Στην Α' Τιμ.α:18-20 βρίσκουμε τον Παύλο να δίνει συμβουλές στον Τιμόθεο:
«Ταύτην την παραγγελίαν παραδίδω εις σε, τέκνον Τιμόθεε, κατά τας προγενομένας προφητείας περί σου, να στρατεύης κατ' αυτάς την καλήν στρατείαν, ΕΧΩΝ ΠΙΣΤΙΝ και αγαθήν συνείδησιν, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΤΙΝΕΣ ΑΠΟΒΑΛΟΝΤΕΣ ΕΝΑΥΑΓΗΣΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗΝ εκ των οποίων είναι ο Υμέναιος και Αλέξανδρος, τους οποίους παρέδωκα εις τον Σατανάν, διά να μάθωσι να μη βλασφημώσι».
Μερικοί, μεταξύ των οποίων ο Υμέναιος και ο Αλέξανδρος «ναυάγησαν στην πίστη». Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν άπιστοι, δεν ήταν κάποιοι που δεν είχαν γνωρίσει το Χριστό. Για να ναυαγήσουν στην πίστη σημαίνει ότι κάποτε ήταν στην πίστη.
Όπως ο Παύλος λέει και πάλι αναφερόμενος στον Υμέναιο και στο Φιλητό αυτή τη φορά: «και ο λόγος αυτών θέλει κατατρώγει ως γάγγραινα εκ των οποίων είναι ο Υμέναιος και ο Φιλητός, ΟΙΤΙΝΕΣ ΑΠΕΠΛΑΝΗΘΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, λέγοντες ότι έγεινεν ήδη η ανάστασις και ανατρέπουσι την πίστιν τινών» (Β' Τιμ.β:17).
Αποπλανάτε κανείς, όταν είναι στο δρόμο και τον χάνει. Κάτι τέτοιο συνέβη και με τον Υμέναιο, τον Αλέξανδρο και το Φιλητό: αποπλανήθηκαν από την αλήθεια, ναυάγησαν στην πίστη. Και δυστυχώς δεν είναι οι μόνοι. Η προς αποφυγή περίπτωση τους, έχει να διδάξει πολλά.
Είναι η διατήρηση της πίστης κάτι δεδομένο;
Πολλοί πιστεύουν πως η διατήρηση της πίστης είναι κάτι δεδομένο. Όμως αυτό δεν είναι σωστό. Αν ήταν δεν θα υπήρχαν μέσα στο λόγο του Θεού οι προειδοποιήσεις που θα δούμε σήμερα, ούτε ο λόγος του Θεού θα μιλούσε ποτέ για ανθρώπους που ναυάγησαν στην πίστη. Πιστεύω ότι η Χριστιανική ζωή και η πίστη δεν είναι κάτι στιγμιαίο, που τελειώνει με την ομολογία της Ρωμ. ι:9-10, αλλά κάτι που έχει διάρκεια, ένα δρόμος που όσο ζει κανείς οφείλει να περπατήσει.
Β' Τιμοθέου δ:6-9
Εδώ ο Παύλος δίνει ξανά συμβουλές στον Τιμόθεο. Πλησιάζοντας πλέον προς το τέλος της ζωής του, κάνει ένα μίνι απολογισμό: «Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή, και ο καιρός της αναχωρήσεώς μου έφθασε. ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΝ ΚΑΛΟΝ ΗΓΩΝΙΣΘΗΝ, ΤΟΝ ΔΡΟΜΟΝ ΕΤΕΛΕΙΩΣΑ, ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΔΙΕΤΗΡΗΣΑ του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού».
Αν το θέμα της πίστης ήταν κάτι που άρχιζε και τελείωνε την ημέρα που ο Παύλος πίστεψε, αυτός δεν θα έλεγε: ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΑ. Η πίστη είναι λοιπόν κάτι που χρειάζεται ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ. Εκεί που ο Παύλος διατήρησε την πίστη, οι Υμέναιος και Αλέξανδρος ναυάγησαν στην πίστη.
