«Του δε πλήθους των πιστευσάντων η καρδία και η ψυχή ήτο μία, και ουδέ εις έλεγεν ότι είναι εαυτού τι εκ των υπαρχόντων αυτού αλλ' είχον τα πάντα κοινά» (Πράξ.δ:32).
Δεν υπάρχει νομίζω καλύτερο, υψηλότερο, πολυτιμότερο αγαθό για τη ζωή και την πορεία μιας εκκλησίας.
«...Να γίνουμε πολλοί... να γεμίσουν τα καθίσματα... να βγούμε έξω να μιλήσουμε στον κόσμο... να σωθούν κι άλλοι... να φωνάξουμε δυνατούς ομιλητές...»
Όλα αυτά, όσο σωστά και ωραία και αν φαίνονται, δεν είναι το πρώτο, δεν είναι το βασικό, δεν είναι το σημαντικότερο.
Αυτό που χρειάζεται στις μέρες μας η εκκλησία είναι «Του δε πλήθους των πιστευσάντων η καρδία και η ψυχή» ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ!
Να φωνάξουμε τον..... να συνδεθούμε δορυφορικά με... να γεμίσουμε με κόσμο ένα στάδιο... να πλημμυρίσουμε την Ελλάδα φυλλάδια, Ευαγγέλια. ..
Τίποτα. Μην αγωνίζεσαι, μην παιδεύεσαι. Αυτό είναι το σημαντικότερο όλων και απ' αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε, αν θέλουμε ο Κύριος να μας χαρίσει και τα άλλα.
Μια καρδιά, μια ψυχή. Να λέμε όλοι το ίδιο. Να θέλουμε όλοι το ίδιο. Να ζητάμε όλοι το ίδιο. Να αγαπάμε όλοι το ίδιο. Να φρονούμε όλοι το ίδιο. Σαν ένας άνθρωπος, ... όποιον πιάνεις να σου λέει το ίδιο... να μην υπάρχει διαφορά, απόσταση, διάσταση... σαν να είμαστε συνεννοημένοι.
Το ζήτησε ο Κύριός μας στην προσευχή Του λίγο πριν φύγει από τον κόσμο μας:
«διά να ήναι πάντες εν, καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν εν, διά να πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας» (Iωάν.ιζ:21).
Ίσως να το γνωρίζετε ότι το αντίθετο του ένα, του μία, είναι το δύο, το τρία, το πολλά... Ό,τι δεν είναι ένα, είναι κομματιασμένο, είναι διαμελισμένο, δεν είναι το θαυμάσιο ένα της Αγίας Γραφής, των σχεδίων του Θεού.
Τι κάνει το ένα να γίνεται δύο, τρία, πολλά; Μα είναι γνωστό: παράπονα, ρίζες πικρίας, εγωισμοί, διεκδικήσεις, αμαρτία, συμβιβασμός, κοσμικότητα, ο παλιός μας εαυτός, έλλειψη αγάπης, έλλειψη πίστης.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Τι να κάνουμε;
Κίνηση πρώτη: Να φέρουμε τον εαυτό μας μπροστά στον Κύριο. Να γίνουμε εμείς πηγή αυτού του ένα, αυτής της μιας καρδιάς. Ταυτόχρονα να μην είμαστε εμείς η αιτία του δύο, του τρία, του πολλά κομμάτια μέσα στην εκκλησία.
Κίνηση δεύτερη: προσευχή. «Κύριε να μου το χαρίσεις. Το θέλω με όλη μου την καρδιά... Κύριε βάλε το σαν πόθο και σε άλλες καρδιές... Καθάρισέ με από το ξένο, το σαρκικό, το βρώμικο, ώστε να γίνω εγώ η πηγή, η αιτία, το θεμέλιο αυτού του ένα μέσα στην εκκλησία μου».
Ο Θεός θέλει και μπορεί να μας το χαρίσει. .
Ματθ.ιβ:25 «Νοήσας δε ο Ιησούς τους διαλογισμούς αυτών, είπε προς αυτούς· Πάσα βασιλεία διαιρεθείσα καθ' εαυτής ερημούται, και πάσα πόλις ή οικία διαιρεθείσα καθ' εαυτής δεν θέλει σταθή».
Ο Ιησούς δεν θέλει τις διαιρέσεις, τα πηγαδάκια, τις δήθεν πνευματικές κατ΄οίκον συζητήσεις που δεν έχουν άλλο σκοπό από το να βάζουν χωρίσματα. Δεν θέλει για ιδιοτελείς λόγους να χωρίζουμε γιατί στο τέλος θα ερημωθούμε.
