«Εάν λοιπόν απεθάνετε μετά του Χριστού από των στοιχείων του κόσμου, διά τι, ως ζώντες εν τω κόσμω υπόκεισθε εις διατάγματα (Μη πιάσης, μη γευθής, μη εγγίσης, τα οποία πάντα φθείρονται διά της χρήσεως) κατά τα εντάλματα και τας διδασκαλίας των ανθρώπων; τα οποία έχουσι φαινόμενον μόνον σοφίας, εις εθελοθρησκείαν, και ταπεινοφροσύνην και σκληραγωγίαν του σώματος, εις ουδεμίαν τιμήν έχοντα την ευχαρίστησιν της σαρκός» (Κολ.β:20-23).
Εθελοθρησκεία, είναι η αυθαίρετη θρησκεία, η θρησκεία του Θεού όπως τη μηχανεύεται και την περιγράφει για τον εαυτό του ο άνθρωπος, αντίθετα με τη φύση και το περιεχόμενο της αληθινής χριστιανικής πίστης. Το Βυζαντινό λεξικό Σουίδας μας δίνει πολύ όμορφα το νόημα της λέξης: «εθελοθρησκεία, ιδίω θελήματι σέβει το δοκούν». (δοκώ = κατά τη δική μου θέληση απόφαση, γνώμη).
Εδώ, ο ρόλος των σκοτεινών δυνάμεων του ψεύδους και της διαβολής είναι τεράστιος! Δεν προσπαθούν να κάνουν τον άνθρωπο άθεο, γιατί δύσκολα γίνεται, αλλά προσπαθούν να τον κάνουν «θρήσκο» (να θρησκεύεται). Εθελοευσεβή, εθελόθρησκο, να λατρεύει το θεό της αρεσκείας του που ο ίδιος δημιουργεί, ώστε το θρησκευτικό συναίσθημα να ικανοποιείται κάπως, αλλά κοινωνία με το ζωντανό Θεό να μην έχει. Είναι αλήθεια, ότι τ’ αποτελέσματα της εθελοθρησκείας στα λεγόμενα χριστιανικά κράτη και στις λεγόμενες χριστιανικές εκκλησίες, είναι αφάνταστα καταστρεπτικά.
Φαίνεται, πως η αρχαιότερη χριστιανική αίρεση, είναι ακριβώς αυτή που περιγράφεται στην προς Κολοσσαείς β:16-23. Ιδέες και πράξεις κάποιων χριστιανών στις Κολοσσαίς που ο απόστολος Παύλος συνοψίζει με τη λέξη εθελοθρησκεία. Δεν πρόκειται για διδασκαλία που ήρθε έξω απ’ την εκκλησία, όπως αυτή των Ιουδαϊζόντων, αλλά είναι σαν μια καινούρια σχολή σκέψης μέσα στην εκκλησία, με σπέρματα Γνωστικισμού, της αίρεσης του 2ου αιώνα που τόσο τάραξε το λαό του Θεού.
Πέρα από τη ρηχή, καταστρεπτική και εγωκεντρική εθελοθρησκεία, που παρουσιάζεται και στην εποχή μας, κάτω από διάφορες μορφές, μέσα στις εκκλησίες, υπάρχει και η καθαρή θρησκεία, η αληθινή χριστιανική πίστη που κάθε σοβαρός και ειλικρινής άνθρωπος μπορεί, αν θέλει, να γνωρίσει. Είναι η πίστη στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, είναι ο ίδιος ο Ιησούς που ομορφαίνει τη ζωή του ανθρώπου και τη γεμίζει με νόημα.
Ο Θεός είναι αγάπη. Από δω ξεκινά η καθαρή θρησκεία. Είναι ο Άγιος Θεός που έπλασε τον άνθρωπο κατά την εικόνα Του και τώρα εργάζεται για να τον κάνει και κατά την ομοίωσή Του. Καθένας που θέλει να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, μπορεί εύκολα ν’ αναγνωρίσει μέσα του την ξεπεσμένη ανθρώπινη φύση, αδύνατη να γνωρίσει και να έρθει σε κοινωνία με το Θεό. Ο Θεός όμως αποκάλυψε τον Εαυτό Του, τη φύση Του, την ουσία Του, την αγάπη Του στον άνθρωπο. Φανέρωσε τον τρόπο και έδωσε το μέσο με το οποίο η αμαρτωλή καρδιά μπορεί να καθαριστεί και να γίνει άγια, για να μπορεί ο άνθρωπος να γίνει «κοινωνός θείας φύσης» και να έχει συνεχή κοινωνία με τον Ύψιστο.
