(Οι επισημάνσεις με γαλάζιο χρώμα είναι δικές μας)
"..Ο Θεός είναι Τριαδικός επειδή έτσι θέλησε ως «αγάπη» που είναι. Αν ο Θεός δεν ήταν Κοινωνία Προσώπων, θα αυτοκαταργείτο, γιατί μόνο ως "Αγάπη" ο Θεός μπορεί να υφίσταται ως Θεός.
Ο Θεός υφίσταται ως αγάπη σε σχέση με την δημιουργία Του. Οι ιδιότητες του Θεού δεν είναι αριθμητικά περιορισμένες ούτε εξαρτάται η υπόστασή Του από την δημιουργημένη (από τους φιλοσόφους) σχέση με μια φανταστική κοινωνία προσώπων. Αντιθέτως σε κάθε ευκαιρία μας αποκαλύπτει ότι είναι ΕΝΑΣ.
Η υπόσταση, είναι ιδιότητα ετεροκαθοριζόμενη. Το «εγώ» για να υπάρχει, προϋποθέτει το: «εσύ». Διαφορετικά, δεν τίθεται διάκριση προσώπων, και η υπόσταση δεν έχει νόημα, καθώς ταυτίζεται απόλυτα με την ουσία. Αν υπήρχε ένας μόνο άνθρωπος στον κόσμο, δεν θα είχε νόημα να έχει «όνομα», δηλαδή να διακρίνεται από κάποιον άλλον. Η λέξη: «άνθρωπος», (όνομα ουσίας και όχι προσώπου), θα τον εκπροσωπούσε πλήρως. Ο Θεός κατά τον ίδιο τρόπο, ως υπόσταση, ως πρόσωπο, θα αυτοκαταργείτο.
Η υπόσταση δεν είναι ιδιότητα, μάλλον η υπόσταση έχει ιδιότητες. Ακόμα και το σύνολο όλων των ιδιοτήτων της ύπαρξης δεν είναι επαρκές να περιγράψει την ανθρώπινη υπόσταση , πολύ δε μάλλον την Θεία .Και βέβαια δεν είναι σχετική αλλά απόλυτη . Είτε υπάρχει είτε όχι . Αν υπήρχε μόνο ένας άνθρωπος φυσικά δεν θα χρειάζονταν κάποιο όνομα , αυτό όμως δεν αποτελεί αναίρεση της υπόστασης του. Ο Θεός δεν χρειάζεται κάποιο όνομα διάκρισης από άλλους θεούς ή πρόσωπα εφόσον δεν υπάρχουν άλλοι πλήν Αυτού.Για αυτό άλλωστε εμφανίστηκε στα παιδιά του ως ο Ον(ο υπάρχων,αυτός που Είναι).
Ο ετεροκαθορισμός είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης και όχι της θείας ουσίας.
Ο ετεροκαθορισμός είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης και όχι της θείας ουσίας.
Μήπως αυτό σημαίνει, ότι ο Θεός είναι υποχρεωμένος να αγαπάει, για να μην αυτοκαταργηθεί;
Ο Θεός δεν υποχρεούται σε κάτι ,αντίθετα εμείς υποχρεούμαστε να μην ασεβούμε απέναντι στο Πνεύμα το Αγιο.
Εδώ τίθεται το ζήτημα του: «ναι του Θεού». Με λίγα λόγια, ο Θεός δεν έχει κάτι έξω από Αυτόν, που να μπορεί να του επιβάλλει την ύπαρξη, όπως Εκείνος την επέλεξε. Εάν ο Θεός θέλει να υφίσταται με τον τρόπο αυτόν, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΟ, προς το οποίο να ορθώσει άρνηση. Σε ποιον να πει: «όχι»; Συνεπώς, οι επιλογές του Θεού είναι πάντα θετικές. Είναι: «ναι», και είναι αποτέλεσμα βούλησης, και όχι καταναγκασμού. Το όχι δεν μπορείς να το πεις μέσα στα πλαίσια της ελευθερίας, η οποία δεν προκαλείται από το δεδομένο της υπάρξεως, δεν είναι δεδομένη από έξω. Και δεν μπορεί στον Θεό τίποτα να δοθεί έξωθεν. Μα και ο ίδιος ο Εαυτός Του, η ίδια η ύπαρξή Του, δεν είναι αποτέλεσμα της ουσίας Του. Συνεπώς δεν είναι καν υποχρεωτική η ύπαρξή Του. Αλλιώς δεν θα ήταν ελεύθερος. Δεν ασκείται η ελευθερία από τον Θεό ως εκλογή. Ασκείται θετικά και μόνο ως Αγάπη, με την έννοια την καταφατική.