Ιωάν.ιδ:15 «Εάν με αγαπάτε, τας εντολάς μου φυλάξατε».
ιδ:21 «Ο έχων τας εντολάς μου και φυλάττων αυτάς, εκείνος είναι ο αγαπών με· ο δε αγαπών με θέλει αγαπηθή υπό του Πατρός μου, και εγώ θέλω αγαπήσει αυτόν και θέλω φανερώσει εμαυτόν εις αυτόν».
Όλα αυτά που διαβάζουμε είναι εντολές που απαιτούν υπακοή.
Αποκ.γ:10 «Επειδή εφύλαξας τον λόγον της υπομονής μου, και εγώ θέλω σε φυλάξει εκ της ώρας του πειρασμού, ήτις μέλλει να έλθη επί της οικουμένης όλης, διά να δοκιμάση τους κατοικούντας επί της γης».
Ο λόγος της υπομονής Του δεν είναι μόνο η δογματική διδασκαλία, είναι ολόκληρος ο λόγος Του. Το γεγονός ότι είμαι σωστά τοποθετημένος δογματικά, δεν μου δίνει το δικαίωμα να αδιαφορώ για την ενότητα.
Διατηρώ την ενότητα σημαίνει: φροντίζω, αγρυπνώ, συμβάλω, θυσιάζω, προσέχω να μη βλάψω.
Ρωβ.ιβ:10 «γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι διά της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους».
Φιλαδέλφεια: είναι η ΔΙΑΘΕΣΗ που κάθε πιστός πρέπει προσωπικά και υπεύθυνα να έχει ώστε να υπερασπίζεται και να προάγει αυτή την αδελφική σχέση που είναι θεμελιωμένη στο αίμα του Ιησού Χριστού.
Εφες.β:13 «Τώρα όμως διά του Ιησού Χριστού σεις οι ποτέ όντες μακράν εγείνετε πλησίον διά του αίματος του Χριστού».
Φιλιπ.β:1-3 «Εάν λοιπόν υπάρχη τις παρηγορία εν Χριστώ ή τις παραμυθία αγάπης, ή τις κοινωνία Πνεύματος ή σπλάγχνα τινά και οικτιρμοί, κάμετε πλήρη την χαράν μου, να φρονήτε το αυτό, έχοντες την αυτήν αγάπην, όντες ομόψυχοι και ομόφρονες, μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ' εν ταπεινοφροσύνη θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών».
Ματθ.ε:23 «Εάν λοιπόν προσφέρης το δώρον σου εις το θυσιαστήριον και εκεί ενθυμηθής ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου....»
Οι προσευχές μου μπορεί να μη φτάνουν ποτέ στον ουρανό, επειδή αφήνω ατακτοποίητα πράγματα με τους αδελφούς μου.
Α΄Πέτρ.β:17 «Πάντας τιμήσατε, την αδελφότητα αγαπάτε, τον Θεόν φοβείσθε, τον βασιλέα τιμάτε».
Όπως πρέπει να φοβάμαι το Θεό, το ίδιο πρέπει να αγαπάω την αδελφότητα στην οποία ανήκω!
Δεν μπορούμε να είμαστε ανεξάρτητοι. Δεν είμαστε απλά μια κοινωνία, ένα σωματείο. Είμαστε σώμα Χριστού.
Το σώμα επηρεάζεται από την κατάσταση των μελών.
Το μέλος επιδρά στο σώμα.
Ο Αχάν αμάρτησε, αλλά ο Θεός είπε: ο Ισραήλ αμάρτησε.
Εβρ.ιγ:1 «Η φιλαδελφία ας μένη». 'Αλλα μπορεί να φύγουν, αλλά η φιλαδέλφεια δεν πρέπει να χαθεί.
Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται προηγουμένως καθαρισμός της καρδιάς:
Α΄Πέτρ.α:22 «Καθαρίσαντες λοιπόν τας ψυχάς σας με την υπακοήν της αληθείας διά του Πνεύματος προς φιλαδελφίαν ανυπόκριτον, αγαπήσατε ενθέρμως αλλήλους εκ καθαράς καρδίας»
Α΄Πέτρ.γ:8-9 «Τελευταίον δε, γίνεσθε πάντες ομόφρονες, συμπαθείς, φιλάδελφοι, εύσπλαγχνοι, φιλόφρονες, μη αποδίδοντες κακόν αντί κακού ή λοιδορίαν αντί λοιδορίας, αλλά το εναντίον ευλογούντες, επειδή εξεύρετε ότι εις τούτο προσεκλήθητε, διά να κληρονομήσητε ευλογίαν».
