ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ (14)

ΠΕΜΠΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Εβρ.ε:1 Μας δείχνει τη θέση που είχε ο Αρχιερέας στην Παλαιά Διαθήκη και λέει ότι κάθε αρχιερέας λαμβάνεται από τους ίδιους τους ανθρώπους. Πρέπει να είναι και αυτός άνθρωπος ομοιοπαθής, να ξέρη τα πάθη και τις αδυναμίες του ανθρώπου και φέρνει σαν παράδειγμα τον Ααρών, ο οποίος ήταν κι αυτός ένας αδύνατος άνθρωπος όπως και οι υπόλοιποι. Αυτός έκανε το χρυσό μόσχο και παρέσυρε τους. Ισραηλίτες σε ειδωλολατρίες. Δεν ήταν τόσο ισχυρή προσωπικότητα όπως ο Μωυσής, αλλά ο Θεός τον διάλεξε να Αρχιερεύει.

Μπορεί να μην είσαι ισχυρή προσωπικότητα, αλλά για το Θεό δεν έχει σημασία, μπορεί να σε κάνει να κάνεις τα καλύτερα πράγματα στον κόσμο.

Ο Θεός τον καλεί να καταλάβει μία θέση παρά τις ατέλειες του, παρά τις δυσκολίες του χαρακτήρα του. Τον ευλογεί και τον κάνει αρχιερέα. Ο Θεός εργάζεται μέσα στις ατέλειές μας, εφόσον υπακούμε Αυτόν.

Την εποχή που γράφει ο Παύλος υπήρχε ακόμα το Λευιτικό ιερατείο. Απευθύνεται λοιπόν εδώ ο Παύλος όχι στους ορθόδοξους, αλλά στους Εβραίους και μιλάει για εκείνη «την ιεροσύνη».

Εβρ.ζ:24 Η ιεροσύνη του Χριστού δεν μετατίθεται πλέον σε άλλον.

Επειδή η Λευιτική ιεροσύνη ήταν ατελής και έπρεπε ο αρχιερέας να προσφέρει πρώτα θυσία για τον εαυτό του, γι' αυτό ακριβώς αντικαταστάθηκε. Ο Θεός αντικατέστησε αυτή τη μεσιτεία με ένα μεσίτη που είναι τέλειος, είναι πανταχού παρών, και ο οποίος μπορεί να ακούσει κάθε άνθρωπο να καταλάβει κάθε καρδιά, να δεχτεί τον καθένα.

Μιλάει λοιπόν ο Παύλος εδώ για την κατάσταση της Παλαιάς Διαθήκης, θέλοντας να παραβάλει τον αρχιερέα της Παλαιάς Διαθήκης με το Χριστό, για να δείξει ότι δεν έχει καμιά σχέση ο ένας με τον άλλο.

Εβρ.ε:2 Αγνοούντας: Δεν είναι αμαρτία μόνο αυτό που πρέπει να κάνεις και δεν το κάνεις ή αυτό που κάνεις εν γνώση σου, αλλά κι αυτό που δεν ξέρεις ότι έπρεπε να το κάνεις, είναι αμαρτία. Είναι αμαρτία να μη γνωρίζεις το λόγο του Θεού. Ο Θεός θέλει να έχουμε επίγνωση του λόγου Του.

Διότι και αυτός είναι περιενδεδυμένος ασθένεια. Θέλει να δείξει ότι ο αρχιερέας δεν είναι κάποιος που δεν αισθάνεται τον άλλον, αλλά ότι κι αυτός είναι άνθρωπος όπως και ο Χριστός. Σαν άνθρωπος είναι αρχιερέας, σαν άνθρωπος είναι μεσίτης, σαν άνθρωπος μας καταλαβαίνει και μας δέχεται, γνωρίζοντας τον πόνο, τη θλίψη, τις κακουχίες, τα προβλήματα, τις πτώσεις.

Εβρ.ε:3 Για την ασθένεια που είναι περιενδεδυμένος, επειδή κι αυτός έχει αμαρτία, πρέπει όπως για τους άλλους, έτσι και για τον εαυτό του να προσφέρει θυσία.

Λευιτ.θ:7 & ις:6 Ο Θεός διέταξε τη θυσία του αρχιερέα.   

Έπρεπε πρώτα να πλυθεί, να σφάξει τον αρσενικό μόσχο, να πάρει από το αίμα και να βάλει στο δεξί του αυτί, στο μεγάλο δάκτυλο του δεξιού χεριού και ποδιού, να ραντίσει αίμα πάνω στα ρούχα του, μετά να κάψει τα εντόσθια έξω από την Ιερουσαλήμ, να ξαναμπεί μέσα, να αλλάξει ρούχα, και έτσι θα είναι έτοιμος να κάνει τις θυσίες για το λαό, αφού πρώτα αυτός είχε εξαγνιστεί.

Εβρ.ε:4 Στην Παλαιά Διαθήκη κανείς δεν μπορούσε να πάει να γίνει αρχιερέας, επειδή ήθελε να γίνει ή όπως απαίτησαν οι γιοι του Κορέ. Ο Θεός κάλεσε τον Ααρών.

Εβρ.ε:5,6 Στο όρος της μεταμόρφωσης ο Θεός είπε για το Γιο Του: Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην· αυτού ακούετε (Ματθ.ιζ:5). Στον Ιορδάνη όταν βαπτιζόταν ο Χριστός, ο Θεός είπε: Συ είσαι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην. (Μάρκ.α:11).

