Αποκ.γ:14 Και τω αγγέλω της εν Λαοδικεία εκκλησίας γράψον, Τάδε λέγει ο Αμήν ο μάρτυς ο πιστός και ο αληθινός, η αρχή της κτίσεως του Θεού.
Α. Λαοδίκεια
Η χρονική διάρκεια της περιόδου αυτής είναι από την Αρπαγή μέχρι την 6η σφραγίδα του βιβλίου της Αποκάλυψης. Τότε είναι που όλοι οι μάρτυρες της θλίψης έχουν σκοτωθεί από τον Αντίχριστο, ανασταίνονται και αρπάζονται στον ουρανό. Ο χρόνος αυτής της περιόδου είναι 42 μήνες ή 1260 ημέρες ή 3 ½ χρόνια ή καιροί, καιρός και ήμισυ καιρού.
Υπό μία έννοια, η εκκλησία της Λαοδίκειας υπάρχει σήμερα, ανάμεσά μας και είναι οι αναγεννημένοι μεν Χριστιανοί οι οποίοι όμως είναι χλιαροί, δεν έχουν αγάπη για τον Ιησού και το λόγο Του. Είναι ακόμα εκκλησίες της Μεταρρύθμισης που υπάρχουν σήμερα, που έχουν χάσει το φως της αλήθειας και της κίνησης του Πνεύματος του Θεού και στέκονται αντιμέτωποι με τον Ίδιο το Θεό, όπως στο θέμα της βάπτισης με Πνεύμα Άγιο.
Β. Ιστορία της πόλης της Λαοδίκειας
Βρισκόταν πάνω σε λόφους, μεταξύ δύο ποταμών. Ήταν η έδρα της εφορίας για τους τόπους εκείνους και πολιτικό κέντρο. Όπως στην Πέργαμο, έτσι κι εδώ υπήρχε ιατρική σχολή με το ίδιο έμβλημα του φιδιού σαν σύμβολο θεραπείας. Ήταν πλούσια, προοδευτική πόλη με πολλές τράπεζες και βιοτεχνίες, είχε όμως πολλούς σεισμούς εκ των οποίων ο χειρότερος έγινε το 60 μ.Χ. Η πόλη τον καιρό εκείνο ήταν τόσο πλούσια που αρνήθηκε τη βοήθεια της Ρώμης για να ξαναχτιστεί. Είχαν το αυταρχικό πνεύμα, ότι «δεν έχουμε ανάγκη κανένα, τα καταφέρνουμε και μόνοι μας».
Ένας πολίτης της Λαοδίκειας, ονόματι Ηρως, χάρισε αμύθητα ποσά και περιουσίες στο λαό και στόλισε την πόλη με ακριβά δώρα και μνημεία έτσι που ήταν πραγματικά όμορφη. Ήταν καλοσχεδιασμένη και όμορφα στολισμένη. Οι πολίτες της επειδή ήταν πλούσιοι ασχολούντο με την Ελληνική τέχνη. Υπήρχε ιππόδρομος και άλλα κέντρα διασκέδασης όπως θέατρα, που ένα από αυτά είχε διάμετρο 150 μέτρα (αρκετά μεγάλο). Ο Σερ Γουϊλλιαμ Ράμσεϊ που έκανε ανασκαφές σ’ εκείνο τον χώρο χαρακτήρισε την Λαοδίκεια σαν πόλη των συμβιβασμών.
Το όνομα Λαοδίκεια σημαίνει: «δίκη λαού» με την έννοια ότι ο λαός δικάζει ή ο λαός κυβερνά. Κυβέρνηση από τα μέλη, τη μάζα της εκκλησίας και όχι από τους εργάτες που ο Θεός έθεσε. Αυτό φανερώνει ανυπακοή και απείθεια.
Στην εκκλησία αυτή αντί να οδηγούνται από τους πρεσβυτέρους, αυτοί οδηγούν το πρεσβυτέριο όπου θέλουν σύμφωνα με τις ορέξεις τους, κάτι που είναι αντίθετο απ’ το θέλημα του Κυρίου.
Σήμερα, υπάρχουν εκκλησίες που πλούσιοι «πιστοί» απολύουν τους ποιμένες και οδηγούς τους, με τα χρήματά τους ασκούν επιρροή στους πρεσβυτέρους και γενικά κυβερνά ο λαός αντί να κυβερνά ο Ιησούς δια μέσου των «αγγέλων» ή «αστέρων» Του. Ο Ιησούς χρησιμοποιεί αυτό το όνομα για να μας δείξει την κατάσταση της εκκλησίας της Λαοδικείας.
Ένα άλλο ενδιαφέρον γεγονός είναι ότι η Λαοδίκεια δεν είχε πόσιμο νερό και αναγκαζόταν να φέρει με υδραγωγούς από μακρινές θερμές όμως πηγές. Το νερό αυτό μέχρι να έλθει στην πόλη ήταν χλιαρό και άνοστο. Ο Ιησούς λοιπόν χρησιμοποιεί αυτό το στοιχείο για να τους διδάξει ένα κύριο μάθημα γι’ αυτή την περίοδο της εκκλησίας.
Γ. Τάδε λέγει ο αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός
Η αποκάλυψη του Ιησού στη Λαοδίκεια είναι: ο Αμήν ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός η αρχή της κτίσεως του Θεού.
Β’ Κορ.α:19-20 «....διότι πάσαι αι επαγγελίαι του Θεού είναι εν αυτώ το ναι, και εν αυτώ το αμήν, προς δόξαν Θεού δι «ημών». Αυτός δηλαδή είναι η αρχή και το τέλος κάθε επαγγελίας και σ’ Αυτόν πραγματοποιούνται.
Μάρτυρας είναι αυτός που μαρτυρεί με λόγο ή με τη ζωή του, αλλά κι αυτός που υποφέρει μαρτύρια, μέχρι και το θάνατο. Ο Ιησούς μαρτύρησε το λόγο του Θεού και πέθανε πάνω στο σταυρό. Ιδιαίτερα σ’ αυτή την περίοδο της εκκλησίας, ο θάνατος είναι αναγκαίος σαν μέρος της μαρτυρίας των αγίων που πρόκειται να περάσουν μέσα από τη Μεγάλη Θλίψη.
Η λέξη «μάρτυς» δεν αναφέρεται μόνο στο θάνατο, αλλά έχει και την έννοια της προφορικής μαρτυρίας. Επειδή όμως οι πρώτοι Χριστιανοί πολύ συχνά έπρεπε να δώσουν τη ζωή τους για την μαρτυρία τους, γι’ αυτό είναι τόσο στενά συν-δεμένη με την έννοια του θανάτου.
Στο Ιωαν.ιη:37,38 ο Πιλάτος ρώτησε τον Κύριο «λοιπόν βασιλεύς είσαι σύ; Απεκρίθει ο Ιησούς Συ λέγεις, ότι βασιλεύς είμαι εγώ. Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο εγεννήθην εις τον κόσμον δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν...». Ο Ιησούς μαρτύρησε εις την αλήθεια τόσο στη ζωή Του όσο και στο θάνατό Του. Θα δούμε εδώ ότι ο Ιησούς καλεί την εκκλησία της Λαοδίκειας να μιμηθεί το παράδειγμά Του γιατί θα χρειαστεί να κάνει πόλεμο με το θηρίο και να δώσει τη ζωή της για τον Ιησού.
Αποκ.ια:7,8 Οι άγιοι αυτοί της θλίψης θα σκοτωθούν στην Βαβυλώνα, δηλαδή στον κόσμο, σ’ όλο το πρόσωπο της γης.
Ε. Η αρχή της κτίσεως του Θεού
Εδώ αναφέρεται στην αρχή της αληθινής τέλειας κτίσης την οποία άρχισε να κάνει ο Θεός. Αυτό δεν μας αναγκάζει να πιστεύουμε ότι ο Ιησούς είναι το πρώτο ον το οποίο δημιούργησε ο Θεός στο χρόνο, για τις παρακάτω αιτίες:
• Το κύριο νόημα που βρίσκουμε εδώ, στην αρχή της δημιουργίας ή κτίσεως του Θεού είναι ότι ο Ιησούς είναι το πρωτότυπο. Β’Κορ.ε:17 «...εάν τις είναι εν Χριστώ είναι νέο κτίσμα». Ο Χριστός είναι ο πρώτος, η αρχή αυτής της νέας πνευματικής κτίσης. Αυτής της τέλειας πνευματικής γενιάς ανθρώπων που γίνονται κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού.
• Ο λόγος του Θεού Τον ονομάζει «απαρχή των κεκοιμημένων» (Α’ Κορ.ιε:20). Έτσι φανερώνεται σαν η αρχή της κτίσης του Θεού. Αυτός είναι ο αληθινός και τελευταίος Αδάμ, που ήλθε να οδηγήσει την ανθρωπότητα σ’ αυτή την καινούρια κτίση δια του πνεύματος.
• Κολ.α:15-17 «ος εστίν εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα εν τοις ουρανοίς και επί της γής, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται, και αυτός εστίν προ πάντων και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκεν».
α) Ο Ιησούς είναι ο πρώτος υιός αυτής της καινής κτίσης και μάλιστα αλλού αναφέρεται «ότι ους προέγνω, και προώρισεν συμμόρφους της εικόνος του υιού αυτού, ΕΙΣ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΝ ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΝ ΕΝ ΠΟΛΛΟΙΣ ΑΔΕΛΦΟΙΣ» (Ρωμ.η:29). Ο Ιησούς λοιπόν είναι ο πρώτος τεχθείς αυτής της κτίσεως ή η απαρχή.
β) εν αυτώ.... δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται τα πάντα και αυτός εστί προ πάντων .... Αυτό το «προ πάντων» μπορεί να αναφέρεται σε θέση ή σε χρόνο. Όπως κι να το πάρουμε, ο Χριστός έχει την πρώτη θέση, γιατί λέγει στην Α’Πετρ.α:20 σαν αμνός προεγνωσμένος ΠΡΟ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΚΟΣΜΟΥ, που σημαίνει ότι πριν μπουν τα θεμέλια του κόσμου ο Ιησούς ήταν προεγνωσμένος από τον Πατέρα (πρόγνωση προϋποθέτει ότι ο Ιησούς σαν άνθρωπος δεν υπήρχε, αλλά ο Θεός επειδή είναι Παντογνώστης Τον ΠΡΟΓΝΩΡΙΣΕ πριν ακόμα γεννηθεί από την Μαριάμ) και τον έβαλε βάση και θεμέλιο ολόκληρης της δημιουργίας Του, διότι μόνο δια μέσου Αυτού ο Θεός θα μπορούσε να αποκτήσει την εκκλησία Του. Σε χρόνο, ο Ιησούς έχει πάλι την πρώτη θέση για τον ίδιο λόγο που αναφέραμε στην Α’ Πετρ.α:20. Ο Χριστός είναι ο λόγος του Θεού, δηλαδή η εσωτερική έκφραση του Θεού (σκέψη, βούληση, θέλημα) που εξωτερικεύτηκε και έγινε σάρκα (Α’ Πετρ. γ:16) όταν ο Ιησούς γεννήθηκε από την Μαριάμ. Μέχρι τότε, ήταν ενδιάθετος λόγος, ήταν στην καρδιά του Θεού στην πρό-γνωσή Του σαν αμνός που σφάχτηκε πρό καταβολής κόσμου. Ο Χριστός δεν εσφάγη παρά μόνο στο Γολγοθά το 30 μ.Χ. περίπου. Άρα γιατί μας λέγει για τον αμνό που εσφάγη πριν από τη θεμελίωση του κόσμου; Που σφάχτηκε ο Ιησούς πριν γίνει ο κόσμος; Η απάντηση είναι ότι αυτή η θυσία του Ιησού που αποτελεί τη βάση και την αρχή ολόκληρης της δημιουργίας του Θεού, πνευματικής και υλικής, έλαβε χώρα πρώτα στην πρόθεση, στην καρδιά του Θεού.
Ο,τι ο Θεός δημιούργησε αργότερα ήταν γιατί πρώτα υπήρξε η θυσία, υπήρξε ο σκοπός, το κέντρο, το εξιλαστήριο μέσο εξαγοράς όλης της κτίσης η οποία θα έπεφτε στην αμαρτία. Γι’ αυτό τα πάντα εκτίσθησαν ΕΝ ΑΥΤΩ. Αυτός είναι το επίκεντρο η αιτία, ο σκοπός και ο προορισμός πάσης κτίσεως.
• Ψαλμ.πθ:27 λέγει για το Χριστό «Εγώ βεβαίως θέλω κάμει αυτόν πρωτότοκόν μου Υψιστον επί τους βασιλείς της γης». Λέει ο Πατέρας για τον Υιό ότι, «ΘΕΛΩ ΚΑΜΕΙ» που σημαίνει ότι σε κάποιο χρονικό σημείο της ζωής Του ο Χριστός θα γινόταν πρωτότοκος σαν να μην ήταν και αυτό γίνεται στην Ανάστασή Του.
• Ψαλμ.β:7 «Εγώ θέλω αναγγείλει το πρόσταγμα ο Κύριος είπε προς εμέ Υιός μου είσαι συ εγώ σήμερον σε εγέννησα». Αυτό είναι όπως ξέρουμε μία προφητεία και αναφέρεται στη γέννηση του Ιησού μέσα στο χρόνο από την παρθένο Μαρία και γι’ αυτό είναι ο Υιός του Θεού. Όμως δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε ότι αυτό δεν αναφέρεται εξ ίσου στην ανάστασή Του γιατί αποδεικνύεται από τις Πράξ.ιγ:32-34 όπου ο απόστολος Παύλος παίρνει το ίδιο αυτό εδάφιο και το εφαρμόζει στην Ανάσταση του Ιησού.