ΟΛΟΙ πρέπει να είμαστε ομόφρονες, συμπαθείς, φιλάδελφοι. Όχι μερικοί και οι άλλοι να κάνουν ότι θέλουν.
Κάποιοι μπορεί να πιστεύουν ότι είναι καλλίτερα μακριά κι αγαπημένοι, αλλά το καλό και τερπνό είναι μαζί, ενωμένοι με ομόνοια.
Σαν αναγεννημένοι Χριστιανοί, πλυμένοι με το άγιο αίμα του Ιησού Χριστού είμαστε:
Μαθητές στο ίδιο σχολείο
Κληρονόμοι στην ίδια διαθήκη
Παιδιά στην ίδια οικογένεια
Ιερείς στον ίδιο ναό
Πολίτες στην ίδια χώρα
Λίθοι στην ίδια οικοδομή
Πρόβατα στην ίδια ποίμνη
Μέλη στο ίδιο σώμα
Στρατιώτες στον ίδιο Βασιλιά
Αθλητές στον ίδιο στίβο
Συμμέτοχοι στην ίδια δόξα
Κληθήκαμε έξω από τον κόσμο για να αποτελέσουμε το λαό του Θεού. Με την αναγέννηση φυτεύτηκε μέσα μας μια νέα καρδιά. Μεταφυτεύτηκε, μεταμοσχεύτηκε η καρδιά του Ιησού Χριστού στα μύχια της ύπαρξής μας.
Καλεστήκαμε να ζήσουμε μαζί, να είμαστε ένα σώμα, το σώμα Του. Να είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία, Πράξ.β:44.
Την αποστολική εποχή όταν κάποιος αναγεννιόταν, ταυτιζόταν με μια τοπική εκκλησία. Με την ενέργεια του αυτή δήλωνε δημόσια πως ''και εγώ είμαι ένας από αυτούς. Ανήκω σ' αυτούς, είμαι δικός τους και όλοι μαζί ανήκουμε στον Κύριο''.
Τι όμως έκαναν οι πρώτοι Χριστιανοί όταν μαζεύονταν όλοι μαζί; Πράξ.β:42, 47. Διδασκαλία, Συναναστροφή, Δείπνο του Κυρίου, Προσευχή, Λατρεία και Ευαγγελισμό. Αποτέλεσμα; Αριθμητική ΑΥΞΗΣΗ, Πραξ.β:47β.
Η πρώτη εκκλησία ζούσε το θαύμα της πρόσθεσης και του πολλαπλασιασμού, ενώ εμείς σήμερα, πολύ φοβάμαι, ζούμε το δράμα της αφαίρεσης και της διαίρεσης.
Επομένως, καλεστήκαμε έξω για να είμαστε μαζί. Δεν μπορεί κανείς να πάει στον ουρανό μόνος του. Οι πιστοί στην Καινή Διαθήκη δεν συγκρίνονται ούτε ταυτίζονται με λιοντάρια ή με αρκούδες, αλλά με πρόβατα που αποτελούν μία ποίμνη. Ζουν, τρώνε, περπατούν, κάνουν παρέα, ΟΛΑ ΜΑΖΙ, κάτω από το άγρυπνο μάτι του Αρχιποιμένα Ιησού Χριστού.
Όσοι ψάχνουν για την τέλεια εκκλησία χάνουν το χρόνο τους, γιατί ακόμα κι αν την εντοπίσουν, πράγμα αδύνατο, τη στιγμή που θα την επισκεφθούν θα πάψει να είναι τέλεια.
Έτσι λοιπόν ο Κύριος μας κάλεσε έξω από την αμαρτία και το θάνατο για να είμαστε μαζί, ώστε μαζί να εργαστούμε και μαζί να διαφημίζουμε το άγιο όνομά Του,
«σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φώς» Α' Πετρ.β:9.
Κι' όμως, παρόλη την άγια κλήση μας, παρόλο που καλεστήκαμε έξω από τον κόσμο, πολλοί πιστοί μοιάζουν με το Λωτ, Γεν.ιγ, ιθ κεφάλαια, και με τον Δημά, Β' Τιμ.δ:10.
Παρόλο που καλεστήκαμε μαζί, πολλοί πιστοί έχουν ξεχάσει το Εβρ.ι:25.
