Συνηθίσαμε όταν μιλάμε για τις «έσχατες ημέρες», ο νους
βασικά να πηγαίνει στην μάχη του Αρμαγεδώνα και στα παρόμοια. Και ψάχνουμε
συχνά, για τα' πού, πότε, πώς. Όμως από τη φάση της τούτη η μάχη, ταυτίζεται με
ένα συγκεκριμένο τόπο, συμβαίνει μια καθορισμένη στιγμή και δεν είναι
οπωσδήποτε κοντά και στο περιβάλλον ζωής κάθε πιστού.
Τούτη όμως η... «μάχη των φι», χάρη στον καθαρά πνευματικό
και ηθικό της χαρακτήρα -θα λέγαμε και τον προσωπικό- είναι παρούσα γύρω μας
και καμιά φορά λαβαίνει χώρα μέσα μας. Είμαστε το πεδίο της κι οι μαχητές της.
Οι νικημένοι της ή οι νικητές της.
1. «Εν εσχάταις ημέραις...
οι άνθρωποι έσονται» (Β’ Τιμ.γ:1,2). Θερμόμετρο τούτο το εδάφιο, με το
οποίο μπορούμε να διαγνώσουμε το πόσο άρρωστη είναι η εποχή μας. Λένε, πως
πάντοτε έτσι ήταν οι άνθρωποι. Αυτό, μερικά μόνον είναι σωστό. Μπορεί να ’σαν
έτσι μα όχι τόσο! Σήμερα κάθε βίτσιο και διαστροφή, είναι στον υπερθετικό.
Σήμερα, υπάρχει το ξεχείλισμα και η πρόκληση. Η νομοθέτηση κι αποποινικοποίηση
της αμαρτίας. Σήμερα, η πνευματική κι ηθική ρύπανση, καθώς και η ανυπαρξία κάθε
απορρυπαντικής προσπάθειας, βεβαιώνει ότι ζούμε στο κλίμα των «εσχάτων ημερών».
Ότι για να ζήσεις «ευσεβώς», τούτες ιδιαίτερα τις «έσχατες ημέρες», θα πρέπει
να ’χεις προαποφασισμένο το «διωχθήσονται» (12). Χρειάζεται τόλμη, να 'σαι του
Κυρίου τούτη την εποχή.
2. «Άνθρωποι,
Φίλαυτοι» (2). Το πρώτο, στη μάχη των «φι». Δεν είναι ανάγκη να ταξιδέψεις
μακριά ή να επισκεφθείς κανένα ζωολογικό κήπο, για να συναντήσεις τον φίλαυτο.
Υπάρχει γύρω σου και συχνά... μέσα σου. Η γλώσσα μας έχει ένα σωρό παράλληλες
έννοιες, π’ αγκαλιάζουν τη φιλαυτία: Ατομιστής. Εγωκεντρικός. Ιδιοτελής.
Εγωπαθής. Άνθρωποι δηλαδή, που όλη τη ζωή τους -αν ήταν δυνατό κι όλος ο
κόσμος- γυρνάνε γύρω από τον εαυτό τους. Ποτέ δεν ζούσαν οι άνθρωποι τόσο κοντά
(πολυκατοικίες), αλλά και τόσο απομονωμένοι μεταξύ τους. Αν από την προτροπή
του Παύλου (Φιλιπ.β:4) «μη τα εαυτών έκαστος σκοπούντες» βγάλεις το «μη», έχεις
την εικόνα της εποχής μας. Εποχής φιλαυτίας, καβουκισμού, εγωλατρείας. Κι ένας
εγωλάτρης, ούτε το Θεό λατρεύει, ούτε με τους συνανθρώπους του μπορεί να
συμβιώσει.
3. «Άνθρωποι,
Φιλάργυροι» (2). Οι φιλούντες το αργύριο. Οι αρχαίοι τους έλεγαν και
«αργυρώνητους», που τους αγοράζεις με χρήμα. Οι δουλωμένοι στο χρήμα. Αυτοί που
το πιστεύουν, το λατρεύουν και στην πίστη σ’ αυτό, χτίζουνε και στηρίζουνε όλη
τους τη ζωή. Γι’ αυτούς η Βίβλος προειδοποιεί- «ο αγαπών το αργύριον, δεν θέλει
χορτασθή αργυρίου» (Εκκλ.ε:10) και «το αργύριόν σου μετά σού εις απώλειαν» (Πράξ.η:20).
