Μια άλλη αντίρρηση σχετικά με την
προΰπαρξη του «θεού Υιού», είναι οι μελλοντικές αναφορές του Θεού προς τον Υιό
Του, που φανερώνουν ότι το Πνεύμα του Θεού πάντοτε έβλεπε προφητικά και μιλούσε
για τον Υιό και το έργο Του, μετά την γέννησή Του από τον Πατέρα και την
Μαριάμ. Για παράδειγμα:
Β’ Σαμ.ζ:12,14 Αφού
πληρωθώσιν αι ημέραι σου και κοιμηθής μετά των πατέρων σου, θέλω αναστήσει μετά
σε το σπέρμα σου, το οποίον θέλει εξέλθει εκ των σπλάγχνων σου, και θέλω
στερεώσει την βασιλείαν αυτού….. εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν πατήρ και αυτός
θέλει είσθαι εις εμέ υιός
Το ότι αυτό το εδάφιο αναφέρεται
κυρίως στον Χριστό, τον Υιό του Θεού και το σπέρμα του Δαυίδ, φαίνεται καθαρά
από την παράλληλη αναφορά στην προς Εβραίους επιστολή:
Εβρ.α:5 Διότι προς τίνα των
αγγέλων είπε ποτέ· Υιός μου είσαι συ, Εγώ σήμερον σε εγέννησα; και πάλιν· Εγώ
θέλω είσθαι εις αυτόν Πατήρ, και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ Υιός;
Ο Πατέρας λοιπόν λέει ότι θα
είναι Πατέρας στον Χριστό και ο Χριστός θα είναι Γιός Του. Αυτό δείχνει ότι η
σχέση του Πατέρα προς τον Υιό, είναι κάτι μελλοντικό.
Όταν γεννήθηκε ο γιός μου, ήταν
ένα τετελεσμένο γεγονός, ήταν πλέον ο γιός μου, αφού γεννήθηκε από εμένα. Θα
ήταν άτοπο εφόσον είχε γεννηθεί το παιδί μου και το είχα δίπλα μου, να έλεγα
«Εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν Πατήρ και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ Υιός». Το σωστό
θα ήταν να έλεγα, «Εγώ είμαι σ' αυτόν πατέρας και αυτός είναι σ’ εμένα γιός».
Όμως βλέπουμε ότι ο Θεός αναφέρεται στον Γιό Του μελλοντικά και λέει: «θέλει είσθαι εις εμέ Υιός». Ο Πατέρας με
την πρόγνωσή Του, έβλεπε τον Υιό Του, που βρισκόταν μέσα Του, σαν Λόγος και
Σοφία, η αιτία όλης της δημιουργίας. Ό,τι αφορούσε στην ύπαρξή Του έξω από τον
Πατέρα και κατά συνέπεια τη γέννησή Του από Αυτόν διά μέσου της Παρθένου Μαρίας,
το τοποθετεί, σαν γεγονός, στο μέλλον.
Ακόμη και λίγο πριν τη γέννηση
του Χριστού, ο Θεός αναφέρεται πάλι στον Γιό Του, και λέει ο άγγελος στη Μαριάμ:
Λουκ.α:31-35 Και ιδού, θέλεις
συλλάβει εν γαστρί και θέλεις γεννήσει υιόν και θέλεις καλέσει
το όνομα αυτού Ιησούν. Ούτος θέλει είσθαι μέγας και Υιός Υψίστου θέλει
ονομασθή, και θέλει δώσει εις αυτόν Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ
του πατρός αυτού, και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους
αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος. Είπε δε η Μαριάμ προς
τον άγγελον. Πως θέλει είσθαι τούτο, επειδή άνδρα δεν γνωρίζω; Και
αποκριθείς ο άγγελος είπε προς αυτήν· Πνεύμα Άγιον θέλει επέλθει επί σε,
και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει· διά τούτο και το γεννώμενον
εκ σου άγιον θέλει ονομασθή Υιός Θεού.
Ο Γιός που περίμενε ο Θεός να
γεννηθεί, θα γινόταν από το Πνεύμα το Άγιο και την παρθένο Μαρία. Γι’ αυτό ο
Πατέρας αναφέρεται σ' Αυτόν, πριν την γέννηση Του, πάντοτε μελλοντικά.
Όταν όμως γεννήθηκε ο Υιός, ο
Θεός μαρτύρησε:
Λουκ.β:11 διότι σήμερον
εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.
Ματθ.γ:17 και ιδού φωνή εκ
των ουρανών, λέγουσα· Ούτος είναι (όχι θέλει είσθαι) ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.
Ματθ.ιζ:5 Ενώ αυτός ελάλει
έτι, ιδού, νεφέλη φωτεινή επεσκίασεν αυτούς, και ιδού, φωνή εκ της νεφέλης
λέγουσα· Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην· αυτού
ακούετε.
Όπως είναι φανερό, οι αναφορές
του Θεού προς τον Υιό Του, μετά την γέννησή Του είναι όλες στον ενεστώτα χρόνο,
σε αντίθεση με αυτές που ειπώθηκαν στο παρελθόν, πριν από την γέννησή Του. Άρα,
άλλη μια φορά γίνεται φανερό ότι η διδασκαλία του προϋπάρχοντα «θεού υιού»,
είναι λάθος.
Κάποιοι λένε ότι τα λόγια «Εγώ σήμερον σε εγέννησα», δεν
αναφέρονται στη φυσική γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ, αλλά απευθύνονται στον
Χριστό από το Θεό κατά την ενθρόνισή Του «στα
δεξιά της μεγαλωσύνης εν υψηλοίς» μετά την ανάσταση και ανάληψή Του (εδ.3).