Η μεσιτική ιδέα υπάρχει λίγο πολύ σ’ όλες τις θρησκείες γιατί απηχεί τη βαθύτερη επιθυμία του ανθρώπου για τρόπο επικοινωνίας με το Θεό. Ο Ιώβ έκραξε: «δεν υπάρχει μεσίτης μεταξύ ημών, διά να βάλη την χείρα αυτού επ’ αμφοτέρους ημάς;» (Ιώβ θ:33). Ο Θεός απάντησε σε κάθε ανάλογη κραυγή με τη χειρονομία της αγάπης Του, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ο Θεός, φανερώθηκε με σωματική μορφή (Α’ Τιμ.γ:16), ο άνθρωπος Ιησούς είναι ο μόνος μεσίτης όπως γράφει ο απόστολος Παύλος «διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων» (Α’ Τιμ.β:5,6).
Στο σταυρό του Γολγοθά έγινε η λύτρωση του ανθρώπου, για ένα καινούριο ξεκίνημα, για μια νέα άγια και καθαρή ζωή, που η ομορφιά της και η χαρούμενη έκφρασή της θα ικανοποιούν απόλυτα την καρδιά του, αφού γι’ αυτό ακριβώς είναι πλασμένη.
Πόσες προσπάθειες δεν έγιναν στην ανθρώπινη ιστορία, πόσα ηθικά και φιλοσοφικά συστήματα δεν αναπτύχθηκαν, για να κάνει ο άνθρωπος, τον άνθρωπο, άνθρωπο! Η αποτυχία ήταν οικτρή. Ακόμα και οι πιο ειλικρινείς, βλέποντας τον εαυτό τους, δεν μπορούσαν να μη γίνουν πεσιμιστές. Απογοητεύτηκαν και σταμάτησαν.
Δεν είναι η προσπάθεια των ανθρώπων με την καλή τους ζωή που ευχαριστεί το Θεό και κερδίζει γι` αυτούς μια θέση στον ουρανό. Είναι ο Θεός που έρχεται με την αγάπη Του να ψάξει γι` ανθρώπους που είναι χαμένοι, λέγοντάς τους: «Ελάτε σε μένα κι ας μοιραστούμε τη ζωή μαζί»!
Όλες οι θρησκείες του κόσμου, υποδεικνύουν στους ανθρώπους τρόπους για να φτάσουν το Θεό. Για το Θεό όμως, όλες αυτές οι προσπάθειες είναι μάταιες. Αν μπορούσε ο άνθρωπος να φτάσει το Θεό με κάποιο άλλο τρόπο, τότε ο Χριστός πέθανε άδικα πάνω στο σταυρό! Η σωτηρία έγκειται στην αποδοχή του σχεδίου του Θεού.
Ο λόγος του Θεού αναφέρεται στο «ευαγγέλιο της σωτηρίας μας» (Εφες.α:13) και ο απόστολος Παύλος ξεκαθαρίζει ποιο είναι αυτό το ευαγγέλιο στην Α’ Κορ.ιε:1-4 όταν λέει: «Σας φανερόνω δε, αδελφοί, το ευαγγέλιον το οποίον εκήρυξα προς εσάς, το οποίον και παρελάβετε, εις το οποίον και ίστασθε δια του οποίου και σώζεσθε, τίνι τρόπω σας εκήρυξα αυτό, αν φυλάττητε αυτό εκτός εάν επιστεύσατε ματαίως. Διότι παρέδωκα εις εσάς εν πρώτοις εκείνο, το οποίον και παρέλαβον, ότι ο Χριστός απέθανε δια τας αμαρτίας ημών κατά τας γραφάς, και ότι ετάφη, και ότι ανέστη την τρίτην ημέραν, κατά τας γραφάς».