• Ο Αδάμ ήταν αθώος, αλλά και αδόκιμος. Όταν δοκιμάστηκε έπεσε, γι’ αυτό έγινε και ο πατέρας των πεσμένων από την παρουσία του Θεού ανθρώπων. Ο Ιησούς Χριστός όμως, είναι ο πρώτος μιας καινούριας γενιάς ανθρώπων, μιας πνευματικής γενιάς που γεννάται από το Πνεύμα του Θεού. Αυτός είναι ο λόγος που ο Ιησούς είπε στον Νικόδημο «εάν τις δεν γεννηθεί άνωθεν, δεν δύναται να ίδει την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν.γ:3). Πρέπει λοιπόν ο άνθρωπος να γεννηθεί άνωθεν από το Πνεύμα του Θεού για να γίνει μέλος αυτής της πνευματικής γενιάς του Θεού.
• Ο Ιησούς είναι ο πρώτος αυτής της νέας γενιάς των τελείων και αναστημένων ανθρώπων. Δια του Χριστού όλα αντιστρέφονται.
• Α’Κορ.ιε:44-49 ο απόστολος Παύλος μιλώντας για την ανάσταση μας δείχνει ότι σ’ αυτή τη ζωή είμαστε μέλη και των δύο γενεών. Υπήρξαμε της γενεάς του πρώτου Αδάμ, της αμαρτίας και τώρα είμαστε στην καινούρια. Όπως πήραμε την εικόνα του χοϊκού έτσι πρόκειται να πάρουμε και την εικόνα του επουρανίου γιατί το πολίτευμά μας δεν είναι πια του κόσμου, αλλά του ουρανού, είμαστε με το Νέο Αδάμ την Νέα κτίση εν Χριστώ Ιησού που Αυτός είναι αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών και απαρχή. Το ίδιο βλέπουμε στο Εβρ.β:5-10.
• Ιωάν.ιζ:4-5 Ο Ιησούς προσεύχεται και λέγει «εγώ σε εδόξασα επί της γης, το έργον τελειώσας ο δέδωκάς μοι ίνα ποιήσω και νυν δόξασόν με συ, πάτερ παρά σεαυτώ τη δόξα ή είχον προ σου τον κόσμον είναι παρά σοι»
α) Εδώ ο Ιησούς στέκεται μπροστά στον Πατέρα και παρακαλεί για όλη την ανθρωπότητα σαν ιερέας και μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων αντιπροσωπεύοντας όλους αυτούς που θα έλθουν σ’ Αυτόν.
β) Μαζί με το Χριστό, παίρνουμε κι εμείς τη θέση που είχαμε χάσει, τη δόξα που είχαμε στο πρόσωπο του Αδάμ και της Εύας όταν ζούσαν στην παρουσία του θεού στον παράδεισο της Εδέμ χωρίς αμαρτία και είχαν τέλεια επικοινωνία με τον Πατέρα. Ο Ιησούς εκεί προσεύχεται και για μας και ζητά από τον Πατέρα την αποκατάσταση του ανθρώπινου γένους, με τη δόξα που είχε ο άνθρωπος κοντά στον Θεό πριν ακόμα γίνει ο υπόλοιπος κόσμος. Προσεύχεται για την καινούρια κτίση, την νέα γενιά της οποίας αρχή γίνεται ο Ίδιος.
γ) Το βλέπουμε αυτό καθαρά στο Ιωάν.ιζ:24 όπου ο Ιησούς λέγει: «Πάτερ εκείνους τους οποίους μοι έδωκας, θέλω όπου είμαι εγώ, να είναι και εκείνοι μετ’ εμού δια να θεωρώσι την δόξαν μου, την οποίαν μοι έδωκας, διότι με ηγάπησας προ καταβολής κόσμου».
• Την ίδια δόξα, ως αμνού εσφαγμένου, βλέπουμε να έχει ο Ιησούς στην Απόκ.ε:6 «και είδον και ιδού εν μέσω του θρόνου και των τεσσάρων ζώων και εν μέσω των πρεσβυτέρων, Αρνίον ιστάμενον ως εσφαγμένον έχον κέρατα επτά, και οφθαλμούς επτά...». Μέσα στη δόξα του Πατέρα και των αγίων, στέκεται ο Υιός με τη δόξα Του Αρνίου. Το ίδιο βλέπουμε και στο τέλος των αιώνων, στην αιωνιότητα, να είναι η ίδια δόξα του Υιού ως Αρνίου μέσα από το οποίο φαίνεται η δόξα του Πατέρα και το πρόσωπο του Πατέρα έτσι ώστε να υπάρχει πλήρης ταυτότητα, ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ, ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ «Και ναόν δεν είδον εν αυτή, διότι ναός αυτής είναι ο Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ και το ΑΡΝΙΟΝ. Και η πόλις δεν έχει χρείαν του ήλιου ουδέ της σελήνης δια να φέγγωσιν εν αυτή, διότι η δόξα του Θεού εφώτισεν αυτή, και Ο ΛΥΧΝΟΣ ΑΥΤΗΣ είναι το ΑΡΝΙΟΝ» (Α-ποκ.κα:22,23).
• Αποκ.κβ:3,4 «Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον, και ο θρόνος του θεού ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΝΙΟΥ θέλει είσθαι εν αυτή, και οι δούλοι ΑΥΤΟΥ θέλουσι λατρεύσει ΑΥΤΟΝ και θέλουσι ιδεί το ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΑΥΤΟΥ και το ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ θέλει είσθαι επί των μετώπων αυτών».
• Ο Ιησούς δοξάστηκε με την δόξα που ο Πατέρας είχε μέσα στην πρόθεσή Του για Εκείνον. Το ίδιο κι εμείς, θα πάρουμε τη δόξα που είχαμε στην πρόθεσή Του (Εφ.α:3-9), θα είμαστε άγιοι, άμωμοι και υιοί της δόξας Του. Όπως ο Θεός τελειοποίησε τον Αρχηγό της σωτηρίας μας, έτσι θα τελειοποιήσει κι εμάς δια των παθημάτων ώστε όπως λέγει να μην εντρέπεται να μας καλεί αδελφούς.
Αυτά λοιπόν περιλαμβάνονται σ’ αυτό που λέγει ο Χριστός στην εκκλησία της Λαοδίκειας ότι είναι η αρχή της κτίσεως του Θεού, της οποίας κτίσεως το «απομεινάρι» είναι η εκκλησία αυτής της περιόδου.
Με τη λέξη «ψυχρός», ο Ιησούς τους λέγει ότι καλύτερα να ήταν τελείως αδιάφοροι για τα πνευματικά, παρά έτσι που νομίζουν ότι είναι εντάξει απέναντι στο Θεό ενώ δεν είναι κι έχουν γεμίσει με συμβιβασμούς, ώστε να δυσφημείται η εκ-κλησία και η αλήθεια. Αν ήταν τελείως ψυχροί τουλάχιστον θα μπορούσαν ίσως να δουν την ανάγκη του Πνεύματος του Θεού, να δουν την αμαρτία τους και να μετανοήσουν, ενώ έτσι καταστρέφουν και τον χριστιανισμό, που είναι μια θερμή, επικοινωνία αγάπης με το πρόσωπο του Ιησού. Αυτό θέλει να μας πει με την λέξη «ζεστός». Μια αγνή καθαρή πίστη που να ενεργοποιείται από την αγάπη στο πρόσωπο του Ιησού.
Αποκ.γ:16 ούτως, ότι χλιαρός εί και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου.
Φανερώνει ότι προσπαθούν να ευαρεστήσουν και τους θερμούς και τους ψυχρούς κι αδιάφορους, με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε μία κατάσταση ουδετερότητας. Καλλιεργούν δηλαδή μια κατάσταση συμβιβασμού γιατί βαδίζουν και με το Θεό και με τον κόσμο. Ο Ιησούς είπε, εάν εμένα μίσησαν, κι εσάς θα μισήσουν και αν κράτησαν τα λόγια μου, θα κρατήσουν και τα δικά σας. Αυτή η εκκλησία όμως δε θέλει το μίσος και την αντίδραση του κόσμου, αλλά θέλει να έρχονται καινούριες ψυχές στο Χριστό, πράγμα που δεν γίνεται.
Επειδή όμως επιθυμούν έστω και χλιαρά τον Ιησού, γι’ αυτό ο Κύριος τους περιλαμβάνει μέσα στις 7 λυχνίες, και προσπαθεί να τους φέρει στο σωστό δρόμο. Βαδίζουν στο δρόμο του Θεού όπως η γυναίκα του Λωτ, κοιτώντας προς τα πίσω στα Σόδομα και τα Γόμορρα, όμως ο Ιησούς τους καλεί σ’ αυτό που φοβούνται, σε μια πλήρη αφιέρωση σ’ Εκείνον που να μην λογαριάζουν ούτε τη ζωή τους.
Μια αιτία χλιαρότητας είναι το «τι θα πει ο κόσμος». Το να είναι κανείς ακατάστατος, να μην έχει πάρει τις αποφάσεις που πρέπει για την ζωή του, να μην έχει κάποιο στόχο προς τον οποίο να βαδίζει με ζήλο και πίστη, είναι σαν το κύμα που το χτυπάνε οι άνεμοι. Στην αντίθετη περίπτωση, είναι μακάριος!!! (Λουκ.κα:34-36).
Αυτό θα συμβεί οπωσδήποτε, εκτός αν γίνουν ζεστοί, εάν μετανοήσουν. Ο Κύριος λέγει «μέλλω σε εμέσαι» όμως ακόμα υπάρχει περιθώριο μετανοίας.
Εμετός = αποβολή τινός πράγματος με αηδία. Είναι σκληρός λοιπόν ο λόγος του Ιησού σ’ αυτή την περίοδο.
Λευιτ.ιη:28 και κ:22 Η γη του Θεού αποβάλλει με αηδία όλα τα βδελύγματα μαζί με τους λαούς που ζούσαν πάνω της. Αυτό ακριβώς συνέβη και στους Ισραηλίτες το 722,609 π.Χ. και το 70 μ.Χ. όπου έφυγαν σε αιχμαλωσία. Έτσι τώρα και οι Λαοδικείς αν δεν μετανοήσουν θα συλληφθούν αιχμάλωτοι στην αιώνια αιχμαλωσία.
Πολλοί Χριστιανοί σήμερα ενώ ήταν θερμοί, γίνονται χλιαροί ή ψυχροί. Αυτό το προφήτεψε ο Ιησούς όταν είπε ότι «η ανομία θα πληθυνθεί και η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθεί». Εμείς όμως πρέπει να προσέξουμε να έχουμε την καρδιά μας ανοικτή στον Κύριο, να δεχόμαστε την αγάπη Του και να παρατηρούμε τα θαυμάσιά Του προσμένοντες την ημέρα της Αρπαγής.
Αποκ.γ:17 ότι λέγεις ότι πλούσιος ειμί και πεπλούτηκα και ουδέν χρείαν έχω, και ουκ οίδας ότι συ εί ο ταλαίπωρος και ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός.
Υπάρχουν πολλοί Χριστιανοί σήμερα, που επειδή αποφάσισαν ν’ ακολουθήσουν τον Ιησού και αναγεννήθηκαν, νομίζουν ότι έφτασαν στο αποκορύφωμα και επαναπαύονται στα ρηχά νερά. Μένουν στα γεγονότα του παρελθόντος, δεν βαδίζουν με πίστη στο να γνωρίσουν το μεγαλείο του Σωτήρα, την κοινωνία των παθημάτων Του, να γίνουν στύλοι και εδραιώματα της αλήθειας, να πολεμήσουν τις ορδές του σκότους, να αφήσουν το εαυτό τους πλήρως στα χέρια του Ιησού ώστε να γίνουν κατ’ εικόνα και ομοίωση Του. Ο Ιησούς μας καλεί όλο και πιο ψηλά, που σημαίνει περισσότερος αγιασμός και αποχωρισμός από τον κόσμο. Έτσι πολλοί επειδή έχουν κάνει τα 2,3 πρώτα βήματα νομίζουν ότι αυτό είναι όλο και μένουν στάσιμοι και χάνουν την κίνηση του Πνεύματος του Θεού. Νομίζουν ότι είναι εντάξει και δεν έχουν πια ανάγκη από τίποτα.
Μια άλλη πτυχή αυτής της αρρώστιας είναι η διδασκαλία ορισμένων που συνδέουν την υλική ευλογία με την πνευματική. Επειδή ο Θεός τους ευλόγησε υλικά, νομίζουν ότι είναι εντάξει και στα πνευματικά και λέγουν «είμαστε παιδιά του Θεού, μας ευλόγησε ο Θεός με τόσα αγαθά, ο Χριστός πλήρωσε για όλα επομένως όλα είναι εντάξει».
Επειδή λοιπόν υπάρχει η αυτοϊκανοποίηση ότι όλα είναι εντάξει, ότι είναι πλούσιοι, δεν υπάρχει ανάγκη για πρόοδο, για περισσότερο αγιασμό, «ουδέν χρείαν έχω». Δεν βλέπουν πλέον αυτή την απαραίτητη ανάγκη «Άγιοι γίγνεσθαι καθώς εγώ ειμί άγιος» και «ο Θέλων να ζήσει ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλει διωχθεί»
Όσο αφορά τη θέση μας μπροστά στο Θεό σε σχέση με τη θυσία του Ιησού, για το Θεό αρκεί αυτή η θυσία για να μας καλύψει σε κάθε τι. Γι’ αυτό χαιρόμαστε και δοξάζουμε το όνομά Του, υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Ότι πρέπει να βαδίσουμε προς την τελειότητα, πρέπει να γίνουμε δίκαιοι και άγιοι σαν χαρακτήρες πλέον, να ζήσουμε το λόγο του Θεού και να τον εκπληρώσουμε στη ζωή μας όπως ακριβώς έκανε και ο Κύριός μας.
Πρέπει να παράγουμε τους καρπούς του Πνεύματος (Γαλ.ε:22) ώστε να γίνουμε αυτή η τέλεια Νύμφη του Κυρίου χωρίς μώμο και σπίλο και για να γίνει αυτό, πρέπει συνεχώς να αφιερωνόμαστε και να δινόμαστε σ’ Εκείνον.
