοποιήθηκαν να προσφέρουν από τα υλικά τους κτήματα ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες του πλήθους και μάλιστα των πτωχότερων ανάμεσά τους.

Εκείνο λοιπόν το διάστημα -την πρώτη εκείνη περίοδο της εκκλησίας- παρουσιάστηκε το φαινόμενο του Ανανία και της Σαπφείρας, του ζεύγους αυτού που τόσο πολύ ομονοούσε, ώστε και την αμαρτία τους απέναντι στο Θεό μαζί την διέπραξαν.

Οι άνθρωποι αυτοί, βέβαια, για να είναι μέλη εκείνης της πρώτης εκκλησίας, και το βάπτισμα είχαν δεχθεί και την πλήρωση του Αγίου Πνεύματος, και κατά πάσα πιθανότητα ήταν κάτοχοι κάποιων χαρισμάτων, όπως όλοι οι πιστοί Χριστιανοί.

Όμως ο ίδιος πειρασμός που χτύπησε τους Πρωτόπλαστους, της απληστίας και της έλλειψης εμπιστοσύνης στον Κύριο, τους οδήγησε να προσπαθήσουν να φανούν μεν καλοί απέναντι στους αδελφούς, ταυτόχρονα όμως να αντιμετωπίσουν και τη δική τους ανασφάλεια, αφού δεν είχαν αρκετή εμπιστοσύνη στην αγαθότητα και πρόνοια του Θεού. Το ψέμα στο οποίο κατέφυγαν μαρτυρεί όλα τα παραπάνω και την διάθεσή τους να κρύψουν την αλήθεια από τον Θεό.

Όπως και στην περίπτωση της Εδέμ, ο Κύριος προσπάθησε να τους φέρει σε μετάνοια, να παραδεχτούν το σφάλμα τους και να ζητήσουν συγχώρεση, όμως εκείνοι αμετανόητοι επέμειναν στην ασέβειά τους και στο αρχικό τους ψέμα. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, και μάλιστα τότε που έμπαιναν τα θεμέλια του πνευματικού οικοδομήματος της Εκκλησίας, ο Κύριος στάθηκε πολύ αυστηρός απέναντί τους αφαιρώντας τους ακόμη και τη ζωή για παραδειγματισμό των υπολοίπων.

Η υποκρισία τους ήταν ότι ήθελαν να φαίνονται και να ονομάζονται μαθητές, κάνοντας ότι κάνουν οι άλλοι, ενώ στην πραγματικότητα μέσα τους ήταν διαφορετικοί.

Συχνά έχει θανατηφόρα επακόλουθα η προσπάθεια κάποιων ανθρώπων να πάνε πιο μακριά σε ομολογία απ' ότι η εσωτερική τους κατάσταση τους επιτρέπει.

Γι' αυτό:

Γνώρισε τον εαυτό σου
'Αφησε τις διακηρύξεις
Ζήτα δύναμη από το Θεό

Μπορεί να ξεκίνησαν με καλές προθέσεις, να τα δώσουν όλα, αλλά όταν πήραν τα χρήματα στα χέρια... (Θεό ή Μαμωνά;).

Εξαρτάται από το τι γεμίζουμε το θησαυροφυλάκιο της καρδιάς μας κάθε μέρα.

Ο Πέτρος θα μπορούσε να τον πάρει κατά μέρος, να του πει να μετανοήσει και να φέρει τα υπόλοιπα χρήματα. Όμως, το 'Αγιο Πνεύμα βλέπει ότι η καρδιά του ήταν ΓΕΜΑΤΗ, δεν υπήρχε χώρος για μετάνοια.

Αν αφήνουμε το διάβολο να βάζει συνέχεια διάφορα πράγματα μέσα στην καρδιά μας, θα γεμίσει!

Ιωάν.η:44 «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ' αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία, διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ· όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους».

Ο διάβολος είναι ψεύτης!

Ο Θεός γνωρίζει και αποκαλύπτει τους υποκριτές.

Ης.κθ:15,16 «Ουαί εις τους σκάπτοντας βαθέως διά να κρύψωσι την βουλήν αυτών από του Κυρίου, και των οποίων τα έργα είναι εν τω σκότει, και λέγουσι, Τις βλέπει ημάς; και τις εξεύρει ημάς; Ω διεστραμμένοι, ο κεραμεύς θέλει νομισθή ως πηλός; το πλάσμα θέλει ειπεί περί του πλάσαντος αυτό, ούτος δεν με έπλασεν; ή το ποίημα θέλει ειπεί περί του ποιήσαντος αυτό, Ούτος δεν είχε νόησιν;».

