Η Αρπαγή της εκκλησίας

Υπενθυμίζεται ότι μετά το σταυρό, ο Χριστός έγινε ο «πρώτος καρπός» της δικής μας ανάστασης, πράγμα που σημαίνει ότι η ανάσταση μας θα είναι όπως η ανάσταση του Χριστού. Η ανάσταση της εκκλησίας θα συμβεί την στιγμή της αρπαγής, όπου οι πιστοί «αρπάζονται» στον ουρανό για να συναντήσουν τον Κύριο:

Α’ Θεσ.δ:14-17 Διότι εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά του Ιησού θέλει φέρει μετ' αυτού. Διότι τούτο σας λέγομεν διά του λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες, όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας· επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ' ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ' αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου.

Ποιος είναι ο σκοπός της αρπαγής της εκκλησίας; Πολλοί νομίζουν ότι η αρπαγή είναι μόνο διάσωση από την οργή του Θεού. Αυτό έχει οδηγήσει σε όλες αυτές τις γνώμες που κυκλοφορούν σχετικά με το πότε ξεκινά η οργή του Θεού στη Μ. Θλίψη, το οποίο με τη σειρά του έχει οδηγήσει σε διάφορες απόψεις σχετικά με το χρονοδιάγραμμα της αρπαγής.

Ενώ είναι αλήθεια ότι ο Θεός έχει υποσχεθεί ότι η εκκλησία δεν είναι υποκείμενη στην οργή Του (Ρωμ.ε:8-9, Α’ Θες.α:9-10, ε:9-10), η εκφυγή από την οργή του Θεού δεν είναι ο κύριος σκοπός της Αρπαγής.

Σκεφτείτε τις φρικτές διώξεις και τα βασανιστήρια που βίωσαν τα εκατομμύρια των Χριστιανών από την εποχή του Χριστού. Λιθοβολήθηκαν μέχρι θανάτου από τους άπιστους Εβραίους, ξεσχίστηκαν από άγρια λιοντάρια στην εποχή του Νέρωνα, έζησαν όλη τη ζωή τους σε κατακόμβες, αλλά και σήμερα, σε διάφορα μέρη του κόσμου, χριστιανοί φυλακίζονται, σκοτώνονται, διώκονται. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι η εμπειρία τους δεν ήταν λιγότερο σοβαρή απ’ αυτή που θα βιώσουν οι πιστοί την περίοδο της Μ. Θλίψης.

Η διαφορά ανάμεσα στο τώρα και τη Μ. Θλίψη είναι ότι ο Θεός θα εκχύσει την οργή του πάνω στο ασυγκράτητο κακό, ενώ σήμερα ο Θεός εκχέει χάρη, ενώ κρατά το κακό υπό έλεγχο, μέσω του κατασταλτικού έργου του Αγίου Πνεύματος.

Σήμερα βλέπουμε το κακό που υπάρχει, αν και είναι ακόμα συγκρατημένο, να εξακολουθεί να είναι φοβερό και καταστροφικό. Αυτό το κακό, μαζί με τις φυσικές συνέπειες της αμαρτίας μας είναι οι «θλίψεις». Το παρακάτω απόσπασμα δείχνει ότι οι «θλίψεις» που θα υπομείνει η εκκλησία ενώ βρίσκεται υπό χάρη, είναι διαφορετικές από την οργή του Θεού που θα εκχυθεί κατά των εχθρών Του, στη διάρκεια της Επταετίας και στην αιωνιότητα:

Β’ Θεσ.α:4-10 ώστε ημείς αυτοί καυχώμεθα διά σας εν ταις εκκλησίαις του Θεού διά την υπομονήν σας και πίστιν εν πάσι τοις διωγμοίς υμών και ταις θλίψεσι, τας οποίας υποφέρετε, το οποίον είναι ένδειξις της δικαίας κρίσεως του Θεού, διά να αξιωθήτε της βασιλείας του Θεού, υπέρ της οποίας και πάσχετε, επειδή είναι δίκαιον ενώπιον του Θεού να ανταποδώση θλίψιν εις τους όσοι σας θλίβουσιν, εις εσάς δε τους θλιβομένους άνεσιν μεθ' ημών, όταν ο Κύριος Ιησούς αποκαλυφθή απ' ουρανού μετά των αγγέλων της δυνάμεως αυτού εν πυρί φλογός, κάμνων εκδίκησιν εις τους μη γνωρίζοντας Θεόν και εις τους μη υπακούοντας εις το ευαγγέλιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, οίτινες θέλουσι τιμωρηθή με όλεθρον αιώνιον από προσώπου του Κυρίου και από της δόξης της δυνάμεως αυτού, όταν έλθη να ενδοξασθή εν τοις αγίοις αυτού, και να θαυμασθή εν πάσι τοις πιστεύουσιν, επειδή σεις επιστεύσατε εις την μαρτυρίαν ημών, εν τη ημέρα εκείνη.