Ο Θεός μαρτύρησε για το Χριστό, δεν πήγε μόνος Του ο Χριστός να παρουσιαστεί και να πει, εγώ είμαι ο Μεσσίας. Άφησε το Θεό να μαρτυρήσει αν θέλει κάτι από εσένα. Για τον Μελχισεδέκ θα μιλήσουμε στο κεφ.ζ

Εβρ.ε:7,8 Εδώ αναφέρεται στις μέρες που ο Χριστός ήταν ντυμένος τη σάρκα, γιατί τώρα είναι Πνεύμα, τα ξεχωρίζει εδώ.  

Αφού ο Χριστός ήξερε ότι ήταν Υιός του Θεού, ήξερε ότι θα αναστηνόταν, γιατί να προσευχηθεί στο Θεό και μάλιστα με κραυγή δυνατή και δάκρυα. Και αν το δούμε μέσα από τη θεωρία της Τριάδας, ο Χριστός είναι το 2^ο πρόσωπο της θεότητας. Πως γίνεται τώρα ο ένας Θεός να κλαίει και να παρακαλεί τον άλλο Θεό να τον σώσει;

Εδώ ο Χριστός προσεύχεται για το 2^ο θάνατο, τον πνευματικό. Μα είναι ποτέ δυνατό σαν Θεός Υιός να πάει στην κόλαση; Η αλήθεια είναι ότι η θεωρία της τριάδας δεν βλέπει αυτό που βλέπουμε εμείς.

Εδώ μας δείχνει την ανθρώπινη φύση του Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς δεν ήταν αρχιερέας σαν Θεός, δεν πήρε ο Θεός ένα άλλο θεό ή ένα μέρος Του για να κάνει αρχιερέα, αλλά ένα άνθρωπο, τον Ιησού Χριστό τον κατά σάρκα (Ρωμ.θ:5).

Μπορεί να πει κανείς: Τι σημαίνει ότι ο Σατανάς πείραξε το Χριστό, και ο Χριστός άντεξε στον πειρασμό, αφού ήταν ο Γιος του Θεού και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά.

Ο Σατανάς δεν πείραξε τη θεότητα του Ιησού Χριστού, γιατί δεν πειράζεται, αλλά τον άνθρωπο. Το γεγονός ότι τον πείραξε μια και δυο φορές, σημαίνει ότι ο Σατανάς ήξερε ότι μπορεί να πέσει!

Ο απόστολος Παύλος για παράδειγμα, άνθρωπος πλήρης Πνεύματος Αγίου, μπορεί να πειραζόταν από το διάβολο και να έπεφτε, αλλά ξανασηκωνόταν. Ο Χριστός όμως δεν έπεσε, που σημαίνει ότι κάθε φορά που τον πείραζε ο Σατανάς υπήρχε η περίπτωση να ενδώσει, αλλά έκλεγε πάντα να υπακούσει τον Πατέρα.

Θα πει κανείς: μα αφού όλη τη ζωή του Χριστού την είχαν προφητέψει οι προφήτες, μπορούσε ν’ άλλαζε;

Ο Θεός, βάσει της πρόγνωσής Του ήξερε το Χριστό. Προείδε την τελειότητά της καρδιάς Του, σαν άνθρωπο. Ήξερε ότι αυτός που θα γεννηθεί από το Πνεύμα Του διά μέσου της παρθένου Μαρίας, θα νικούσε το Σατανά. Βάσει αυτής της γνώσης Του ο Θεός ενέπνευσε τους προφήτες να μιλήσουν για το Γιο Του.

Ο Χριστός δεν ήταν ένα κουρντισμένο ρομπότ από το Θεό, να κάνει όσα έκανε δίχως τα προβλήματα που έχουμε εμείς, αλλά μας λέει ο λόγος του Θεού, ότι «πειρασθέντα κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας» (Εβρ.δ:15).

Στο εδάφιο 8 λέει, καίτοι ων υιός, έμαθε την υπακοή αφ'όσων έπαθε. Ο Θεός δεν μαθαίνει, γνωρίζει.

Τώρα αν συγκρίνουμε το Χριστό μ’ εμάς, ο Χριστός ήταν απαλλαγμένος από την αμαρτωλή φύση που κουβαλάμε εμείς από μικρά παιδιά. Όμως δεν ασκείται πάνω μας η ίδια πίεση που ασκήθηκε στο Χριστό.

Ο Χριστός δεν είχε κανένα μεσίτη να μεσιτεύει γι' αυτόν, εξαρτιόταν από τη δική του επικοινωνία με το Θεό.

Εμείς έχουμε το αίμα του Χριστού, τη χάρη του Θεού που μας καλύπτει. Ο Χριστός είχε να κάνει με το νόμο που έλεγε ότι αν φταίξεις σε ένα, έχεις φταίξει σε όλα.

Ο Θεός μας βλέπει όλους στο πρόσωπο του Χριστού. Όταν εγώ κάνω κάτι, ο Θεός δεν κρίνει εμένα, γιατί ο Χριστός πλήρωσε γι’ αυτό το λάθος μου. Ο Χριστός έχει ήδη κριθεί και βρέθηκε τέλειος, οπότε κι εγώ είμαι αθώος.