Μιλάμε για
πολλά ωραία πράγματα της πνευματικής ζωής του αναγεννημένου ανθρώπου, του
Χριστιανού:
- το αίμα του Ιησού Χριστού
- η συμφιλίωση με τον Πατέρα
- η συγχώρηση
- η αιώνια κληρονομιά στον ουρανό
- η ζωή της νίκης, της χαράς, της δύναμης εδώ στη γη
Τα βλέπεις, τα
ξέρεις, τα πιστεύεις όλα αυτά και αρκετές φορές είσαι έτοιμος να τα κηρύξεις,
να τα υπερασπιστείς.
Υπάρχει όμως κάτι σοβαρό, δεν τα έχεις, δεν τα ζεις, δεν
είναι δικά σου!
Αντίθετα είσαι
ανήσυχος, ταραγμένος, ευέξαπτος, έχεις πίκρες και πικρίες, είσαι νευρικός, δεν
έχεις χαρά, δεν έχεις ταπείνωση, δεν έχει δόξα κι ομορφιά η ζωή σου.
Έχεις είδωλα,
άγχος, ζωντανές επιθυμίες, ισχυρογνωμοσύνη και δεν απολαμβάνεις τη σωτηρία του
Κυρίου, δεν νιώθεις τη δόξα της αύξησης, της προόδου της μόρφωσης του Ιησού
Χριστού μέσα σου. Ξέρεις γιατί; Επειδή δεν πέθανες ακόμα!
Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει εις την γην και
αποθάνη, αυτός μόνος μένει εάν όμως αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει.
Μπορεί να λέει
κάποιος: «Πιστεύω.... αναγεννήθηκα.... είμαι του Κυρίου»... αλλά αν δεν έχει η
ζωή μας τα χαρακτηριστικά και τα γνωρίσματα της ζωής του Ιησού Χριστού, είναι
γιατί δεν έχουμε πεθάνει, δεν έχουμε καταδικάσει τον εαυτό μας, δεν έχουμε
πραγματικά μετανοήσει.