Δείτε επίσης ότι ο Παύλος κάνοντας τον απολογισμό του δεν είπε: «ίδρυσα τόσες εκκλησίες, έγραψα τόσα βιβλία, κήρυξα σε τόσα πλήθη, έκανα να πιστέψουν τόσες χιλιάδες άτομα». Στο τέλος της διακονίας του ο απολογισμός ήταν πολύ απλός, συνοψιζόμενος στα εξής: ΤΟΝ ΚΑΛΟ ΑΓΩΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑ, ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΕΛΕΙΩΣΑ, ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΑ.
Η Χριστιανική ζωή είναι λοιπόν ένας αγώνας, ένας δρόμος, που θα πρέπει να περπατήσει κανείς. Μπορεί να αρχίζει την ημέρα που πιστέψαμε στον Κύριο, δεν τελειώνει όμως εκεί. Μόνο στο τέλος, αφού πρώτα έχει πει ότι «γίνεται σπονδή», μόνο τότε μιλάει ο Παύλος σε χρόνο παρελθοντικό για την πίστη, το δρόμο και τον αγώνα. Μόνο τότε, λίγο πριν τελειώσει το ταξίδι του πάνω σ' αυτή τη γη, τραβάει τη γραμμή για τον τελικό απολογισμό.
Σε αντίθεση μ' αυτόν, πολλοί πιστεύουμε ότι ο δρόμος τελείωσε την ημέρα που πιστέψαμε και ότι η πίστη μας δεν πρόκειται ποτέ να μπει σε κίνδυνο. Προφανώς ο Παύλος δεν θα συμφωνούσε μαζί μας. Γι' αυτό ίσως και πολλοί δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε όταν στην προς Φιλιπ.γ:12-14 τον βλέπουμε να λέει: «Ουχί ότι έλαβον ήδη το βραβείον, ή έγεινα ήδη τέλειος, τρέχω όμως κατόπιν, ίσως λάβω αυτό, διά το οποίον και ελήφθην υπό του Ιησού Χριστού. ΑΔΕΛΦΟΙ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΣΤΟΧΑΖΟΜΑΙ ΕΜΑΥΤΟΝ ΟΤΙ ΕΛΑΒΟΝ ΑΥΤΟ. Αλλ' εν πράττω τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, τρέχω προς τον σκοπόν διά το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού.... Αδελφοί, συμμιμηταί μου γίνεσθε».
Σε αντίθεση με τον Παύλο, πολλοί αδερφοί λογαριάζουμε ότι λάβαμε το βραβείο. «Αφού πίστεψα και σώθηκα, τώρα μπορώ να ζω όπως θέλω. Το βραβείο το έλαβα άλλωστε», σκέφτονται πολλοί. Η Χριστιανική ζωή για τον Παύλο όμως δεν ήταν έτσι. Αυτή δεν ήταν κάτι στατικό, «μια στάση για να πάρουμε τη σωτηρία, και μετά συνεχίζουμε όπως πριν». Αντίθετα είχε δυναμική, ήταν ένας αγώνας, ένας δρόμος που έπρεπε να τρέξει. Όπως πάλι λέει στην προς Εβραίους:
«ΑΣ ΤΡΕΧΩΜΕΝ ΜΕΘ' ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΤΟΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΝ ΕΙΣ ΗΜΑΣ ΑΓΩΝΑ ΑΠΟΒΛΕΠΟΝΤΕΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ, ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟΝ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΤΗΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού» (ιβ:1-2)
Η Χριστιανική ζωή όντως είναι ένας αγώνας, ένας δρόμος, που τρέχει κανείς αποβλέποντας στον Ιησού. Η πίστη είναι κάτι που πρέπει κανείς να διατηρήσει.
«ΕΞΕΤΑΖΕΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ, ΑΝ ΕΙΣΤΕ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ» λέει κάπου αλλού ο Παύλος (Β' Κορ.ιγ:5). Είμαστε στην πίστη; Μήπως ζούμε τις ζωές μας βασισμένοι σε μια διαστρεβλωμένη άποψη της χάρης που την θέλει κάλυμμα της αμαρτίας; Ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας, για να μη βρεθούμε σε κάτι αδόκιμοι.
