Γέν.ιε:1
Έγεινε λόγος: Στα Εβραϊκά η λέξη “έγεινε” είναι “ουαγεχί” που σημαίνει “Υπήρξε, συνέβη”. Δηλαδή ο Κύριος μίλησε στον Αβραάμ μέσα από όραση. Αυτή η φράση υπάρχει για πρώτη φορά εδώ, μέσα στο λόγο του Θεού, και μετά είναι πολύ συνηθισμένη στους προφήτες.
Μη φοβού: Ο Κύριος δεν θα επιτρέψει να χάσει τίποτα ο υπηρέτης Του επειδή απέρριψε τις προσφορές του κόσμου. Μια πιο ακριβής έννοια αυτών των λόγων στα Εβραϊκά είναι: “Μη φοβού Άβραμ, εγώ είμαι ο υπερασπιστής σου και η πολύ μεγάλη αμοιβή σου”.
Γέν.ιε:2,3
Δέσποτα Κύριε: Αδωνάϊ Γιάχβε! Είναι η πρώτη φορά που συναντάμε αυτό τον τίτλο. Ίσως επειδή σε λίγο ο Θεός θα κάνει με τον Αβραάμ διαθήκη που ποτέ πριν δεν είχε γίνει.
Ο Αβραάμ ήθελε να έχει ένα γιο. Το ήθελε εξ αιτίας του πατριαρχικού συστήματος της εποχής σαν συνέχεια του ονόματός του και προέκταση του ίδιου του εαυτού του, αλλά και γιατί ήξερε δια του λόγου του Θεού ότι “το σπέρμα του” θα κληρονομούσε τη γη (κεφ.ιγ:15).
Χωρίς γιο, ο Αβραάμ έπρεπε να υιοθετήσει τον Ελιέζερ για να συνεχιστεί το όνομα και η κληρονομιά.
“Ελιέζερ” σημαίνει “ο Θεός είναι βοήθεια”. Μάλλον πρέπει να γεννήθηκε μέσα στο σπίτι του Αβραάμ από γονείς δούλους που ήταν από τη Δαμασκό. Ή μπορεί να γεννήθηκε όταν ο Αβραάμ περνούσε από τη Δαμασκό.
Γέν.ιε:4,5
Οι ιδιότητες του υιού και του κληρονόμου είναι αχώριστα ενωμένες στη σκέψη του Θεού. Στον Ιακ.α:18 διαβάζουμε ότι “εξ ιδίας αυτού θελήσεως εγέννησεν ημάς” που σημαίνει ότι η ιδιότητα του υιού είναι το αποτέλεσμα της υπέρτατης βουλής και ενέργειας του Θεού.
Το σώμα του Αβραάμ ήταν “νεκρό” όπως και της Σάρας, έτσι ώστε όπως πάντοτε, ο υιός να μην μπορεί να υπάρχει παρά μονάχα με τη δύναμη της ανάστασης. Μπορεί τα σώματά τους να ήταν “νεκρά”, αλλά ο Κύριος είναι ο Θεός της ανάστασης. Και γι’ αυτό, ένα “νεκρό σώμα” είναι ακριβώς εκείνο που χρειάζεται για να ενεργήσει πάνω του!
Γι’ αυτό μετά τον φέρνει έξω και του λέει να αναβλέψει στον ουρανό. Όταν η ψυχή αποβλέπει στο Θεό της ανάστασης, δεν υπάρχουν όρια στις ευλογίες γιατί δεν είναι τίποτε αδύνατον σ’ Αυτόν.
Έχουμε λοιπόν εδώ μια προφητεία και μια υπόσχεση, ότι ο γιος του θα είναι από τα σπλάχνα του. Ακόμα υπόσχεται ο Θεός ότι το σπέρμα του θα είναι σαν τα άστρα του ουρανού. Αυτό δεν αναφέρεται στο πλήθος, γιατί ξέρουμε ότι από οποιοδήποτε μέρος της γης, με γυμνό μάτι, μπορούμε να δούμε περίπου 2.000 άστρα μόνο - αν και είναι άγνωστος ο αριθμός τους.
Στη Γέν.ιγ:15-16 υπάρχει η υπόσχεση ότι το σπέρμα του θα είναι αναρίθμητο σαν την άμμο της θάλασσας. Αναφέρεται λοιπόν εδώ μάλλον στο πνευματικό σπέρμα του Αβραάμ, που είναι οι υιοί και οι θυγατέρες της πίστης μέσα από την πνευματική οσφύ του Αβραάμ. Ορισμένοι ερμηνεύουν τον όρο “άμμο της γης” σαν το σπέρμα του Ισμαήλ, και το “άστρα τ’ ουρανού” σαν το σπέρμα Ισαάκ. Όμως δεν μιλάει για δύο σπέρματα, αλλά για ένα και εξ’ άλλου ο Ισμαήλ δεν ήταν αυτός που θα ονομαζόταν “σπέρμα Αβραάμ” (κεφ.κα:12). Με την “άμμο” λοιπόν αναφέρεται στις γήινες επαγγελίες προς τον Ισραήλ, και με τα “άστρα” αναφέρεται στο σπέρμα τις πίστης, τον πνευματικό Ισραήλ.