Σε κλειστά αυτιά πέφτει το μήνυμα- «θέλετε λυτρωθεί άνευ αργυρίου... έλθετε, αγοράσετε
άνευ αργυρίου και άνευ αντιτίμου» (Ησαΐας νβ:3, νε:1). Γιατί «μετά αργυρίου»,
μπορείς ν’ αγοράσεις σπίτια, στρέμματα γης, στολίδια και ταξίδια. Όμως αν
δοκιμάσεις «μετά αργυρίου» ν’ αποκτήσεις πνευματικό ξεδίψασμα, χαρά, ειρήνη,
αγάπη... θα διαπιστώσεις ό,τι αυτά είναι «άνευ αργυρίου». Γι’ αυτό και δεν βρίσκονται
απαραίτητα στα σπίτια των πλουσίων.
4. «Άνθρωποι, Φιλήδονοι»
(4). Τριλογία, θα 'λεγαν οι αρχαίοι μας, του ανθρώπινου καταντήματος- φίλαυτοι,
φιλάργυροι, φιλήδονοι. Κι ο τρίτος τούτος στρατιώτης στη μάχη των «φι», ας μην υποτιμηθεί,
ούτε να περιοριστεί. Φιλήδων, δεν είναι μόνον ο ακόλαστος και σεξουαλικά
διεστραμμένος. Είναι ο ακρατής. Ο πότης, ο χαρτοπαίχτης, ο καπνιστής, ο έκφυλος
κι άλλοι όμοιοι είναι οι φιλούντες την ηδονή, παρά το πνεύμα. Να θυμηθούμε ότι
πολλοί ζουν «δουλεύοντες (υποδουλωμένοι) ηδοναίς ποικίλαις» (Τίτος γ:3) κι ότι
κι αν πέσει προς στιγμή ο σπόρος του Ευαγγελίου μέσα τους... «υπό μεριμνών και ηδονών
του βίου πορευόμενοι συμπνίγονται» (Λουκ.η:14).
5. «παρά Φιλόθεοι»
(4). Πολλοί έχουν το όνομα, πόσοι όμως ουσιαστικά είναι! Και υπό μια έννοια,
για να γίνεις χριστιανός, πρέπει... να ’σαι φιλόθεος. Να 'χεις επιθυμία και
λαχτάρα, να γνωρίσεις το Θεό. Γι’ αυτό κι η πρόσκληση του «έλθετε»,
προλογίζεται με το «πάντες οι διψώντες» (Ησαΐας νε:1). Φιλόθεος ήταν ο Δαβίδ
όταν έλεγε· «Θεέ, σε διψά η ψυχή μου» (ψαλμ.ξγ:1). Φιλόθεος ήταν ο Κορνήλιος,
όταν έλεγε- «ημείς πάντες παριστάμεθα ενώπιον του Θεού, διά να ακούσωμεν» (Πράξ.ι:33).
Φιλόθεος ήταν ο Σαύλος όταν έλεγε- «τις είσαι, Κύριε» (Πράξ.θ:5). Φιλόθεος
μπορεί να ’σαι κι εσύ, όσες απορίες ή αντιρρήσεις έχεις, φτάνει η ψυχή σου να
διψάει το Θεό. Τότε...
6. «εις επίγνωσιν αληθείας
ελθείν» (7). Η μάχη των «φι», μάχη προσωπική κι εσωτερική, καταλήγει στο
μόνο σωστό κι ένδοξο προσανατολισμό. Η φιλαυτία συρρικνώνεται, η φιλαργυρία
απομακρύνεται, η φιληδονία ατονεί κι ο άνθρωπος γίνεται «φιλόθεος», παρά
φίλαυτος, φιλάργυρος και φιλήδων. Ο Θεός αποκαλύπτεται σ’ αυτόν, μέσα από το
πρόσωπο και το έργο του Χριστού. Φίλος του, δεν είναι πια το εγώ και τα χρήματα
κι οι ηδονές. Φίλος του, είναι ο Γιος του Θεού. Και πώς, να μη φιλείς Εκείνον
που «την ψυχήν αυτού έθηκεν υπέρ των φίλων αυτού» (Ιωάν.ιε:13). Σήμερα η
προσφορά του Χριστού σε σένα είναι- «υμάς δε λέγω φίλους» (Λουκ.ιβ:4). Θέλεις
να γίνεις φίλος του Χριστού; Είσαι, φιλόθεος;
