Β' Κορ.δ:12
Υπάρχει ένας νόμος, σύμφωνα με τον οποίο για να υπάρξει πρόοδος ζωής πρέπει να προηγηθεί θάνατος.
Ο Ιησούς αναφέρθηκε σ' αυτό το νόμο όταν είπε: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει εάν όμως αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει» (Ιωάν.ιβ:24).
Εξαιτίας αυτού του νόμου, ο Ιησούς έπρεπε να πεθάνει για να μπορούμε εμείς να βρούμε τη ζωή σ' Αυτόν. Ο πρώτος Γιος του Θεού έπρεπε να πεθάνει για να φέρει στη ζωή πολλούς γιους του Θεού. Επειδή αυτός ο νόμος δεν έχει γίνει απόλυτα κατανοητός, είναι λίγοι αυτοί που καταλαβαίνουν ακριβώς τη σημασία του απολυτρωτικού σχεδίου του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο.
Βλέπουμε αυτό το νόμο ν' απεικονίζεται στη γέννηση ενός παιδιού. Η μητέρα φτάνει σχεδόν στο θάνατο προκειμένου να φέρει στην ύπαρξη τη νέα ζωή.
Υπάρχουν κάποιοι που ισχυρίζονται ότι η αναγέννηση είναι μια ευλογία που μπορεί να πάρει κάποιος όταν δεχτεί τον Ιησού σαν Σωτήρα, αλλά σύμφωνα με τα προηγούμενα, το πράγμα δεν είναι τόσο απλό. Πρέπει να προηγηθεί ο θάνατος πριν μπορέσει να υπάρξει η νέα γέννηση σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού στην Καινή Διαθήκη.
Μια πολύ όμορφη εικόνα της αναγέννησης βρίσκεται στην παρακάτω ιστορία της κάμπιας και της πεταλούδας:
«Πόσο όμορφο θα ήταν να μπορούσαμε κι εμείς να πετάμε», είπε μια κάμπια σε μια άλλη, καθώς κοίταζαν μια πεταλούδα να πετά τριγύρω με τα πολύχρωμα φτερά της.
«Το ξέρεις», είπε η άλλη, «ότι κάθε πεταλούδα ήταν κάποτε μια κάμπια;»
«Σοβαρά, αλήθεια μου λες;» απάντησε και φώναξε στην πεταλούδα: «Ε, κυρά Πεταλούδα, αλήθεια ήσουν κάποτε μια κάμπια όπως εγώ;»
«Ναι» είπε η πεταλούδα, «πριν έξι βδομάδες ήμουν κι εγώ μια κάμπια».
«Και πως το ξεπέρασες; Πες μας πως μπορούμε να γίνουμε κι εμείς πεταλούδες;»
«Εδώ ακριβώς είναι που κάνεις λάθος», είπε η πεταλούδα.
«Δεν έγινα από μόνη μου, άκουσε πως έγινε: Λιαζόμουν μια μέρα, όταν ο Δημιουργός μου μου ψιθύρισε το μυστικό ότι αν μπορούσα να παραμείνω πολύ ήρεμη, χωρίς να κουνάω ούτε ένα σημείο του σώματός μου, θα με έκανε μια όμορφη πεταλούδα. Εδώ ακριβώς είναι που δυσκολεύτηκα, γιατί ενώ ήθελα τόσο πολύ ν' αλλάξω, απ' τη χαρά μου άρχισα να κουνιέμαι και να στριφογυρίζω έτσι που το μόνο που κατάφερα ήταν να εμποδίσω να γίνει αυτό που ήθελα. Τελικά όμως, τεντώθηκα τόσο σφικτά μέσα σ' ένα κουκούλι που μόνη μου ύφανα, που δεν μπορούσα να κουνηθώ καθόλου. Παρέμεινα σ' αυτό το φαινομενικό θάνατο για κάμποσο καιρό και μετά έγινα μια όμορφη πεταλούδα».
Είπε την ιστορία της, πέταξε αθόρυβα μακριά, και η μια απ' τις κάμπιες είπε: «Πιστεύω ότι αν συνεχίσω να εργάζομαι, ο Δημιουργός μου θα δώσει και σ' εμένα τα ίδια πολύχρωμα φτερά, αλλά μέχρι τότε, η ΔΟΥΛΕΙΑ θα είναι το έμβλημά μου» και σύρθηκε μακριά με περισσότερη ενέργεια απ' ότι πριν.