Γέν.ιε:6
Ο καταλογισμός της δικαιοσύνης που γίνεται εδώ στον Αβραάμ, στηρίζεται στην πίστη του Αβραάμ στο λόγο του Θεού μόνο, αλλά και στο Θεό σαν Αυτόν που ζωοποιεί τους νεκρούς.
επίστευσε: Το Εβραϊκό ρήμα σημαίνει εμπιστεύομαι, και δεν είναι μια απλή διανοητική πίστη, αλλά πίστη αφιέρωσης και αφοσίωσης.
Μ’ αυτό το σκεπτικό, ο απόστολος Παύλος στην Ρωμ.δ:23 μας λέει ότι ισχύει και για μας “....τους πιστεύοντας εις τον αναστήσαντα εκ νεκρών Ιησούν...”
Γέν.ιε:7,8
Εδώ παρουσιάζεται το μεγάλο ζήτημα της κληρονομιάς, καθώς και ο ειδικός δρόμος που οι εκλεκτοί κληρονόμοι πρέπει να βαδίσουν πριν φθάσουν στην υποσχόμενη κληρονομιά (Ρωμ.η:17).
Ο δρόμος αυτός περνά από παθήματα, θλίψεις και στεναχώριες, αλλά δόξα στο Θεό, δια πίστεως μπορούμε να λέμε:
Ρωμ.η:18 Β’Κορ.δ:17 Ρωμ.ε:3-4. Ωστόσο να θυμόμαστε ότι τα παθήματα αυτά στερούνται κάθε στοιχείου τιμωρίας.
Υπάρχουν δυο τρόποι να δούμε το Χριστό πάσχοντα: Πρώτα, σαν Αυτόν που κτύπησε ο Πατέρας και μετά σαν Αυτόν που απορρίφθηκε από τους ανθρώπους. Στην πρώτη περίπτωση, υπέφερε ολομόναχος. Στη δεύτερη όμως, έχουμε το προνόμιο και την τιμή να μετέχουμε μαζί Του. Το να πάσχει κανείς με το Χριστό δεν είναι σαν το ζυγό ενός δούλου, αλλά μια εθελούσια αφοσίωση (Φιλιπ.α:29).
Η ερώτηση που κάνει ο Αβραάμ στο εδ.8 δεν είναι από απιστία, ούτε ζητάει σημεία. Απλά θέλει να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες, να έχει καθαρότερη αποκάλυψη, κάποια σταθερή διαβεβαίωση γι’ αυτό που του είπε ο Θεός, κι ο Θεός του δίνει αυτό που ζήτησε.
Γέν.ιε:9
Ο Θεός αρχίζει να δείχνει στον Αβραάμ σε τύπο, πώς θα ερχόταν αυτή η υπόσχεση.
Δάμαλις: Νεαρή αγελάδα. Έχουμε μια παρόμοια τέτοια θυσία στους ΑΡΙΘ.ιθ:2. Η ξανθή δάμαλις χρησιμοποιήθηκε σαν προσφορά περί αμαρτίας.
τριών ετών: Ο Θεός έχρισε το Χριστό στα 30 Του χρόνια και υπηρέτησε τον Ισραήλ 3 χρόνια, περίπου 3 ½ χρόνια. Τα τρία χρόνια της δάμαλις συμβολίζουν τα 3 χρόνια της υπηρεσίας του λαού Ισραήλ από τον Χριστό.
Γιατί θηλυκιά; Αφού ο Χριστός φανερώθηκε σαν άνδρας. Αυτός ο άνδρας όμως αντιπροσωπεύει το σύνολο των πιστών που μέσα στη Γραφή φαίνεται σαν νύμφη, σαν γυναίκα, είναι η εκκλησία. Αντιπροσωπεύει λοιπόν την ταύτιση του Χριστού με την εκκλησία που είναι το πνευματικό σπέρμα του Αβραάμ.
Ας δούμε τώρα πώς κάνανε διαθήκη τότε, κάτι που είναι εξακριβωμένο από την αρχαιολογία.
Όταν δυο άτομα θέλανε να κάνουν ισόβια διαθήκη, παίρνανε ένα καθαρό ζώο και το έκοβαν ακριβώς στη μέση. Έβαζαν το ένα κομμάτι από τη μια μεριά και το άλλο από την άλλη, και περνούσαν ανάμεσα από τα δύο κομμάτια. Το σκεπτικό αυτής της πράξης ήταν: Είμαι δεμένος τώρα με το αίμα αυτού του αθώου ζώου, να κάνω ό,τι υποχρεούμαι σε σχέση με το άλλο άτομο της διαθήκης. Κι αν δεν το κάνω, όπως σχίστηκε αυτό το ζώο και χύθηκε το αίμα του, έτσι να σχιστώ κι εγώ και να χαθεί η ζωή μου. Ήταν πολύ κοινό να γίνονται τέτοιες διαθήκες τον καιρό του Αβραάμ. Όταν λοιπόν ο Αβραάμ ρώτησε το Θεό πώς θα γνωρίζει ότι θα κληρονομήσει τη γη, ο Θεός του απάντησε κάνοντας διαθήκη μαζί του - όπως κάνουν οι άνθρωποι - αλλά όχι με ένα ζώο, αλλά με πέντε.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
