A. Χαρίσματα αποκάλυψης
1. Λόγος σοφίας
2. Λόγος γνώσης
3. Διάκριση πνευμάτων
B. Χαρίσματα δύναμης
1. Πίστη
2. Ενέργειες θαυμάτων
3. Χαρίσματα θεραπείας
Γ. Χαρίσματα ομιλίας
1. Προφητεία
2. Είδη γλωσσών
3. Ερμηνεία γλωσσών
Εξασκώντας τα Πνευματικά χαρίσματα
στο σώμα της εκκλησίας (Α’ Κορ.ιβ:12-31)
Διότι καθώς το σώμα είναι εν και
έχει μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη του σώματος του ενός, πολλά όντα, είναι εν
σώμα, ούτω και ο Χριστός διότι ημείς πάντες διά του ενός Πνεύματος εβαπτίσθημεν
εις εν σώμα, είτε Ιουδαίοι είτε Έλληνες, είτε δούλοι είτε ελεύθεροι, και πάντες
εις εν Πνεύμα εποτίσθημεν (εδ.12-13).
Αμέσως μετά την απαρίθμηση τα εννέα πνευματικών χαρισμάτων, η Α΄Κορ.ιβ
περιγράφει την εκκλησία σαν το σώμα του Χριστού. Το βασικό θέμα είναι η ενότητα
μέσα στη διαφορετικότητα. Ανεξάρτητα από τις διαφορές που μπορεί να υπάρχουν
στο εθνικό ή κοινωνικό υπόβαθρο του καθένα, το Πνεύμα του Θεού μας κάνει όλους
ένα σώμα εν Χριστώ, ακόμη και καθώς μας χρησιμοποιεί κατά τρόπο μοναδικό.
Από το εδ.13 μπορούμε να δούμε πόσο σημαντικό είναι να είναι κάποιος
βαπτισμένος με το Άγιο Πνεύμα. Το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος μας τοποθετεί
στο ένα σώμα του Χριστού. Αυτή η δήλωση δεν αμφισβητεί το συμπληρωματικό ρόλο
του βαπτίσματος στο νερό, αλλά αναφέρει μόνο το Πνεύμα, επειδή το θέμα αυτών
των εδαφίων είναι το έργο του Πνεύματος, και επειδή μόνο δια του Πνεύματος έχουμε
ζωντανή κοινωνία (Β’ Κορ.ιγ:14, Φιλιπ.β:1).
Άλλα εδάφια διδάσκουν ότι το βάπτισμα στο νερό στο όνομα του Ιησού Χριστού
είναι επίσης μέρος του χριστιανικού ξεκινήματος (Πράξ.β:37-41, Ρωμ.ς:3-4, Α’
Κορ.ς:11, Γαλ.γ:27). Εδώ προφανώς ο Παύλος μιλάει για την τυπική περίπτωση που
το βάπτισμα στο νερό προηγείται του βαπτίσματος στο Πνεύμα (Πράξ.β:38).
Υπενθύμισε στους αναγνώστες του ότι, μετά το βάπτισμα στο νερό, όταν προχωρήσουν
και λάβουν το Άγιο Πνεύμα, τότε βαπτίζονται στη ζωντανή, πνευματική κοινωνία με
το Χριστό και την εκκλησία Του. Ακριβώς όπως ένα άδειο δοχείο γεμίζει όταν
βυθίζεται σε ένα υγρό, έτσι κι αυτοί θ’ αρχίζουν να γεύονται βαθιά πράγματα του
Πνεύματος , καθώς αυτή η δυνατή εμπειρία τους πλημυρίζει.
Στις Πράξ.α:5, ο Ιησούς υποσχέθηκε στους μαθητές, «..σεις όμως θέλετε βαπτισθή εν Πνεύματι Αγίω ουχί μετά πολλάς ταύτας
ημέρας..»
Η υπόσχεση του Ιησού εκπληρώθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής: «και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και
ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν»
(Πράξ.β:4).
Εκείνη την ημέρα, ο Πέτρος περιέγραψε αυτή την εμπειρία με τα λόγια: «εξέχεε τούτο» και «θέλετε λάβει την δωρεάν του Αγίου
Πνεύματος» (Πράξ.β:33, 38). Όταν αργότερα οι Εθνικοί είχαν την ίδια εμπειρία,
η Βίβλος λέει «επήλθε το Πνεύμα το
Άγιον επί πάντας», «η δωρεά του Αγίου
Πνεύματος εξεχύθη», «έλαβον
το Πνεύμα το Άγιον» (Πράξ.ι:44-47, ια:15-17).
Σαφώς λοιπόν, με την ίδια υπερφυσική εμπειρία το ίδιο Πνεύμα μας
ενσωματώνει στο σώμα του Χριστού και μας δίνει δύναμη για να είμαστε ζωντανές
μαρτυρίες, δύναμη για να παραγάγουμε πνευματικούς καρπούς και δύναμη για να
ασκούμε τα πνευματικά χαρίσματα (Πράξ.α:8, Α’ Κορ.ιβ:8-10, Γαλ.ε:22-23).