"Δεν εξεύρετε, ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω, πάντες μεν τρέχουσιν, εις όμως λαμβάνει το βραβείον; ούτω ΤΡΕΧΕΤΕ, ώστε να λάβητε αυτό. Πας δε ο αγωνιζόμενος, εις πάντα εγκρατεύεται εκείνοι μεν, διά να λάβωσι φθαρτόν στέφανον, ημείς δε άφθαρτον. Εγώ λοιπόν ούτω τρέχω, ουχί ως αβεβαίως ούτω πυγμαχώ, ουχί ως κτυπών τον αέρα αλλά δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας, εγώ γείνω αδόκιμος" (Α' Κορ.θ:24-27).
Η παραβολή του σπορέα
Είναι γνωστή η παραβολή του σπορέα. Ο Ιησούς εκεί αναφέρθηκε σε τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων σχετικά με τα αποτελέσματα που ο σπόρος, ο λόγος του Θεού, είχε σ' αυτούς.
Λουκά η:11-15 «Αύτη δε είναι η παραβολή, Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού οι δε σπειρόμενοι παρά την οδόν είναι οι ακούοντες έπειτα έρχεται ο διάβολος, και αφαιρεί τον λόγον από της καρδίας αυτών, διά να μη πιστεύσωσι και σωθώσιν. Οι δε επί της πέτρας είναι εκείνοι οίτινες όταν ακούσωσι, μετά χαράς δέχονται τον λόγον και ούτοι ρίζαν δεν έχουσιν οίτινες προς καιρόν πιστεύουσι, και εν καιρώ πειρασμού αποστατούσι. Το δε πεσόν εις τας ακάνθας, ούτοι είναι εκείνοι οίτινες ήκουσαν, και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου, υπάγουσι, και συμπνίγονται, και δεν τελεσφορούσι. Το δε εις την καλήν γην, ούτοι είναι εκείνοι οίτινες ακούσαντες τον λόγον, κρατούσιν εν καρδία καλή και αγαθή, και καρποφορούσιν εν υπομονή».
Σ' αυτή την παραβολή ερωτηματικό είναι η δεύτερη και η τρίτη κατηγορία. Αυτές οι κατηγορίες δεν απέρριψαν ευθύς το λόγο. Αντίθετα ο σπόρος φύτρωσε, αλλά δεν έφτασε στον καρπό. Όπως μας λέει καθαρά ο Κύριος για τη δεύτερη κατηγορία, «ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ για λίγο», αλλά μετά η πίστη τους χάνεται. Ο σπόρος λοιπόν του λόγου, ενώ φυτρώνει και στις τρεις περιπτώσεις μόνο στην τελευταία μπορεί να δώσει καρπό. Οι άλλες δυο, ενώ είχαν πίστη, στο δρόμο αυτή χάθηκε. Tο ότι κάποιος έκανε μια ομολογία πίστης στον Ιησού Χριστό δεν τον κατατάσσει αυτόματα στην τέταρτη κατηγορία.
Σε ποια κατηγορία ανήκουμε είναι κάτι που εξαρτάται από το τι θα συμβεί στο δρόμο, στην πορεία μας με το Θεό από εκείνη την ημέρα και έπειτα. Η ημέρα που κάναμε την αρχική ομολογία ήταν η μέρα που ο σπόρος έπιασε τόπο. Το πώς όμως αυτός θα εξελιχτεί είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να το προδικάσει απ' την αρχή. Ο μόνος σωστός λογαριασμός είναι ο τελικός. Μόνο στο τέλος μπορεί κανείς να μιλήσει όπως ο Παύλος, χρησιμοποιώντας αόριστο.
Μερικοί ύφαλοι που μπορούν να βάλουν την πίστη σε δοκιμασία και στους οποίους δεν θα πρέπει να υποχωρήσει κανείς, δίνονται στο ίδιο απόσπασμα του κατά Λουκά η.
