«Πρωί έννυχα», δηλαδή αξημέρωτα, ο Ιησούς βρίσκεται μόνος στην
προσευχή. Η περισυλλογή, μετά τη δραστηριότητα και διακονία «όλης της πόλης» (Μάρκος
α:33). Ο πνευματικός ανεφοδιασμός, έπειτα από το ολόψυχο και εξαντλητικό «εθεράπευσεν
πολλούς... και δαιμόνια πολλά εξέβαλεν» (εδ.34). Όμως, «ο Σίμων κατεδίωξεν αυτόν»
με ένα σημαντικό μήνυμα - ίσως εφάμιλλο του «σύ ει ο Χριστός του Θεού» (Ματθαίος
ις:16) - που συνοψίζεται σε τρεις συγκλονιστικές λέξεις «πάντες
ζητούσιν σε»
(εδ.37). Πόσο
αληθινή τούτη ή διαπίστωση των μαθητών του
Χριστού, αποδεικνύεται και από το «εις τούτο γάρ εξήλθον» (εδ.38) του Χριστού που
ακολούθησε. Ας πλησιάσουμε, τούτο το τηλεγραφικό μήνυμα του Πέτρου:
1. «Πάντες»
Λέξη που αγκαλιάζει όλο τόν κόσμο του χθες και του σήμερα.
Μόρφωση, χρήμα, καταγωγή, φύλο, χρώμα πετσιού, εθνικές και πολιτιστικές
παραδόσεις, χώρισαν κι εξακολουθούν να χωρίζουν τούς ανθρώπους σε κατηγορίες,
ομάδες, επίπεδα κλπ. Όμως, μπροστά στον Θεό τα χωρίσματα καταπέφτουν. Στη
μικρότητά μας μπορεί «ο εις (να) φυσιούται υπέρ του ενός κατά του άλλου», όμως ο
Θεός ρωτάει- «τις (και τί) σε διακρίνει;» (Α’ Κορινθίους δ:6,7). Όταν «πάς ο
κόσμος είναι υπόδικος στον Θεό» (Ρωμαίους γ:19), «σένα, τί σε διακρίνει»; Τί σε
ξεχωρίζει; Όταν «δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας» (έδ.10), εσύ πώς ν’ αφαιρεθείς και
να ξεχωρίσεις από τους «πάντες»; Το ’κάμε βέβαια ένας θρησκευτικός τυφλοπόντικας,
τολμώντας μπροστά στον Θεό το - «ούκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων» (Λουκάς
ιγ:11), όμως έμεινε στην ιστορία σαν ντροπιασμένο παράδειγμα αποφυγής. Η
συγκαταρίθμησή σου μέσα στο «πάντες», είναι... απόλυτη.
2. «ζητούσιν»
Δεν ήταν ανάγκη να ’ρθει, ανάμεσα Μεσαίωνα και Αναγέννηση, ο
Δάντης για να μάθουμε πως ο άνθρωπος «ζητάει» κάποιο παράδεισο, που φαίνεται να
'χε σε μια αρχική, περίοδο αθωότητας και που έχασε, έπειτα από την πτώση του. Οι
άνθρωποι - όλοι οι άνθρωποι - ζητούν. Βρες μου κάποιον που ποτέ του τίποτα δεν ζήτησε
ή κάποιο που ’παψε να ζητάει, να επιθυμεί, να ψάχνει. Η Κ. Δ. μάς παρουσιάζει
«έμπορους που ζητούν καλούς μαργαρίτες» (Ματθαίος ιγ:45), «προδότες που ζητούν εύκαιρα»
(κς:16), κοιλιόδουλους που «ζητούν τί να φάνε και τί να πιούνε» (Λουκάς ιβ:29),
«περιδεείς, που ζητούν να σώσουν την ψυχή τους» (ιζ:33), «Έλληνες που ζητούνε
σοφία» (Α’ Κορινθίους α:22), «θρησκευόμενους, που ζητούν να στήσουν την ιδίαν αυτών
δικαιοσύνη» (Ρωμαίους ι:3), «εγωπαθείς, που τα εαυτών μόνον ζητούσι»
(φιλιππησίους β:22), χωρίς να παραλείπει ν’ αναφέρει και κάποιους που «ζητούν τον
θάνατο» σαν λύτρωση (αποκάλυψη θ:6). Ζητούν. Πάντες ζητούν. Όμως, το παράδοξο
είναι στην τρίτη λέξη του μηνύματος του Πέτρου. Είπε στον Χριστό- «πάντες
ζητούσι..