Εφ.δ:11-13 μας μιλά για την τελειοποίηση των αγίων δια το έργο της διακονίας ώστε να λάβουμε όλοι το μέτρο της ηλικίας του πληρώματος του Ιησού.
Όταν η εκκλησία βλέπει με σαρκικά μάτια και λέγει «είμαι πλούσια και δεν έχω ανάγκη από τίποτε» σημαίνει ότι βλέπει στον εαυτό της, στα επιτεύγματα της τους μεγάλους οργανισμούς της, τη φήμη της, τη δόξα που έχει ίσως με την πολιτική εξουσία, τα πλήθη που έχει στους κόλπους της, τον πλούτο της, και επαναπαύεται σ’ αυτά γιατί τόσο μόνο μπορεί να δει. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει τη σωστή όραση, στερείται πνευματικής όρασης.
Μια τέτοια εκκλησία με τόσο πλούτο και καλοπέραση θα αναρωτιέται για ποιο λόγο να κοπιάζει πλέον, για ποιο λόγο να τρέχει προς τα εμπρός. Την απάντηση την δίνει ο απόστολος Παύλος στους Φιλ.γ:10-15 «δια να γνωρίσω Αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως Αυτού, και την κοινωνίαν των παθημάτων Αυτού συμμορφούμενος με τον θάνατον Αυτού ίσως καταντήσω εις την εξανάστασιν των νεκρών. Ουχί ότι έλαβον ήδη το βραβείον, ή έγεινα ήδη τέλειος, τρέχω όμως κατόπιν ίσως λάβω αυτό δια το οποίον και ελήφθην υπό του Ιησού Χριστού. Αδελφοί, εγώ δεν στοχάζομαι εμαυτόν ότι έλαβον αυτό. Αλλ’ εν πράττω, τα μεν οπίσω λησμονών εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, τρέχω προς τον σκοπόν δια το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού». Αν ο απόστολος Παύλος έλεγε αυτά, πόσο μάλλον εμείς που απέχουμε τόσο από τη ζωή του. Κολ.β:3 Ο Ιησούς λοιπόν είναι ο πλούτος της εκκλησίας.
Β. και ουκ οίδας ότι συ εί ο ταλαίπωρος και ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός
Αυτή είναι η γνώμη του Ιησού: Το άκρον άωτον της αθλιότητας, ταλαίπωροι γιατί δεν έχουν την ανάπαυση και την ειρήνη του Πνεύματος του Θεού. Ελεεινοί και πτωχοί γιατί δεν έχουν το θησαυρό και τον πλούτο της δόξας και της παρουσίας του Ιησού στην καρδιά τους και στη ζωής τους. Τυφλοί, γιατί δεν έχουν πνευματική όραση να δουν τα επερχόμενα δεινά, και το σπουδαιότερο να δουν την πνευματικής τους κατάσταση και να μετανοήσουν.
Αποκ.γ:18 συμβουλεύω σοι αγοράσαι παρ’ εμού χρυσίον πεπυρωμένον εκ πυρός ίνα πλουτήσης, και ιμάτια λευκά ίνα περιβάλη και μη φανερωθή η αισχύνη της γυμνότητός σου, και κολλ(ο)ύριον εγχρίσαι τους οφθαλμούς σου ίνα βλέπης.
Αφού ο Κύριος τους μίλησε για την κατάσταση και τα προβλήματά τους, τώρα φαίνεται σαν να θέλει να τους συμβουλέψει με αγάπη για το τι πρέπει να κάνουν για να μπορέσουν να γιατρευτούν απ’ αυτή την κατάσταση της αθλιότητας.
Ο Ιησούς κάνει «παζάρια» θα λέγαμε μαζί τους, κάνει συμφωνία. Η σωτηρία είναι μια συμφωνία, μια διαθήκη που έχει δύο πλευρές. Εδώ καλούνται ν’ αγοράσουν από τον Ιησού αλλά με τη δική τους θέληση. Πρέπει να καταλάβουν ότι έχουν ανάγκη απ’ αυτό που έχει ο Ιησούς και που δεν δίδεται πλέον δωρεάν. Πρέπει να το αγοράσουν, πρέπει να πληρώσουν μια τιμή, μια αξία. Θα πρέπει να διαλέξουν μεταξύ του Χριστού και του Αντίχριστου.
Ο μόνος τρόπος ν’ απαλλαγεί ο άνθρωπος του Θεού από την αμαρτία είναι δια μέσου της θλίψης και της δοκιμασίας. Το να γνωρίζεις εγκεφαλικά τον Κύριο δεν είναι αρκετό, γιατί λέει ο απόστολος Παύλος: Φιλ.γ:10 «δια να γνωρίσω αυτόν, και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού, και την κοινωνία των παθημάτων αυτού, συμμορφούμενος με τον θάνατο αυτού». Δεν μπορείς να γνωρίσεις τον Κύριο μόνο στην ανάσταση. Πρέπει πρώτα να Τον γνωρίσεις στο πάθος!!! Στην Γεθσημανή, στο δικαστήριο που τον δίκασε παράνομα, πάνω στο Γολγοθά! Κι αυτό γίνεται με το να βαδίσουμε όπως Εκείνος.
Α’Πετρ.δ:1 «Επειδή λοιπόν ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών κατά σάρκα, οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα διότι ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας». Όταν πάρουμε μια αποφασιστική στάση εναντίον της αμαρτίας, τότε η αμαρτία δεν έχει πλέον εξουσία πάνω μας και μεταφερόμαστε σε μια καινούρια θέση μπροστά στο Θεό.
Ο χρυσός που πρέπει ν’ αγοράσουν από τον Ιησού είναι πυρωμένος από τη φωτιά, που σημαίνει ότι έχει λιώσει, η σκουριά έχει καεί, και είναι πεντακάθαρος. (χρυσός = θεότητα - φωτιά = κρίση). Δεν μπορούμε να λέμε ότι είμαστε Χριστιανοί αν δεν αφήνουμε το Θεό να μας περάσει μέσα από τέτοιους καθαρισμούς. Αυτοί οι Χριστιανοί που θα δοκιμαστούν στη φωτιά της Μεγάλης Θλίψης, θα καθαριστούν και θα γίνουν άξιοι πλέον σαν καθαρό χρυσάφι.
Η φωτιά συμβολίζει τη Μεγάλη Θλίψη. Ζαχ.ιγ:9 «και θέλω περάσει το τρίτον δια πυρός και θέλω καθαρίζει αυτούς ως καθαρίζεται το αργύριον, και θέλω δοκι-μάσει αυτούς, ως δοκιμάζεται το χρυσίον....». Τα 2/3 των Ισραηλιτών θα σκοτωθούν στη μάχη του Αρμαγεδδώνα ενώ το 1/3 θα περάσει από το καμίνι της Μεγάλης Θλίψης η οποία ονομάζεται «στεναχωρία του Ιακώβ» (Ιερ.λ:7)
Αργότερα, στην Αποκάλυψη, βρίσκουμε ότι πολλοί από τους Λαοδικείς ακολουθούν την συμβουλή του Ιησού. Ακούν και υπακούουν σ’ ότι το Πνεύμα λέγει προς την εκκλησία και κάνουν τη μεγάλη απόφαση ν’ ακολουθήσουν τον Ιησού.
Η εκκλησία αυτή έβλεπε τον εαυτό της πλούσιο, εδώ όμως ο Ιησούς τους συμβουλεύει ότι θα πλουτίσουν μόνο εάν πληρώσουν την τιμή που πρέπει, να πάρουν τον εσωτερικό πλούτο που μένει για πάντα και προσφέρει μόνο Αυτός.
Μέσα σ’ αυτή τη δοκιμασία, ο Ιησούς τους συμβουλεύει ν’ αγοράσουν ιμάτια λευκά, να αποκτήσουν τη δικαιοσύνη του Ιησού μέσα από τη θλίψη και τις δοκιμασίες.
Ο Κύριος, χωρίς τη δικαιοσύνη του Χριστού, μας βλέπει γυμνούς, γεμάτους από αμαρτία και ντροπή κι αυτό δεν είναι ωραίο, γι’ αυτό πρέπει να είμαστε ντυμένοι. Τους συμβουλεύει λοιπόν να ντυθούν με τη δικαιοσύνη Του, και θα το κάνουν όταν δουν ότι γίνεται η Αρπαγή κι αυτοί μένουν κάτω. Θα το καταλάβουν γιατί εκατομμύρια άνθρωποι απ’ όλο το πρόσωπο της γης θα εξαφανιστούν εν μια στιγμή. Θα καταλάβουν ότι έχασαν αυτή τη θέση, θ’ αφήσουν το κάθε τι και θα τρέξουν στα πόδια του Χριστού γιατί διαφορετικά θα πρέπει να ταυτιστούν με τον Α/Χ οπότε θα πάνε στην κόλαση.
Το «περιβάλη» αναφέρεται στο ένδυμα του γάμου που ήταν λευκό και έπρεπε ο κάθε καλεσμένος να το ρίξει πάνω του για να περάσει μέσα στη γιορτή του γάμου. Τους συμβουλεύει λοιπόν να το αγοράσουν απ’ Αυτόν έστω και αν τους κοστίσει και τη ζωή τους, για να γίνουν δεκτοί στο γάμο του ουρανού.
Το Ματθ.κβ:1-14 μας δίνει μια πολύ καλή σχετική εικόνα. Μας δείχνει το πόσο απαραίτητο είναι να έχουμε το λευκό ένδυμα του γάμου, τη δικαιοσύνη δηλαδή του Χριστού, όταν παρασταθούμε στην παρουσία Του. Βλέπουμε επίσης ότι εδώ αναφέρεται στους καλεσμένους (εκκλησία Λαοδίκειας) και όχι στη νύμφη που είναι η εκκλησία της Φιλαδέλφειας.
Το κολλούριον ή κολλύριο ήταν μια μαύρη αλοιφή την οποία άλειφαν γύρω απ’ τα μάτια τους όταν ήταν εκτεθειμένοι στον ήλιο της ερήμου, όπου όλα ήταν αστραφτερά από τον μεγάλο καύσωνα, για να μην τυφλωθούν. Το έβαζαν δηλαδή για να σπάσουν την ακτινοβολία του ήλιου και της ερήμου.
Η Αγία Γραφή παρομοιάζει τη Μεγάλη Θλίψη σαν το καυτό Καλοκαίρι, τον καύσωνα. Ο Χειμώνας αναφέρεται στους σκοτεινούς αιώνες, η Άνοιξη στη Μεταρρύθμιση και ο καιρός που η συκή εκβλαστάνει φύλλα και βγάζει τους ολύνθους της, είναι οι μέρες που ζούμε τώρα αυτή τη στιγμή και μετά την όψιμη βροχή που στο Ισραήλ έπεφτε στο τέλος της Άνοιξης, έρχεται η Αρπαγή. Μετά απ’ αυτό έρχεται το μεγάλο καυτό καλοκαίρι, ο καύσωνας που είναι ο καιρός της Μεγάλης Θλίψης.
Ένα παράδειγμα έχουμε στον Ιερ.η:20 που αναφέρεται στο λαό Ισραήλ, που ενώ έγινε η Αρπαγή, αυτοί σαν έθνος μένουν να περάσουν μέσα από το θέρος της Μεγάλης Θλίψης και αφού αυτό παρέλθει λέγει ότι ακόμη δεν σώθηκαν. Αυτό γιατί μετά τη Μεγάλη Θλίψη, τα πρώτα 3 ½ χρόνια της βασιλείας του Α/Χ, έχουμε άλλα 3 ½ χρόνια που είναι η περίοδος των πληγών και μόνο μετά τον Αρμαγεδώνα κατά την 2η έλευση του Ιησού, αφού μετανοήσουν σαν έθνος, θα σωθούν και τότε θ’ αρχίσει η 7η χιλιετηρίδα.
Τους συμβουλεύει λοιπόν ο Ιησούς να βάλουν στα μάτια τους κολλύριο ώστε να μη χάσουν την πνευματική τους όρασή από το θάμβος, τον πειρασμό και τη θλίψη του Α/Χ. Για να μην τους εξαπατήσει ο Α/Χ γιατί λέει ότι θα έλθει με πλάνη, και θα κάνει τέρατα και σημεία ψεύδους. (Β’Θεσ.β:9-11).
Αποκ.γ:19 εγώ όσους εάν φιλώ ελέγχω και παιδεύω, ζήλευε ουν και μετανόησον
Ο Ιησούς εδώ ανακουφίζει το λαό Του που βρίσκεται σ’ αυτή την κατάσταση. Το «φιλώ» σημαίνει «αγαπώ». Τους λέει, εγώ επειδή σας αγαπώ σας ελέγχω και σας παιδεύω για να σας βοηθήσω. Αυτή η εκκλησία, της Λαοδίκειας, δεν άφησε το Χριστό να την παιδεύσει όσο ήταν καιρός γιατί προτίμησε τον πλουτισμό του κόσμου, και την αμαρτία. Όμως, δεν γίνεται να τα έχεις με όλους καλά!
Επειδή τον καιρό της θλίψης πολλοί θα νομίσουν ότι επειδή έχασαν την Αρπαγή, δεν έχουν πια καμιά ελπίδα, είναι μόνοι τους κι ότι ο Θεός δεν τους θέλει πια, ο Ιησούς έρχεται να τους παρηγορήσει λέγοντάς τους «σας αγαπώ» και σας ελέγχω γιατί σας αγαπώ και σας θέλω κοντά μου. Αυτό λοιπόν είναι παρηγοριά και ανακούφιση για τους Χριστιανούς της θλίψης που θα τους βοηθήσει ν’ αντέξουν και να νικήσουν.
Η λέξη «ζήλευε» είναι προστακτική του ρήματος «ζηλόω» που σημαίνει ανταγωνίζομαι αμιλλώμαι προς τινα, ποθώ τι μετά ζήλου, αγωνίζομαι ν’ αποκτήσω κάτι.
