Η μετάνοια, η πίστη και η επιστροφή ποτέ δεν
είναι ομαδικά φαινόμενα, ούτε προβλέπονται τέτοια στη διδασκαλία της Καινής
Διαθήκης. Κυρίως όμως δεν είναι αυτό ευθύνη που πρέπει να αποδίδεται στο Θεό. Ο
Κύριος είναι πάντοτε έτοιμος να συγχωρήσει, να διορθώσει, να αποκαταστήσει. Το
ίδιο θα ισχύσει όταν και άλλοι κάνουν από μέρους τους τα ίδια βήματα. Ποτέ όμως
αυτό δεν θα γίνει με συλλογικές ενέργειες και κινήματα.
Μεγάλο μέρος αυτού που λέγεται «αναζωπύρωση»
έχει οδηγήσει χιλιάδες σε ένα είδος ειρήνης πριν καταλάβουν τη δυστυχία τους
αποκαθιστά τον άσωτο, χωρίς ποτέ να πει, ”Πατέρα, αμάρτησα.» Πώς μπορεί να
θεραπευτεί κάποιος που δεν καταλαβαίνει πως είναι άρρωστος ή να χορτάσει με το
ψωμί της ζωής κάποιος που δεν είναι πεινασμένος;
Η παλιά αίσθηση της αμαρτίας έχει
περιφρονηθεί... Τα πάντα στην εποχή μας είναι ρηχά... Ως εκ τούτου οι άνθρωποι
εύκολα έρχονται και φεύγουν από την εκκλησία. Χωρίς ταπείνωση ήρθαν, χωρίς ταπείνωση
έμειναν και χωρίς ταπείνωση φεύγουν έξω».
Η παλίρροια της «νέας πνευματικότητας», έχει
αλλάξει τα Βιβλικά πρότυπα, σε μια απέραντη ποικιλία ώστε να διαλέξει ο πελάτης
της αγιότητας που τον συμφέρει να πάει!!
Στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ευρώπη, συναντάει
κανείς απειράριθμους συνδυασμούς θρησκευτικών προσανατολισμών και πεποιθήσεων,
λατρείες της Γαίας με επιστημονικό υπόβαθρο, χιλιαστικές ομάδες με ινδουιστικές
ρίζες, νεοπυθαγόρειους προβληματισμούς υπό την αιγίδα των σαμάνων της κεντρικής
Αμερικής, λέσχες Ροδόσταυρων που τα μέλη τους εκπαιδεύονται στον διαλογισμό,
και δεν συμμαζεύεται.
Εξάλλου, παραψυχολογικές πρακτικές που
δανείζονται τον θεολογικό θίασό τους από τη μυθική παράδοση των αρχαίων
γερμανικών λαών, την τόσο προσφιλή στον Χίμλερ, είναι πανταχού παρούσες. Τέλος,
δεν λείπει ο παλαιοχριστιανικός φανατισμός των Γνωστικών και των Μανιχαίων με
εισαγόμενα στοιχεία μετενσάρκωσης και ορφισμού. Μιθραϊστές και οπαδοί του
Ζωροάστρη κυκλοφορούν παντού.
Στην Ελλάδα, οι Δωδεκαθεϊστές, έχουν επιστρέψει
διεκδικώντας το υψηλό δικαίωμα να προσκαλούν τους πιστούς τους σε δημόσιους
εορτασμούς της εαρινής ισημερίας.
Μολονότι τυπικά μεταμοντέρνος, ο συγχυτικός
χαρακτήρας αυτής της παιδαριώδους θρησκευτικότητας δεν είναι και τόσο
μεταμοντέρνος, αλλά ανιχνεύεται ήδη στη Ρώμη, όπου οι Αυτοκράτορες ενθάρρυναν
την επικουρική λατρεία των θεών των βαρβάρων, προκειμένου αυτοί να χρησιμεύσουν
στη Μητρόπολη σαν προστατευτικά ξόρκια και ξόανα. Αναμφίβολα, ο παραλληλισμός
της ρωμαϊκής παρακμής με την εποχή μας έγινε κοινός τόπος ειδικά ως προς αυτή
την εμπειρία εξαφάνισης της ειδοποιού σημασίας των μεγάλων εννοιών, ώστε όλες
οι μεγάλες έννοιες να είναι εξίσου ιερές και ανίερες, ταυτόχρονα. Τετριμμένη
αναλογία, που εντούτοις εξακολουθεί να ρίχνει φως στη μοιραία δύναμη επιρροής
των ρωμαϊκών υπερθεαμάτων.
