Η άγνωστη αγάπη του Θεού

«Ίδετε οποίαν αγάπην έδωκεν εις ημάς ο Πατήρ, ώστε να ονομασθώμεν τέκνα Θεού. Διά τούτο ο κόσμος δεν γνωρίζει ημάς, διότι δεν εγνώρισεν αυτόν. Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν όμως, ότι, όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι. Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ αυτόν, καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός» (Α΄ Ιωάν.γ:1-3).

Όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνουμε ότι αυτό που χαρίζει ο Κύριος στον άνθρωπο τον αμαρτωλό είναι πολύ μεγάλο και θαυμαστό. Μεγάλο και ασύλληπτο για τον ίδιο τον άνθρωπο, που είναι και ο αποδέκτης αυτής της προσφοράς αγάπης του Θεού. Αυτός θα απλώσει το χέρι, αυτός θα το κάνει δικό του, θα το ζήσει, θα το απολαύσει.

ΤΑ ΑΛΕΣΜΕΝΑ

Οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας δεν είναι πολλοί. Γνωστή αντίδραση των ανθρώπων είναι, τα μεγάλα  να τα κάνουν μικρά για να τα καταλάβουν. Συνηθισμένη πρακτική. Το μικρό παιδάκι πρέπει να φάει απ’ όλα, αλλά τα τρώει αλεσμένα για ευκολία. Όλα μαζί ανακατεμένα, ψιλοκομμένα… και όλοι είναι ευχαριστημένοι... Τα δύσκολα τα κάνουμε εύκολα και τα μεγάλα μικρά. Πρέπει όμως να προσέξουμε εδώ, ότι δεν έχουμε να κάνουμε με την απλή καθημερινή μας ζωή, αλλά με τα άγια του Θεού του Κυρίου και δεν μπορούμε να λειτουργούμε αφαιρετικά, απλουστευτικά, ούτε τα μεγάλα να τα μικραίνουμε.

Και αν κάποτε καταναλώνουμε αλεσμένη πνευματική τροφή, αυτό ισχύει για το ξεκίνημα, αυστηρά για την περίοδο εκείνη που η νηπιακή ηλικία είναι φυσιολογική και αναμενόμενη. Στην αντίθετη περίπτωση, αν συνεχίσουμε με αυτή τη νοοτροπία, τότε θα έχουμε πρόβλημα ανάπτυξης και ωρίμανσης στην πνευματική μας ζωή, με ό, τι συνέπειες μπορεί να ακολουθήσουν.

Από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι στη διαδικασία αυτή συμμετέχει πρόθυμα και ο διάβολος, διότι γνωρίζει πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η κατάσταση και πού μπορεί να μας οδηγήσει. Να μας γυρίσει πίσω στη ζωή της ασωτίας της αμαρτίας, να τα αρνηθούμε όλα, το ξέρει ότι είναι κάπως δύσκολο. Μπορεί όμως να μας κάνει άλλη μεγάλη ζημιά. Να μπαινοβγαίνουμε σε μία εκκλησία, να κρατήσουμε δυο-τρεις βασικές αλήθειες, να βολευτούμε χωρίς να ασχολούμαστε ιδιαίτερα, χωρίς κόστος…

Το αποτέλεσμα είναι, οι περισσότεροι πιστοί του Χριστού να έχουν στη σκέψη τους και στην καρδιά τους ένα φτωχό, απλοϊκό, απογυμνωμένο σκαρίφημα του Προσώπου Του, της αγάπης Του, της σωτηρίας του Ιησού Χριστού.

ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΓΡΑΠΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά εμείς οι άνθρωποι. Από τη μία τα δύσκολα θεολογικά, ερμηνευτικά μονοπάτια και από την άλλη εμείς οι πεπερασμένοι άνθρωποι, που περνάμε τόσο δύσκολα εδώ κάτω στη Γη… Τόσο μπορούσαμε, τόσο καταφέραμε…

Ακούγεται λογικό, αλλά είναι πέρα για πέρα λάθος. Ο Κύριος τα δώρα Του, τις αποκαλύψεις Του, την αλήθεια Του μας τα έδωσε γραμμένα. Ο γραπτός λόγος στη δημιουργία και την ανέλιξη του ανθρώπου είναι ένα από τα σημαντικότερα δώρα του Θεού στη ζωή μας.