Πειρασμοί
Όπως λέει ο Ιάκωβος «Πειράζεται δε έκαστος, ΥΠΟ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΑΥΤΟΥ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον» (Ιακ. α:14-15).
Κανένας δεν θα πρέπει να ενδίδει στον πειρασμό. Θα έρθουν στιγμές που θα πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στο Θεό και «ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑ». Θα έρθουν σταυροδρόμια απόφασης, στιγμές στις οποίες θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα ακολουθήσουμε το δρόμο του Θεού ή το δικό μας.
Θλίψεις
Αυτή η αιτία δίνεται για την ίδια κατηγορία στο αντίστοιχο απόσπασμα του Μάρκ.δ:17. Όπως ο Παύλος λέει για τα αποτελέσματα των θλίψεων «διά να μη κλονίζηται μηδείς εν ταις θλίψεσι ταύταις» (Α' Θεσ.γ:3). Οι θλίψεις κλονίζουν τους ανθρώπους της δεύτερης κατηγορίας. Αυτοί, ενώ πίστεψαν αρχικά, δεν είναι διατεθειμένοι να μείνουν ανυποχώρητοι στον πειρασμό και στη θλίψη. Με το που παρουσιάζονται αυτά στον ορίζοντα, λοξοδρομούν.
Φιλαργυρία, απάτη του πλούτου
Γι' αυτό τον ύφαλο λέει και πάλι ο Παύλος: «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία την οποίαν τινές ορεγόμενοι, ΑΠΕΠΛΑΝΗΘΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς» (Α' Τιμ.ς:9-10).
Η Γραφή αναφέρεται σε ανθρώπους του Θεού που ήταν υπερβολικά πλούσιοι, όπως ο Αβραάμ (Γέν.ιγ:2, κδ:35) και ο Ιώβ (Ιώβ α:3). Όμως δεν ήταν φιλάργυροι. Όταν ο Ιώβ μέσα σε μια στιγμή έχασε τα πάντα, η αντίδραση του ήταν πολύ απλή: «Γυμνός εξήλθον εκ κοιλίας μητρός μου, και γυμνός θέλω επιστρέψει εκεί ο Κύριος έδωκε, και ο Κύριος αφήρεσεν είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον» (Ιώβ α:21)
Το πρόβλημα δεν είναι να είναι κανείς πλούσιος, αλλά να είναι φιλάργυρος. Το πρόβλημα με τον Βαλαάμ τον προφήτη, δεν ήταν ότι δεν ρώτησε το Θεό, αλλά ότι «ΑΓΑΠΗΣΕ τον μισθό της αδικίας» (Β' Πέτρ.β:15), τόσο πολύ ώστε έτρεχε ξοπίσω από τα δώρα.
Mέριμνες
'Αλλο ένα αγκάθι, για την εξέλιξη του σπόρου του λόγου του Θεού είναι οι μέριμνες. Ο Χριστός προειδοποιεί: «ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ δε εις εαυτούς, μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ' υμάς η ημέρα εκείνη» (Λουκ.κα:34).
Οι μέριμνες βαραίνουν την καρδιά του πιστού και πνίγουν το σπόρο του λόγου. Αντί για πρώτος, ο Θεός μπαίνει σε δεύτερη ή και πιο κάτω θέση, και θεωρείται κατά κάποιο τρόπο όχι και τόσο σχετικός με την κάλυψη των μεριμνών. Οι μέριμνες γίνονται προσωπική μας ευθύνη και όχι ευθύνη του Θεού όπως θα πρέπει να είναι, και όπως Αυτός μας προσκαλεί: «πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ' αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί ημών» (Α' Πέτρ.ε:7).
Όταν θεωρούμε το Θεό άσχετο με τις μέριμνές μας και τις κρατάμε πάνω μας, το κόστος είναι ότι θα μείνουμε άκαρποι στο λόγο του Θεού. Μπορεί κάποτε να ακούσαμε το λόγο, να τον πιστέψαμε, αλλά αφήσαμε το σπόρο αυτό να τον πνίξουν οι μέριμνες και η απιστία μας να τις εμπιστευτούμε στο Θεό.