Κανείς δεν υπάρχει για να επιβάλλει τις επιλογές του στον Θεό , όμως ο κόσμος δεν είναι όπως ο Θεός επέλεξε .
Είναι επομένως αυθαιρεσία να λέμε ότι οι επιλογές Του έναντι των πάντων είναι θετικές .
Οι συλλογισμοί αυτοί πολύ εύκολα μάλιστα μπορεί να αποτελέσουν την βάση του φιλοσοφικού εκείνου υπόβαθρου που θέλει τον Θεό δημιουργό και της αμαρτίας (εφόσον τίποτα δεν είναι δεδομένο από αλλού).
Ετσι χωρίς να έχουν αποδείξει κανέναν από τους προηγούμενους ισχυρισμούς και χωρίς την παραμικρή ανάγκη για Βιβλική υποστήριξη προχωρούν στην επόμενη συλλογιστική αυθαιρεσία:
Έτσι υπάρχει η Αγία Τριάδα. Ο Πατήρ ελεύθερα καταφάσκει ότι θέλει να έχει Υιόν, και έχει Υιόν ελεύθερα. Ασκεί την ελευθερία Του ο Θεός όταν γεννά τον Υιόν ο Πατήρ και όταν εκπορεύει το Πνεύμα. Και την ασκεί υπό μία και μόνο μορφή: Ως αγάπη, ως καταφατική ενέργεια, και όχι ως αρνητική. Η αρνητική ελευθερία Του θα ήταν να μπορούσε να πει ότι δεν υπάρχει ο ίδιος, ν' αρνηθεί τον εαυτό Του. Αλλά αυτό θα το έλεγε μόνο εάν η ουσία προπορευόταν, και καθόριζε την ύπαρξή Του.
To μόνο σίγουρο είναι ότι ο θεός που περιγράφει η προηγούμενη παράγραφος δεν είναι ο Αληθινός , γιατί αυτός θέλει να γίνουμε σαν τα παιδιά.
Στους σοφούς δεν αποκαλύπτεται αλλά τους αφήνει να αυτοσχεδιάζουν ασύστολα.
Δεν θα μπορούσε κάποιο πρόσωπο της Θεότητας να πει "όχι" στα άλλα, επειδή ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΤΕΣ. Και γνωρίζουν ποιο είναι το καλύτερο. Συνεπώς, συμφωνούν στο καλύτερο. Εφόσον ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΟΝΟΣ, δεν τίθεται θέμα «πρώτα» και «μετά». Ο Θεός υπάρχει έτσι ΑΧΡΟΝΩΣ. Ομοίως, έτσι ΘΕΛΟΥΝ και τα τρία πρόσωπα, να υπάρχουν αχρόνως. Τι νόημα θα είχε να ρωτήσει το ένα πρόσωπο τα άλλα, αν συμφωνούν, όταν είναι και οι τρεις ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΤΕΣ;
Αφού υπέθεσαν οτι η θεότητα είναι πολυπρόσωπη, τώρα υπάρχει η ανάγκη να κανονίσουν και τον εσωτερικό κανονισμό ανάμεσα στους παντογνώστες !
Έτσι λοιπόν δημιουργείται ένας τρόπος υπάρξεως και για τον άνθρωπο που συνίσταται στο να εκφράζουμε, να πραγματοποιούμε την ελευθερία μας θετικά, ως αγάπη, και όχι αρνητικά. Αυτή είναι «η ομοίωσις Θεώ».
