Σαφώς, όπως τα εδάφια Α' Κορ.ιγ:1-3 αποκαλύπτουν, είναι δυνατόν κάποιος να ασκεί
πνευματικά χαρίσματα χωρίς αγάπη, που είναι κακή χρήση τους. Τα χαρακτηριστικά της αγάπης (που είδαμε στο προηγούμενο) μας βοηθούν να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα χαρίσματα
σωστά, καθώς και να προσδιορίζουμε ανάρμοστες χρήσεις.
Για παράδειγμα, ο Θεός ποτέ δεν δίνει πνευματικά χαρίσματα για μια οξύθυμη,
σκληρή, αγενή, ή εν βρασμώ επίπληξη. Δεν τα δίνει για να φέρουμε σε δύσκολη
θέση ή να ταπεινώσουμε άλλους, για να βοηθήσουμε κάποιον να πάρει εκδίκηση, ή
για την προώθηση φθόνου και συγκρούσεων. Δεν τα δίνει για να εξυψώσουν τους
παραλήπτες ή να ικανοποιήσουν τις εγωιστικές επιθυμίες τους. Αντίθετα, η ορθή
χρήση των πνευματικών χαρισμάτων πάντα θα προωθήσει την αλήθεια του λόγου του
Θεού, θα προστατέψει τις ψυχές, θα δημιουργήσει εμπιστοσύνη στο Θεό, ελπίδα για
το μέλλον, και επιμονή στην πίστη.
Αν ελεγχόμαστε από την αγάπη, δεν θα καταχραστούμε τα πνευματικά χαρίσματα.
Θα τα λειτουργήσουμε κατά το θέλημα του Θεού, όχι για αυτοπροβολή ή
αυτοϊκανοποίηση. Δεν θα ζηλεύουμε άλλους που χρησιμοποιεί ο Θεός. Δεν θα
μετατρέπουμε προφητείες σε κατάρες εναντίον ανθρώπων. Δεν θα λοξοδρομήσουμε στη
«λατρεία ινδαλμάτων», σε ψευδοδιδασκαλίες ή σε επαναστατικότητα λόγω πνευματικών
εκδηλώσεων, αλλά οι προτεραιότητές μας θα είναι να αγαπάμε το Θεό, να αγαπάμε
την αλήθεια, και να αγαπάμε τις ψυχές.
Η μονιμότητα της αγάπης (Α’
Κορ.ιγ:8-13)
«Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει· τα άλλα
όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι καταργηθή· είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει·
είτε γνώσις, θέλει καταργηθή. Διότι κατά μέρος γινώσκομεν και κατά μέρος
προφητεύομεν· όταν όμως έλθη το τέλειον, τότε το κατά μέρος θέλει καταργηθή.
Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος
εσυλλογιζόμην· ότε όμως έγεινα ανήρ, κατήργησα τα του νηπίου. Διότι τώρα
βλέπομεν διά κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον· τώρα
γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην. Τώρα δε μένει
πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. μεγαλητέρα δε τούτων είναι η αγάπη».
Πρέπει να εκτιμήσουμε την αγάπη περισσότερο από τα πνευματικά χαρίσματα,
γιατί μόνο η αγάπη είναι αιώνια. Μόνο η αγάπη είναι η ουσία της αιώνιας
Βασιλείας του Θεού. Η μονιμότητα της αγάπης αποδεικνύει την ανωτερότητα της
πάνω από όλα τα άλλα χαρίσματα και αρετές.
Όταν ο Χριστός αρπάξει την εκκλησία Του και εγκαθιδρύσει την αιώνια
Βασιλεία Του, δεν θα χρειαζόμαστε πια τα πνευματικά χαρίσματα, γιατί θα είμαστε
πλέον ώριμοι και τέλειοι εν Αυτώ. Θα έχουμε τέλεια κοινωνία με το Θεό, έτσι δεν
θα χρειαζόμαστε γλώσσες ή προφητεία. Θα έχουμε πλήρη γνώση, έτσι δεν θα
χρειαζόμαστε μερική γνώση (το λόγο γνώσης).
Σ’ αυτή τη ζωή, ζούμε με την πίστη, όχι με την όψη (Β’ Κορ.ε:7). Σωθήκαμε
με την ελπίδα, γιατί ακόμα δεν μπορούμε να δούμε την τελική σωτηρία μας (Ρωμ.η:24-25).
Αλλά μια μέρα, θα δούμε τα πάντα καθαρά (Α’ Κορ.ιγ:12). Όταν ο Κύριος
επιστρέψει για την εκκλησία Του, δεν θα χρειαζόμαστε πια την πίστη και την
ελπίδα, γιατί το ταξίδι μας θα έχει
τελειώσει και θα κληρονομήσουμε όλες τις υποσχέσεις του Θεού. Αλλά η αγάπη θα
μας ενώνει ακόμα με το Θεό και τον ένα με τον άλλο.
Μερικοί θεολόγοι ισχυρίζονται ότι τα υπερφυσικά χαρίσματα, ιδιαίτερα οι
γλώσσες, έχουν παύσει. Αν είναι έτσι, τότε πρέπει επίσης να πούμε με βάση αυτά
τα εδάφια, ότι η προφητεία και η μερική γνώση έχουν παύσει, ότι έχουμε τέλεια
όραση και γνώση, και κατ ' επέκταση, δεν χρειαζόμαστε πια την πίστη και την
ελπίδα. Προφανώς, αυτή η άποψη είναι λανθασμένη.
Τα χαρίσματα δεν θα σταματήσουν μέχρι να «έλθη το τέλειον» (Α’ Κορ.ιγ:10). Μερικοί λένε «τέλειον» είναι ο λόγος του Θεού, που έγινε πλήρης όταν τελείωσε η
Καινή Διαθήκη. Ενώ η Αγία Γραφή είναι ο πλήρης λόγος του Θεού για μας, ούτε η
εκκλησία ούτε ο κόσμος έχει καταφέρει απόλυτη τελειότητα και δεν θα την
πετύχουν μέχρι να επιστρέψει ο Κύριος στη Γη. Η περίοδος της Καινής Διαθήκης
δεν τελείωσε ακόμα, και ο σκοπός των χαρισμάτων εξακολουθεί να είναι επίκαιρος.
«Το τέλειον» είναι γένους
ουδετέρου ενικού αριθμού. Η λέξη «Γραφαί» χρησιμοποιείται 20 φορές στην Καινή
Διαθήκη και είναι γένους θηλυκού, πληθυντικού αριθμού. Μια φορά χρησιμοποιείται
η λέξη «γράμματα» που είναι μεν ουδετέρου γένους, αλλά πληθυντικού αριθμού.
Γραμματικά, αυτές οι δύο λέξεις δεν ταιριάζουν με το «τέλειον», δεν θα μπορούσε λοιπόν να είναι μια αντωνυμία που υποκαθιστά
«τις Γραφές».
Η Α’ Κορ.α:7 έχει ήδη εδραιώσει το γεγονός
ότι τα χαρίσματα θα παραμείνουν μέχρι τη δευτέρα παρουσία. «Το τέλειον» πρέπει να αναφέρεται σ’ αυτό
το γεγονός ή στη Βασιλεία που Χριστός θα εγκαθιδρύσει κατά τη δεύτερη έλευση.
Κάποιος είπε ότι η πίστη αναπαύεται στο παρελθόν, η ελπίδα ατενίζει το
μέλλον, αλλά η αγάπη εργάζεται στο παρόν. Η αγάπη είναι το πιο σημαντικό από τα
τρία επειδή λειτουργεί στο αιώνιο τώρα.