Τους ζητά να έχουν άμιλλα, ν’ ανταγωνισθούν τη ζωή του Ιησού. Να ποθήσουν με ζήλο την ζωή Του, να γίνουν σαν κι Εκείνον σαν μάρτυρες πιστοί και αληθινοί, να περάσουν μέσα από τη θλίψη όπως κι Εκείνος πέρασε και νίκησε.
Ν’ ανταγωνισθούν αυτούς που πήγαν κοντά Του πριν απ’ αυτούς, δηλαδή την νύμφη του Χριστού. Αυτούς που ξέφυγαν τα δεινά της θλίψης επειδή έμειναν πιστοί και δεν αγάπησαν την ψυχή τους μέχρι θανάτου. Τους παροτρύνει ν’ αποκτήσουν αυτή την ευγενική άμιλλα με τη νύμφη του Χριστού, να μιμηθούν την πίστη τους, την υπομονή τους και την αγάπη τους για τον Ιησού.
Τέλος τους καλεί να ποθήσουν με ζήλο την παρουσία Του και ν’ ακούσουν τη φωνή του Πνεύματος που τους καλεί, να μετανοήσουν και να παραδοθούν πλήρως στα χέρια του Κυρίου. Να μη νομίζουν ότι έμειναν έξω απ’ τον ουρανό, αλλά ότι υπάρχει και γι’ αυτούς ένας ιδιαίτερος χώρος στην παρουσία του Θεού που πρέπει όμως να αγωνισθούν με ζήλο για να τον αποκτήσουν.
Το ρήμα εδώ είναι στον αόριστο χρόνο και φανερώνει μια πράξη που άρχισε από το παρελθόν και συνεχίζεται μέχρι αυτή τη στιγμή. Ο Ιησούς λοιπόν εδώ και αρκετό καιρό στέκεται στην πόρτα της καρδιάς της Λαοδίκειας, αλλά εκείνη ούτε που το κατάλαβε. Τώρα όμως τους το λέγει και κτυπά!!!
Νόμιζαν τους εαυτούς τους πλούσιους, χωρίς καμία ανάγκη κι όμως όλο αυτό τον καιρό που νόμιζαν ότι ο Ιησούς ήταν ανάμεσά τους, ο Χριστός ήταν έξω από την εκκλησία και ζητούσε να μπει μέσα. Πόσες και πόσες εκκλησίες σήμερα δεν κάνουν το ίδιο πράγμα! Νομίζουν ότι όλα είναι εντάξει, όμως λείπει το κυριότερο, ο Κύριος Ιησούς.
Αυτά τα λόγια μπορεί να είναι γι’ αυτούς, αλλά και για μας σήμερα. Για κάθε ένα που μπορεί η καρδιά του να βρίσκεται σε χλιαρότητα ή αποστασία, να είναι μακριά απ’ το Θεό.
Αυτό το εδάφιο χρησιμοποιείται πολύ στον ευαγγελισμό για σωτηρία και είναι πολύ καλό. Ο Ιησούς όμως εδώ απευθύνεται σε Χριστιανούς και τους λέγει «Είμαι έξω από την πόρτα» Αυτός που νομίζετε ότι είναι μέσα σας είναι απ’ έξω και θέλει να μπει μέσα στην καρδιά. Ίσως πολλοί από τους αγίους της Θλίψης να είχαν αρνηθεί το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος, όμως εδώ ο Ιησούς τους λέγει «θέλω να έλθω εντός σας» (εισελεύσομαι προς αυτόν) να σας πληρώσω, να σας γεμίσω με την παρουσία μου «δεν θέλω σας αφήσει ορφανούς, έρχομαι προς εσάς». Επιθυμεί λοιπόν να εισέλθει στην καρδιά τους και να τους πληρώσει με το Πνεύμα Του που είχαν αρνηθεί, ενώ αυτοί που το είχαν δεχτεί τώρα είναι στους ουρανούς.
Το «κρούω» έχει την έννοια του ελαφρού, ευγενικού κτυπήματος στην πόρτα. Δείχνει την υπομονή και την ευγένεια του Ιησού που είναι ο τρόπος με τον οποίο καλεί και ειδοποιεί τους ανθρώπους για την παρουσία Του.
Ο Ίδιος είπε: «Κρούετε και θέλει σαν ανοιχθεί». Εδώ όμως ο Κύριος έρχεται στη δική μας θέση και κρούει σ’ εμάς, αντί εμείς να κρούομε σ’ Εκείνον, πράγμα που αποδεικνύει τη μεγάλη Του αγάπη, που είναι σε θέση να κάνει ακόμη κι αυτό αν χρειαστεί, αρκεί να Του ανοίξουμε.
Αυτό το εδάφιο αποδεικνύει ότι κατά τη Μεγάλη Θλίψη, οι άνθρωποι θα μπορούν να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στο Θεό.
Αυτό δείχνει την στενή προσωπική επαφή και επικοινωνία την οποία έχουμε στην κοινωνία του άρτου και του οίνου που είναι το σώμα και το αίμα Του, όταν ανοίγουμε την καρδιά μας και δεχόμαστε τη θυσία και τη Διαθήκη του αίματος του Ιησού.
Ο Ιησούς θέλει να έχει κοινωνία με τον κάθε πιστό, μια συνεχή γιορτή, ένα συμπόσιο μέσα στην καρδιά. Μια στενή επικοινωνία αγάπης και φιλίας που θα συνεχιστεί στο μεγάλο ουράνιο δείπνο με όλους τους πιστούς.
Α’Κορ.ιε:41,42 «Άλλη δόξα είναι του ηλίου, και άλλη δόξα της σελήνης και άλλη δόξα των αστέρων, διότι αστήρ διαφέρει αστέρος κατά την δόξαν. Ούτω και η ανάστασις των νεκρών, σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία».
Η αποκάλυψη του Ιησού στη Λαοδίκεια είναι: ο Αμήν ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός η αρχή της κτίσεως του Θεού.
Ονομάζει τον Εαυτό Του ο ΑΜΗΝ, που σημαίνει «ας γίνει ούτως». Το Αμήν συνοδεύει συνήθως μια πρόταση, ένα λόγο και μπαίνει στο τέλος σαν συμπληρωματικό εγγυήσεως ότι πράγματι ότι λέχθηκε θα γίνει ούτως. Έτσι κι ο Ιησούς είναι η εκπλήρωση και η εγγύηση ότι ό,τι είπε ο Πατέρας θα γίνει ούτως. Αυτός είναι η αρχή του σχεδίου του Θεού, Αυτός είναι και το τέλος του. Σ’ Αυτόν αποβλέπουν όλες οι σκιές, τα σύμβολα και οι τύποι της Π.Δ. Αυτός είναι η εκπλήρωση και το συμπλήρωμα κάθε υπόσχεσης του Θεού στην εκκλησία Του.
Β’ Κορ.α:19-20 «....διότι πάσαι αι επαγγελίαι του Θεού είναι εν αυτώ το ναι, και εν αυτώ το αμήν, προς δόξαν Θεού δι «ημών». Αυτός δηλαδή είναι η αρχή και το τέλος κάθε επαγγελίας και σ’ Αυτόν πραγματοποιούνται.
Δ. Ο μάρτυς ο πιστός και ο αληθινός
Μάρτυρας είναι αυτός που μαρτυρεί με λόγο ή με τη ζωή του, αλλά κι αυτός που υποφέρει μαρτύρια, μέχρι και το θάνατο. Ο Ιησούς μαρτύρησε το λόγο του Θεού και πέθανε πάνω στο σταυρό. Ιδιαίτερα σ’ αυτή την περίοδο της εκκλησίας, ο θάνατος είναι αναγκαίος σαν μέρος της μαρτυρίας των αγίων που πρόκειται να περάσουν μέσα από τη Μεγάλη Θλίψη.
Η λέξη «μάρτυς» δεν αναφέρεται μόνο στο θάνατο, αλλά έχει και την έννοια της προφορικής μαρτυρίας. Επειδή όμως οι πρώτοι Χριστιανοί πολύ συχνά έπρεπε να δώσουν τη ζωή τους για την μαρτυρία τους, γι’ αυτό είναι τόσο στενά συν-δεμένη με την έννοια του θανάτου.
Στο Ιωαν.ιη:37,38 ο Πιλάτος ρώτησε τον Κύριο «λοιπόν βασιλεύς είσαι σύ; Απεκρίθει ο Ιησούς Συ λέγεις, ότι βασιλεύς είμαι εγώ. Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο εγεννήθην εις τον κόσμον δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν...». Ο Ιησούς μαρτύρησε εις την αλήθεια τόσο στη ζωή Του όσο και στο θάνατό Του. Θα δούμε εδώ ότι ο Ιησούς καλεί την εκκλησία της Λαοδίκειας να μιμηθεί το παράδειγμά Του γιατί θα χρειαστεί να κάνει πόλεμο με το θηρίο και να δώσει τη ζωή της για τον Ιησού.
Αποκ.ια:7,8 Οι άγιοι αυτοί της θλίψης θα σκοτωθούν στην Βαβυλώνα, δηλαδή στον κόσμο, σ’ όλο το πρόσωπο της γης.
Ο Ιησούς τους λέει, «Εγώ είμαι το παράδειγμά σας, αν βλέπετε τη ζωή μου, και πάρετε τη δύναμη του Πνεύματός μου μέσα σας και ακολουθείτε τα χνάρια μου, θα γίνετε κι εσείς πιστοί μάρτυρες. Εγώ θα σας δώσω δύναμη να βαδίσετε αυτό το στενό μονοπάτι που εγώ ακολούθησα.
Ε. Η αρχή της κτίσεως του Θεού
Εδώ αναφέρεται στην αρχή της αληθινής τέλειας κτίσης την οποία άρχισε να κάνει ο Θεός. Αυτό δεν μας αναγκάζει να πιστεύουμε ότι ο Ιησούς είναι το πρώτο ον το οποίο δημιούργησε ο Θεός στο χρόνο, για τις παρακάτω αιτίες:
• Το κύριο νόημα που βρίσκουμε εδώ, στην αρχή της δημιουργίας ή κτίσεως του Θεού είναι ότι ο Ιησούς είναι το πρωτότυπο. Β’Κορ.ε:17 «...εάν τις είναι εν Χριστώ είναι νέο κτίσμα». Ο Χριστός είναι ο πρώτος, η αρχή αυτής της νέας πνευματικής κτίσης. Αυτής της τέλειας πνευματικής γενιάς ανθρώπων που γίνονται κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού.
• Ο λόγος του Θεού Τον ονομάζει «απαρχή των κεκοιμημένων» (Α’ Κορ.ιε:20). Έτσι φανερώνεται σαν η αρχή της κτίσης του Θεού. Αυτός είναι ο αληθινός και τελευταίος Αδάμ, που ήλθε να οδηγήσει την ανθρωπότητα σ’ αυτή την καινούρια κτίση δια του πνεύματος.
• Κολ.α:15-17 «ος εστίν εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα εν τοις ουρανοίς και επί της γής, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται, και αυτός εστίν προ πάντων και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκεν».
α) Ο Ιησούς είναι ο πρώτος υιός αυτής της καινής κτίσης και μάλιστα αλλού αναφέρεται «ότι ους προέγνω, και προώρισεν συμμόρφους της εικόνος του υιού αυτού, ΕΙΣ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΝ ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΝ ΕΝ ΠΟΛΛΟΙΣ ΑΔΕΛΦΟΙΣ» (Ρωμ.η:29). Ο Ιησούς λοιπόν είναι ο πρώτος τεχθείς αυτής της κτίσεως ή η απαρχή.
β) εν αυτώ.... δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται τα πάντα και αυτός εστί προ πάντων .... Αυτό το «προ πάντων» μπορεί να αναφέρεται σε θέση ή σε χρόνο. Όπως κι να το πάρουμε, ο Χριστός έχει την πρώτη θέση, γιατί λέγει στην Α’Πετρ.α:20 σαν αμνός προεγνωσμένος ΠΡΟ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΚΟΣΜΟΥ, που σημαίνει ότι πριν μπουν τα θεμέλια του κόσμου ο Ιησούς ήταν προεγνωσμένος από τον Πατέρα (πρόγνωση προϋποθέτει ότι ο Ιησούς σαν άνθρωπος δεν υπήρχε, αλλά ο Θεός επειδή είναι Παντογνώστης Τον ΠΡΟΓΝΩΡΙΣΕ πριν ακόμα γεννηθεί από την Μαριάμ) και τον έβαλε βάση και θεμέλιο ολόκληρης της δημιουργίας Του, διότι μόνο δια μέσου Αυτού ο Θεός θα μπορούσε να αποκτήσει την εκκλησία Του. Σε χρόνο, ο Ιησούς έχει πάλι την πρώτη θέση για τον ίδιο λόγο που αναφέραμε στην Α’ Πετρ.α:20. Ο Χριστός είναι ο λόγος του Θεού, δηλαδή η εσωτερική έκφραση του Θεού (σκέψη, βούληση, θέλημα) που εξωτερικεύτηκε και έγινε σάρκα (Α’ Πετρ. γ:16) όταν ο Ιησούς γεννήθηκε από την Μαριάμ. Μέχρι τότε, ήταν ενδιάθετος λόγος, ήταν στην καρδιά του Θεού στην πρό-γνωσή Του σαν αμνός που σφάχτηκε πρό καταβολής κόσμου. Ο Χριστός δεν εσφάγη παρά μόνο στο Γολγοθά το 30 μ.Χ. περίπου. Άρα γιατί μας λέγει για τον αμνό που εσφάγη πριν από τη θεμελίωση του κόσμου; Που σφάχτηκε ο Ιησούς πριν γίνει ο κόσμος; Η απάντηση είναι ότι αυτή η θυσία του Ιησού που αποτελεί τη βάση και την αρχή ολόκληρης της δημιουργίας του Θεού, πνευματικής και υλικής, έλαβε χώρα πρώτα στην πρόθεση, στην καρδιά του Θεού.
