Γέν.ς:4 Κατ' εκείνας τας ημέρας ήσαν οι
γίγαντες επί της γης, και έτι, ύστερον, αφού οι υιοί του Θεού εισήλθον εις τας
θυγατέρας των ανθρώπων, και αύται ετεκνοποίησαν εις αυτούς· εκείνοι ήσαν οι
δυνατοί, οι έκπαλαι άνδρες ονομαστοί.
Γίγαντες: Δεν λέει ότι επειδή οι υιοί του Θεού εισήλθαν στις
θυγατέρες των ανθρώπων γεννήθηκαν οι γίγαντες, αλλά ότι «Κατ’ εκείνας τας ημέρας ήσαν οι γίγαντες επί της γής», δηλαδή προϋπήρχαν.
Στα Εβραϊκά είναι “Νεφελίμ” κι έχει την έννοια “κάνω να πέφτει” (μαντράχαλος).
Η ίδια λέξη χρησιμοποιείται στους Αριθ.ιγ:32,33. Αυτή η κατάσταση (γιγαντισμός)
είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας του ανθρώπου. Οι φθορές, οι προσμείξεις του
ανθρώπινου σπέρματος καθώς και τα αφροδίσια είχαν αυτό το αποτέλεσμα. Ανασκαφές
και ευρήματα φανερώνουν την ύπαρξη υπερμεγεθών ανθρώπων.
άνδρες ονομαστοί: Στα Εβραϊκά “Γκιμπορίμ” που σημαίνει “ήρωες” “κατακτητές”.
Δεν αναφέρεται αναγκαία σε ανάστημα αλλά σε φήμη, δύναμη και ισχύ, όπως
στρατιωτικοί ήρωες, ασεβείς ηγέτες όπως ο Νεβρώδ (Γέν.ιε8-14), ο Χίτλερ, ο
Τζέκινγκς Χάν, ο Αλέξανδρος.
Στην
κρίση του ανθρώπου ο καρπός αυτής της ένωσης φαινόταν πολύ ωραίος - δυνατοί,
ονομαστοί! Όμως ο Θεός κρίνει διαφορετικά και λέει ότι «είδεν ο Κύριος ότι
επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, και πάντες οι σκοποί των
διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνο κακία πάσας τας ημέρας» (εδ.5). Αν
το άγιο σπέρμα δεν διατηρείται αγνό, το κάθε τι πάει χαμένο όσον αφορά τη
μαρτυρία πάνω στη γη. Η πρώτη προσπάθεια του Σατανά ήταν να αχρηστεύσει το
σχέδιο του Θεού, θανατώνοντας το άγιο σπέρμα (Άβελ αλλά και Ιησούς), κι έπειτα,
αφού δεν πέτυχε, προσπάθησε να το διαφθείρει!
Είναι
πολύ σπουδαίο να καταλάβουμε καλά το σκοπό το χαρακτήρα και το αποτέλεσμα αυτής
της ένωσης μεταξύ “των υιών του Θεού και των θυγατέρων των ανθρώπων”. Στις μέρες μας υπάρχει
κίνδυνος να χαθεί η αλήθεια χάριν της “ενότητας”. Ο χριστιανός θα πρέπει να
ξέρει ότι πρέπει “Να κρατά την αλήθεια πάση θυσία”. Αντίθετα η αρχή των συμβιβασμών
λέει, “Να διαδίδω την ενότητα πάση θυσία και αν σ’ αυτή την πορεία μπορώ να
κρατήσω και την αλήθεια, ακόμη καλύτερα”. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι «η άνωθεν
σοφία πρώτον μεν είναι καθαρά έπειτα ειρηνική» (Ιακ.γ:17). Η κάτωθεν όμως σοφία
αρχίζει από το να είναι “ειρηνική” οπότε δεν μπορεί να είναι καθαρά.
Γέν.ς:5-7 Και είδεν ο Κύριος ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί
της γης, και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον
κακία πάσας τας ημέρας. Και μετεμελήθη ο Κύριος ότι εποίησε τον άνθρωπον επί
της γης. και ελυπήθη εν τη καρδία αυτού. Και είπεν ο Κύριος, Θέλω εξαλείψει τον
άνθρωπον, τον οποίον εποίησα, από προσώπου της γής· από ανθρώπου έως κτήνους,
έως ερπετού, και έως πτηνού του ουρανού· επειδή μετεμελήθην ότι εποίησα αυτούς.
Ο
άνθρωπος είχε φθάσει στο αποκορύφωμα της αμαρτίας. Σήμερα ίσως δεν έχουμε
φθάσει ακόμα εκεί αν και δεν απέχουμε πολύ. Θα φθάσει ο κόσμος στην ίδια και
χειρότερη κατάσταση αφού αρπαχθεί η εκκλησία, έλθει ο Α/Χ, και αναστηθούν οι
μάρτυρες της θλίψης. Μιλά εδώ ο Θεός παίρνοντας υπ’ όψη Του το ήθος του
ανθρώπου για να μπορέσουμε να καταλάβουμε την οργή και το θυμό Του για την
αμαρτία. Λυπήθηκε ο Θεός μέσα στην καρδιά Του για όλα αυτά που ο άνθρωπος
έκανε. Βέβαια όλα αυτά ο Θεός τα ήξερε από πριν, όπως ήξερε και το τέλος το
οποίο είναι πολύ πιο ένδοξο! Έτσι
προκειμένου ο Θεός να πάρει τη νύμφη Του, υπομένει να βλέπει το ανθρώπινο γένος
σ’ αυτή την κατάσταση.