Αυτή είναι η εκκλησία του Ιησού Χριστού. Αυτοί ΕΙΜΑΣΤΕ! Δε θα πρέπει να είμαστε έτσι, αλλά είμαστε έτσι ακριβώς. Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε;
Να τα παρατήσουμε; Να σταματήσουμε τον εκκλησιασμό; Να ψάξουμε για κάτι άλλο;
Να κλειδώσουμε τις εκκλησίες μας και ο καθένας να τραβήξει για το σπιτάκι του;
Ας απαντήσουμε στις παραπάνω ερωτήσεις με μερικές άλλες ερωτήσεις:
Την οικογένειά σου που σίγουρα δεν είναι τέλεια την παρατάς και φεύγεις ή μένεις για να τη βοηθήσεις ώστε να βελτιωθεί και να πάει καλύτερα; Το γάμο σου; Την κοινωνία;
Μένουμε στη θέση μας βροντοφωνάζοντας: Είμαι εδώ. Θέλω να βοηθήσω, ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ.
Γιατί να μην είναι τέτοια η στάση μας με την εκκλησία;
Ναι, βλέπω πολλές ατέλειες στην εκκλησία του Ιησού Χριστού. Αυτό είναι το πρώτο βήμα.
Δεύτερο βήμα: Αγαπάω το λαό του Θεού, παρ' όλες τις ατέλειες, τα ελαττώματα και τα λάθη τους, και με τη χάρη του Θεού υπόσχομαι να ανεχθώ τις αδυναμίες και τις παραξενιές τους, όπως στο κάτω-κάτω και αυτοί θα πρέπει να ανεχθούν τις δικές μου αδυναμίες, λάθη, και παραξενιές. Τα ελαττώματα μοιάζουν με τους προβολείς των αυτοκινήτων. Μόνο των άλλων μας ενοχλούν.
Η κιβωτός του Νώε είχε πολλά κοινά σημεία με την εκκλησία του Ιησού. Ξέρετε όμως κάτι; Αν δεν ήταν ο κατακλυσμός και η κρίση του Θεού έξω από την κιβωτό, κανένας δεν θα άντεχε τη βρώμα μέσα σ' αυτήν.
Ποτέ μην ξεχάσουμε ότι η εκκλησία μας χρειάζεται και τη χρειαζόμαστε και πως όλοι συνεισφέρουμε στη ζωή της τοπικής μας εκκλησίας.
Συνεισφέρουμε είτε στην υγεία και τη μεταμόρφωσή της είτε στην αρρώστια και την παραμόρφωσή της.
Ποια είναι η διαφορά της εκκλησίας με την κιβωτό; Η κιβωτός λύκο παρέλαβε, λύκο έδωσε, τίγρη παρέλαβε και τίγρη έδωσε.
Η εκκλησία του Ιησού παραλαμβάνει αγρίους και τους μετατρέπει σε αγίους. Όλα βέβαια με τη χάρη του Θεού.
Καλούμαι λοιπόν να αγαπάω τον αδελφό μου. Να τον αγαπάω όπως ο Χριστός αγάπησε και αγαπάει εμένα. Μια αγάπη έμπρακτη, θυσιαστική, αυθόρμητη, ανιδιοτελή.
Η αγάπη είναι το κυκλοφορικό σύστημα του σώματος του Ιησού Χριστού. Τι όμως σημαίνει χριστιανική αγάπη; Σημαίνει πως συμπεριφέρομαι στους άλλους όπως ο Χριστός συμπεριφέρεται σε εμένα.
Πως μου φέρεται όταν αμαρτάνω; Με συγχωρεί. Όταν κάνω λάθη; Όταν τον λυπώ; Πως μου φέρεται όταν δεν τα καταφέρνω; Μου δίνει κι άλλες ευκαιρίες.
Όταν η αγάπη, το κυκλοφορικό σύστημα του σώματος του Ιησού Χριστού λειτουργεί σωστά, η υγεία της εκκλησίας θα εκδηλωθεί με τα εξής τρία χαρακτηριστικά γνωρίσματα:
Ενότητα, Εφεσ. δ:1-6
Ποικιλία, Εφεσ. δ:7-11
Ωρίμανση, Εφεσ. δ:12-16
Και τα τρία στοιχεία είναι πολύ σημαντικά, και τα τρία στοιχεία είναι απαραίτητα. Η Αχίλλειος πτέρνα της εκκλησίας του Ιησού Χριστού, το αδύνατό της σημείο, ήταν πάντοτε η ενότητα, την οποία δυστυχώς συχνά την μπερδεύουμε με την ομοιομορφία. Χρειαζόμαστε τόσο την ενότητα όσο και την ποικιλία.
Η ενότητα χωρίς την ποικιλία οδηγεί σε ομοιομορφία και έτσι η εκκλησία μετατρέπεται σε καλουποποιείο παράγοντας ομοιόμορφους Χριστιανούς.