Ο,τι ο Θεός δημιούργησε αργότερα ήταν γιατί πρώτα υπήρξε η θυσία, υπήρξε ο σκοπός, το κέντρο, το εξιλαστήριο μέσο εξαγοράς όλης της κτίσης η οποία θα έπεφτε στην αμαρτία. Γι’ αυτό τα πάντα εκτίσθησαν ΕΝ ΑΥΤΩ. Αυτός είναι το επίκεντρο η αιτία, ο σκοπός και ο προορισμός πάσης κτίσεως.
• Κολ.α:18 «και αυτός εστίν η κεφαλή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, ίνα γένηται εν πάσιν αυτός πρωτεύων». Αυτό σημαίνει ότι είναι ο πρώτος από τους αναστημένους υιούς του Θεού. Αν ο Ηλίας και ο Ενώχ πήραν την ξεχωριστή αυτή θέση είναι γιατί ο Θεός τους χρησιμοποίησε σαν σύμβολα και τύπους αυτού που ο Ιησούς θα έκανε. Ο Ιησούς λοιπόν είναι η αιτία της αρπαγής τόσο του Ενώχ όσο και του Ηλία γιατί πέθανε και γι’ αυτούς. Ο Ιησούς είναι ο πρώτος Υιός από τους νεκρούς.
• Ψαλμ.πθ:27 λέγει για το Χριστό «Εγώ βεβαίως θέλω κάμει αυτόν πρωτότοκόν μου Υψιστον επί τους βασιλείς της γης». Λέει ο Πατέρας για τον Υιό ότι, «ΘΕΛΩ ΚΑΜΕΙ» που σημαίνει ότι σε κάποιο χρονικό σημείο της ζωής Του ο Χριστός θα γινόταν πρωτότοκος σαν να μην ήταν και αυτό γίνεται στην Ανάστασή Του.
• Ψαλμ.β:7 «Εγώ θέλω αναγγείλει το πρόσταγμα ο Κύριος είπε προς εμέ Υιός μου είσαι συ εγώ σήμερον σε εγέννησα». Αυτό είναι όπως ξέρουμε μία προφητεία και αναφέρεται στη γέννηση του Ιησού μέσα στο χρόνο από την παρθένο Μαρία και γι’ αυτό είναι ο Υιός του Θεού. Όμως δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε ότι αυτό δεν αναφέρεται εξ ίσου στην ανάστασή Του γιατί αποδεικνύεται από τις Πράξ.ιγ:32-34 όπου ο απόστολος Παύλος παίρνει το ίδιο αυτό εδάφιο και το εφαρμόζει στην Ανάσταση του Ιησού.
• Ο Αδάμ ήταν αθώος, αλλά και αδόκιμος. Όταν δοκιμάστηκε έπεσε, γι’ αυτό έγινε και ο πατέρας των πεσμένων από την παρουσία του Θεού ανθρώπων. Ο Ιησούς Χριστός όμως, είναι ο πρώτος μιας καινούριας γενιάς ανθρώπων, μιας πνευματικής γενιάς που γεννάται από το Πνεύμα του Θεού. Αυτός είναι ο λόγος που ο Ιησούς είπε στον Νικόδημο «εάν τις δεν γεννηθεί άνωθεν, δεν δύναται να ίδει την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν.γ:3). Πρέπει λοιπόν ο άνθρωπος να γεννηθεί άνωθεν από το Πνεύμα του Θεού για να γίνει μέλος αυτής της πνευματικής γενιάς του Θεού.
Ο Ιησούς είπε «το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ, και το γεγεννημένον εκ του πνεύματος είναι πνεύμα» (Ιωαν.γ:6), ακόμα «οι λόγοι μου πνεύμα και ζωή είναι» και μιλά γι’ αυτή την πνευματική γέννηση όπου το νεκρό από την αμαρτία και τις παραβάσεις πνεύμα (Εφ.β:1) παίρνει νέα ζωή από το Πνεύμα του Θεού.
• Ο Ιησούς είναι ο πρώτος αυτής της νέας γενιάς των τελείων και αναστημένων ανθρώπων. Δια του Χριστού όλα αντιστρέφονται.
Η κατάρα δεν ισχύει, η αμαρτία εξουθενείται, οι αμαρτωλοί τελειοποιούνται, ανασταίνονται και αρπάζονται στη δόξα. Γίνονται η γενιά των τελείων υιών του Θεού κατά την εικόνα και την ομοίωσή Του για να μοιραστούν την αγάπη Του, τη δόξα Του και την παρουσία Του σ’ όλη την αιωνιότητα. Ο Χριστός λοιπόν είναι ο πρώτος και η αρχή αυτής της γενιάς των τελείων που ο Θεός άρχισε να κάνει.
• Α’Κορ.ιε:44-49 ο απόστολος Παύλος μιλώντας για την ανάσταση μας δείχνει ότι σ’ αυτή τη ζωή είμαστε μέλη και των δύο γενεών. Υπήρξαμε της γενεάς του πρώτου Αδάμ, της αμαρτίας και τώρα είμαστε στην καινούρια. Όπως πήραμε την εικόνα του χοϊκού έτσι πρόκειται να πάρουμε και την εικόνα του επουρανίου γιατί το πολίτευμά μας δεν είναι πια του κόσμου, αλλά του ουρανού, είμαστε με το Νέο Αδάμ την Νέα κτίση εν Χριστώ Ιησού που Αυτός είναι αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών και απαρχή. Το ίδιο βλέπουμε στο Εβρ.β:5-10.
• Ιωάν.ιζ:4-5 Ο Ιησούς προσεύχεται και λέγει «εγώ σε εδόξασα επί της γης, το έργον τελειώσας ο δέδωκάς μοι ίνα ποιήσω και νυν δόξασόν με συ, πάτερ παρά σεαυτώ τη δόξα ή είχον προ σου τον κόσμον είναι παρά σοι»
α) Εδώ ο Ιησούς στέκεται μπροστά στον Πατέρα και παρακαλεί για όλη την ανθρωπότητα σαν ιερέας και μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων αντιπροσωπεύοντας όλους αυτούς που θα έλθουν σ’ Αυτόν.
«προ του τον κόσμον είναι παρά σοι» που θα πει «πριν ο κόσμος να είναι κοντά σου» και δεν μπορούμε να μην σκεφθούμε το εξής: Ποια ήταν η δόξα του Υιού του Θεού προ του κόσμου, πριν δηλαδή γίνει ο κόσμος; Ας αφήσουμε το λόγο να μας πει. Α’Πετρ.α:19-20, Εφ.α:4, Εβρ.θ:26, Αποκ.ιγ:8 & ιζ:8. Η δόξα λοιπόν που είχε ο Ιησούς πριν ακόμα υπάρξει ο κόσμος ήταν ως αμνός, και μάλιστα σφαγμένος, σαν η θυσία και το μέσο εξαγοράς και εξιλασμού ολόκληρης της ανθρωπότητας και ιδιαίτερα της εκκλησίας. Το ζητά δε τώρα που σε λίγο θα έλθουν στον κήπο της Γεθσημάνης που προσεύχεται, να Τον πάρουν για να Τον σταυρώσουν. Ζητά από τον Πατέρα να δεχθεί τη θυσία και να του δώσει την δόξα σαν αμνού σφαγμένου, άμωμου και άσπιλου, σαν μεσίτη και αρχιερέα, σαν του εξιλασμού της εκκλησίας, σαν του Σωτήρα κάθε πιστού. Αυτή τη δόξα είχε ο Χριστός στην πρόθεση και στο σχέδιο του Θεού και τώρα ζητά να γίνει πραγματικότητα, να γίνει ο Νέος Αδάμ, ο πρωτότοκος εκ των νεκρών, η αρχή της κτίσεως του Θεού και στους Εβρ.ε:7-10 μας λέγει ότι «εισηκούσθει δια την ευλάβειαν Αυτού.....και γενόμενος τέλειος κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις Αυτόν, ονομασθείς υπό του Θεού αρχιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ». Αυτό ζήτησε ο Κύριος και αυτό του έδωσε ο Πατέρας!
β) Μαζί με το Χριστό, παίρνουμε κι εμείς τη θέση που είχαμε χάσει, τη δόξα που είχαμε στο πρόσωπο του Αδάμ και της Εύας όταν ζούσαν στην παρουσία του θεού στον παράδεισο της Εδέμ χωρίς αμαρτία και είχαν τέλεια επικοινωνία με τον Πατέρα. Ο Ιησούς εκεί προσεύχεται και για μας και ζητά από τον Πατέρα την αποκατάσταση του ανθρώπινου γένους, με τη δόξα που είχε ο άνθρωπος κοντά στον Θεό πριν ακόμα γίνει ο υπόλοιπος κόσμος. Προσεύχεται για την καινούρια κτίση, την νέα γενιά της οποίας αρχή γίνεται ο Ίδιος.
γ) Το βλέπουμε αυτό καθαρά στο Ιωάν.ιζ:24 όπου ο Ιησούς λέγει: «Πάτερ εκείνους τους οποίους μοι έδωκας, θέλω όπου είμαι εγώ, να είναι και εκείνοι μετ’ εμού δια να θεωρώσι την δόξαν μου, την οποίαν μοι έδωκας, διότι με ηγάπησας προ καταβολής κόσμου».
• Την ίδια δόξα, ως αμνού εσφαγμένου, βλέπουμε να έχει ο Ιησούς στην Απόκ.ε:6 «και είδον και ιδού εν μέσω του θρόνου και των τεσσάρων ζώων και εν μέσω των πρεσβυτέρων, Αρνίον ιστάμενον ως εσφαγμένον έχον κέρατα επτά, και οφθαλμούς επτά...». Μέσα στη δόξα του Πατέρα και των αγίων, στέκεται ο Υιός με τη δόξα Του Αρνίου. Το ίδιο βλέπουμε και στο τέλος των αιώνων, στην αιωνιότητα, να είναι η ίδια δόξα του Υιού ως Αρνίου μέσα από το οποίο φαίνεται η δόξα του Πατέρα και το πρόσωπο του Πατέρα έτσι ώστε να υπάρχει πλήρης ταυτότητα, ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ, ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ «Και ναόν δεν είδον εν αυτή, διότι ναός αυτής είναι ο Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ και το ΑΡΝΙΟΝ. Και η πόλις δεν έχει χρείαν του ήλιου ουδέ της σελήνης δια να φέγγωσιν εν αυτή, διότι η δόξα του Θεού εφώτισεν αυτή, και Ο ΛΥΧΝΟΣ ΑΥΤΗΣ είναι το ΑΡΝΙΟΝ» (Α-ποκ.κα:22,23).
• Αποκ.κβ:3,4 «Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον, και ο θρόνος του θεού ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΝΙΟΥ θέλει είσθαι εν αυτή, και οι δούλοι ΑΥΤΟΥ θέλουσι λατρεύσει ΑΥΤΟΝ και θέλουσι ιδεί το ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΑΥΤΟΥ και το ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ θέλει είσθαι επί των μετώπων αυτών».
• Ο Ιησούς δοξάστηκε με την δόξα που ο Πατέρας είχε μέσα στην πρόθεσή Του για Εκείνον. Το ίδιο κι εμείς, θα πάρουμε τη δόξα που είχαμε στην πρόθεσή Του (Εφ.α:3-9), θα είμαστε άγιοι, άμωμοι και υιοί της δόξας Του. Όπως ο Θεός τελειοποίησε τον Αρχηγό της σωτηρίας μας, έτσι θα τελειοποιήσει κι εμάς δια των παθημάτων ώστε όπως λέγει να μην εντρέπεται να μας καλεί αδελφούς.
Αυτά λοιπόν περιλαμβάνονται σ’ αυτό που λέγει ο Χριστός στην εκκλησία της Λαοδίκειας ότι είναι η αρχή της κτίσεως του Θεού, της οποίας κτίσεως το «απομεινάρι» είναι η εκκλησία αυτής της περιόδου.
Αποκ.γ:15 Οίδα σου τα έργα, ότι ούτε ψυχρός ει ούτε ζεστός, όφελον ψυχρός ής ή ζεστός.
Α. Εδώ ο Ιησούς περιγράφει την κατάσταση αυτής της εκκλησίας.
Με τη λέξη «ψυχρός», ο Ιησούς τους λέγει ότι καλύτερα να ήταν τελείως αδιάφοροι για τα πνευματικά, παρά έτσι που νομίζουν ότι είναι εντάξει απέναντι στο Θεό ενώ δεν είναι κι έχουν γεμίσει με συμβιβασμούς, ώστε να δυσφημείται η εκ-κλησία και η αλήθεια. Αν ήταν τελείως ψυχροί τουλάχιστον θα μπορούσαν ίσως να δουν την ανάγκη του Πνεύματος του Θεού, να δουν την αμαρτία τους και να μετανοήσουν, ενώ έτσι καταστρέφουν και τον χριστιανισμό, που είναι μια θερμή, επικοινωνία αγάπης με το πρόσωπο του Ιησού. Αυτό θέλει να μας πει με την λέξη «ζεστός». Μια αγνή καθαρή πίστη που να ενεργοποιείται από την αγάπη στο πρόσωπο του Ιησού.
Αποκ.γ:16 ούτως, ότι χλιαρός εί και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου.
Α. χλιαρός
Φανερώνει ότι προσπαθούν να ευαρεστήσουν και τους θερμούς και τους ψυχρούς κι αδιάφορους, με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε μία κατάσταση ουδετερότητας. Καλλιεργούν δηλαδή μια κατάσταση συμβιβασμού γιατί βαδίζουν και με το Θεό και με τον κόσμο. Ο Ιησούς είπε, εάν εμένα μίσησαν, κι εσάς θα μισήσουν και αν κράτησαν τα λόγια μου, θα κρατήσουν και τα δικά σας. Αυτή η εκκλησία όμως δε θέλει το μίσος και την αντίδραση του κόσμου, αλλά θέλει να έρχονται καινούριες ψυχές στο Χριστό, πράγμα που δεν γίνεται.