Ματθ.κβ:18 «Γνωρίσας δε ο Ιησούς την πονηρίαν αυτών, είπε· Τι με πειράζετε, υποκριταί;».

Λουκ.ιη:11 «Ο Φαρισαίος σταθείς προσηύχετο καθ' εαυτόν ταύτα Ευχαριστώ σοι, Θεέ, ότι δεν είμαι καθώς οι λοιποί άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και καθώς ούτος ο τελώνης».

Ο υποκριτής, έχει τάσεις αυτοδικαίωσης.

Λένε πολλά και δεν κάνουν τίποτα:

Ιεζ.λγ:30,31 «Και συ, υιέ ανθρώπου, οι υιοί του λαού σου λαλούσιν εναντίον σου παρά τα τείχη και εν ταις θύραις των οικιών, και λαλούσι προς αλλήλους, έκαστος προς τον αδελφόν αυτού, λέγοντες, Έλθετε λοιπόν και ακούσατε τις ο λόγος ο εξερχόμενος παρά Κυρίου. Και έρχονται προς σε, καθώς συνάγεται ο λαός, και κάθηται έμπροσθέν σου ο λαός μου και ακούουσι τους λόγους σου, αλλά δεν κάμνουσιν αυτούς· διότι εν τω στόματι αυτών δεικνύουσι πολλήν αγάπην, η καρδία όμως αυτών υπάγει κατόπιν της αισχροκερδείας αυτών».

Είναι επιδεικτικοί                          Ματθ.ς:2
Φαινομενικά ζηλωτές                    Ης.νη:1-2
Δύσκολα αυξάνουν στη χάρη         Α΄Πέτρ.β:1
Πλησιάζουν με το στόμα...            Ματθ.ιε:8
Προσέχετε από αυτούς                  Ματθ.ις:6

Η χειρότερη αμαρτία για τους θρησκευόμενους ανθρώπους --αλλά και το έδαφος πάνω στο οποίο μπορούν να ευδοκιμήσουν όλα τα άλλα αμαρτήματα-- είναι η "υπόκρισις" (Λουκ.ιβ:1).

Πρέπει, λοιπόν, οι πιστοί ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ από αυτό τον κίνδυνο! Δεν είναι εύκολο βέβαια κάποιος να γίνει "πόρνος, ή πλεονέκτης, ή ειδωλολάτρης, ή λοίδωρος, ή μέθυσος, ή άρπαξ" από τη μία στιγμή στην άλλη. Χρειάζεται μια διαδικασία ώστε ο "ιός" να ΜΟΛΥΝΕΙ τον πνευματικό μας οργανισμό, και κάποιο διάστημα στο οποίο θα ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ.

Πάνω απ' όλα, όμως, χρειάζεται να μείνει ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ, κι αυτό μπορεί να γίνει κάτω από την ΥΠΟΚΡΙΣΗ. Αντίδοτο σ' αυτή την κατάσταση είναι μόνο η αναγνώριση και η δημόσια εξομολόγηση, όμως ο πνευματικός εχθρός ξεγελά έντεχνα τον πιστό, πως όλα αυτά μπορούν να γίνουν και να μείνουν ΚΡΥΦΑ.

Ο Κύριος προειδοποιεί: "Δεν είναι ουδέν κεκαλυμμένον, το οποίον δεν θέλει ανακαλυφθή και κρυπτόν, το οποίον δεν θέλει γνωρισθή. Όθεν όσα είπετε εν τω σκότει, εν τω φωτί θέλουσιν ακουσθή και ό,τι ελαλήσατε προς το ωτίον εν τοις ταμείοις, θέλει κηρυχθή επί των δωμάτων" (Λουκ.ιβ:2-3).

Με άλλα λόγια, το κακό που αρχίζει μέσα μας, όταν αφήσουμε "τη ζύμη των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων" να μολύνει την πνευματική μας ζωή, ΘΑ ΜΑΣ ΕΚΘΕΣΕΙ κάποια στιγμή απέναντι στους συνανθρώπους μας. Πάνω απ' όλα όμως μας εκθέτει ΣΤΟ ΘΕΟ, αφού "δεν είναι ουδέν κτίσμα αφανές ενώπιον αυτού, αλλά πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον" (Εβρ.δ:13).