Αντιθέτα με την απόλυτη (και όχι σχετικη) Θεική Μοναδική υπόσταση , η έκφραση του «θετικά» η «αρνητικά» στον άνθρωπο είναι σχετική με το πρόσωπο του Ιησού Χριστού .
Αυτό είναι το υπόδειγμα και όχι ο εσωτερικός κανονισμός της φανταστικής κοινωνίας θεικών υποστάσεων.
Η ελευθερία του Θεού, του επέτρεπε ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΑΤΑΡΓΗΣΗ! Το ίδιο ίσχυε και για τα τρία πρόσωπα της Θεότητας. Εκείνος ΕΠΕΛΕΞΕ την υποστατική Τριαδική ύπαρξη, ως Κοινωνία Αγάπης. Ήταν μια ΘΕΤΙΚΗ ενέργεια. Γιατί και η αυτοκατάργηση είναι επιλογή.
Πόσο θράσος θα μπορούσε να έχει κανείς για να αντλεί το δικαίωμα να υποδεικνύει τι ο Θεός επέλεξε για τον τρόπο ύπαρξης Του..
Δεν επέλεξαν τα πρόσωπα της Θεότητας αυτόν τον τρόπο ύπαρξης αναγκαστικά, ΕΠΕΙΔΗ διαφορετικά αυτοκαταργούνται. Είπαμε, ότι ΕΝΩ θα μπορούσε η Θεότητα να επιλέξει την αυτοκατάργηση, επέλεξε ΕΛΕΥΘΕΡΑ την Κοινωνία Προσώπων ως μια Θετική ενέργεια, και όχι αρνητική, όπως θα χαρακτηρίζαμε την αυτοκατάργηση. Με άλλα λόγια, ο Θεός θα μπορούσε να επιλέξει και την ανυπαρξία Του, ή την αυτοκατάργησή του ως Θεού.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτούς οι επιλογές του Θεού είναι ή τριάδα ή αυτοκατάργηση ! Ο θεός γι αυτούς έχει λιγότερες επιλογές και από τον άνθρωπο !
Ο Θεός δεν αγαπάει τον Εαυτό του ως "μοναχικό πρόσωπο". Η αγάπη δεν έχει νόημα αν δεν απευθύνεται σε πρόσωπο έξω από το δικό σου. Όταν κάποιος «αγαπάει» τον εαυτό του, δεν πρόκειται για αγάπη, αλλά για «φιλαυτία». Η σωστή διατύπωση είναι: «αγαπώνται ελεύθερα τα πρόσωπα της Θεότητας». Και αυτό σημαίνει, ότι ελεύθερα επιλέγει να υπάρχει ως κοινωνία προσώπων.
Επειδή όμως ο Θεός αγαπάει την ύπαρξη ετέρων προσώπων, και αυτό είναι χαρακτηριστικό της ουσίας Του, αγαπα την υπαρξη ως εννοια γενικοτερα. Και εκφράζεται ως Δημιουργός Θεός. Η ενδοτριαδική αγάπη είναι πρωτογενής, εκ της οποίας όλα τα άλλα ξεκινούν. Από αυτή ξεκινάει η αγάπη του Θεού προς τα δημιουργήματά Του.
Ο Αληθινός Θεός έχει ζητήσει να τον αγαπούν σαν Ενα και μοναδικό διότι είναι Θεός ζηλότυπος.
Σύμφωνα με όσα υποστηρίζει ο γράφων ο Θεός (που είναι αγάπη) για να αγαπήσει πρέπει πρώτα να κάνει μια εσωτερική ενδοτριαδική « πρόβα » !