Αν δεχτούμε τον συλλογισμό που
εκφράζει η αντίρρηση αυτή, τότε θα φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι ο Χριστός δεν
ήταν Υιός πριν την ανάστασή και ανάληψή Του.
Αυτό που ο απ. Παύλος θέλει να
φανερώσει μέσα από τα εδάφια αυτά, είναι οι διάφορες αναφορές του Πατέρα προς
τον Γιό Του, που φανερώνουν τη θέση Του σαν Γιός, σε σύγκριση με την κατώτερη
θέση των αγγέλων, ώστε να αποδειχθεί ότι ο Υιός δεν είναι άγγελος, αλλά ο
φυσικός Γιός Του Θεού, ο Οποίος διενεργεί τώρα όλη την εξουσία και τη δύναμη
του Πατέρα.
Το «Υιός μου είσαι εσύ εγώ σήμερον σε εγέννησα», είναι όντος αναφορά
του Πατέρα προς τον Υιό την ώρα της ενθρόνισής Του. Αλλά αυτό και μόνον το
εδάφιο απορρίπτει τη διδασκαλία της «προαιώνιας Υιοθεσίας», γιατί η στιγμή που
ο Πατέρας αναγνωρίζει τον Χριστό σαν «πνευματικά τέλειο, δοκιμασμένο κατά πάντα
και ένδοξο Υιό» είναι η ώρα της ανάληψης και ενθρόνισης του Υιού.
Αυτό δείχνει ότι αυτή τη θέση ο
Υιός δεν την είχε πριν, προ των αιώνων, αλλά την απέκτησε τότε, γι’ αυτό
χρησιμοποιεί τη λέξη «σήμερον», δηλαδή την ώρα της εισόδου Του στα επουράνια.
Έτσι, γίνεται φανερό ότι ο Υιός
δεν ήταν «δίπλα» στον Πατέρα σαν «θεός υιός», ένδοξος, προ των αιώνων, διότι ο
Πατέρας μας λέει ότι «σήμερον σε εγέννησα».
Μέχρι εκείνη την ώρα ο Υιός δεν είχε «γεννηθεί» από τον Πατέρα, σαν τέλειος
ένδοξος δοκιμασμένος κατά πάντα, διότι λέει:
Εβρ.β:10 Διότι έπρεπεν εις
αυτόν, διά τον οποίον είναι τα πάντα και διά του οποίου έγειναν τα πάντα, φέρων
εις την δόξαν πολλούς υιούς, να κάμη τέλειον τον αρχηγόν της σωτηρίας αυτών διά
των παθημάτων.
Εβρ.ε:8-9 καίτοι ων Υιός,
έμαθε την υπακοήν αφ' όσων έπαθε, και γενόμενος τέλειος, κατεστάθη αίτιος
σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν,
Προκειμένου λοιπόν να «γεννηθεί»
ο Υιός από τον Πατέρα, ώστε να λάβει την Υιοθεσία και να τεθεί υπεράνω πάντων,
έπρεπε να δοκιμαστεί, να πειραχτεί, να μάθει υπακοή από παθήματα και να γίνει
τέλειος!
Τι παράδοξο όμως, το «δεύτερο
πρόσωπο της τριάδας», να πρέπει να μάθει υπακοή! Να χρειαζόταν να γίνει τέλειο
μέσα από παθήματα! Αυτό θα σήμαινε ότι σαν «θεός υιός» δεν ήταν τέλειος πριν
κατέβει στη γη αλλά έπρεπε να υποβληθεί στις δοκιμασίες του Πατέρα και του
Διαβόλου για να γίνει τέλειος!
Στα εδάφια αυτά φαίνεται η
αλήθεια της πραγματικής σχέσης του Χριστού με τον Πατέρα! Ο Υιός δεν είχε πριν
τη θέση που έχει τώρα μετά την ανάληψή Του. Πριν ήταν σαν Λόγος μέσα στον
Πατέρα, σαν η «αρχή των οδών του Πατέρα» (Παρ.η:22 μετάφρ. Ο'). Αυτά όλα είχαν
λάβει χώρα μέσα στον Θεό, στο Λόγο Του, αλλά έπρεπε να πραγματοποιηθούν, να
υλοποιηθούν με τη φυσική γέννηση του Χριστού σαν ανθρώπου από τον Πατέρα και
την παρθένο Μαρία.
Έπρεπε ο Υιός να μεγαλώσει να
δοκιμαστεί σαν άνθρωπος, να τελειοποιηθεί από τα παθήματα και τελικά
δοκιμασμένος στο έπακρο μέχρι θανάτου, να αναστηθεί με τη δύναμη του Πατέρα για
να μπει θριαμβευτής στο θρόνο του Θεού και να πάρει τη θέση που ο Πατέρας είχε
προορίσει γι’ Αυτόν προ των αιώνων.
Όταν λοιπόν ο Χριστός νίκησε τα
πάντα και απόδειξε τον εαυτό Του και την υπακοή Του στον Πατέρα, τότε ο Θεός
λέει: «Υιός μου είσαι εσύ εγώ σήμερον σε
εγέννησα». Αυτό δείχνει ότι τότε έλαβε χώρα η αληθινή υιοθεσία και όχι
πριν, προ των αιώνων. Δεν είναι απλά η αναγνώριση του έργου του Χριστού στη γη,
από τον Πατέρα, αλλά αυτή καθαυτή η πράξη της Υιοθεσίας!
Αυτό σημαίνει ότι με την έννοια
της Υιοθεσίας ο Χριστός δεν είχε γεννηθεί ποτέ πριν. Για τον Πατέρα ήταν
αγέννητος και αυτό είναι άλλο ένα πειστήριο που αποδεικνύει ότι η διδασκαλία
αυτή της «αιώνιας Υιοθεσίας» είναι λάθος.