Ο σκοπός της αρπαγής στην πραγματικότητα πηγαίνει πίσω στη διδασκαλία των οικονομιών.

Η διάρκεια ζωής αυτής της δημιουργίας χωρίζεται σε 7 οικονομίες που η κάθε μία τελειώνει με κρίση.

Η αρπαγή είναι το γεγονός που προηγείται της κρίσης της οικονομίας της χάρης.

Η κρίση θα έρθει πάνω στη γη στο τέλος και αυτής της οικονομίας της εκκλησίας ή της χάρης, με τη μορφή της Μεγάλης Θλίψης (Ματθ.κδ:21  &  Λουκ.κα:25-28).

Χάρη και κρίση οργής δεν μπορούν να δουλεύουν ταυτόχρονα. Η Γραφή δείχνει καθαρά ότι η Μ. Θλίψη θα είναι μια μάστιγα και τιμωρία για τη διαφθορά του Ισραήλ και των εχθρών του Θεού στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τη Χιλιετή Βασιλεία, την οικονομία της Βασιλείας που κι αυτή τελειώνει με την κρίση του Λευκού Θρόνου:

Ιερ.λ:4-8 Και ούτοι είναι οι λόγοι, τους οποίους ελάλησε Κύριος περί του Ισραήλ και περί του Ιούδα. Διότι ούτω λέγει Κύριος· Ηκούσαμεν φωνήν τρομεράν, φόβον και ουχί ειρήνην. Ερωτήσατε τώρα και ιδέτε, εάν άρσεν τίκτη· διά τι βλέπω έκαστον άνδρα με τας χείρας αυτού επί την οσφύν αυτού, ως τίκτουσαν, και πάντα τα πρόσωπα εστράφησαν εις ωχρίασιν; Ουαί· διότι μεγάλη είναι η ημέρα εκείνη· ομοία αυτής δεν υπήρξε και είναι καιρός της στενοχωρίας του Ιακώβ· πλην θέλει σωθή εξ αυτής. Και εν τη ημέρα εκείνη, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, θέλω συντρίψει τον ζυγόν αυτού από του τραχήλου σου και θέλω διασπάσει τα δεσμά σου και ξένοι δεν θέλουσι πλέον καταδουλώσει αυτόν·

Ιερ.λ:9-11 αλλά θέλουσι δουλεύει Κύριον τον Θεόν αυτών και Δαβίδ τον βασιλέα αυτών, τον οποίον θέλω αναστήσει εις αυτούς. Συ δε μη φοβού, δούλέ μου Ιακώβ, λέγει Κύριος· μηδέ δειλιάσης, Ισραήλ· διότι, ιδού, θέλω σε σώσει από του μακρυνού τόπου και το σπέρμα σου από της γης της αιχμαλωσίας αυτών· και ο Ιακώβ θέλει επιστρέψει και θέλει ησυχάσει και αναπαυθή και δεν θέλει υπάρχει ο εκφοβών. Διότι εγώ είμαι μετά σου, λέγει Κύριος, διά να σε σώσω· και αν κάμω συντέλειαν πάντων των εθνών όπου σε διεσκόρπισα, εις σε όμως δεν θέλω κάμει συντέλειαν, αλλά θέλω σε παιδεύσει εν κρίσει και δεν θέλω όλως σε αθωώσει.

Δαν.θ:24 Εβδομήκοντα εβδομάδες διωρίσθησαν επί τον λαόν σου και επί την πόλιν την αγίαν σου, διά να συντελεσθή η παράβασις και να τελειώσωσιν αι αμαρτίαι, και να γείνη εξιλέωσις περί της ανομίας και να εισαχθή δικαιοσύνη αιώνιος και να σφραγισθή όρασις και προφητεία και να χρισθή ο Άγιος των αγίων.

Μιχ.ζ:8-9 Μη ευφραίνου εις εμέ, η εχθρά μου· αν και έπεσα, θέλω σηκωθή· αν και εκάθησα εν σκότει, ο Κύριος θέλει είσθαι φως εις εμέ. Θέλω υποφέρει την οργήν του Κυρίου, διότι ημάρτησα εις αυτόν, εωσού διαδικάση την δίκην μου και κάμη την κρίσιν μου· θέλει με εξάξει εις το φως, θέλω ιδεί την δικαιοσύνην αυτού.

