«Διότι ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγε· και οι ονειδισμοί των ονειδιζόντων σε επέπεσον επ εμέ» (Ψαλμ.ξθ:9).
«Τότε ενεθυμήθησαν οι μαθηταί αυτού ότι είναι γεγραμμένον, Ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγεν» (Ιωάν.β:17).
«διότι μαρτυρώ περί αυτών ότι έχουσι ζήλον Θεού, αλλ' ουχί κατ' επίγνωσιν» (Ρωμ.ι:2).
Ζήλος είναι το αντίθετο της απάθειας. Όμως, ο ζήλος που ο Θεός ζητάει να έχουμε είναι «κατ' επίγνωσιν». Δεν αρκεί να κάνω κάτι, ότι να είναι. Αυτό που κάνω πρέπει να ξέρω ότι είναι αποδεδειγμένα μέσα στο θέλημα του Θεού, να ξέρω γιατί το κάνω, πως το κάνω κι αν πρέπει να το κάνω.
Πολλές φορές η ικανοποίηση ατομικών συμφερόντων κλέβει το ζήλο του οίκου του Θεού, δεν παίρνω το μαστίγιο.
«Ζητείτε δε μετά ζήλου τα καλήτερα χαρίσματα. Και έτι πολύ υπερέχουσαν οδόν σας δεικνύω» (Α' Κορ.ιβ:31).
«Ακολουθείτε την αγάπην· και ζητείτε μετά ζήλου τα πνευματικά, μάλλον δε το να προφητεύητε» (Α΄Κορ.ιδ:1).
«Ώστε, αδελφοί, ζητείτε μετά ζήλου το προφητεύειν, και το λαλείν γλώσσας μη εμποδίζετε» Α΄Κορ.ιδ:39).
Πολλές φορές αναρωτιόμαστε για τα χαρίσματα. Ίσως ή μάλλον αυτό που λείπει είναι ο κατ' επίγνωση ζήλος για να λειτουργήσουν σωστά.
«Επειδή εξεύρω την προθυμίαν σας, την οποίαν καυχώμαι περί υμών προς τους Μακεδόνας, ότι η Αχαΐα ητοιμάσθη από πέρυσι· και ο ζήλος σας διήγειρε πολλούς» (Β΄Κορ.θ:2).
Ο ζήλος διεγείρει κι άλλους! Και υπάρχει τόσο μεγάλη ανάγκη να συμβεί αυτό.
«Ακούσατε τον λόγον του Κυρίου, άρχοντες Σοδόμων ακροάσθητι τον νόμον του Θεού ημών, λαέ Γομόρρων. Τίνα χρείαν έχω του πλήθους των θυσιών σας; λέγει Κύριος· κεχορτασμένος είμαι από ολοκαυτωμάτων κριών και από πάχους των σιτευτών και δεν ευαρεστούμαι εις αίμα ταύρων ή αρνίων ή τράγων. Όταν έρχησθε να εμφανισθήτε ενώπιόν μου, τις εζήτησεν εκ των χειρών σας τούτο, να πατήτε τας αυλάς μου; Μη φέρετε πλέον, ματαίας προσφοράς το θυμίαμα είναι βδέλυγμα εις εμέ τας νεομηνίας και τα σάββατα, την συγκάλεσιν των συνάξεων, δεν δύναμαι να υποφέρω, ανομίαν και πανηγυρικήν σύναξιν. Τας νεομηνίας σας και τας διατεταγμένας εορτάς σας μισεί η ψυχή μου είναι φορτίον εις εμέ εβαρύνθην να υποφέρω. Και όταν εκτείνητε τας χείρας σας, θέλω κρύπτει τους οφθαλμούς μου από σας ναι, όταν πληθύνητε δεήσεις, δεν θέλω εισακούει αι χείρές σας είναι πλήρεις αιμάτων. Λούσθητε, καθαρίσθητε· αποβάλετε την κακίαν των πράξεών σας απ' έμπροσθεν των οφθαλμών μου παύσατε πράττοντες το κακόν, μάθετε να πράττητε το καλόν· εκζητήσατε κρίσιν, κάμετε ευθύτητα εις τον δεδυναστευμένον, κρίνατε τον ορφανόν, προστατεύσατε την δίκην της χήρας Έλθετε τώρα, και ας διαδικασθώμεν, λέγει Κύριος εάν αι αμαρτίαι σας ήναι ως το πορφυρούν, θέλουσι γείνει λευκαί ως χιών εάν ήναι ερυθραί ως κόκκινον, θέλουσι γείνει ως λευκόν μαλλίον. Εάν θέλητε και υπακούσητε, θέλετε φάγει τα αγαθά της γής· εάν όμως δεν θέλητε και αποστατήσητε, θέλετε καταφαγωθή υπό μαχαίρας διότι το στόμα του Κυρίου ελάλησε» (Ης.α:10-20).