Επειδή όμως επιθυμούν έστω και χλιαρά τον Ιησού, γι’ αυτό ο Κύριος τους περιλαμβάνει μέσα στις 7 λυχνίες, και προσπαθεί να τους φέρει στο σωστό δρόμο. Βαδίζουν στο δρόμο του Θεού όπως η γυναίκα του Λωτ, κοιτώντας προς τα πίσω στα Σόδομα και τα Γόμορρα, όμως ο Ιησούς τους καλεί σ’ αυτό που φοβούνται, σε μια πλήρη αφιέρωση σ’ Εκείνον που να μην λογαριάζουν ούτε τη ζωή τους.
Μια αιτία χλιαρότητας είναι το «τι θα πει ο κόσμος». Το να είναι κανείς ακατάστατος, να μην έχει πάρει τις αποφάσεις που πρέπει για την ζωή του, να μην έχει κάποιο στόχο προς τον οποίο να βαδίζει με ζήλο και πίστη, είναι σαν το κύμα που το χτυπάνε οι άνεμοι. Στην αντίθετη περίπτωση, είναι μακάριος!!! (Λουκ.κα:34-36).
Β. μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου
Αυτό θα συμβεί οπωσδήποτε, εκτός αν γίνουν ζεστοί, εάν μετανοήσουν. Ο Κύριος λέγει «μέλλω σε εμέσαι» όμως ακόμα υπάρχει περιθώριο μετανοίας.
Εμετός = αποβολή τινός πράγματος με αηδία. Είναι σκληρός λοιπόν ο λόγος του Ιησού σ’ αυτή την περίοδο.
Λευιτ.ιη:28 και κ:22 Η γη του Θεού αποβάλλει με αηδία όλα τα βδελύγματα μαζί με τους λαούς που ζούσαν πάνω της. Αυτό ακριβώς συνέβη και στους Ισραηλίτες το 722,609 π.Χ. και το 70 μ.Χ. όπου έφυγαν σε αιχμαλωσία. Έτσι τώρα και οι Λαοδικείς αν δεν μετανοήσουν θα συλληφθούν αιχμάλωτοι στην αιώνια αιχμαλωσία.
Πολλοί Χριστιανοί σήμερα ενώ ήταν θερμοί, γίνονται χλιαροί ή ψυχροί. Αυτό το προφήτεψε ο Ιησούς όταν είπε ότι «η ανομία θα πληθυνθεί και η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθεί». Εμείς όμως πρέπει να προσέξουμε να έχουμε την καρδιά μας ανοικτή στον Κύριο, να δεχόμαστε την αγάπη Του και να παρατηρούμε τα θαυμάσιά Του προσμένοντες την ημέρα της Αρπαγής.
Αποκ.γ:17 ότι λέγεις ότι πλούσιος ειμί και πεπλούτηκα και ουδέν χρείαν έχω, και ουκ οίδας ότι συ εί ο ταλαίπωρος και ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός.
Α. Προηγουμένως είδαμε την εκτίμηση που έκανε ο Ιησούς για την εκκλησία αυτή, και τώρα βλέπουμε πώς η ίδια εκτιμά και θεωρεί τον εαυτό της: «ότι λέγεις ότι Πλούσιος ειμί και πεπλούτηκα και ουδέν χρείαν έχω». Η φιλοσοφία αυτής της εκκλησίας είναι ο λόγος για τον οποίο ο Κύριος θα την εξεμέσει και μας το δείχνει το πρώτο «ότι». Επειδή δηλαδή πιστεύουν ότι είναι πλούσιοι και δεν έχουν ανάγκη κανένα, γι’ αυτό ο Κύριος θα τους εξεμέσει. Είναι αυτοί που γεμάτοι από υπερηφάνεια κι εγωισμό νομίζουν ότι αυτοί είναι και κανείς άλλος. Πιστεύουν ότι είναι η ανώτερη εκκλησία, ότι κανείς δεν μπορεί να τους διδάξει τίποτα, και ότι τα ξέρουν όλα. Αυτό τώρα μπορεί να είναι σύστημα εκκλησίας, ή άτομα μέσα σε πνευματικές εκκλησίες.
Υπάρχουν πολλοί Χριστιανοί σήμερα, που επειδή αποφάσισαν ν’ ακολουθήσουν τον Ιησού και αναγεννήθηκαν, νομίζουν ότι έφτασαν στο αποκορύφωμα και επαναπαύονται στα ρηχά νερά. Μένουν στα γεγονότα του παρελθόντος, δεν βαδίζουν με πίστη στο να γνωρίσουν το μεγαλείο του Σωτήρα, την κοινωνία των παθημάτων Του, να γίνουν στύλοι και εδραιώματα της αλήθειας, να πολεμήσουν τις ορδές του σκότους, να αφήσουν το εαυτό τους πλήρως στα χέρια του Ιησού ώστε να γίνουν κατ’ εικόνα και ομοίωση Του. Ο Ιησούς μας καλεί όλο και πιο ψηλά, που σημαίνει περισσότερος αγιασμός και αποχωρισμός από τον κόσμο. Έτσι πολλοί επειδή έχουν κάνει τα 2,3 πρώτα βήματα νομίζουν ότι αυτό είναι όλο και μένουν στάσιμοι και χάνουν την κίνηση του Πνεύματος του Θεού. Νομίζουν ότι είναι εντάξει και δεν έχουν πια ανάγκη από τίποτα.
Μια άλλη πτυχή αυτής της αρρώστιας είναι η διδασκαλία ορισμένων που συνδέουν την υλική ευλογία με την πνευματική. Επειδή ο Θεός τους ευλόγησε υλικά, νομίζουν ότι είναι εντάξει και στα πνευματικά και λέγουν «είμαστε παιδιά του Θεού, μας ευλόγησε ο Θεός με τόσα αγαθά, ο Χριστός πλήρωσε για όλα επομένως όλα είναι εντάξει».
Μετρούν την πνευματικότητα με τον υλικό πλούτο, και λένε ότι αν δεν είσαι πλούσιος σημαίνει ότι δεν έχεις πίστη γιατί αν είχες ο Θεός δεν θα σου στερούσε τίποτα. Αυτή η διδασκαλία είναι τελείως έξω από το Πνεύμα του λόγου του Θεού. (Ευαγγέλιο Ευδαιμονισμού)
Επειδή λοιπόν υπάρχει η αυτοϊκανοποίηση ότι όλα είναι εντάξει, ότι είναι πλούσιοι, δεν υπάρχει ανάγκη για πρόοδο, για περισσότερο αγιασμό, «ουδέν χρείαν έχω». Δεν βλέπουν πλέον αυτή την απαραίτητη ανάγκη «Άγιοι γίγνεσθαι καθώς εγώ ειμί άγιος» και «ο Θέλων να ζήσει ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλει διωχθεί»
Όσο αφορά τη θέση μας μπροστά στο Θεό σε σχέση με τη θυσία του Ιησού, για το Θεό αρκεί αυτή η θυσία για να μας καλύψει σε κάθε τι. Γι’ αυτό χαιρόμαστε και δοξάζουμε το όνομά Του, υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Ότι πρέπει να βαδίσουμε προς την τελειότητα, πρέπει να γίνουμε δίκαιοι και άγιοι σαν χαρακτήρες πλέον, να ζήσουμε το λόγο του Θεού και να τον εκπληρώσουμε στη ζωή μας όπως ακριβώς έκανε και ο Κύριός μας.
Πρέπει να παράγουμε τους καρπούς του Πνεύματος (Γαλ.ε:22) ώστε να γίνουμε αυτή η τέλεια Νύμφη του Κυρίου χωρίς μώμο και σπίλο και για να γίνει αυτό, πρέπει συνεχώς να αφιερωνόμαστε και να δινόμαστε σ’ Εκείνον.
Εφ.δ:11-13 μας μιλά για την τελειοποίηση των αγίων δια το έργο της διακονίας ώστε να λάβουμε όλοι το μέτρο της ηλικίας του πληρώματος του Ιησού.
Όταν η εκκλησία βλέπει με σαρκικά μάτια και λέγει «είμαι πλούσια και δεν έχω ανάγκη από τίποτε» σημαίνει ότι βλέπει στον εαυτό της, στα επιτεύγματα της τους μεγάλους οργανισμούς της, τη φήμη της, τη δόξα που έχει ίσως με την πολιτική εξουσία, τα πλήθη που έχει στους κόλπους της, τον πλούτο της, και επαναπαύεται σ’ αυτά γιατί τόσο μόνο μπορεί να δει. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει τη σωστή όραση, στερείται πνευματικής όρασης.
Μια τέτοια εκκλησία με τόσο πλούτο και καλοπέραση θα αναρωτιέται για ποιο λόγο να κοπιάζει πλέον, για ποιο λόγο να τρέχει προς τα εμπρός. Την απάντηση την δίνει ο απόστολος Παύλος στους Φιλ.γ:10-15 «δια να γνωρίσω Αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως Αυτού, και την κοινωνίαν των παθημάτων Αυτού συμμορφούμενος με τον θάνατον Αυτού ίσως καταντήσω εις την εξανάστασιν των νεκρών. Ουχί ότι έλαβον ήδη το βραβείον, ή έγεινα ήδη τέλειος, τρέχω όμως κατόπιν ίσως λάβω αυτό δια το οποίον και ελήφθην υπό του Ιησού Χριστού. Αδελφοί, εγώ δεν στοχάζομαι εμαυτόν ότι έλαβον αυτό. Αλλ’ εν πράττω, τα μεν οπίσω λησμονών εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, τρέχω προς τον σκοπόν δια το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού». Αν ο απόστολος Παύλος έλεγε αυτά, πόσο μάλλον εμείς που απέχουμε τόσο από τη ζωή του. Κολ.β:3 Ο Ιησούς λοιπόν είναι ο πλούτος της εκκλησίας.
Β. και ουκ οίδας ότι συ εί ο ταλαίπωρος και ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός
Αυτή είναι η γνώμη του Ιησού: Το άκρον άωτον της αθλιότητας, ταλαίπωροι γιατί δεν έχουν την ανάπαυση και την ειρήνη του Πνεύματος του Θεού. Ελεεινοί και πτωχοί γιατί δεν έχουν το θησαυρό και τον πλούτο της δόξας και της παρουσίας του Ιησού στην καρδιά τους και στη ζωής τους. Τυφλοί, γιατί δεν έχουν πνευματική όραση να δουν τα επερχόμενα δεινά, και το σπουδαιότερο να δουν την πνευματικής τους κατάσταση και να μετανοήσουν.
Τέλος γυμνοί, γιατί δεν έχουν τη δικαιοσύνη του Ιησού επάνω τους, αλλά σαρκικά δικά τους σκεπάσματα που μπροστά στο Θεό είναι κουρέλια και δεν μπορούν να σκεπάσουν τη γυμνότητα της αμαρτίας και της ανυπακοής. Ο Ιησούς θέλει ν’ αναπληρώσει κάθε μια απ’ αυτές τις ανάγκες και να τους κάνει πλήρεις ώστε πραγματικά να μην έχουν χρεία ουδενός παρά μόνο Εκείνου.
Αποκ.γ:18 συμβουλεύω σοι αγοράσαι παρ’ εμού χρυσίον πεπυρωμένον εκ πυρός ίνα πλουτήσης, και ιμάτια λευκά ίνα περιβάλη και μη φανερωθή η αισχύνη της γυμνότητός σου, και κολλ(ο)ύριον εγχρίσαι τους οφθαλμούς σου ίνα βλέπης.
Α. συμβουλεύω σοι
Αφού ο Κύριος τους μίλησε για την κατάσταση και τα προβλήματά τους, τώρα φαίνεται σαν να θέλει να τους συμβουλέψει με αγάπη για το τι πρέπει να κάνουν για να μπορέσουν να γιατρευτούν απ’ αυτή την κατάσταση της αθλιότητας.
Β. αγοράσαι παρ’ εμού
Ο Ιησούς κάνει «παζάρια» θα λέγαμε μαζί τους, κάνει συμφωνία. Η σωτηρία είναι μια συμφωνία, μια διαθήκη που έχει δύο πλευρές. Εδώ καλούνται ν’ αγοράσουν από τον Ιησού αλλά με τη δική τους θέληση. Πρέπει να καταλάβουν ότι έχουν ανάγκη απ’ αυτό που έχει ο Ιησούς και που δεν δίδεται πλέον δωρεάν. Πρέπει να το αγοράσουν, πρέπει να πληρώσουν μια τιμή, μια αξία. Θα πρέπει να διαλέξουν μεταξύ του Χριστού και του Αντίχριστου.
Γ. χρυσίον πεπυρωμένον εκ πυρός
Ο μόνος τρόπος ν’ απαλλαγεί ο άνθρωπος του Θεού από την αμαρτία είναι δια μέσου της θλίψης και της δοκιμασίας. Το να γνωρίζεις εγκεφαλικά τον Κύριο δεν είναι αρκετό, γιατί λέει ο απόστολος Παύλος: Φιλ.γ:10 «δια να γνωρίσω αυτόν, και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού, και την κοινωνία των παθημάτων αυτού, συμμορφούμενος με τον θάνατο αυτού». Δεν μπορείς να γνωρίσεις τον Κύριο μόνο στην ανάσταση. Πρέπει πρώτα να Τον γνωρίσεις στο πάθος!!! Στην Γεθσημανή, στο δικαστήριο που τον δίκασε παράνομα, πάνω στο Γολγοθά! Κι αυτό γίνεται με το να βαδίσουμε όπως Εκείνος.