Ησ.κς:21 Διότι, ιδού, ο Κύριος εξέρχεται από του τόπου αυτού διά να παιδεύση τους κατοίκους της γης ένεκεν της ανομίας αυτών· η δε γη θέλει ανακαλύψει τα αίματα αυτής και δεν θέλει σκεπάσει πλέον τους πεφονευμένους αυτής.

Με άλλα λόγια, ο Θεός θα καθαρίσει τη γη από τους εχθρούς Του στη διάρκεια της Επταετίας για να ξεκινήσει η χιλιετής βασιλεία. Θα χρησιμοποιήσει επίσης την επταετία, για να επιστρέψει τους Εβραίους πίσω σ’ Αυτόν, καθώς θα στρέφει την προσοχή Του και πάλι σ’ αυτούς, αν και θα τους τιμωρήσει για την ανομία τους:

Ζαχ.ιγ:8-9 Και εν πάση τη γη, λέγει Κύριος, δύο μέρη θέλουσιν εξολοθρευθή εν αυτή και εκλείψει, το δε τρίτον θέλει εναπολειφθή εν αυτή. Και θέλω περάσει το τρίτον διά πυρός· και θέλω καθαρίσει αυτούς ως καθαρίζεται το αργύριον, και θέλω δοκιμάσει αυτούς ως δοκιμάζεται το χρυσίον· αυτοί θέλουσιν επικαλεσθή το όνομά μου κα εγώ θέλω εισακούσει αυτούς· θέλω ειπεί, ούτος είναι λαός μου· και αυτοί θέλουσιν ειπεί, Ο Κύριος είναι ο Θεός μου.

Αν και ο Θεός θα εκχύσει την οργή Του και θα καταστρέψει τους εχθρούς Του, θα προσφέρει ακόμα σωτηρία στη διάρκεια της Επταετίας. Στο προηγούμενο εδάφιο είδαμε ότι το 1/3 των Εβραίων θα σωθεί στη διάρκεια της Επταετίας, όταν θα δεχτούν τον Ιησού σαν Μεσσία.

Αυτοί που θα μπουν στη Χιλιετή Βασιλεία, θα είναι όσοι έχουν απομείνει από τον αποδεκατισμό της οργής του Θεού πάνω σε όλο το πρόσωπο της γης. Η Νύμφη έχει αρπαχτεί, καθώς και οι άγιοι της θλίψης και οι 144.000 Ισραηλίτες. Θα είναι λοιπόν άνθρωποι που θα έχουν δεχτεί το χάραγμα και οι οποίοι σύμφωνα με το λόγο του Θεού, «δεν έχουσιν ανάπαυσιν ημέραν και νύκτα όσοι προσκυνούσι το θηρίον και την εικόνα αυτού και όστις λαμβάνει το χάραγμα του ονόματος αυτού» (Αποκ.ιδ:11). Αυτοί δεν θα βρουν ανάπαυση, δεν θα απολαύσουν τις επαγγελίες της Χιλιετούς Βασιλείας, αλλά τα παιδιά τους, στα οποία θα κηρυχτεί το ευαγγέλιο από τους Εβραίους. Ο Κύριος θα τα ευλογήσει και θα τους δώσει μακροζωία.

Ωστόσο, όντας σε περίοδο κρίσης, κατά την Μ. Θλίψη, οι άνθρωποι δεν θα λάβουν τις ευλογίες και τις υποσχέσεις που είχαν δοθεί στην εκκλησία κατά τη διάρκεια της «οικονομίας της χάρης», συμπεριλαμβανομένης της σφραγίδας του Αγίου Πνεύματος.

Ο Χριστός συμφιλίωσε και αγίασε την εκκλησία, δικαιώνοντάς μας. Η εκκλησία δεν είναι υπό νόμο, επειδή ο Ιησούς έγινε κατάρα για μας. Αν η εκκλησία μπει στη Μ. Θλίψη κάτω από την κατάρα του Θεού, τότε το έργο του Χριστού να γίνει κατάρα για μας δεν σημαίνει τίποτα και είναι άκυρο.

Αλλά ο Θεός δεν θα τιμωρήσει την εκκλησία για την ανομία της, αφού αυτή η περίοδος θα είναι για το Ισραήλ. Είναι σαφές ότι ο Θεός πρέπει να μετακινήσει την εκκλησία πριν από την κρίση, επειδή το αίμα του Χριστού έχει κάνει ήδη τη συμφιλίωση για τις ανομίες μας, όταν ο Χριστός έγινε κατάρα για μας.