Αν και δεν είμαστε κάτω από το νόμο, καλούμαστε να υπακούσουμε. Ανάλογα με το μέτρο της υπακοής ευλογούμαστε πνευματικά. Οι ψυχές μας ποτίζονται, δροσίζονται, δυναμώνονται, για να φέρουν καρπό δικαιοσύνης (Φιλιπ.α:11).
«Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και ο Πατήρ μου είναι ο γεωργός. Παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, εκκόπτει αυτό, και παν το φέρον καρπόν, καθαρίζει αυτό, διά να φέρη πλειότερον καρπόν. Τώρα σεις είσθε καθαροί διά τον λόγον τον οποίον ελάλησα προς εσάς. Μείνατε εν εμοί, και εγώ εν υμίν. Καθώς το κλήμα δεν δύναται να φέρη καρπόν αφ' εαυτού, εάν δεν μείνη εν τη αμπέλω, ούτως ουδέ σεις, εάν δεν μείνητε εν εμοί. Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν. Εάν τις δεν μείνη εν εμοί, ρίπτεται έξω ως το κλήμα και ξηραίνεται, και συνάγουσιν αυτά και ρίπτουσιν εις το πυρ, και καίονται. Εάν μείνητε εν εμοί και οι λόγοι μου μείνωσιν εν υμίν, θέλετε ζητεί ό,τι αν θέλητε, και θέλει γείνει εις εσάς. Εν τούτω δοξάζεται ο Πατήρ μου, εις το να φέρητε καρπόν πολύν· και ούτω θέλετε είσθαι μαθηταί μου. Καθώς εμέ ηγάπησεν ο Πατήρ, και εγώ ηγάπησα εσάς· μείνατε εν τη αγάπη μου. Εάν τας εντολάς μου φυλάξητε, θέλετε μείνει εν τη αγάπη μου, καθώς εγώ εφύλαξα τας εντολάς του Πατρός μου και μένω εν τη αγάπη αυτού» (Ιωάν.ιε:1-10).
Όταν βασικές αλήθειες του λόγου του Θεού δεν υψώνονται στις καρδιές των πιστών, τότε κοιμούνται, περιμένοντας να ξυπνήσουν σ' ένα φανταστικό κόσμο δύναμης Πνεύματος Αγίου.
Η εικόνα του αμπελιού και των κλημάτων μας διδάσκει το μυστικό για να φέρει κάποιος καρπό. Να μένω εν Χριστώ!
Αυτό σημαίνει ταπείνωση. Σημαίνει ακόμα αναγνώριση της αλήθειας «χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν».
Δύσκολο να πει κανείς ότι χωρίς τον Κύριο μπορεί, αλλά η καθημερινότητα αυτό φανερώνει. Αναγνωρίζουμε και ζητάμε τη βοήθεια του Ιησού όταν εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Στο παραπάνω εδάφιο όμως, διαβάζουμε ότι χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να κάνουμε ΤΙΠΟΤΑ.
Αρα, κι αυτά που κάνουμε χωρίς να ζητάμε βοήθεια, με τη χάρη του Θεού γίνονται, έσω κι αν δεν το καταλαβαίνουμε. Θα πρέπει λοιπόν να ευχαριστούμε κατά πάντα, ακόμα και γι΄ αυτά που νομίζουμε ότι μόνοι μας τα καταφέραμε.