Το ερώτημα, επομένως, του πότε ακριβώς
δρομολογήθηκε αυτή η ειδωλολατρική μείξη ώστε να φτάσει κάποτε στο Χόλυγουντ
μένει ανοιχτό. Μ’ άλλα λόγια, μένει ανοιχτό το ερώτημα του πότε αποσύρθηκε ο
Θεός αφήνοντας χώρο στους κατά παραγγελία θεούς και στα θαύματα που εξοφλούνται
με 39 άτοκες δόσεις.
Άλλοι λένε ότι ο Θεός πέθανε όταν ο Νίτσε
έκανε τη σχετική ληξιαρχική ανακοίνωση. Κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι
σκοτώθηκε από τη βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα στις 6 Αυγούστου του 1945. Μια
τρίτη μερίδα υποστηρίζει ότι ο θάνατος του Θεού επισημοποιείται μεγαλοπρεπώς με
την εξόντωση των Εβραίων στα γερμανικά στρατόπεδα. Οι πιο καχύποπτοι
διατείνονται ότι τον δολοφόνησε η επιστήμη, ο ορθός λόγος και ο Διαφωτισμός.
Τέλος, ορισμένοι επιμένουν πως ο Θεός πέθανε την ημέρα που όλα πήγαν κατά
διαόλου στην προσωπική τους ζωή.
Εκείνο που χαρακτήριζε την αρχαία
ειδωλολατρία δεν ήταν η απουσία θεών αλλά η κατασκευή θεών κατά το δοκούν.
Μια ματιά στο αρχαίο πάνθεο φανερώνει ότι οι
αρχαίοι μας συνάνθρωποι αυτό ακριβώς έκαναν, έφτιαχναν «θεούς» που αναφέρονταν,
κάλυπταν και νομιμοποιούσαν τις δικές τους επιλογές και τις δικές τους
αρέσκειες θεούς της κλεψιάς, της ανηθικότητας, της μέθης, του πολέμου, της
απάτης, της συζυγικής απιστίας κ.ο.κ.
Ο αρχαίος προφήτης έγραφε τόσο ρεαλιστικά για
τον ειδωλολάτρη, ότι «κάμνει θεόν, το γλυπτόν αυτού· γονατίζει έμπροσθεν
αυτού και προσκυνεί αυτό και προσεύχεται εις αυτό και λέγει, Λύτρωσόν με, διότι
είσαι ο θεός μου» (Ησ.μδ:12-19). Χρειάζεται ωστόσο να προχωρήσουμε στην
ουσία που κρύβεται πίσω από τις μηχανικές αυτές κινήσεις, οπότε θα δούμε ότι η
αρχή του κακού βρίσκεται πρώτα στο ρήμα «κάμνει θεόν» με άλλα λόγια φτιάχνει
θεό στα μέτρα του και σύμφωνα με τις επιθυμίες του. Άμα γίνει αυτό το πρώτο
βήμα, φυσιολογικά ακολουθούν και τα υπόλοιπα, γονατίζει μπροστά του,
προσεύχεται σ’ αυτό και απ’ αυτό ζητάει λύτρωση [όχι βέβαια από τις αμαρτίες
του αλλά μάλλον από τις δυσκολίες της ζωής].
Στην «εξελιγμένη» εποχή μας, οι σύγχρονοι
ειδωλολάτρες ακολουθούν τα ίδια ακριβώς βήματα και πέφτουν στις ίδιες παγίδες.
Και όταν πια δεν τους καλύπτουν οι «αόρατοι» θεοί τους, τότε καταφεύγουν σε
άλλους, ορατούς, που δεν είναι παρά συνάνθρωποί τους επιτήδειοι, θεατρίνοι και
κομπογιαννίτες...
Μήπως όλα αυτά συμβαίνουν μόνο στους
υπανάπτυκτους λαούς του τρίτου κόσμου; Κάθε άλλο. Τόσο η πραγματικότητα, όσο
και η θλιβερή κατάσταση μέσα στις διάφορες και ανεξαρτήτως δόγματος εκκλησίες,
αυτό ακριβώς επιβεβαιώνουν: Κι αν ήθελε κανείς να χωρίσει ανάμεσα σε εκείνους
που “λατρεύουν ξύλινα ή γλυπτά είδωλα” κι εκείνους που “λατρεύουν πρόσωπα ή
ονόματα ανθρώπων” (είτε αυτοί λέγονται σύγχρονοι προφήτες, ευαγγελιστές,
τηλευαγγελιστές κ.λπ.), μία είναι η αλήθεια, που ο Θεός τη βροντοφωνάζει
χιλιετίες τώρα: «Εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν
εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να
κρατήσωσιν ύδωρ» (Ιερ.β:13).