3. «σε»
είναι δυνατό; Ζητούσαν τότε όλοι το Χριστό; Και τότε, γιατί
η απόρριψη κι η σταύρωση; Γιατί ο απηνής διωγμός της πρώτης Εκκλησίας; Και αν αυτό
- καθ’ υπόθεση - συνέβηκε τότε, μήπως θα τολμήσουμε να υποστηρίξουμε ότι το
ίδιο συμβαίνει σήμερα. Ότι σήμερα όλοι που ψάχνουν, ψάχνουν για το Χριστό! Ο
φιλάργυρος; Ο φιλήδονος; Ο φίλοινος ή φιλοπότης; Ο φιλόθρησκος; Ο φιλόκενος; Ο
φιλοθεάμων; Ο φιλοσώματος; Ο φιλόκοσμος; Ο φιλόμοχθος;. Όλοι αυτοί - για ν’ αναφέρουμε
λίγους - κι άλλοι πολλοί που αποζητούν ένα ή περσότερα από τα παραπάνω, τόσο
ποικίλα και τόσο ετερόκλητα μπορεί στην πραγματικότητα να ψάχνουν για το
Χριστό! Ναι. Ιδού, αποδεικτικά παραδείγματα:
— Ο φιλόζωος, έχοντας χάσει την αθανασία, ψάχνει και
πασκίζει να επιμηκύνει μια ζωή, χωρίς να ξέρει ότι η πίστη στο Χριστό, χαρίζει
αιώνια ζωή στην άγια παρουσία του Θεού (Ιωάννης ιδ:6).
— Ο φιλοθεάμων, που ζητάει να δει, να δει, να χορτάσει
«τους οφθαλμούς, που δεν χορταίνουν» (Παροιμίες κζ:20), είναι γιατί υποσυνείδητα
ζητάει το Χριστό πούχει γι’ αυτόν ετοιμάσει «όσα οφθαλμός δεν είδε...» (Α’
κορινθίους β:9).
— Ο φιλάργυρος, μετράει το όποιο ασήμι, αποζητώντας
Εκείνον που χαρίζει «πλουτισμό μέγαν μετ’ αυταρκείας» (Α’ Τιμόθεο ς:6).
— Ο φιλόθρησκος, ξεγελασμένος από την άποψη ότι ν’
ανήκεις στη θρησκεία είναι το παν, στο βάθος ζητάει το Χριστό, που ήρθε όχι να
προσθέσει μια ακόμη θρησκεία, αλλά να «κάμει τα πάντα νέα» (Αποκάλυψη κα:5).
— Ο φιλοσώματος, στην ουσία ψάχνει για κείνον που με
την ανάστασή του προσφέρει το «ένδοξο, άφθαρτο σώμα της αναστάσεως» (Α’ Κορινθίους
ιε:42).
— κ.ο.κ.
Καθήκον και έργο λοιπόν μένει σε μας:
α. έτσι, να τους
δούμε και να τους νιώσουμε. Όπου και να τους δούμε. Σε ό,τι και να ψάχνουν.
Όλοι αυτοί «πάντες ζητούσι τον Χριστό». Αυτό, θα σου εμπνεύσει αγάπη και πόνο.
β. να τους πούμε,
ότι «ψάχνουν ουσιαστικά για το Χριστό, γιατί Αυτός χορηγεί τα πάντα και
ικανοποιεί τους πάντες».
γ. να τους
προσκαλέσουμε στο Χριστό, που «χαρίζει πάντα τα προς ζωήν και ευσέβειαν» (Β’ Πέτρου
α:3), που «είναι χορτασμός ευφροσύνης» (ψαλμός ις:11) σ’ αυτούς που Τον
δέχονται, που είναι Αυτός που στα βαθύτερα μύχια της αναζητεί κάθε άνθρωπος.