Λέει ακόμα στην επιστολή προς Θεσσαλονικείς ότι πρέπει να υπακούσουμε σ΄ αυτό το ευαγγέλιο (Β’ Θεσ.α:8,9). Το ερώτημα είναι, πώς μπορεί κανείς να υπακούσει στο θάνατο, την ταφή και την ανάσταση του Χριστού, γιατί αυτό είναι το ευαγγέλιο!
Ο απόστολος Πέτρος έδωσε την απάντηση στο βιβλίο Πράξεις των αποστόλων β:38 όταν είπε: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και θέλετε λάβει την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος». Η μετάνοια, έχει να κάνει με το θάνατο, το βάπτισμα με την ταφή και η ανάσταση με το Άγιο Πνεύμα (Ρωμ.ς). Με άλλα λόγια είναι το ίδιο πράγμα που ο Ιησούς είπε στο Νικόδημο (Ιωάν.γ:5).
Είναι αυτό που στη γλώσσα της Βίβλου, της γραπτής αποκάλυψης του Θεού, ονομάζεται άνωθεν γέννηση, καινή κτίσις (Β’ Κορ.ε:17), παλιγγενεσία (Τίτ.γ:5). Ένα πνεύμα εσωτερικής αλλαγής τόσο πραγματικό, όσο και η ύπαρξή μας, τόσο όμορφο και λαμπρό, όσο η ομορφιά και η λαμπρότητα του Θεού. Με το θαύμα της αναγέννησης, εμφυτεύεται απ’ το Θεό μέσα στον άνθρωπο, ένα μόνιμο υπερφυσικό στοιχείο νέας ζωής, με τη δύναμη του οποίου ο άνθρωπος δεν ζει πια την παλιά του ζωή, αλλά τη ζωή του Χριστού.
Για να συντελέσει όμως ο Θεός το θαύμα της εσωτερικής καθαρότητας στον άνθρωπο, είναι απαραίτητη προϋπόθεση ο άνθρωπος να ποθήσει ειλικρινά και βαθιά ν’ απαλλαγεί από την παλιά ζωή του και να γεμίσει με την άγια ζωή του Χριστού.
Η άγια χριστιανική ζωή έχει πλάτος, βάθος και είναι συνεχής, «Άγιοι, γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος» (Α’ Πέτρ.α:16). Ο Χριστιανός, ο οπαδός της καθαρής θρησκείας του Χριστού, είναι ένας άγιος μέσα σε μια σάπια κοινωνία. Άγιος, στη χριστιανική γλώσσα της καθαρής θρησκείας, σημαίνει τον αγωνιστή, το δραστήριο, το θαρραλέο, τον ασυμβίβαστο στις ηθικές προσταγές, ένα άνθρωπο γεμάτο με τη χαρά της ζωής. Απαραίτητη προϋπόθεση για την εξωτερική αγιότητα είναι το άνοιγμα της θέλησης του πιστού στις υπερφυσικές ενέργειες του Αγίου Πνεύματος.
Μέσα στα λόγια του αποστόλου Παύλου προς τους Γαλάτες, περικλείεται όλο το νόημα των νέων σχέσεων του πιστού ανθρώπου προς το περιβάλλον του.
«Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην, ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ’ ο Χριστός ζή εν εμοί» (Γαλ.β:20)
«Εις εμέ δε μη γένοιτο να καυχώμαι, ειμή εις τον σταυρόν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ο κόσμος εσταυρώθη ως προς εμέ, και εγώ ως προς τον κόσμον» (Γαλ.ς:14).
Τούτη η θρησκεία, η καθαρή, η γνήσια χριστιανική, δίνει στον άνθρωπο τη βαθύτερη ικανοποίηση της ζωής. Εδώ, το κέντρο είναι ο Χριστός ο οποίος βασιλεύει σαν Κύριος μέσα στην καρδιά του πιστού. Τότε, για τον αληθινό Χριστιανό, «το ζήν είναι ο Χριστός».
«Δια να γίνησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης, μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω» (Φιλιπ.β:15).