Ηδονές της ζωής
Σ' αυτό αναφέρθηκε και πάλι ο Κύριος στο απόσπασμα που δώσαμε παραπάνω από το κατά Λουκά. Τρανταχτό παράδειγμα για τα αποτελέσματά του είναι ένας πολύ γνωστός άνθρωπος του Θεού: ο Σολομώντας.
Ο πιο πλούσιος βασιλιάς του Ισραήλ, εκείνος που ο Θεός του είχε δώσει σοφία που μέχρι και βασιλείς από άλλα κράτη έρχονταν για να τον ακούσουν, στο τέλος «ΞΕΚΛΙΝΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ» και εκτράπηκε από το λόγο του Θεού:
«Ηγάπησε δε ο βασιλεύς Σολομών πολλάς ξένας γυναίκας, εκτός της θυγατρός του Φαραώ, Μωαβίτιδας, Αμμωνίτιδας, Ιδουμαίας, Σιδωνίας, Xετταίας εκ των εθνών περί των οποίων ο Κύριος είπε προς τους υιούς Ισραήλ, Δεν θέλετε εισέλθει προς αυτά, ουδέ αυτά θέλουσιν εισέλθει προς εσάς, μήποτε εκκλίνωσι τας καρδίας σας κατόπιν των θεών αυτών εις αυτά ο Σολομών προσεκολλήθη με έρωτα και είχε γυναίκας βασιλίδας επτακοσίας και παλλακάς τριακοσίας και αι γυναίκες αυτού εξέκλιναν την καρδίαν αυτού. Διότι ότε εγήρασεν ο Σολομών, ΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΥΤΟΥ ΕΞΕΚΛΙΝΑΝ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑΝ ΑΥΤΟΥ ΚΑΤΟΠΙΝ ΑΛΛΩΝ ΘΕΩΝ και η καρδία αυτού δεν ήτο τελεία μετά του Κυρίου του Θεού αυτού, ως η καρδία Δαβίδ του πατρός αυτού και επορεύθη ο Σολομών κατόπιν της Αστάρτης, της θεάς των Σιδωνίων, και κατόπιν του Μελχώμ, του βδελύγματος των Αμμωνιτών και έπραξεν ο Σολομών πονηρά ενώπιον του Κυρίου και δεν επορεύθη εντελώς κατόπιν του Κυρίου, ως Δαβίδ ο πατήρ αυτου (...) και ωργίσθη ο Κύριος κατά του Σολομώντος, επειδή η καρδία αυτού εξέκλινεν από του Κυρίου του Θεού του Ισραήλ, όστις εφανερώθη δις εις αυτόν» (Α' Βασ.ια:1-6,9).
Και «δεν ημάρτησεν ούτω Σολομών ο βασιλεύς του Ισραήλ; καίτοι μεταξύ πολλών εθνών δεν υπήρξε βασιλεύς όμοιος αυτού, όστις ήτο αγαπώμενος υπό του Θεού αυτού, και έκαμεν αυτόν ο Θεός βασιλέα επί πάντα τον Ισραήλ. αλλ' όμως και αυτόν αι ξέναι γυναίκες έκαμον να αμαρτήση» (Νεεμ.ιγ:26)
Όταν γεννήθηκε ο Σολομώντας, ο Κύριος έστειλε τον προφήτη Νάθαν και τον ονόμασε Ιεδιδία που σημαίνει «Αγαπημένος του Κυρίου» (Β' Σαμ.ιβ:24-25). Αυτός του έδωσε τόση σοφία ώστε έρχονταν από άλλα βασίλεια για να μιλήσουν μαζί του (Α΄ Βας.ι).