Α’Πετρ.δ:1 «Επειδή λοιπόν ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών κατά σάρκα, οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα διότι ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας». Όταν πάρουμε μια αποφασιστική στάση εναντίον της αμαρτίας, τότε η αμαρτία δεν έχει πλέον εξουσία πάνω μας και μεταφερόμαστε σε μια καινούρια θέση μπροστά στο Θεό.
Ο χρυσός που πρέπει ν’ αγοράσουν από τον Ιησού είναι πυρωμένος από τη φωτιά, που σημαίνει ότι έχει λιώσει, η σκουριά έχει καεί, και είναι πεντακάθαρος. (χρυσός = θεότητα - φωτιά = κρίση). Δεν μπορούμε να λέμε ότι είμαστε Χριστιανοί αν δεν αφήνουμε το Θεό να μας περάσει μέσα από τέτοιους καθαρισμούς. Αυτοί οι Χριστιανοί που θα δοκιμαστούν στη φωτιά της Μεγάλης Θλίψης, θα καθαριστούν και θα γίνουν άξιοι πλέον σαν καθαρό χρυσάφι.
Η φωτιά συμβολίζει τη Μεγάλη Θλίψη. Ζαχ.ιγ:9 «και θέλω περάσει το τρίτον δια πυρός και θέλω καθαρίζει αυτούς ως καθαρίζεται το αργύριον, και θέλω δοκι-μάσει αυτούς, ως δοκιμάζεται το χρυσίον....». Τα 2/3 των Ισραηλιτών θα σκοτωθούν στη μάχη του Αρμαγεδδώνα ενώ το 1/3 θα περάσει από το καμίνι της Μεγάλης Θλίψης η οποία ονομάζεται «στεναχωρία του Ιακώβ» (Ιερ.λ:7)
Αργότερα, στην Αποκάλυψη, βρίσκουμε ότι πολλοί από τους Λαοδικείς ακολουθούν την συμβουλή του Ιησού. Ακούν και υπακούουν σ’ ότι το Πνεύμα λέγει προς την εκκλησία και κάνουν τη μεγάλη απόφαση ν’ ακολουθήσουν τον Ιησού.
Δ. ίνα πλουτίσης
Η εκκλησία αυτή έβλεπε τον εαυτό της πλούσιο, εδώ όμως ο Ιησούς τους συμβουλεύει ότι θα πλουτίσουν μόνο εάν πληρώσουν την τιμή που πρέπει, να πάρουν τον εσωτερικό πλούτο που μένει για πάντα και προσφέρει μόνο Αυτός.
Ε. και ιμάτια λευκά ίνα περιβάλη και μη φανερωθή η αισχύνη της γυμνότητός σου
Μέσα σ’ αυτή τη δοκιμασία, ο Ιησούς τους συμβουλεύει ν’ αγοράσουν ιμάτια λευκά, να αποκτήσουν τη δικαιοσύνη του Ιησού μέσα από τη θλίψη και τις δοκιμασίες.
Ο Κύριος, χωρίς τη δικαιοσύνη του Χριστού, μας βλέπει γυμνούς, γεμάτους από αμαρτία και ντροπή κι αυτό δεν είναι ωραίο, γι’ αυτό πρέπει να είμαστε ντυμένοι. Τους συμβουλεύει λοιπόν να ντυθούν με τη δικαιοσύνη Του, και θα το κάνουν όταν δουν ότι γίνεται η Αρπαγή κι αυτοί μένουν κάτω. Θα το καταλάβουν γιατί εκατομμύρια άνθρωποι απ’ όλο το πρόσωπο της γης θα εξαφανιστούν εν μια στιγμή. Θα καταλάβουν ότι έχασαν αυτή τη θέση, θ’ αφήσουν το κάθε τι και θα τρέξουν στα πόδια του Χριστού γιατί διαφορετικά θα πρέπει να ταυτιστούν με τον Α/Χ οπότε θα πάνε στην κόλαση.
Το «περιβάλη» αναφέρεται στο ένδυμα του γάμου που ήταν λευκό και έπρεπε ο κάθε καλεσμένος να το ρίξει πάνω του για να περάσει μέσα στη γιορτή του γάμου. Τους συμβουλεύει λοιπόν να το αγοράσουν απ’ Αυτόν έστω και αν τους κοστίσει και τη ζωή τους, για να γίνουν δεκτοί στο γάμο του ουρανού.
Το Ματθ.κβ:1-14 μας δίνει μια πολύ καλή σχετική εικόνα. Μας δείχνει το πόσο απαραίτητο είναι να έχουμε το λευκό ένδυμα του γάμου, τη δικαιοσύνη δηλαδή του Χριστού, όταν παρασταθούμε στην παρουσία Του. Βλέπουμε επίσης ότι εδώ αναφέρεται στους καλεσμένους (εκκλησία Λαοδίκειας) και όχι στη νύμφη που είναι η εκκλησία της Φιλαδέλφειας.
Ζ. και κολλο(υ)ριον εγχρίσαι τους οφθαλμούς σου ίνα βλέπης
Το κολλούριον ή κολλύριο ήταν μια μαύρη αλοιφή την οποία άλειφαν γύρω απ’ τα μάτια τους όταν ήταν εκτεθειμένοι στον ήλιο της ερήμου, όπου όλα ήταν αστραφτερά από τον μεγάλο καύσωνα, για να μην τυφλωθούν. Το έβαζαν δηλαδή για να σπάσουν την ακτινοβολία του ήλιου και της ερήμου.
Η Αγία Γραφή παρομοιάζει τη Μεγάλη Θλίψη σαν το καυτό Καλοκαίρι, τον καύσωνα. Ο Χειμώνας αναφέρεται στους σκοτεινούς αιώνες, η Άνοιξη στη Μεταρρύθμιση και ο καιρός που η συκή εκβλαστάνει φύλλα και βγάζει τους ολύνθους της, είναι οι μέρες που ζούμε τώρα αυτή τη στιγμή και μετά την όψιμη βροχή που στο Ισραήλ έπεφτε στο τέλος της Άνοιξης, έρχεται η Αρπαγή. Μετά απ’ αυτό έρχεται το μεγάλο καυτό καλοκαίρι, ο καύσωνας που είναι ο καιρός της Μεγάλης Θλίψης.
Ένα παράδειγμα έχουμε στον Ιερ.η:20 που αναφέρεται στο λαό Ισραήλ, που ενώ έγινε η Αρπαγή, αυτοί σαν έθνος μένουν να περάσουν μέσα από το θέρος της Μεγάλης Θλίψης και αφού αυτό παρέλθει λέγει ότι ακόμη δεν σώθηκαν. Αυτό γιατί μετά τη Μεγάλη Θλίψη, τα πρώτα 3 ½ χρόνια της βασιλείας του Α/Χ, έχουμε άλλα 3 ½ χρόνια που είναι η περίοδος των πληγών και μόνο μετά τον Αρμαγεδώνα κατά την 2η έλευση του Ιησού, αφού μετανοήσουν σαν έθνος, θα σωθούν και τότε θ’ αρχίσει η 7η χιλιετηρίδα.
Τους συμβουλεύει λοιπόν ο Ιησούς να βάλουν στα μάτια τους κολλύριο ώστε να μη χάσουν την πνευματική τους όρασή από το θάμβος, τον πειρασμό και τη θλίψη του Α/Χ. Για να μην τους εξαπατήσει ο Α/Χ γιατί λέει ότι θα έλθει με πλάνη, και θα κάνει τέρατα και σημεία ψεύδους. (Β’Θεσ.β:9-11).
Αποκ.γ:19 εγώ όσους εάν φιλώ ελέγχω και παιδεύω, ζήλευε ουν και μετανόησον
Α. Εγώ όσους εάν φιλώ
Ο Ιησούς εδώ ανακουφίζει το λαό Του που βρίσκεται σ’ αυτή την κατάσταση. Το «φιλώ» σημαίνει «αγαπώ». Τους λέει, εγώ επειδή σας αγαπώ σας ελέγχω και σας παιδεύω για να σας βοηθήσω. Αυτή η εκκλησία, της Λαοδίκειας, δεν άφησε το Χριστό να την παιδεύσει όσο ήταν καιρός γιατί προτίμησε τον πλουτισμό του κόσμου, και την αμαρτία. Όμως, δεν γίνεται να τα έχεις με όλους καλά!
Επειδή τον καιρό της θλίψης πολλοί θα νομίσουν ότι επειδή έχασαν την Αρπαγή, δεν έχουν πια καμιά ελπίδα, είναι μόνοι τους κι ότι ο Θεός δεν τους θέλει πια, ο Ιησούς έρχεται να τους παρηγορήσει λέγοντάς τους «σας αγαπώ» και σας ελέγχω γιατί σας αγαπώ και σας θέλω κοντά μου. Αυτό λοιπόν είναι παρηγοριά και ανακούφιση για τους Χριστιανούς της θλίψης που θα τους βοηθήσει ν’ αντέξουν και να νικήσουν.
Β. ζήλευε ουν και μετανόησον
Η λέξη «ζήλευε» είναι προστακτική του ρήματος «ζηλόω» που σημαίνει ανταγωνίζομαι αμιλλώμαι προς τινα, ποθώ τι μετά ζήλου, αγωνίζομαι ν’ αποκτήσω κάτι.
Τους ζητά να έχουν άμιλλα, ν’ ανταγωνισθούν τη ζωή του Ιησού. Να ποθήσουν με ζήλο την ζωή Του, να γίνουν σαν κι Εκείνον σαν μάρτυρες πιστοί και αληθινοί, να περάσουν μέσα από τη θλίψη όπως κι Εκείνος πέρασε και νίκησε.
Ν’ ανταγωνισθούν αυτούς που πήγαν κοντά Του πριν απ’ αυτούς, δηλαδή την νύμφη του Χριστού. Αυτούς που ξέφυγαν τα δεινά της θλίψης επειδή έμειναν πιστοί και δεν αγάπησαν την ψυχή τους μέχρι θανάτου. Τους παροτρύνει ν’ αποκτήσουν αυτή την ευγενική άμιλλα με τη νύμφη του Χριστού, να μιμηθούν την πίστη τους, την υπομονή τους και την αγάπη τους για τον Ιησού.
Τέλος τους καλεί να ποθήσουν με ζήλο την παρουσία Του και ν’ ακούσουν τη φωνή του Πνεύματος που τους καλεί, να μετανοήσουν και να παραδοθούν πλήρως στα χέρια του Κυρίου. Να μη νομίζουν ότι έμειναν έξω απ’ τον ουρανό, αλλά ότι υπάρχει και γι’ αυτούς ένας ιδιαίτερος χώρος στην παρουσία του Θεού που πρέπει όμως να αγωνισθούν με ζήλο για να τον αποκτήσουν.
Αποκ.γ:20 ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω, εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξει την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού.
Α. ιδού έστηκα επί την θύραν.
Το ρήμα εδώ είναι στον αόριστο χρόνο και φανερώνει μια πράξη που άρχισε από το παρελθόν και συνεχίζεται μέχρι αυτή τη στιγμή. Ο Ιησούς λοιπόν εδώ και αρκετό καιρό στέκεται στην πόρτα της καρδιάς της Λαοδίκειας, αλλά εκείνη ούτε που το κατάλαβε. Τώρα όμως τους το λέγει και κτυπά!!!
Β. και κρούω
Νόμιζαν τους εαυτούς τους πλούσιους, χωρίς καμία ανάγκη κι όμως όλο αυτό τον καιρό που νόμιζαν ότι ο Ιησούς ήταν ανάμεσά τους, ο Χριστός ήταν έξω από την εκκλησία και ζητούσε να μπει μέσα. Πόσες και πόσες εκκλησίες σήμερα δεν κάνουν το ίδιο πράγμα! Νομίζουν ότι όλα είναι εντάξει, όμως λείπει το κυριότερο, ο Κύριος Ιησούς.
Αυτά τα λόγια μπορεί να είναι γι’ αυτούς, αλλά και για μας σήμερα. Για κάθε ένα που μπορεί η καρδιά του να βρίσκεται σε χλιαρότητα ή αποστασία, να είναι μακριά απ’ το Θεό.
Αυτό το εδάφιο χρησιμοποιείται πολύ στον ευαγγελισμό για σωτηρία και είναι πολύ καλό. Ο Ιησούς όμως εδώ απευθύνεται σε Χριστιανούς και τους λέγει «Είμαι έξω από την πόρτα» Αυτός που νομίζετε ότι είναι μέσα σας είναι απ’ έξω και θέλει να μπει μέσα στην καρδιά. Ίσως πολλοί από τους αγίους της Θλίψης να είχαν αρνηθεί το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος, όμως εδώ ο Ιησούς τους λέγει «θέλω να έλθω εντός σας» (εισελεύσομαι προς αυτόν) να σας πληρώσω, να σας γεμίσω με την παρουσία μου «δεν θέλω σας αφήσει ορφανούς, έρχομαι προς εσάς». Επιθυμεί λοιπόν να εισέλθει στην καρδιά τους και να τους πληρώσει με το Πνεύμα Του που είχαν αρνηθεί, ενώ αυτοί που το είχαν δεχτεί τώρα είναι στους ουρανούς.
Το «κρούω» έχει την έννοια του ελαφρού, ευγενικού κτυπήματος στην πόρτα. Δείχνει την υπομονή και την ευγένεια του Ιησού που είναι ο τρόπος με τον οποίο καλεί και ειδοποιεί τους ανθρώπους για την παρουσία Του.
Ο Ίδιος είπε: «Κρούετε και θέλει σαν ανοιχθεί». Εδώ όμως ο Κύριος έρχεται στη δική μας θέση και κρούει σ’ εμάς, αντί εμείς να κρούομε σ’ Εκείνον, πράγμα που αποδεικνύει τη μεγάλη Του αγάπη, που είναι σε θέση να κάνει ακόμη κι αυτό αν χρειαστεί, αρκεί να Του ανοίξουμε.
Αυτό το εδάφιο αποδεικνύει ότι κατά τη Μεγάλη Θλίψη, οι άνθρωποι θα μπορούν να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στο Θεό.