Η άλλη κάμπια κάθισε και σκέφτηκε: «Η πεταλούδα μας είπε την προσωπική της εμπειρία, ότι τεντώθηκε μέσα σ' ένα ιστό». Ενώ λοιπόν παρέμενε ήρεμα ξαπλωμένη, η άλλη κάμπια προσπέρασε συγχαίροντας τον εαυτό της που ήταν τόσο λογική και όχι ανόητη ώστε να περιμένει το Δημιουργό της να κάνει αυτό που η ίδια από μόνη της μπορούσε να κάνει. Δυστυχώς όμως άρχισε να κουράζεται και κάθε μέρα γινόταν πιο δύσκολο να φτάσει το αγαπημένο της δέντρο για να βρει την τροφή της, χωρίς να υπολογίσουμε τον κίνδυνο να συνθλιβεί καθώς διέσχιζε το πεζοδρόμιο. Μια μέρα, καθώς κοίταζε εκεί που ήταν η άλλη κάμπια, η πρώην φιλενάδα της, να, ήταν μια όμορφη πεταλούδα.
Τότε είπε: «Τι ανόητη που ήμουν, να νομίζω ότι μπορούσα να γίνω από μόνη μου ένα όμορφο δημιούργημα, λες και είμαι κι εγώ Δημιουργός!»
Από εκείνη τη στιγμή άρχισε να υφαίνει κι αυτή ένα ιστό, φοβούμενη όμως μήπως δεν την πάρει ο χρόνος. Μετά, έμεινε ακίνητη για βδομάδες, μέχρι που η ζωή της κάμπιας άρχισε να φεύγει, δεν ήξερε που, και η ζωή της πεταλούδας άρχισε να έρχεται, χωρίς να ξέρει πάλι από πού. Έτσι είναι κι ο καθένας που γεννιέται απ' το Πνεύμα.
Στο εδάφιο που αναφέραμε στην αρχή, ο απόστολος Παύλος μας λέει ότι στους Κορίνθιους ενεργούσε ζωή, ενώ σ' αυτόν και το βοηθό του Τιμόθεο, θάνατος. Ας πάρουμε κι εμείς αυτή την όραση, σαν συνεργάτες του Χριστού, γιατί αν δεν αποφασίσουμε να πάρουμε το δρόμο του θανάτου, δεν θα μπορέσουμε να χρησιμοποιηθούμε ώστε να φέρουμε σε άλλους αιώνια ζωή.
Στη Β' Κορ.δ:17, ο Παύλος ονόμασε αυτά τα θανατηφόρα κτυπήματα «ελαφρά θλίψη» και τα έβαλε να εργάζονται γι' αυτόν αιώνιο βάρος δόξας. Εξαιτίας αυτής της προμήθειας δόξας, μπορούσε να φέρνει ζωή και σε άλλους (Α' Κορ.β:4).
Όλοι οι άγιοι επιθυμούν τη δόξα που φέρνει αυτή η οδός του θανάτου. Πολλοί έχουν πει: «Πολύ θα ήθελα να ήμουν σαν κι αυτόν», αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι για να συμβεί αυτό, έχει πληρωθεί μια μεγάλη τιμή, είναι η οδός του θανάτου που έφερε τη δόξα.
Όλοι μπορούν ν' απολαύσουν αυτή τη δόξα, αρκεί να είναι πρόθυμοι ν' ακολουθήσουν το δρόμο που οδηγεί σ' αυτήν. Είναι ένας δρόμος πολλών μικρών θανάτων αλλά και αντίστοιχων αναστάσεων.
Σίγουρα, αυτοί που είχαν ένα καλό ξεκίνημα με το Θεό και αργότερα έγιναν άκαρποι, στάθηκαν αντιμέτωποι με κάτι για το οποίο αρνήθηκαν να πεθάνουν. Αλίμονο, όταν ζήτησαν απ' το Θεό να βαδίσουν μαζί Του πιο βαθιά, Αυτός τους έδειξε ότι πρέπει να πάρουν την οδό του θανάτου, αλλά αυτοί στράφηκαν σ' ένα υποκριτικό, εύκολο δρόμο και η δόξα που ήταν να ενεργηθεί στη ζωή τους ποτέ δεν ήρθε.