Ο Θεός
λυπάται όταν βλέπει αμαρτία και αναγκάζεται να κάνει κρίση, αλλά όμως επειδή
είναι δίκαιος δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Όμως γιατί ο Θεός να εξαλείψει
και τα ζώα; Τι έφταιγαν; Η απάντηση είναι
ότι η αμαρτία έχει το κακό ιδίωμα να πιτσιλάει και να λερώνει τα πάντα. Έχει
επίδραση και στα ζώα. Γι’ αυτό ο Θεός θέλει να τα εξαλείψει και να κάνει μια
καινούρια αρχή.
Αν μπορούσαμε να βλέπαμε την κατάσταση
του κόσμου τότε, θα καταλαβαίναμε καλύτερα γιατί ο Θεός μεταμελήθηκε που έκανε
τον άνθρωπο. Όμως, μέσα σ’ όλα αυτά, βρέθηκε κάποιος...ο Νώε!
Γέν.ς:8 Ο δε Νώε εύρε χάριν ενώπιον Κυρίου.
Μέσα
σ’ αυτόν τον κόσμο που βρισκόταν σε αποσύνθεση, ο Νώε βρήκε χάρη μπροστά στο
Θεό! ΕΝΑΣ
άνθρωπος! Γιατί;
Επειδή
ήταν άνθρωπος πίστης (Εβρ.ια:7). Με το που μίλησε ο Θεός στο Νώε, αυτός έγινε ο
θεματοφύλακας των σκέψεων του Θεού σε σχέση με την κατάσταση που τον
περιστοίχιζε. Ο λόγος του Θεού απογύμνωσε τελείως όλα αυτά πάνω στα οποία ο
άνθρωπος θα μπορούσε να αναπαύεται και να καυχάται. Η καρδιά του ανθρώπου
μπορούσε να φουσκώνει από υπερηφάνεια όταν έβλεπε όλους αυτούς του “δυνατούς”
και “ονομαστούς” άνδρες! Οι ήχοι της
μουσικής τον γοήτευαν! Η γεωργία
προέβλεπε για όλες τις ανάγκες της ζωής!
Και όλα αυτά απομάκρυναν τη σκέψη μιας επικείμενης κρίσης. Αλλά ο Θεός
είπε: «Θα εξαλείψω».
Ίσως η
εφευρετικότητα του ανθρώπου να βρει κάποιο μέσο για να αποφευχθεί αυτή η κρίση!
Ο “δυνατός” δεν θα ελευθερωθεί με τη δύναμή του; Ίσως σε άλλες περιπτώσεις η
απάντηση να ήταν, ναι. Αλλά τώρα, δυστυχώς, είναι ΟΧΙ. Δεν υπάρχει παρά μόνο
ένα μέσο για να αποφύγει κανείς αυτή την κρίση, και αυτό το μέσο αποκαλύπτεται
ΜΟΝΟ στην πίστη, όχι στην όψη, όχι στη λογική, ούτε στη φαντασία (Εβρ.ια:7). Ο
λόγος του Θεού σκορπίζει το φως του σ’ όλα αυτά που απατούν την καρδιά του
ανθρώπου. Σηκώνει το πέπλο με το οποίο ο διάβολος καλύπτει αυτό τον παροδικό
και μάταιο κόσμο πάνω στον οποίο θα ξεσπάσει η οργή του Θεού. Αλλά μόνο η πίστη
λαμβάνει αυτή “την ειδοποίηση του Θεού”, όταν αυτά που αναγγέλλει “δεν
βλέπονται ακόμα”.
Η φύση
του ανθρώπου κυβερνάται από τις αισθήσεις, από αυτό που βλέπει. Αντίθετα η
πίστη κυβερνάται μόνο από το λόγο του Θεού, άσχετα με τα φαινόμενα.
Όταν ο
Θεός μίλησε στο Νώε για μια μελλοντική κρίση, τίποτα δεν φανέρωνε κάτι τέτοιο.
Η κρίση “δεν εβλέπετο ακόμη”. Όμως στην καρδιά που ο λόγος του Θεού «είναι
ενωμένος με την πίστη», αυτός ο λόγος είναι μια παρούσα πραγματικότητα, γιατί η
πίστη δεν περιμένει να δει για να πιστέψει. Αυτό που έχει ανάγκη ο άνθρωπος της
πίστης είναι να ξέρει ότι ο Θεός μίλησε. Ο Νώε στηρίχθηκε δια πίστεως στο λόγο
του Θεού όλο το διάστημα της διακονίας του. Πάνω στον ίδιο λόγο έχουν στηριχθεί
και όλοι οι άγιοι από την εποχή του Νώε μέχρι σήμερα για να μπορέσουν να
αντισταθούν στην εναντίωση και την αντιλογία του κόσμου και των φαινομένων.
·
Πώς ο Νώε θα μπορούσε να κηρύττει “την
δικαιοσύνη” για 120 χρόνια, αν ο λόγος του Θεού δεν ήταν το θεμέλιό του;
·
Πώς θα μπορούσε να αντισταθεί στις
ειρωνείες και την περιφρόνηση του άνομου κόσμου που τον περιστοίχιζε;
·
Πώς θα μπορούσε να επιμένει και να
διακηρύττει ότι πλησίασε η “μέλλουσα κρίση” όταν κανένα σύννεφο δεν φαινόταν
στον ορίζοντα του κόσμου;
Αλλά
κι εμείς, τί άλλο έχουμε για να μένουμε σταθεροί στη διακονία μας για τον
Ιησού, σ’ αυτές τις κακές μέρες που ζούμε, εκτός από το λόγο Του; Έχουμε κι εμείς ειδοποιηθεί θεόθεν για την
Αρπαγή, τον Αντίχριστο, τη Μεγάλη Θλίψη.