Ο γραπτός λόγος και η κατανόησή του εδράζεται σε μία πολύπλοκη ανώτερη ψυχική λειτουργία. Έχουμε το λόγο Του γραπτό, αναλλοίωτο, σφραγισμένο με σιγουριά και βεβαιότητα να ανατρέχουμε σ’ αυτόν. Η παράδοση, που επικαλούνται κάποιοι, αποτελεί μία πολύ ευάλωτη σε προσμείξεις και αλλοιώσεις περιοχή, με παρεμβάσεις ανθρώπινες στο πέρασμα του χρόνου.

Ο γραπτός λόγος του Θεού είναι σημείο αναφοράς για να γνωρίσουμε, να προοδεύσουμε, να ανακαλύψουμε, να διορθώσουμε ή να αναθεωρήσουμε όσα χρειαζόμαστε γύρω από το Πρόσωπο και το έργο του Κυρίου. Η ανάγνωση του λόγου του Θεού, μαζί με τη ζωντανή οδηγία του Αγίου Πνεύματος, όταν γίνεται ειλικρινή εκζήτηση από τον άνθρωπο και όχι από φόβο ή υποχρέωση, μας οδηγεί στο θαυμαστό κόσμο των αποκαλύψεων, της αγάπης και των σχεδίων Του.

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ

 Όλοι νομίζουμε και πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε αρκετά καλά την αγάπη του Κυρίου. Ο δίκαιος, ο αναμάρτητος Κύριος ήρθε να πληρώσει για τις αμαρτίες μας, να μας συγχωρήσει, να μας καθαρίσει, να μας ανοίξει το δρόμο για τον Ουρανό. Αυτά περίπου είναι όσα γνωρίζουμε και πιστεύουμε γύρω από την αγάπη του Θεού.

Εδώ ακριβώς είναι που έχουν θέση όσα είπαμε παραπάνω για τα μεγάλα, τα θαυμαστά, τα ασύλληπτα της αγάπης του Θεού.

«Ίδετε οποίαν αγάπην έδωκεν εις ημάς ο Πατήρ, ώστε να ονομασθώμεν τέκνα Θεού» 

Άλλο είναι να είσαι πιστός του Χριστού, να είσαι συγχωρημένος, να πηγαίνεις στην εκκλησία, να διαβάζεις την Αγία Γραφή, και τελείως ασύλληπτο και μοναδικό να σε έχει ονομάσει ο Ίδιος δικό Του παιδί!

Στο σχολείο του γιου μου υπήρχαν πολύ καλά και ευγενικά παιδιά, χαρούμενα, έξυπνα, όμορφα, με καλούς βαθμούς. Δικό μου παιδί ήταν μόνο ένα. Τα υπόλοιπα ήταν καλά παιδιά της γειτονιάς. Ποτέ δεν θα νιώσω το ίδιο γι’ αυτά, ποτέ δεν θα νιώσουν το ίδιο αυτά για μένα. Και δεν μπορεί να γίνει κανένα από αυτά δικό μου παιδί, αφού δε συντρέχουν οι συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

Γιατί ο Ιησούς γεννήθηκε, έζησε ανάμεσά μας, όμοιος με μας; Γιατί ο σταυρός Του, η ανάσταση, η ανάληψη στον ουρανό; Μόνο για ένα σκοπό. Για να μας κάνει παιδιά του Θεού. Και αυτή η αλήθεια έχει δύο όψεις. Ο Θεός μας νιώθει παιδιά Του, αλλά και εμείς Τον νιώθουμε Πατέρα μας. Και το ότι είμαστε παιδιά Του δεν είναι κάτι το θεωρητικό, θρησκευτικό, χωρίς πρακτική εφαρμογή και νόημα.

Το ότι είμαι παιδί Του το νιώθω, το απολαμβάνω, το ζω κάθε μέρα στην όμορφη, ζωντανή παρουσία Του. Είναι γεμάτος προσωπική αγάπη για μένα και αυτό το εισπράττω καθημερινά, ενδιαφέρεται για μένα, δεν με χάνει από τα μάτια Του, είναι παρών, είναι ενημερωμένος και για την πιο μικρή λεπτομέρεια και εξέλιξη της ζωής μου, χαίρεται μαζί μου, υποφέρει μαζί μου. Ο πατέρας που γυρίζει στο σπίτι το βράδυ από τη δουλειά και μαθαίνει όλως τυχαίως ότι ο γιος του είναι τρεις μέρες ήδη στο νοσοκομείο με σκωληκοειδίτιδα, δεν είναι πατέρας…

