Φρενολογικό σύστημα του Γκάλ (πρόσθια όψη):
1. Εντόπιση του ενστίκτου της αναπαραγωγής. 2. Αγάπη προς τους απογόνους. 3. Στοργή, φιλία. 4. Ένστικτο της αυτοάμυνας. 5. Ένστικτο σαρκοφάγο. 6. Πανουργία οξυδέρκεια, ευφυΐα. 7. Αίσθημα ιδιοκτησίας. 8. Αλαζονεία, αγάπη προς την εξουσία. 9. Φιλοδοξία. 10. Σωφροσύνη. 11. Μνήμη. 12. Αίσθηση των αποστάσεων και των αναλογιών. 13. Μνήμη των προσώπων. 14. Μνήμη τού περιβάλλοντος. 15. Ευκολία τού λόγου. 16. Αίσθηση των χρωμάτων. 17. Μουσική ιδιοφυΐα. 18. Μαθηματική ιδιοφυΐα. 19. Κλίση προς την μεταφυσική. 22. Κλίση προς τη σάτιρα. 23. Ποιητική ιδιοφυΐα. 24. Ηθικό συναίσθημα, ευαισθησία. 25 Μιμητική ιδιοφυΐα. 26. Όργανο της θρησκείας (Ο Γκαλ έλεγε «Υπάρχει Θεός αφού υπάρχει ένα όργανο για να τον γνωρίσει και να τον λατρεύσει»). 27. Θέληση, επιμονή. (Από τη «Μεγάλη Ιατρική Εγκυκλοπαίδεια»)
ΕΧΕΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΘΕΙ από έρευνες, ότι κάθε άνθρωπος είναι δ ι α φ ο ρ ε τ ι κ ό ς από κάθε άλλον σύγχρονο ή προηγούμενον, πού υπήρξε!
ΟΧΙ μόνο στις σκέψεις του, όχι μόνο στα συναισθήματά του και στις επιθυμίες του αλλά και στη χημική ταυτότητα του σώματός του. Η χημική ταυτότητα κάθε ανθρώπου εξαρτάται έκτός των άλλων και από το είδος των πρωτεϊνών (λευκωμάτων) πού κατασκευάζονται στο συγκεκριμένο άτομο. Είναι γνωστό ότι κάθε πρωτεΐνη αποτελείται από αμινοξέα συνδεόμενα μεταξύ τους.
Στο σύνολο των πρωτεϊνών πού υπάρχουν σε όλα τα έμβια όντα έχουν βρεθεί μόνον 20 είδη αμινοξέων, από τα όποία σχηματίζονται οι πρωτεΐνες όλων των οργανισμών.
Όπως με 24 μόνο γράμματα του αλφαβήτου μπορούμε νά φτιάξουμε αναρίθμητους τόμους συγγραμμάτων και βιβλίων, κατά τον ίδιο τρόπο μπορούν νά σχηματισθούν αναρίθμητες πρωτεΐνες ανάλογα με:
τη σειρά τοποθετήσεώς τους,
με τον αριθμό τους
με το είδος των αμινοξέων, πού συμμετέχουν σε κάθε πρωτεΐνη.
Ποιος καθορίζει όμως από τον θεωρητικά δυσεξαρίθμητο αριθμό πρωτεϊνών (πού μπορεί νά φτιάξει το κύτταρο ) τις συγκεκριμένες πρωτεΐνες, πού τις χρειάζεται και πού καθορίζουν τη χημική του ταυτότητα;
Αυτό το καθορίζει ή γενετική εντολή πού υπάρχει στο D.Ν.Α. των χρωμοσωμάτων (υπάρχουν σε κάθε κύτταρο 46 χρωμοσώματα) του κυτταρικού πυρήνα. Πιο συγκεκριμένα έχει βρεθεί, ότι από τη σειρά διαδοχής (θέσεως) των οργανικών βάσεων (αδενίνη, γουανίνη, θυμίνη, κυτοσίνη) του D.N .Α., εξαρτάται το είδος, ή σειρά, και ο αριθμός των αμινοξέων πού χρειάζεται για τη σύνθεση των πρωτεϊνών του κυττάρου.
Ο διακεκριμένος γενετιστής H.J.Muller υπολόγισε, ότι στο ανθρώπινο D.N.Α. οι δυνατοί διαφορετικοί κατασκευαστικοί συνδυασμοί για πρωτεΐνες, ανέρχονται στον αριθμό 256 ακολουθούμενο από 2.400.000.000 μηδενικά (δύο δισεκατομμύρια τετρακόσια εκατομμύρια μηδενικά)!!
Δηλαδή από πλευράς και μόνον πρωτεϊνών προβλέπεται τόσος μεγάλος αριθμός διαφορετικών ανθρώπων. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και διαφορετικός.