Ο τρόπος να μένω εν Χριστώ είναι να φυλάω τις εντολές. Καταλαβαίνει κανείς τι σημαίνει να «τρέχει» για το Χριστό, αλλά να μη φυλάει τις εντολές Του!
Δεν μπορώ να περιμένω καρπό, αν δεν υπακούω και φυλάω τις εντολές Του.
Υπάρχει κίνδυνος, πολλά πράγματα που θεωρούνται «καρπός» από πολλούς χριστιανούς, να μην αναγνωριστούν σαν τέτοιος στην παρουσία του Θεού.
Ο Θεός αναγνωρίζει σαν καρπό μόνο το αποτέλεσμα του «μένειν εν Χριστώ».
Δευτ.ια:1-28 Επειδή τα πόδια ακολουθούν πάντα την καρδιά, είναι απόλυτη ανάγκη κα φυλάγεται με προσοχή η καρδιά.
Κάποια πράγματα δεν λέγονται για να χάσουμε το θάρρος μας, αλλά για να μας προφυλάξουν από την αυτοπεποίθηση που μας αφήνει αδύναμους τη στιγμή της δοκιμασίας.
Α΄Κορ.ιβ:12-28 Ο χριστιανός δεν μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του ανεξάρτητο.
Δεν είμαστε απλά μια κοινωνία ανθρώπων, ένα σωματείο, μια αδελφότητα. Είμαστε ένα σώμα ενωμένο δια του Αγίου Πνεύματος με κεφαλή το Χριστό.
Το σώμα επηρεάζεται από την κατάσταση του κάθε μέλους.
Το μέλος επιδρά στο σώμα.
Όταν ο Αχάν αμάρτησε, ο Θεός είπε: Αμάρτησε ο Ισραήλ!
Πρέπει να είμαι άγρυπνος, να φυλάγομαι από τον εαυτό μου, τις συνήθειές μου, για να μην ατιμάζω την κεφαλή.
ΠΙΣΤΗ = το καθημερινό βάδισμα, όχι με την όψη. «διότι περιπατούμεν διά πίστεως, ουχί διά της όψεως» (Β΄Κορ.ε:7).
ΕΛΠΙΔΑ = Η αρπαγή
«Διά τούτο και εγώ, ακούσας την εις τον Κύριον Ιησούν πίστιν σας και την εις πάντας τους αγίους αγάπην, δεν παύομαι ευχαριστών τον Θεόν υπέρ υμών, μνημονεύων υμάς εν ταις προσευχαίς μου, διά να σας δώση ο Θεός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ της δόξης, πνεύμα σοφίας και αποκαλύψεως εις επίγνωσιν αυτού, ώστε να φωτισθώσιν οι οφθαλμοί του νοός σας, εις το να γνωρίσητε ποία είναι η ελπίς της προσκλήσεως αυτού, και τις ο πλούτος της δόξης της κληρονομίας αυτού εις τους αγίους, και τι το υπερβάλλον μέγεθος της δυνάμεως αυτού προς ημάς τους πιστεύοντας κατά την ενέργειαν του κράτους της ισχύος αυτού, την οποίαν ενήργησεν εν τω Χριστώ, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών, και εκάθισεν εκ δεξιών αυτού εν τοις επουρανίοις, υπεράνω πάσης αρχής και εξουσίας και δυνάμεως και κυριότητος και παντός ονόματος ονομαζομένου ου μόνον εν τω αιώνι τούτω, αλλά και εν τω μέλλοντι· και πάντα υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού, και έδωκεν αυτόν κεφαλήν υπεράνω πάντων εις την εκκλησίαν, ήτις είναι το σώμα αυτού, το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρούντος» (Εφες.α:15-23).
«Εν σώμα και εν Πνεύμα, καθώς και προσεκλήθητε με μίαν ελπίδα της προσκλήσεώς σας· εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα· εις Θεός και Πατήρ πάντων, ο ων επί πάντων και διά πάντων και εν πάσιν υμίν» (Εφες.δ:4-6).