Είναι λάθος να ξεχωρίζουμε την είσοδο στο σώμα του Χριστού με τη λήψη του
Αγίου Πνεύματος, από τη δύναμη που παίρνουμε για να υπηρετήσουμε το σώμα. Δεν
γινόμαστε ανενεργά μέλη του σώματος. Λαμβάνουμε ένα Πνεύμα (όχι δύο ή τρία) με
μία ολοκληρωμένη εμπειρία, και αυτό το ένα Πνεύμα μας δίνει τη δυνατότητα για
όλους τους πνευματικούς καρπούς και τα χαρίσματα.
Διότι το σώμα δεν είναι εν μέλος,
αλλά πολλά. Εάν είπη ο πους, Επειδή δεν είμαι χειρ, δεν είμαι εκ του σώματος,
διά τούτο τάχα δεν είναι εκ του σώματος; Και εάν είπη το ωτίον, Επειδή δεν
είμαι οφθαλμός, δεν είμαι εκ του σώματος, διά τούτο δεν είναι τάχα εκ του
σώματος; Εάν όλον το σώμα ήναι οφθαλμός, που η ακοή; Εάν όλον ακοή, που η
όσφρησις; Αλλά τώρα ο Θεός έθεσε τα μέλη εν έκαστον αυτών εις το σώμα καθώς
ηθέλησεν. Εάν όμως πάντα ήσαν εν μέλος, που το σώμα; Αλλά τώρα είναι μεν πολλά
μέλη, εν όμως σώμα. Και δεν δύναται ο οφθαλμός να είπη προς την χείρα· Δεν έχω χρείαν
σου· ή πάλιν η κεφαλή προς τους πόδας· Δεν έχω χρείαν υμών. Αλλά πολύ περισσότερον
τα μέλη του σώματος, τα οποία φαίνονται ότι είναι ασθενέστερα, ταύτα είναι
αναγκαία, και εκείνα τα οποία νομίζομεν ότι είναι τα ατιμότερα του σώματος, εις
ταύτα αποδίδομεν τιμήν περισσοτέραν, και τα άσχημα ημών έχουσι περισσοτέραν
ευσχημοσύνην· τα δε ευσχήμονα ημών δεν έχουσι χρείαν. Αλλ' ο Θεός συνεκέρασε το
σώμα, δώσας περισσοτέραν τιμήν εις το ευτελέστερον, διά να μη ήναι σχίσμα εν τω
σώματι, αλλά να φροντίζωσι τα μέλη το αυτό υπέρ αλλήλων. Και είτε πάσχει εν
μέλος, πάντα τα μέλη συμπάσχουσιν· είτε τιμάται εν μέλος, πάντα τα μέλη
συγχαίρουσι. (εδ.14-26).
Αυτά τα εδάφια αναλύουν την περιγραφή της εκκλησίας σαν σώμα του Χριστού
και τονίζουν το θέμα της ενότητας μέσα στη διαφορετικότητα. Επειδή τα
πνευματικά χαρίσματα είναι υπερφυσικά και θεαματικά, είναι εύκολο να πέσει
κανείς σε υπερηφάνεια, ζήλια, ανταγωνισμό και να γίνουν σημείο τριβών εξαιτίας
της χρήσης τους, αν δεν καταλάβουμε πώς λειτουργεί το σώμα του Χριστού. Η
αναλογία του ανθρώπινου σώματος μας διδάσκει πολλά σημαντικά μαθήματα, που θα
μας επιτρέψουν να ασκήσουμε τα χαρίσματα αρμονικά και προς το συμφέρον:
1. η εκκλησία
είναι ενωμένη αλλά δεν είναι ομοιόμορφη, υπάρχει ενότητα μέσα στην ποικιλία
(εδ.14, 20).
2. για να
λειτουργήσει αποτελεσματικά η εκκλησία, τα άτομα χρειάζονται την ενότητα και
πρέπει να αναγνωρίσουν το ρόλο τους σαν μέλη του σώματος (εδ.15-16).
3. για να
λειτουργήσει αποτελεσματικά, η εκκλησία χρειάζεται ποικιλομορφία και πρέπει να
αναγνωρίσουμε τους διάφορους ρόλους των μελών της (εδ.17,19).
4. ο Θεός είναι
Αυτός που έχει ορίσει αυτή την ενότητα μέσα στην πολυμορφία, έχει σχεδιάσει
τους διαφορετικούς ρόλους μας, όπως κρίνει ενδεδειγμένο (εδ.18).
5. κάθε μέλος
είναι αναγκαίο και πολύτιμο, ακόμα κι αν κάποιοι αναγνωρίζονται λιγότερο από
άλλους (εδ.21-24).
6. τα μέλη
πρέπει να αγωνιστούν για την ενότητα, να αποτρέπουν τα χωρίσματα και να
καλλιεργούν αμοιβαία φροντίδα και σεβασμό (εδ.25-26).