Η ποικιλία χωρίς την ενότητα καταλήγει σε αναρχία, Κριτ.ιζ:6.
Η ομοιομορφία παράγει εκκλησίες που ποτέ δεν αλλάζουν, γιατί οι αλλαγές τις τρομάζουν, ενώ η αναρχία παράγει εκκλησίες χαμαιλέοντες που συνεχόμενα αλλάζουν, επηρεαζόμενες από τις ''ουρανόσταλτες αποκαλύψεις'', τις μοναδικές και ανεπανάληπτες αλήθειες του ''κεχρισμένου'' του Κυρίου της εποχής μας, ή του τάδε βιβλίου.
Η εκκλησία είναι μία οικογένεια, η οποία όμως αποτελείται από διάφορα μέλη. Η εκκλησία είναι στρατός, ο οποίος μάχεται ενάντια στον ίδιο εχθρό, υπακούει τις ίδιες εντολές, του ίδιου αρχιστράτηγου, και όμως ο κάθε στρατιώτης καλείται να επιτελέσει το δικό του ξεχωριστό έργο.
Η ωρίμανση κρατάει την ενότητα και την ποικιλία σε ισορροπία και δεν αφήνει το ένα να καταστρέψει το άλλο. Η ωρίμανση όμως, η ωριμότητα, το πνευματικό μέστωμα, φαίνεται από πολλά πράγματα, ιδιαίτερα δε από την αγάπη.
Στην Εφεσ.δ η ενότητα του Πνεύματος και τα χαρίσματα του Πνεύματος σκοπό τους έχουν την πνευματική μας ωρίμανση, η οποία θα πραγματοποιηθεί μόνο μέσα σε μία υγιή ατμόσφαιρα αγάπης, ''αληθεύοντες εν αγάπη'' Εφεσ.δ:15.
Ενότητα, Εφεσ.δ:1-6 Σημειώστε πρώτα απ' όλα ότι η Αγία Γραφή δεν μας καλεί να παράγουμε την ενότητα, αλλά να τη διατηρήσουμε, εδ.3.
Σπουδάζοντες τηρείν, να καταβάλω κάθε προσπάθεια, με ιδιαίτερη επιμέλεια και ζήλο για να διατηρήσω την ενότητα του Πνεύματος με το σύνδεσμο της ειρήνης. Πως θα γίνει αυτό; Τι απαιτείται;
Ταπεινοφροσύνη: Η βάση της πνευματικής ζωής και η βασική προϋπόθεση για την αρμονική συμβίωση μας. Ταπεινοφροσύνη δε σημαίνει ότι έχω χαμηλή ιδέα για τον εαυτό μου, αλλά παρ' όλες τις ικανότητες και ευλογίες στη ζωή μου, παρόλα τα επιτεύγματα μου, τα χαρίσματα, την προσφορά και την υπηρεσία μου, δεν περιαυτολογώ και δεν αυτοπροβάλλομαι.
Πραότητα: Ουράνια αταραξία
Μακροθυμία: Υπομονή, καρτερικότητα, ανεξικακία. Υπομένεις ενώ μπορείς να εκδικηθείς, συγχωρείς ενώ μπορείς να ανταποδώσεις.
Ανοχή: Όχι σε θέματα πίστης και ηθικής αλλά σε δευτερεύοντα. Όλες αυτές οι αρετές αποσκοπούν στη διατήρηση της ενότητας του Πνεύματος. Το 'Αγιο Πνεύμα είναι ΕΝΩΤΙΚΟ. Οι αναγεννημένοι Χριστιανοί συνδέονται μεταξύ τους μ' ένα άγιο δεσμό.
Στη συνέχεια ο απόστολος Παύλος παρουσιάζει τα κοινά στοιχεία που ενώνουν τους Χριστιανούς, επτά πνευματικές πραγματικότητες, δογματικές αλήθειες, εδ.4-6:
Ένα σώμα, το σώμα του Χριστού
Ένα Πνεύμα, το 'Αγιο Πνεύμα
Μία ελπίδα, ο ερχομός του Κυρίου
Ένας Κύριος, ο Ιησούς Χριστός
Μία πίστη, το σώμα των Βιβλικών αληθειών, Ιουδ. 3
Ένα βάπτισμα, του Αγίου Πνεύματος
Ένας Θεός και Πατέρας όλων.
Ποικιλία, Εφεσ.δ:7-11
Η εκκλησία του Ιησού Χριστού είναι ένας κήπος με μία καταπληκτική ποικιλία λουλουδιών, όλα τα είδη των λουλουδιών, με διαφορετικά χρώματα, μυρωδιές, μεγέθη.