Τώρα για νά αντιληφθούμε πόσο μεγάλος είναι αυτός ο αριθμός, ο εν λόγω γενετιστής σημειώνει, ότι για νά τον γράψει, θα χρειάζονταν επί 45 χρόνια συνεχώς νά γράφει, εργαζόμενος 24 ώρες κάθε ήμέρα! «<ΝatiοnaΙ geographic>, Σεπτέμβριος 1976).
ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ υπάρχουν δύο ανθρώπινες φωνές ίδιες σε … ένταση και ...συχνότητα. Η φωνή τής γυναίκας ακούγεται σε απόσταση 3 χιλιομέτρων ενώ του άνδρα μόλις πού ακούγεται στα 1500 μέτρα. Από όλα τα επί γής πλάσματα μόνον ή φωνή του ανθρώπου προσδίδει υλικό περίβλημα στον πνευματικό λόγο του, και μέσω των ηχητικών κυμάτων μεταβιβάζει τούς στοχασμούς στον εσωτερικό κόσμο του πλησίον.
Η λαλιά του ανθρώπου είναι εξαιρετικό προνόμιο και έκτακτο της προσωπικότητας του, ενώ τα ζώα εκβάλλουν μόνον άναρθρους φθόγγους. «Το πιο αληθινό, το πιο παλιό και το πιο όμορφο όργανο, αυτό στο όποίο ή μουσική οφείλει την ύπαρξη της, είναι ή ανθρώπινη φωνή», έλεγε ο Βάγκνερ.
Δύο ανέκδοτα:
Είναι πασίγνωστο ότι ακόμα και πολυετή πειράματα μπορούν να καταλήξουν σε λανθασμένα συμπεράσματα. Για το λόγο αυτό ή πραγματική επιστήμη αποφαίνεται με πολλή περίσκεψη για τα διάφορα θέματα χωρίς νά ακκίζεται με φανφαρονισμούς του τύπου: «Αποδείχθηκε ότι δεν υπάρχει Θεός» κ. τ.ό. Θα αναφέρουμε δύο ανέκδοτα επιστημονικά, τα όποία δείχνουν ακριβώς αυτή την ανάγκη περίσκεψης απέναντι στα παρουσιαζόμενα προβλήματα.
Το πρώτο: Ένας βιολόγος προσπαθούσε να εντοπίσει το αισθητήριο της ακοής στον ψύλλο. Τον είχε γυμνάσει λοιπόν νά πηδάει από ένα κουτί σπίρτα μόλις του έδινε την εντολή: «πήδα». Κάποια μέρα του έκοψε τα δύο μπροστινά πόδια, του φώναξε νά πηδήσει και ο ψύλλος, όπως ήταν φυσικό, πήδησε. «Άρα», σκέφθηκε ο επιστήμονας, «ο ψύλλος δεν ακούει από τα μπροστινά πόδια». Του κόβει μετά, τα δύο μεσαία. Και πάλι όμως ο ψύλλος πήδησε υπακούοντας στο πρόσταγμα του εκπαιδευτή του: «απόδειξη ότι δεν ακούει ούτε από τα μεσαία πόδια». Τέλος, του έκοψε και τα δύο πισινά πόδια, όπότε ο ψύλλος δεν πήδησε. Και δεν πήδησε, όχι διότι «του αφαιρέθηκε το αισθητήριο της ακοής τα πίσω πόδια», όπως συμπέρανε «επιστημονικά» ο βιολόγος, αλλά διότι ο ψύλλος δεν είχε πλέον πόδια για νά πηδήσει! (New Scientist, στο Lyall Watsοn, Η παλίρροια της ζωής, Αθήνα, σελ. 105),
Το δεύτερο: Τρείς επιστήμονες ταξίδευαν απ' το Λονδίνο στο, Εδιμβούργο, όπου θα παρακολουθούσαν ένα συνέδριο. Μόλις πέρασαν τα σύνορα, είδαν ένα μαύρο πρόβατο.
«Τι ενδιαφέρον», σχολίασε ο αστρονόμος. «Στη Σκοτία όλα τα πρόβατα είναι μαύρα».
«Αστήρικτο συμπέρασμα», αποκρίθηκε ο φυσικομαθηματικός. «Το μόνο πού μπορούμε νά συμπεράνουμε είναι ότι μ ε ρ ι κ ά πρόβατα στη Σκοτία είναι μαύρα».
«Το μόνο για το οποίο πραγματικά μπορούμε να είμαστε σιγουροι», είπε ο καθηγητής της Λογικής, «είναι ότι στη Σκοτία ένα πρόβατο είναι μαύρο τουλάχιστον από τη μία του πλευρά» (New Scientist, στο Επιλογές από το Reader's Digest, 'Οκτώβρ. 1984, σελ. 17). (υπό I. Κοστώφ, Φυσικού).
Τ Ε Λ Ο Σ