Τι θα συνέβαινε όμως, αν υποθέταμε, ότι ο Θεός αγαπούσε μόνο τον εαυτό του, ως μοναδικό πρόσωπο, και όχι ως κοινωνία προσώπων; Ας το ερευνήσουμε λοιπόν ΥΠΟΘΕΤΙΚΑ, για να δούμε πού οδηγούμαστε:
Αν δεν ήταν ο Θεός Αγάπη, (δηλαδή αν δεν ήταν κοινωνία προσώπων κατ' ουσίαν), θα ήταν ένα πρόσωπο. Αυτό θα σήμαινε ότι είναι ΦΙΛΑΥΤΟΣ και όχι αγάπη. Γιατί ποιον αγαπούσε «ΠΡΙΝ» (ή για να ακριβολογήσουμε «χωρίς») την κτίση; Και αν χωρίς την κτίση δεν αγαπούσε κανέναν, δεν ήταν ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ αγάπη. Αν πάλι ο προσδιορισμός του ως «αγάπη» αναφέρεται στο ότι αγαπάει τα κτίσματά Του, τότε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ αγάπη, γιατί δεν είναι δυνατόν χαρακτηριστικό της ουσίας του ΑΝΑΡΧΟΥ ΚΑΙ ΑΚΤΙΣΤΟΥ Θεού να εξαρτάται από κτίσματα, που έχουν αρχή στον χώρο και το χρόνο. Με άλλα λόγια, ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΓΑΠΗ ΩΣ ΜΟΝΑΔΑ.
Τώρα ήρθε η ώρα να καθορίσουν τι έκανε ο Θεός πριν την κτίση !
Όμως ο Θεός προγνωρίζει τα δημιουργήματά του άχρονα και τα αγαπά με αγάπη που δεν είναι χρονικά περιορισμένη .
Ούτε βέβαια η αγάπη Του είναι βιολογικό συναίσθημα για να υπόκειται στους κανονισμούς που τίθενται.
Φαίνεται λοιπόν ότι πιστεύουν ότι ο μονοθεισμός δεν συμβαδίζει με Θεό αγάπης !
Ένα πρόσωπο όμως που αγαπάει μόνο τον εαυτό του, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ να γίνει αιτία ύπαρξης άλλων προσώπων, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑΝ: Το να ετεροκαθορισθεί ως πρόσωπο!!! Είχαμε δείξει πιο πάνω, ότι ένα πρόσωπο, για να καθορίζεται ως πρόσωπο, πρέπει να ετεροκαθορίζεται προς κάποιο άλλο πρόσωπο, διαφορετικά η υπόσταση (=πρόσωπο) παύει να έχει νόημα.
Ο Θεός λένε δημιούργησε τους ανθρώπους για να μπορέσει να αυτοκαθοριστεί! Εχει λοιπόν μήπως και υπαρξιακά προβλήματα ;
Να το θέσουμε διαφορετικά:
Τι νόημα έχει μια πέτρα στο σύμπαν, αν δεν την δει ΚΑΠΟΙΟΣ; Ένας πλανήτης; Ένας γαλαξίας; Το Σύμπαν ολόκληρο; Αν υπήρχε ένα ολόκληρο Σύμπαν από μόνο του, χωρίς να υπάρχει κάποιος να το δει, τι νόημα θα είχε η ύπαρξή του; Κανένα!
Αν τώρα ένα ΜΟΝΑΧΙΚΟ «πρόσωπο» μπορούσε να φτιάξει ένα σύμπαν, αλλά χωρίς άλλα πρόσωπα, τι νόημα θα είχε; Δεδομένου, ότι ένα τέτοιο μοναχικό πρόσωπο, ως πανταχού παρών, ΘΑ ΓΝΩΡΙΖΕ εκ των προτέρων, ΤΑ ΠΑΝΤΑ που θα έφτιαχνε. Τότε, εφόσον είναι ΜΟΝΟΣ, και ΔΕΝ υπάρχει κάποιος άλλος να τα δει, ΓΙΑΤΙ να τα φτιάξει αν ο ίδιος γνωρίζει από πριν τα πάντα; Πλήρης απουσία ΛΟΓΟΥ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ! (Και είναι ενδιαφέρον να θυμηθούμε, ότι ο Υιός, το δεύτερο πρόσωπο της Θεότητας, λέγεται και «Λόγος»)
Ο λόγος δημιουργίας του σύμπαντος λοιπόν κατά αυτούς ίσως είναι για να δείχνει τους γαλαξίες το ένα θεικό πρόσωπο στο άλλο !