Ο κολύων θα φύγει μαζί με την εκκλησία:

Ο κολύων είναι το Άγιο Πνεύμα:

Β’ Θεσ.β:5-10 Δεν ενθυμείσθε ότι ενώ ήμην έτι παρ' υμίν σας έλεγον ταύτα; Και τώρα γνωρίζετε εκείνο, το οποίον κωλύει αυτόν, ώστε να αποκαλυφθή εν τω εαυτού καιρώ· διότι το μυστήριον της ανομίας ήδη ενεργείται, μόνον έως να εκβληθή εκ μέσου ο κωλύων τώρα· και τότε θέλει αποκαλυφθή ο άνομος, τον οποίον ο Κύριος θέλει απολέσει με το πνεύμα του στόματος αυτού και θέλει εξαφανίσει με την επιφάνειαν της παρουσίας αυτού· όστις θέλει ελθεί κατ' ενέργειαν του Σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους και εν πάση απάτη της αδικίας μεταξύ των απολλυμένων, διότι δεν εδέχθησαν την αγάπην της αληθείας διά να σωθώσι·

Το Άγιο Πνεύμα έχει σφραγίσει τους πιστούς μέχρι την ημέρα της απολύτρωσης (Εφες.α:13-14). Αν το Άγιο Πνεύμα «εκβληθεί», το ίδιο θα συμβεί και στην εκκλησία. «Αν πάρεις τον κολύωντα, θα πάρεις και το ναό μέσα στον οποίο κατοικεί». Το γεγονός της Αρπαγής θα εκβάλει τον κολύωντα.

Το έργο της εκκλησίας να διαδώσει το ευαγγέλιο:

Η μεγάλη αποστολή να διαδοθεί το Ευαγγέλιο δόθηκε αρχικά στους μαθητές του Ιησού. Ο Παύλος μας λέει ότι η μεγάλη αποστολή εκπληρώθηκε στις μέρες του:

Κολ.α:5-6, 23 ….διά την ελπίδα την αποτεταμιευμένην διά σας εν τοις ουρανοίς, την οποίαν προηκούσατε εν τω λόγω της αληθείας του ευαγγελίου, το οποίον ήλθεν εις εσάς, καθώς και εις όλον τον κόσμον, και καρποφορεί καθώς και εις εσάς, αφ' ης ημέρας ηκούσατε και εγνωρίσατε την χάριν του Θεού εν αληθεία,….. ελπίδος του ευαγγελίου, το οποίον ηκούσατε, του κηρυχθέντος εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν, του οποίου εγώ ο Παύλος έγεινα υπηρέτης.

Όπως σε πολλές προφητείες, υπάρχει μια μερική εκπλήρωση στο άμεσο μέλλον, με την πλήρη εκπλήρωση αργότερα. Ο Παύλος εκπλήρωσε εν μέρει το Ματθ.κδ:14 και Μάρκ.ιγ:10. Το τέλος δεν ήρθε στις μέρες του Παύλου, και έχουν γεννηθεί πολλές γενιές που έχουν ανάγκη να ακούσουν το Ευαγγέλιο. Άρα, η πλήρης εκπλήρωση αυτών των εδαφίων θα συμβεί λίγο πριν το τέλος, όταν ο Ιησούς επιστρέψει.

Η εκκλησία συνέχισε το κήρυγμα του Ευαγγελίου για τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια. Ο απόστολος Ιωάννης είναι μέλος της εκκλησίας, και ήταν μεταξύ εκείνων που έλαβαν απευθείας οδηγίες να διαδώσουν το Ευαγγέλιο. Είναι ενδιαφέρον ότι, πριν ξεκινήσει η θλίψη, μια φωνή σαν σάλπιγγα καλεί τον Ιωάννη να ανέβη στον ουρανό:

Αποκ.δ:1 Μετά ταύτα είδον, και ιδού, θύρα ανεωγμένη εν τω ουρανώ, και η φωνή η πρώτη, την οποίαν ήκουσα ως σάλπιγγος λαλούσης μετ' εμού, έλεγεν· Ανάβα εδώ και θέλω σοι δείξει όσα πρέπει να γείνωσι μετά ταύτα.