Ένα άλλο μεγάλο και ξεχωριστό σε αξία κεφάλαιο είναι οι αποκαλύψεις των θαυμασίων Του, η φανέρωση του εαυτού Του, τα μυστικά και τα μυστήρια της σοφίας Του. Όλα αυτά προορίζονται αποκλειστικά για τα παιδιά Του. Μόνο αυτά έχουν πρόσβαση στον κόσμο του Θεού και έχουν κοινωνία μαζί Του ζωντανή και καθημερινή. «Το απόρρητον του Κυρίου είναι μετά των φοβουμένων Αυτόν και την διαθήκην Αυτού θέλει φανερώσει εις αυτούς» (Ψαλμ.κε:14).

Στα παιδιά Του ο Κύριος ανοίγει την καρδιά Του! Με πραγματική λαχτάρα, όπως κάνουμε εμείς με τα παιδιά μας, όταν είμαστε συνδεδεμένοι μαζί τους, θέλει όλα τα δικά Του να γίνουν δικά μας. Να τα μοιραστεί μαζί μας, να μας ανεβάσει όσο γίνεται στο δικό Του επίπεδο. Έτσι σκέφτεται ο Κύριος για τα παιδιά Του.

Υπάρχει όμως και ένα τρίτο στοιχείο, πολύ σημαντικό, αυτής της αγάπης, που ίσως κάποτε το αγνοούμε.

«Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας και Θεόν μου και Θεόν σας» (Ιωάν.κ:17)

«Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας ειπεί·  υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον» (Ιωάν.ιδ:2).

Εδώ πλέον μιλάμε για την κληρονομιά μας, για τον ουρανό, την αιωνιότητα στη Βασιλεία Του. Μόνο τα γνήσια παιδιά Του έχουν πρόσβαση και δικαιώματα σε όλα αυτά.  Και παιδιά Του είναι πολύ πιο πάνω από ένα απλό πιστεύω, δέχομαι, ασπάζομαι,  πηγαίνω στην εκκλησία, κάνω το καθήκον μου… Είναι οι νόμιμοι κληρονόμοι της δόξας του Θεού. Αυτούς έχει ο Κύριος στην καρδιά Του και ποθεί να τους καμαρώσει στη Βασιλεία Του. Έτσι σκέφτεται ο Πατέρας για τα παιδιά Του, όλα όσα έχω στα παιδιά Μου θα πάνε.

Κοιτάξτε πόσο μεγάλη αγάπη έδειξε σε μας ο Θεός. Αφού μας συγχωρήσει, μας πλύνει, μας καθαρίσει από την αμαρτία, μας αγκαλιάσει, μας καταφιλήσει, το αποκορύφωμα αυτής της αγάπης είναι να μας κάνει νόμιμους κληρονόμους της δόξας Του στη Βασιλεία Του! Δηλαδή πραγματικά δικά Του παιδιά.

Να γιατί είπαμε στην αρχή πόσο λίγο έχουμε καταλάβει τις πολλές πτυχές και τα πολλά επίπεδα της αγάπης του Θεού για μας. Αν τα πιστεύαμε όλα αυτά, αν τα ζούσαμε, αν τα είχαμε κάνει δικά μας, δεν θα πατούσαμε στη γη. Θα φύτρωναν φτερά στα πόδια μας. Θα είμαστε άλλοι άνθρωποι με ασύγκριτη δύναμη και δόξα από τώρα. Γιατί το να είσαι παιδί του Θεού έχει ασύλληπτο μεγαλείο μέσα του. Ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει τίποτα από όλα αυτά. Δεν είναι για τον κόσμο, δεν μπορεί να το ζήσει ο καθένας, δεν δίδεται από το Θεό στον καθένα. «Διά τούτο ο κόσμος δεν γνωρίζει ημάς, διότι δεν εγνώρισεν Αυτόν.» Για τον κόσμο δεν σημαίνουν τίποτα όλα αυτά, όπως δεν σημαίνουν και για πολλούς συμβατικούς χριστιανούς. Ούτε τα γεύτηκαν ποτέ, ούτε τα ζήλεψαν, ούτε τα ζήτησαν να τους τα χαρίσει ο Κύριος.

ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΨΗΛΗ ΚΟΡΥΦΗ

 Όλα όσα είπαμε μέχρι τώρα αφορούσαν το μεγάλο, το υπέρτατο δώρο που μας κάνει ο Κύριος να είμαστε δικά Του παιδιά. Αν σταματήσουμε εδώ, δεν τα έχουμε καλύψει όλα. Φαντάζει, με βάση όσα είπαμε, ότι αγγίξαμε την ψηλότερη κορυφή, και όντως όλα αυτά είναι κάτι το μοναδικό σε αξία και ασύλληπτο. Αλλά η αγάπη του Θεού συνεχίζει και μας παροτρύνει να κατακτήσουμε με την πίστη μας κι άλλες, ακόμα πιο θαυμαστές κορυφές. Υπάρχει και συνέχεια δόξας και μεγαλείου στην αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, για το δικό Του παιδί.

«Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν όμως, ότι, όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με Αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί Αυτόν καθώς είναι»

Θα δούμε Αυτόν καθώς είναι! Και δεν γίνεται να αντικρύσουμε τη δόξα Του και να Τον δούμε καθώς είναι, χωρίς να μεταμορφωθούμε όμοιοι με Αυτόν. Ο Μωυσής, στην Παλαιά Διαθήκη, θέλησε να Τον δει και πολύ λίγα πράγματα κατάφερε… Αυτή είναι η φυσιολογική συνέχεια του δώρου της αγάπης Του. Να ονομασθώμεν τέκνα Θεού, να μεταμορφωθούμε όμοιοι με Αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί Αυτόν καθώς είναι!

Η αμαρτία μας κατάστρεψε, μας παραμόρφωσε, μας έριξε χαμηλά, μας ευτέλισε.  Η αγάπη του Θεού μάς μεταμορφώνει, μας δοξάζει, μας βάζει στη δοξασμένη οικογένειά Του από τώρα και αιώνια.

ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΛΠΙΔΑ 

 Όλα αυτά τα θαυμαστά και τα μεγάλα απευθύνονται μόνο σε όσους τα έχουν με ζωντανή, άσβηστη ελπίδα κλεισμένα μέσα στην καρδιά τους. Γι’ αυτούς ισχύουν. Δεν είναι όλων όσων πιστεύουν απλά ή παραδέχονται, δεν είναι όλων όσων ακολουθούν την Ιησού Χριστό από κοντά ή από μακριά… Για να ελπίζεις σε κάτι, πρέπει να συνδέεσαι με κάποιον τρόπο μαζί του. Είναι δικό σου, το έχεις αποχωριστεί, σου λείπει και το περιμένεις;  Αυτός που δεν ελπίζει, ίσως και να μην ενδιαφέρεται, αφού δεν πρόκειται για κάτι δικό του. Αλλά όταν έχουμε αυτή την ελπίδα, το επόμενο φυσιολογικό βήμα είναι ο καθαρισμός μας.

«Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ Αυτόν, καθαρίζει εαυτόν, καθώς Εκείνος είναι καθαρός»

Όποιος έχει αυτή την αγάπη του Θεού, όποιος είναι παιδί του Θεού και έχει επάνω του το όνομα της Θεϊκής Οικογένειας στην οποία από τώρα ανήκει, το νιώθει ότι αλλάζει, μεταμορφώνεται καθημερινά  και έχει την ελπίδα ότι θα δει τον Κύριο καθώς είναι, καθαρίζει τον εαυτό του, ετοιμάζεται ώστε να είναι άξιος της δόξας που τον περιμένει.

Καθαρίζεται και από τις πιο κρυφές αμαρτίες κι από αυτές που φαίνονται ανώδυνες, ίσως μικρές στα μάτια μας. Να μη μείνει τίποτα ακάθαρτο, από τα παλιά, τίποτα κοσμικό, ανθρώπινο, σαρκικό μέσα του και επάνω του. Και μάλιστα πρόθυμα, άμεσα, γρήγορα, να μη χρονίσει, να μη βγάλει ρίζες που θα δυσκολέψουν τα πράγματα.

Και πίσω από όλες αυτές τις ενέργειες της πίστης που αρέσουν και δοξάζουν το Θεό, βρίσκεται η ζωντανή ελπίδα ότι θα Τον συναντήσουμε, θα Τον δούμε καθώς είναι και θα περάσουμε την αιωνιότητα μαζί Του, παιδιά Του, στη δοξασμένη Του Ουράνια Οικογένεια!