Και όμως, όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι ο Σολομώντας είχε και την ανάλογη κατάληξη. Ο λόγος είναι ότι Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΞΕΚΛΙΝΕ, βάρυνε, «δεν πορεύτηκε ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ πίσω από τον Κύριο». Στο τέλος έπεσε στις παγίδες που αυτός ο ίδιος δίδασκε να τις αποφύγει κανείς (Παροιμίες β:16-19, ε:20, ς:24). Το παλάτι του είχε γίνει χαρέμι με κάθε λογής ξένη γυναίκα, και φυσικά με τις ανάλογες συνέπειες - «οι γυναίκες του ξέκλιναν την καρδιά του πίσω από άλλους θεούς».
Όσο και να θέλει ο παλιός άνθρωπος να σε πείσει ότι δεν πειράζει να βάλεις λίγο νερό στο κρασί σου, αφού στο κάτω-κάτω της γραφής δεν πειράζει και κανένα... μην υποχωρήσεις. «Ολίγη ζύμη κάμνει όλον το φύραμα ένζυμον» λέει ο λόγος του Θεού (Α' Κορ.ε:6). Λίγο να συμβιβαστείς με την αμαρτία το αποτέλεσμα θα είναι τραγικό για την καρπερότητά σου.
Η αμαρτία, οι μέριμνες, η αγάπη του πλούτου και όλοι οι άλλοι ύφαλοι κάνουν την καρδιά βαριά, χλιαρή, απέναντι στο Θεό. Ποιος θα το λέγε άραγε ότι εκείνος που δίδασκε να μην αγγίζει κανείς ξένες γυναίκες, στο τέλος θα είχε ντουζίνες απ' αυτές; Η αμαρτία κάνει αγνώριστη την καρδιά του ανθρώπου. Παρά το γεγονός ότι ο Θεός έλεγξε τον Σολομώντα, αυτός δεν έκανε πίσω. Είχε τόσο πολύ τυφλωθεί που η καρδιά του δεν καταλάβαινε πλέον το λάθος ή ήταν αδιάφορη ως προς αυτό.
Ψευδώνυμη γνώση: Αιρέσεις
Αυτή η αιτία αναφέρεται στην Α' Τιμ.ς:20-21, όπου ο Παύλος νουθετώντας τον Τιμόθεο αναφέρει: «Ω Τιμόθεε, την παρακαταθήκην φύλαξον, αποστρεφόμενος τας βεβήλους ματαιολογίας, και τας αντιλογίας της ψευδωνύμου γνώσεως την οποίαν τινές επαγγελλόμενοι, ΕΠΛΑΝΗΘΗΣΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ».
Επίσης όπως διαβάσαμε και πιο πριν για τους Υμέναιο και Φιλητό: «και ο λόγος αυτών θέλει κατατρώγει ως γάγγραινα εκ των οποίων είναι ο Υμέναιος και ο Φιλητός, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΠΕΠΛΑΝΗΘΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, λέγοντες ότι έγεινεν ήδη η ανάστασις και ανατρέπουσι την πίστιν τινών» (Β' Τιμ.β:17-18).
Οι Υμέναιος και Φιλητός, αποπλανήθηκαν από την αλήθεια λέγοντας ότι η ανάσταση έγινε ήδη. Οι απόστολοι όπως βλέπει κανείς από το λόγο του Θεού πολλές φορές προειδοποιούσαν για λανθασμένες, επικίνδυνες διδασκαλίες.
Ο Ιωάννης προειδοποιούσε ότι όποιο πνεύμα δεν ομολογούσε ότι ο Ιησούς Χριστός ήρθε με σάρκα, είναι το πνεύμα του αντίχριστου (Α' Ιωάν.δ:3).
Οι απόστολοι συνεδρίασαν στα Ιεροσόλυμα για να αντιμετωπίσουν τις διδασκαλίες που ήθελαν τους μαθητές να περιτέμνονται και να ακολουθούν το νόμο (Πράξ.ιε).
«Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει, ότι εν υστέροις καιροίς ΘΕΛΟΥΣΙΝ ΑΠΟΣΤΑΤΗΣΕΙ ΤΙΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης, και εις διδασκαλίας δαιμονίων, διά της υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην, εμποδιζόντων τον γάμον, προσταζόντων αποχήν βρωμάτων, τα οποία ο Θεός έκτισε διά να μεταλαμβάνωσι μετά ευχαριστίας οι πιστοί και οι γνωρίσαντες την αλήθειαν» (Α' Τιμ.δ:1-3).