Και τι νόημα θα είχε αυτό αφού όλοι είναι παντογνώστες και θα γνώριζαν εκ των προτέρων τα πάντα ;
Ο Θεός δηλαδή δεν έφτιαξε την δημιουργία για τα παιδιά Του αλλά για να την παρατηρεί ο ίδιος !
Και η παρατήρηση αυτή έχει νόημα μόνο με την κατάλληλη παρέα !
Ο ανθρωπομορφισμός και η απόδοση συναισθημάτων στο Πνεύμα είναι πράξη αυθαίρετη και απατηλή..
"...Συνεχίζοντας όμως το συλλογισμό μας ως διανοητικό πείραμα, ας υποθέσουμε ότι ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ, αυτό το μοναδικό ον, ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ το σύμπαν. Είπαμε ότι ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ, ένας μόνο λόγος υπάρχει για να δημιουργήσει: Να ΕΤΕΡΟΚΑΘΟΡΙΣΘΕΙ ΩΣ ΠΡΟΣΩΠΟ, με τη δημιουργία ΑΛΛΩΝ (ΚΤΙΣΤΩΝ αυτή τη φορά), ΠΡΟΣΩΠΩΝ.
Έτσι, έχουμε έναν ΜΟΝΑΧΙΚΟ Θεό, που στην ουσία ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ τα κτίσματά του ως πρόσωπα, όχι επειδή τα αγαπάει, αλλά για να αποκτήσει νόημα η δική του φίλαυτη ύπαρξη.
Πραγματικά η πειραματική ασέβεια των πιο πάνω λόγων μόνο αποτέλεσμα απιστίας και αθείας μπορεί να είναι..
Ένας τέτοιος Θεός (o Eνας Θεός)όμως, «πάσχει» από τα εξής προβλήματα:
1. Δεν είναι «αγάπη», αλλά «συμφέρον».
2. Δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τα πλάσματά του.
3. ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ από αυτά για να υπάρξει ως πρόσωπο.
4. Του δίνουν ΛΟΓΟ δημιουργίας. Γιατί χωρίς αυτά, παύει να έχει λόγο η δημιουργία Του.
5. Το αϊδιο της ύπαρξής του, υποτάσσεται στην αναγκαιότητα του κτιστού.
6. Δεν επιλέγει ελεύθερα τις ενέργειές του, αλλά αναγκαστικά από συμφέρον δημιουργεί.
7. Εξαρτάται όχι μόνο από την ουσία του, αλλά και από την κτίση του!!!
8. Είναι δούλος της ίδιας της κτίσης Του, και όχι Θεός.
9. Έτσι η κτίση, «προβιβάζεται» σε καθοριστικό παράγοντα της θεότητας, και τον υποκαθιστά ως θεό.
10. Ως «θεός», έχει ήδη αυτοακυρωθεί.
Τι θα γίνει άραγε όταν το δημιούργημα που γράφει τα πιο πάνω συναντήσει τον Πλάστη του;
- Θα επιμένει στα ανωτέρω 10 προβλήματα από τα οποία ο Θεός "πάσχει";
- Θα τον ρωτήσει που είναι οι άλλοι δύο ;
- Θα του κάνει ΟΟΔΕ ίτικη ψυχανάλυση;
"Κύριος ο Θεός ημών είναι ΕΙΣ Κύριος"(Μάρκ.ιβ:29). Τώρα, αν δεν ξέρουν τι σημαίνει ΕΙΣ, υπάρχουν σε όλα τα βιβλιοπωλεία γραμματικές της Ελληνικής γλώσσας.
Ακόμα, "εις ημάς είναι εις Θεός, ο Πατήρ" (Α' Κορ.η:6). Αν αυτός θέλει να έχει περισσότερους .....τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων!
Ακόμα, "εις ημάς είναι εις Θεός, ο Πατήρ" (Α' Κορ.η:6). Αν αυτός θέλει να έχει περισσότερους .....τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων!