Πολλοί πιστεύουν ότι η φωνή της σάλπιγγας που κάλεσε τον Ιωάννη στον ουρανό είναι μια εικόνα της αρπαγής, επειδή είναι παράλληλη με τη σάλπιγγα που καλεί την εκκλησία στον ουρανό (Α’ Θες.δ:14-17, Α’ Κορ.ιε:51-53). Όμως, η εκκλησία δεν αναφέρεται άμεσα μετά από το τρίτο κεφάλαιο της Αποκάλυψης. Αντ' αυτού, οι πρεσβύτεροι και τα 4 ζώα αντιπροσωπεύουν στον ουρανό την εκκλησία κατά τη διάρκεια της Μ. Θλίψης. Μετά τη θλίψη, η Νύμφη του Χριστού, που είναι σαφώς η εκκλησία, θα έρθει από τον ουρανό, μαζί με τα στρατεύματα του ουρανού (Αποκ.ιθ:7-8, 14).

Όλοι οι πιστοί θα συμμετέχουν στην Αρπαγή (το θέμα είναι τι σημαίνει ή ποιος είναι πιστός):

Η αρπαγή είναι ένα γεγονός για όσους είναι «εν Χριστώ» (Α’ Θες.δ:14-17) και λογίζονται άξιοι, «καταξιωθούν»:

Λουκ.κα:36 Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, διά να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου.

Τι σημαίνει «να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι» (Μ. Θλίψη); Τα παρακάτω εδάφια δείχνουν ότι η σωτηρία θα σε σώσει από την οργή του Θεού. Με άλλα λόγια, προσευχόμενος να εκφύγεις τη Θλίψη είναι το ίδιο με το να προσεύχεσαι για σωτηρία, η οποία στην πραγματικότητα θα σε σώσει από την οργή του Θεού:

Ρωμ.ε:8-9 αλλ' ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών. Πολλώ μάλλον λοιπόν αφού εδικαιώθημεν τώρα διά του αίματος αυτού, θέλομεν σωθή από της οργής δι' αυτού.

Α’ Θεσ.α:9-10 Διότι αυτοί διηγούνται περί ημών οποίαν είσοδον ελάβομεν προς εσάς, και πως επεστρέψατε προς τον Θεόν από των ειδώλων, διά να δουλεύητε Θεόν ζώντα και αληθινόν, και να προσμένητε τον Υιόν αυτού εκ των ουρανών, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών, τον Ιησούν, όστις ελευθερόνει ημάς από της μελλούσης οργής.

Α’ Θεσ.ε:9-10 διότι ο Θεός δεν προσδιώρισεν ημάς εις οργήν, αλλ' εις απόλαυσιν σωτηρίας διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις απέθανεν υπέρ ημών, ίνα είτε αγρυπνούμεν είτε κοιμώμεθα ζήσωμεν μετ' αυτού.

Σαφώς, δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα περισσότερο για να «καταξιωθούμε», έξω από την προσευχή για σωτηρία. Γιατί αν κάποιος πρέπει να «κάνει» κάτι, εκτός από την αποδοχή του δώρου της σωτηρίας, αυτό θα ήταν «έργα». Η σωτηρία μας όμως είναι με τη χάρη δια της πίστεως, όχι με έργα:

Εφεσ.β:8,9 Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον· ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις.

Ρωμ.ια:6 Εάν δε κατά χάριν, δεν είναι πλέον εξ έργων· επειδή τότε η χάρις δεν γίνεται πλέον χάρις. Εάν δε εξ έργων, δεν είναι πλέον χάρις· επειδή το έργον δεν είναι πλέον έργον.

Οι αθώοι θα αρπαχτούν μαζί με τους πιστούς:

Όπως συζητήθηκε στην προηγούμενη ενότητα, είναι σαφές ότι όλοι οι αναγεννημένοι Χριστιανοί θα πάνε στον ουρανό με την Αρπαγή. Αλλά τι γίνεται με τους ανθρώπους που δεν μπορούν να κατανοήσουν το Ευαγγέλιο; Παιδιά και πολλά διανοητικά καθυστερημένα άτομα δεν είναι σε θέση να πάρουν μια προσωπική απόφαση υπέρ ή κατά του Χριστού, όμως γεννήθηκαν με αμαρτωλή φύση (Ψαλμ.νη:3, Ρωμ.γ:10). Ωστόσο, αυτοί οι άνθρωποι είναι αθώοι στα μάτια του Θεού, επειδή δεν μπορούν να διακρίνουν το σωστό από το λάθος. Το παρακάτω απόσπασμα μας δείχνει ότι υπάρχει μια «ηλικία υπευθυνότητας», όπου τα παιδιά δεν έχουν τη γνώση του καλού και του κακού:

Δευτ.α:35 Ουδείς εκ των ανθρώπων τούτων της κακής ταύτης γενεάς θέλει ιδεί την γην την καλήν, την οποίαν ώμοσα να δώσω εις τους πατέρας σας,

Δευτ.α:39 και τα παιδία σας, τα οποία ελέγετε ότι θέλουσι γείνει λάφυρον, και οι υιοί σας, οίτινες την σήμερον δεν γνωρίζουσι καλόν ή κακόν, αυτοί θέλουσιν εισέλθει εκεί και εις αυτούς θέλω δώσει αυτήν, και αυτοί θέλουσι κληρονομήσει αυτήν·

Ο Παύλος μας λέει στο παρακάτω απόσπασμα, ότι ο Θεός θεωρεί άδικους αυτούς που εννοούν το Νόμο και είναι υπεύθυνοι πάνω σ’ αυτό, αλλά στη συνέχεια με τη θέλησή τους τον καταπατούν. Ο Παύλος επισημαίνει επίσης ότι «Και εγώ έζων ποτέ χωρίς νόμου» πριν γνωρίσει το Νόμο ζούσε, αλλά στη συνέχεια «ότε ήλθεν η εντολή, ανέζησεν αμαρτία, εγώ δε απέθανον» πέθανε όταν κατάλαβε τι ήταν η αμαρτία και ο Νόμος. Αυτό είναι απόδειξη ότι εκείνοι που δεν μπορούν να κατανοήσουν αυτά τα πράγματα δεν είναι νεκροί μέσα στην αμαρτία τους μέχρι να μπορούν να καταλάβουν τι είναι αμαρτία. Προφανώς τα παιδιά κάτω από την ηλικία λογοδοσίας δεν καταλαβαίνουν τι είναι αμαρτία, καθώς και πολλά διανοητικά καθυστερημένα άτομα:

Ρωμ.ζ:7-12 Τι λοιπόν θέλομεν ειπεί; ο νόμος είναι αμαρτία; Μη γένοιτο. Αλλά την αμαρτίαν δεν εγνώρισα, ειμή διά του νόμου· διότι και την επιθυμίαν δεν ήθελον γνωρίσει, εάν ο νόμος δεν έλεγε· Μη επιθυμήσης. Αφορμήν δε λαβούσα η αμαρτία διά της εντολής, εγέννησεν εν εμοί πάσαν επιθυμίαν· διότι χωρίς του νόμου η αμαρτία είναι νεκρά. Και εγώ έζων ποτέ χωρίς νόμου· αλλ' ότε ήλθεν η εντολή, ανέζησεν αμαρτία, εγώ δε απέθανον· και η εντολή, ήτις εδόθη προς ζωήν, αυτή ευρέθη εν εμοί προς θάνατον. Διότι η αμαρτία, λαβούσα αφορμήν διά της εντολής, με εξηπάτησε και δι' αυτής με εθανάτωσεν. Ώστε ο μεν νόμος είναι άγιος, και η εντολή αγία και δικαία και αγαθή.

Ο Παύλος ήταν κάτω από το Μωσαϊκό νόμο, επειδή ήταν Εβραίος. Αλλά οι Εθνικοί, όταν έφταναν σε ηλικία υπευθυνότητας, βρισκόταν κάτω από φυσικούς νόμους, το νόμο της συνείδησης, που τους έδειχνε τι είναι σωστό και τι λάθος, εκ φύσεως:

Ρωμ.β:12-16 Διότι όσοι ημάρτησαν χωρίς νόμου, θέλουσι και απολεσθή χωρίς νόμου· και όσοι ημάρτησαν υπό νόμον, θέλουσι κριθή διά νόμου. Διότι δεν είναι δίκαιοι παρά τω Θεώ οι ακροαταί του νόμου, αλλ' οι εκτελεσταί του νόμου θέλουσι δικαιωθή. Επειδή όταν οι εθνικοί οι μη έχοντες νόμον πράττωσιν εκ φύσεως τα του νόμου, ούτοι νόμον μη έχοντες είναι νόμος εις εαυτούς, οίτινες δεικνύουσι το έργον του νόμου γεγραμμένον εν ταις καρδίαις αυτών, έχοντες συμμαρτυρούσαν την συνείδησιν αυτών και τους λογισμούς κατηγορούντας ή και απολογουμένους μεταξύ αλλήλων, εν τη ημέρα ότε θέλει κρίνει ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων διά του Ιησού Χριστού κατά το ευαγγέλιόν μου.