Ας προσέχουμε, που στρέφουμε το αυτί μας. Δεν είναι το πρόσωπο που κάνει κάτι αλήθεια ή ψέμα αλλά ο λόγος του Θεού. Είναι αυτό που ακούμε σύμφωνα με το λόγο του Θεού; Δεν έχει σημασία να ακούγεται ωραίο ή όχι, διαφορετικό ή όχι από τις «παραδόσεις». Μόνο η αλήθεια μπορεί να ελευθερώσει. Κάθε τι άλλο, ακόμα και αν μοιάζει με αλήθεια, ακόμα και αν ακούγεται ωραίο ή είναι γεμάτο γνώση, σκλαβώνει.
Αν σήμερα είναι κανείς σε δύσκολη κατάσταση αναφορικά με την σχέση του με το Θεό, νομίζω ότι ένας σοβαρός λόγος είναι η ύπαρξη λάθος «πιστεύω» σχετικά με το Θεό και το χαρακτήρα Του: έχουμε στο μυαλό μας ένα θεό που τον έχουμε κατασκευάσει με τα δικά μας μέτρα και σταθμά, που όμως δεν είναι ο Θεός της Βίβλου.
Συμπέρασμα
Ας πορευτούμε σαν συμμιμητές του Παύλου, και αντί να φανταζόμαστε ότι φτάσαμε κιόλας στο τέρμα, ότι λάβαμε το βραβείο, ας λογίζουμε τους εαυτούς μας σαν τρέχοντες προς αυτό. Όχι σαν τέλειους, αλλά σαν τρέχοντες προς την τελειότητα.
Η απόφαση του να δώσει κανείς τη ζωή του στο Χριστό είναι μια απόφαση καθημερινή. Ανήκει η ζωή μας στο Χριστό ΣΗΜΕΡΑ; Δεν μπορεί να ανήκει και στο Χριστό και στον κόσμο. Πολλοί νομίζουμε ότι μπορούμε να τα συμβιβάσουμε και τα δυο. Το αποτέλεσμα είναι διψυχία και υποκρισία.
Αν είσαι σε μια τέτοια κατάσταση, υπάρχει διέξοδος. Ο Θεός ΜΠΟΡΕΙ να σε βοηθήσει. Πλησίασε σ' Αυτόν και πάλι και θα πλησιάσει και Αυτός σε σένα. Πάρε την απόφαση ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο απ' Αυτόν για τη ζωή σου.
Δώσε τη ζωή σου σ' Αυτόν ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ. Ιδού τι συνιστά ο Ιάκωβος: «ΥΠΟΤΑΧΘΗΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ αντιστάθητε εις τον διάβολον, και θέλει φύγει από σας. Πλησιάσατε εις τον Θεόν, και θέλει πλησιάσει εις εσάς. Καθαρίσατε τας χείρας σας, αμαρτωλοί, και αγνίσατε τας καρδίας, δίγνωμοι. Κακοπαθήσατε και πενθήσατε και κλαύσατε ο γέλως σας ας μεταστραφή εις πένθος, και η χαρά εις κατήφειαν. Ταπεινώθητε ενώπιον του Κυρίου, και θέλει σας υψώσει» (Ιάκ.δ:7-10), και «Η αμοιβή της ταπεινώσεως, και του φόβου του Κυρίου, είναι πλούτος, και δόξα και ζωή...» (Παρ.κβ:4).
Η πραγματική ζωή περνάει μέσα από την ταπείνωση, την υποταγή και το φόβο του Θεού.
Και για να κλείσουμε, ας γυρίσουμε στην Β' Κορ.ιγ:5, απ' όπου δανειστήκαμε και τον τίτλο: «Εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει εαυτούς δοκιμάζετε ή δεν γνωρίζετε εαυτούς, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι εν υμίν;»