Γ. και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού
Αυτό δείχνει την στενή προσωπική επαφή και επικοινωνία την οποία έχουμε στην κοινωνία του άρτου και του οίνου που είναι το σώμα και το αίμα Του, όταν ανοίγουμε την καρδιά μας και δεχόμαστε τη θυσία και τη Διαθήκη του αίματος του Ιησού.
Ο Ιησούς θέλει να έχει κοινωνία με τον κάθε πιστό, μια συνεχή γιορτή, ένα συμπόσιο μέσα στην καρδιά. Μια στενή επικοινωνία αγάπης και φιλίας που θα συνεχιστεί στο μεγάλο ουράνιο δείπνο με όλους τους πιστούς.
Αποκ.γ:21 ο νικών δώσω αυτώ καθίσαι μετ’ εμού εν τω θρόνω μου, ως καγώ ενίκησα και εκάθησα μετά του πατρός μου εν τω θρόνω αυτού.
Α. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η νίκη δεν σημαίνει την ίδια αμοιβή για κάθε ομάδα. Ο κάθ’ ένας που νικά, ανάλογα με την οικονομία και τις καταστάσεις στις οποίες βρίσκεται, θα πάρει τη θέση που ο Θεός έχει γι’ αυτόν.
Α’Κορ.ιε:41,42 «Άλλη δόξα είναι του ηλίου, και άλλη δόξα της σελήνης και άλλη δόξα των αστέρων, διότι αστήρ διαφέρει αστέρος κατά την δόξαν. Ούτω και η ανάστασις των νεκρών, σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία».
Το κείμενο εδώ αναφέρεται στην ανάσταση των νεκρών της νύμφης που μαζί με τους ζωντανούς θα αρπαγούν όπως λέγει και στην Α’ Θεσ.δ:15-18 και Α’ Κορ.ιε:50-54.
Υπάρχουν όμως και διαφορετικά επίπεδα ανάστασης των νεκρών. Άλλη η ανάσταση των νεκρών στην Αρπαγή, άλλη η ανάσταση των αγίων της Θλίψης και άλλη η τελευταία ανάσταση, του λευκού θρόνου.
Οι «Λαοδικείς», σαν εκκλησιαστική περίοδος δεν συμπεριλαμβάνονται στην ανάσταση των αγίων της νύμφης, γιατί χάνουν την Αρπαγή. Η αρχή είναι η ίδια, ότι υπάρχουν διαφορετικές θέσεις αμοιβής στην παρουσία του Θεού. Στο ουράνιο δείπνο έχουμε το Νυμφίο με τη νύμφη κι έχουμε τους καλεσμένους οι οποίοι ανάλογα με τη «συγγένεια», παίρνουν και θέσεις γύρω από το τραπέζι του γάμου.
Στο Άσμα Ασμάτων βλέπουμε το Βασιλιά να έχει βασιλίδες και παλλακίδες αναρίθμητες, όμως η περιστερά Του είναι μία, η εκλεκτή Του νύμφη. Συνεπώς το ότι ο Ιησούς λέγει στην εκκλησία της Λαοδίκειας ότι στους νικώντας θα δώσει να καθίσουν μαζί Του στον θρόνο Του, δεν σημαίνει ότι θα έχουν την ίδια θέση με τη νύμφη του Χριστού.
Βλέπουμε ότι ενώ η νύμφη καλείται με τη θέλησή της ν’ αγιαστεί, να γίνει άμωμος γιά να εκφύγει με την Αρπαγή, η εκκλησία της Λαοδίκειας καλείται σε «αναγκαστικό» θα λέγαμε αγιασμό δια μέσου της θλίψης και του θανάτου από το θηρίο.
Το βραβείο αναφέρεται περισσότερο στο ότι θα είναι σε θέση να βασιλεύσει και να κυβερνήσει με τον Ιησού και όχι στη θέση που θα έχει σε σχέση με τη νύμφη ή τους δύο μάρτυρες.
Το να καθίσει κανείς με τον Ιησού στον θρόνο Του, αναφέρεται στη θέση που θα έχει με όλους τους αγίους γενικά, απολαμβάνοντας την παρουσία Του και βασιλεύοντας μαζί Του στην ερχόμενη χιλιετηρίδα, όπως βλέπουμε στην Αποκ.κ:4.
Αυτοί λοιπόν οι Λαοδικείς από πλούσιοι ταπεινώνονται, δέχονται τον πραγματικό πλούτο της ταπείνωσης και της υπομονής του Ιησού, μάχονται με το θηρίο το οποίο τελικά τους σκοτώνει κι έτσι νικούν και κερδίζουν την παρουσία του Θεού και μια θέση στο θρόνο Του.
Αυτοί οι χλιαροί Λαοδικείς αντιπροσωπεύουν όχι μόνο αυτούς που δεν έλαβαν το Άγιο Πνεύμα από απιστία και μεθοδική στάση εναντίον αυτής της αλήθειας, αλλά κι αυτούς που έλαβαν το Πνεύμα το Άγιο αλλά παραχώρησαν στον Ιησού μόνο ένα μέρος του εαυτού τους και προσπάθησαν να ευχαριστήσουν και τον κόσμο και το Χριστό.
Υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι Χριστιανοί, που ενώ βλέπουν τη δύναμη του Θεού, ακούν το λόγο Του, δεν παραδίδουν πλήρως την καρδιά τους στον Ιησού αλλά μένουν σε μια κατάσταση αναποφασιστικότητας και αναμονής. Όλοι όσοι ακούμε αυτά ή τα διαβάζουμε ας μην μείνουμε στην ίδια κατάσταση αλλά ας παραδώσουμε όλο μας τον εαυτό με τα προβλήματά μας, τις δυσκολίες και τις απιστίες μας στον Ιησού, κι Εκείνος θα μας βοηθήσει να γίνουμε η αγαπημένη Του άγια νύμφη.
Το διάστημα αυτό της Θλίψης, που είναι 42 μήνες, θα αναγκάσει όλους τους χλιαρούς να φύγουν από τον γκρι χώρο που στέκονται τώρα και να τοποθετηθούν ανάλογα, στο μαύρο ή στο άσπρο. Οι ψυχροί θα υποχωρήσουν στο σύστημα του Α/Χ και οι θερμοί θα προσκολληθούν στην αλήθεια και την αγάπη του Ιησού.
Υπάρχουν όμως και διαφορετικά επίπεδα ανάστασης των νεκρών. Άλλη η ανάσταση των νεκρών στην Αρπαγή, άλλη η ανάσταση των αγίων της Θλίψης και άλλη η τελευταία ανάσταση, του λευκού θρόνου.
Οι «Λαοδικείς», σαν εκκλησιαστική περίοδος δεν συμπεριλαμβάνονται στην ανάσταση των αγίων της νύμφης, γιατί χάνουν την Αρπαγή. Η αρχή είναι η ίδια, ότι υπάρχουν διαφορετικές θέσεις αμοιβής στην παρουσία του Θεού. Στο ουράνιο δείπνο έχουμε το Νυμφίο με τη νύμφη κι έχουμε τους καλεσμένους οι οποίοι ανάλογα με τη «συγγένεια», παίρνουν και θέσεις γύρω από το τραπέζι του γάμου.
Στο Άσμα Ασμάτων βλέπουμε το Βασιλιά να έχει βασιλίδες και παλλακίδες αναρίθμητες, όμως η περιστερά Του είναι μία, η εκλεκτή Του νύμφη. Συνεπώς το ότι ο Ιησούς λέγει στην εκκλησία της Λαοδίκειας ότι στους νικώντας θα δώσει να καθίσουν μαζί Του στον θρόνο Του, δεν σημαίνει ότι θα έχουν την ίδια θέση με τη νύμφη του Χριστού.
Βλέπουμε ότι ενώ η νύμφη καλείται με τη θέλησή της ν’ αγιαστεί, να γίνει άμωμος γιά να εκφύγει με την Αρπαγή, η εκκλησία της Λαοδίκειας καλείται σε «αναγκαστικό» θα λέγαμε αγιασμό δια μέσου της θλίψης και του θανάτου από το θηρίο.
Το βραβείο αναφέρεται περισσότερο στο ότι θα είναι σε θέση να βασιλεύσει και να κυβερνήσει με τον Ιησού και όχι στη θέση που θα έχει σε σχέση με τη νύμφη ή τους δύο μάρτυρες.
Β. δώσω αυτώ καθίσαι μετ’ εμού εν τω θρόνω μου
Το να καθίσει κανείς με τον Ιησού στον θρόνο Του, αναφέρεται στη θέση που θα έχει με όλους τους αγίους γενικά, απολαμβάνοντας την παρουσία Του και βασιλεύοντας μαζί Του στην ερχόμενη χιλιετηρίδα, όπως βλέπουμε στην Αποκ.κ:4.
Αυτοί λοιπόν οι Λαοδικείς από πλούσιοι ταπεινώνονται, δέχονται τον πραγματικό πλούτο της ταπείνωσης και της υπομονής του Ιησού, μάχονται με το θηρίο το οποίο τελικά τους σκοτώνει κι έτσι νικούν και κερδίζουν την παρουσία του Θεού και μια θέση στο θρόνο Του.
Πνευματικά μαθήματα από την εκκλησιαστική περίοδο της Λαοδίκειας
Α. Η πρώτη νουθεσία για μας που ζούμε σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες είναι στο εδάφιο 16, να μην προσπαθήσουμε να ευχαριστήσουμε και τις δύο πλευρές, και το ψυχρό και το ζεστό, γιατί τότε γινόμαστε χλιαροί και θα χάσουμε την Αρπαγή. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και ν’ ακολουθούμε τον Κύριο κατά πάντα, με υπευθυνότητα και χωρίς φόβο για τις συνέπειες. Δεν μπορούμε να υπηρετούμε δύο κυρίους, ούτε να μείνουμε στα ρηχά μαζί με αυτούς που κρατούν τη μισή διαθήκη του Ιησού και δεν ενδιαφέρονται για τα υπόλοιπα.
Αυτοί οι χλιαροί Λαοδικείς αντιπροσωπεύουν όχι μόνο αυτούς που δεν έλαβαν το Άγιο Πνεύμα από απιστία και μεθοδική στάση εναντίον αυτής της αλήθειας, αλλά κι αυτούς που έλαβαν το Πνεύμα το Άγιο αλλά παραχώρησαν στον Ιησού μόνο ένα μέρος του εαυτού τους και προσπάθησαν να ευχαριστήσουν και τον κόσμο και το Χριστό.
Υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι Χριστιανοί, που ενώ βλέπουν τη δύναμη του Θεού, ακούν το λόγο Του, δεν παραδίδουν πλήρως την καρδιά τους στον Ιησού αλλά μένουν σε μια κατάσταση αναποφασιστικότητας και αναμονής. Όλοι όσοι ακούμε αυτά ή τα διαβάζουμε ας μην μείνουμε στην ίδια κατάσταση αλλά ας παραδώσουμε όλο μας τον εαυτό με τα προβλήματά μας, τις δυσκολίες και τις απιστίες μας στον Ιησού, κι Εκείνος θα μας βοηθήσει να γίνουμε η αγαπημένη Του άγια νύμφη.
Το διάστημα αυτό της Θλίψης, που είναι 42 μήνες, θα αναγκάσει όλους τους χλιαρούς να φύγουν από τον γκρι χώρο που στέκονται τώρα και να τοποθετηθούν ανάλογα, στο μαύρο ή στο άσπρο. Οι ψυχροί θα υποχωρήσουν στο σύστημα του Α/Χ και οι θερμοί θα προσκολληθούν στην αλήθεια και την αγάπη του Ιησού.
Β. Το δεύτερο μάθημα είναι ότι οι Λαοδικείς νομίζουν ότι είναι πλούσιοι, όχι μόνο υλικά αλλά και πνευματικά και θα νομίσουν ότι επειδή η παγκόσμια εκκλησία είναι πλούσια και γεμάτη θάμβος από την δόξα των ανθρώπων, ότι θα είναι θαυμάσιο να προσκολληθούν και αυτοί μαζί της κι έτσι να επιτευχθεί «η ενότητα» ενώ στην πραγματικότητα θα διαπράττουν έναν από τους μεγαλύτερους συμβιβασμούς με τον χειρότερο εχθρό του χριστιανισμού που είναι η ψευδοεκκλησία και ο Α/Χ.
Γ. Το τρίτο μάθημα είναι ότι η εκκλησία αυτή στα μάτια του Ιησού είναι γυμνή και φτωχή. Ας μην ξεγελάμε τον εαυτό μας, πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε ότι είμαστε πτωχοί στο πνεύμα και γυμνοί, κι ότι μόνο η δικαιοσύνη του Ιησού μπορεί να μας σκεπάσει. Όταν έλθουμε ειλικρινά στον Κύριο έχοντας καταλάβει αυτό, τότε θα μας δεχθεί και θα μας οδηγήσει στην παρουσία Του. Μας διδάσκει λοιπόν ο Ιησούς ειλικρίνεια με τους εαυτούς μας.
Δ. Στο 20ο εδάφιο βλέπουμε ότι ο Ιησούς είναι ο Ένας και μόνος Κύριος που κάθε καρδιά έχει ανάγκη. Αυτός καλεί, Αυτός κτυπά, Αυτός εισέρχεται στην καρδιά του πιστού, Αυτός είναι ο Ένας με τον Οποίο έχουμε κοινωνία, εορτή και συμπόσιο, Αυτός μας δίνει την αμοιβή, Αυτός είναι το παν για κάθε πιστό. Και όταν ο Κύριος έλθει στην καρδιά μας, ας μην γίνουμε σαν τη Μάρθα, αλλά σαν την Μαρία στα πόδια Του για να ακούσουμε τους λόγους Του και να γίνουμε ένα μ’ Αυτόν Λουκ.ι:38 Ας ακούσουμε τι λέγει το Πνεύμα εις την εκκλησία αυτή την ώρα!