Έτσι, βλέπουμε ότι μόνο τα άτομα κάτω από την ηλικία λογοδοσίας δεν έχουν κανένα νόμο, είτε Μωσαϊκό ή φυσικό. Ο Παύλος μας λέει ότι η αμαρτία δεν λογίζεται όταν δεν υπάρχει νόμος:

Ρωμ.ε:13 διότι μέχρι του νόμου ήτο εν τω κόσμω η αμαρτία, αμαρτία όμως δεν λογίζεται όταν δεν ήναι νόμος·

Μπορούμε επίσης να δούμε ότι ο Θεός έκρινε αθώους τον Αδάμ και την Εύα μέχρι που έφαγαν από το «δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού» (Γέν.γ). Το δέντρο εξυπηρέτησε τον ίδιο σκοπό όπως ο Νόμος, δεδομένου ότι παράκουσαν σκόπιμα την εντολή του Θεού, η αθωότητα έφυγε και κατάλαβαν τη διαφορά μεταξύ καλού και κακού. Στο σημείο που ο Αδάμ και η Εύα έχασαν την αθωότητά τους, έγιναν νεκροί μέσα στην αμαρτία τους.

Ο Ιησούς είπε ότι πρέπει να γίνουμε σαν τα παιδιά για να μπούμε στη Βασιλεία. Μ’ αυτό εννοούσε ότι πρέπει να έχουμε πίστη σαν ένα παιδί. Ο Ιησούς επίσης μας είπε να μην εμποδίζουμε τα παιδιά να πηγαίνουν σ' Αυτόν, εννοώντας ότι δεν πρέπει να κάνουμε κάτι που θα τα εμποδίσει να Τον δεχτούν από τη στιγμή που φθάσουν σε ηλικία υπευθυνότητας. Τότε γιατί ο Ιησούς να απαγορεύσει σε κάθε παιδί κάτω της ηλικίας λογοδοσίας από την είσοδο στον ουρανό, όταν λέει ότι των παιδιών είναι η Βασιλεία των ουρανών:

Ματθ.ιη:1-5 Εν εκείνη τη ώρα ήλθον οι μαθηταί προς τον Ιησούν, λέγοντες· Τις άρα είναι μεγαλήτερος εν τη βασιλεία των ουρανών; Και προσκαλέσας ο Ιησούς παιδίον, έστησεν αυτό εν τω μέσω αυτών και είπεν· Αληθώς σας λέγω, εάν δεν επιστρέψητε και γείνητε ως τα παιδία, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών. Όστις λοιπόν ταπεινώση εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτος είναι ο μεγαλήτερος εν τη βασιλεία των ουρανών. Και όστις δεχθή εν τοιούτον παιδίον εις το όνομά μου, εμέ δέχεται·

Ματθ.ιθ:13-15 Τότε εφέρθησαν προς αυτόν παιδία, διά να επιθέση τας χείρας επ' αυτά και να ευχηθή· οι δε μαθηταί επέπληξαν αυτά. Πλην ο Ιησούς είπεν· Αφήσατε τα παιδία και μη εμποδίζετε αυτά να έλθωσι προς εμέ· διότι των τοιούτων είναι η βασιλεία των ουρανών. Και αφού επέθηκεν επ' αυτά τας χείρας, ανεχώρησεν εκείθεν.

Φαίνεται αρκετά απλό, ότι τα παιδιά δεν είναι υπεύθυνα για την αμαρτία τους, και θα πάνε στον ουρανό αν πεθάνουν πριν συμπληρώσουν την ηλικία της λογοδοσίας. Ο Δαβίδ πίστευε χωρίς αμφιβολία ότι θα συναντήσει το νεκρό παιδί του στον ουρανό κάποια μέρα:

Β’ Σαμ.ιβ:19-23 Αλλ' ιδών ο Δαβίδ ότι οι δούλοι αυτού εψιθύριζον μετ' αλλήλων, ενόησεν ο Δαβίδ ότι το παιδίον απέθανεν· όθεν είπεν ο Δαβίδ προς τους δούλους αυτού, Απέθανε το παιδίον; οι δε είπον, Απέθανε. Τότε εσηκώθη ο Δαβίδ από της γης και ελούσθη και ηλείφθη και ήλλαξε τα ιμάτια αυτού, και εισήλθεν εις τον οίκον του Κυρίου, και προσεκύνησεν· έπειτα εισήλθεν εις τον οίκον αυτού· και εζήτησε να φάγη και έβαλον έμπροσθεν αυτού άρτον, και έφαγεν. Οι δε δούλοι αυτού είπον προς αυτόν, Τι είναι τούτο, το οποίον έκαμες; ενήστευες και έκλαιες περί του παιδίου, ενώ έζη· αφού δε απέθανε το παιδίον, εσηκώθης και έφαγες άρτον. Και είπεν, Ενώ έτι έζη το παιδίον, ενήστευσα και έκλαυσα, διότι είπα, Τις εξεύρει; ίσως ο Θεός με ελεήση, και ζήση το παιδίον· αλλά τώρα απέθανε· διά τι να νηστεύω; μήπως δύναμαι να επιστρέψω αυτό πάλιν; εγώ θέλω υπάγει προς αυτό, αυτό όμως δεν θέλει αναστρέψει προς εμέ.

Διαβάζουμε ακόμα στην ιστορία του Ιεροβοάμ, ότι ο Θεός πήρε τον γιο του, επειδή βρήκε κάτι καλό σ' αυτόν. Κατά τη γνώμη μου, αυτό σημαίνει ότι αν ο γιος του Ιεροβοάμ ζούσε όλη τη ζωή του εδώ στη γη, η επιρροή του κακού πατέρα του θα τον είχε οδηγήσει να απορρίψει τον Θεό. Έτσι ο Θεός το πήρε πριν φτάσει στην ηλικία υπευθυνότητας:

Α’ Βασ.ιδ:13 και θέλει πενθήσει αυτό πας ο Ισραήλ, και θέλουσιν ενταφιάσει αυτό· διότι αυτό μόνον εκ του Ιεροβοάμ θέλει ελθεί εις τον τάφον, επειδή εν αυτώ ευρέθη τι καλόν ενώπιον Κυρίου, του Θεού του Ισραήλ, εν τω οίκω του Ιεροβοάμ.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι όλα τα παιδιά και οι διανοητικά ανάπηροι θα πάνε στον ουρανό στην Αρπαγή; Τα παιδιά δεν γλίτωσαν τον κατακλυσμό ή άλλες κρίσεις του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη, γιατί να αρπαχτούν στην Αρπαγή; Επειδή η Γραφή δείχνει ότι το να φυλαχτούμε από την οργή του Θεού κατά την «οικονομία της χάρης» είναι θέμα σωτηρίας:

Α’ Θεσ.ε:9 διότι ο Θεός δεν προσδιώρισεν ημάς εις οργήν, αλλ' εις απόλαυσιν σωτηρίας διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού,

Αφού καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο Θεός θεωρεί παιδιά κάτω από την ηλικία λογοδοσίας αθώα, τότε, ζώντας στην «οικονομία της χάρης», όλα αυτά τα παιδιά θα φυλαχτούν από την οργή του Θεού, μαζί με την εκκλησία.

Η άποψη αυτή, για τα παιδιά που αρπάζονται μαζί με την εκκλησία, υποστηρίζεται και από τον Ιωήλ. Το βιβλίο του Ιωήλ είναι μια σύνοψη της «ημέρας του Κυρίου», που πιστεύεται ευρέως ότι ξεκινά με την αρπαγή της εκκλησίας, ακολουθούμενη από τη Μεγάλη Θλίψη.

Παρακάτω, διαβάζουμε ένα παράλληλο απόσπασμα της αίθουσας του Θρόνου στον ουρανό που βλέπουμε στην Αποκάλυψη δ-ε. Υπάρχει μια σύναξη πρεσβυτέρων, ιερέων, και η Νύφη στην αίθουσα του θρόνου. Η εκκλησία είναι η Νύφη του Χριστού, που εκπροσωπείται από τους πρεσβύτερους που είναι και ιερείς. Είναι ενδιαφέρον, ότι μωρά και παιδιά είναι σ’ αυτή τη σύναξη:

Ιωήλ β:16-17 Συναθροίσατε τον λαόν, αγιάσατε την σύναξιν, συνάξατε τους πρεσβυτέρους, συναθροίσατε τα νήπια και τα θηλάζοντα μαστούς· ας εξέλθη ο νυμφίος εκ του κοιτώνος αυτού και η νύμφη εκ του θαλάμου αυτής. Ας κλαύσωσιν οι ιερείς, οι λειτουργοί του Κυρίου, μεταξύ της στοάς και του θυσιαστηρίου, και ας είπωσι, Φείσαι, Κύριε, του λαού σου και μη δώσης την κληρονομίαν σου εις όνειδος, ώστε να κυριεύσωσιν αυτούς τα έθνη· διά τι να είπωσι μεταξύ των λαών, Που είναι ο Θεός αυτών;