Αν δεν κατανοήσουμε αυτές τις αρχές, μπορεί να νομίζουμε ότι επειδή ένα
άτομο ασκεί ένα θεαματικό χάρισμα είναι πιο πνευματικό, πιο σημαντικό, ή πιο
άξιο από άλλους στην εκκλησία. Μπορεί ακόμα ένα τέτοιο άτομο να πιστεύει ότι
δεν χρειάζεται την κοινωνία με τους αδελφούς, την πειθαρχία, την καθοδήγηση,
και την πνευματική ηγεσία της εκκλησίας. Αλλά όταν μελετάμε τη λειτουργία του
ανθρώπινου σώματος, διαπιστώνουμε ότι το σώμα χρειάζεται όλα τα μέλη, και όλα
τα μέλη χρειάζονται το σώμα.
Για παράδειγμα, τα μέρη του σώματος που φαίνεται να είναι αδύναμα και
ευπαθή, όπως τα εσωτερικά όργανά μας, είναι πραγματικά απαραίτητα. Ορισμένα
μέρη φαίνονται λιγότερο πολύτιμα ή ζωτικής σημασίας - όπως τα μαλλιά - όμως τα
μεταχειριζόμαστε με ιδιαίτερη τιμή. Τα μη ευπαρουσίαστα μέρη μας τα
αντιμετωπίζουμε με ιδιαίτερη σεμνότητα, ενώ τα παρουσιάσιμα, όπως τα χέρια μας,
δεν απαιτούν τέτοια μεταχείριση. Κάποια μέρη φαίνονται περισσότερο, άλλα έχουν
μεγαλύτερη χρησιμότητα, αλλά όλα εξυπηρετούν ένα σκοπό.
Έτσι είναι και στο σώμα του Χριστού. Κάθε συνάθροιση έχει ανάγκη την
ωφέλεια του πλήρους φάσματος των πνευματικών χαρισμάτων, και κάθε μέλος πρέπει
να είναι ενεργό μέρος του σώματος.
Α’ Κορ.ιβ:27-30 «Και
σεις είσθε σώμα Χριστού και μέλη κατά μέρος. Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη
εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα
θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοηθείας, κυβερνήσεις, είδη γλωσσών. Μη πάντες
είναι απόστολοι; μη πάντες προφήται; μη πάντες διδάσκαλοι; μη πάντες ενεργούσι
θαύματα; μη πάντες έχουσι χαρίσματα ιαμάτων; μη πάντες λαλούσι γλώσσας; μη
πάντες διερμηνεύουσι;»
Αυτό το απόσπασμα εφαρμόζει την αναλογία του ανθρώπινου σώματος στην
εξέταση των πνευματικών χαρισμάτων. Αυτά τα εδάφια μας δίνουν παραδείγματα για
τα χαρίσματα διακονίας (αποστόλους, προφήτες, δασκάλους), τα χαρίσματα υπηρεσία
(βοήθειας, κυβερνήσεις), και τα υπερφυσικά πνευματικά χαρίσματα (θαύματα,
θεραπείες, γλώσσες, ερμηνεία).
Αν η σειρά που αναφέρονται εδώ τα διάφορα χαρίσματα είναι ανάλογα με τη
σπουδαιότητά τους, τότε τα χαρίσματα διακονίας είναι τα πιο σημαντικά για τη
λειτουργία της εκκλησίας, ακολουθούμενα από τα υπερφυσικά χαρίσματα δύναμης,
μετά τα χαρίσματα υπηρεσίας, και τέλος τα υπερφυσικά χαρίσματα ομιλίας. Αυτό
δεν σημαίνει ότι πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερο βάρος σ’ αυτή τη σειρά ή στην παράλειψη
κάποιου χαρίσματος εδώ. Τα εδάφια αυτά απλά παραθέτουν παραδείγματα, σκοπός
τους δεν είναι να δώσουν μια ακριβή σειρά, ούτε να ελαχιστοποιήσουν κάποιο
συγκεκριμένο χάρισμα.
Φυσικά, τόσο στην εκκλησία όσο και στο ανθρώπινο σώμα κάποιες λειτουργίες
είναι πιο ζωτικής σημασίας από κάποιες άλλες. Το ανθρώπινο σώμα μπορεί να
επιβιώσει χωρίς ένα πόδι, αλλά όχι χωρίς μια παλλόμενη καρδιά. Ωστόσο, εμείς
δεν θα πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στα δύο. Ένα υγιές σώμα θα τα έχει και τα
δύο. Και τα δύο είναι απαραίτητα για το σώμα για να λειτουργήσει όπως ο Θεός το
έχει προορισμένο. Κατά τον ίδιο τρόπο, η εκκλησία δεν θα μπορούσε να υπάρξει
ποτέ χωρίς τη διακονία των αποστόλων, των προφητών και των δασκάλων, αλλά θα
μπορούσε να «κουτσαίνει» για λίγο χωρίς το χάρισμα της βοήθειας, της
κυβέρνησης, ή του δημόσιου μηνύματος σε άλλες γλώσσες.
Όμως, αυτός δεν είναι λόγος να περιφρονούμε τα τελευταία, ή ακόμη και να
είμαστε ικανοποιημένοι χωρίς αυτά. Μια υγιής, πλήρως λειτουργική εκκλησία θα
θέλει να αποκτήσει όλα τα χαρίσματα του Θεού για το σώμα Του.
Τα εδ.29-30 ρωτάνε ρητορικά αν όλοι έχουν συγκεκριμένες διακονίες ή ασκούν
ορισμένα υπερφυσικά χαρίσματα. Η αναμενόμενη απάντηση είναι όχι. (Δεν υπάρχει
κανένα παράδειγμα των χαρισμάτων υπηρεσίας εδώ, ίσως επειδή αυτή η κατηγορία
είναι αρκετά ευρεία ώστε να μπορεί να τους συμπεριλάβει όλους). Δεν θα έχουν
όλοι από κάποιο χάρισμα διακονίας απ’ αυτά που αναφέρονται στην Εφες.δ:11, ούτε
ο καθένας θα ασκήσει ένα από τα υπερφυσικά χαρίσματα της Α’ Κορ.ιβ:8-10.
Ωστόσο, ο καθένας είναι σημαντικός στο σώμα του Χριστού.
Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το εδ.30 δεν αναφέρεται στις γλώσσες σαν
αρχικό σημείο ότι κάποιος έλαβε το Άγιο Πνεύμα. Αντίθετα, εννοεί το χάρισμα της
γλωσσολαλιάς στη δημόσια λατρεία προς όφελος της εκκλησίας, το οποίο πρέπει να
συνοδεύεται από ερμηνεία. Πράγματι, το χάρισμα της ερμηνείας αναφέρεται μετά.
Α’ Κορ.ιβ:31 Ζητείτε δε μετά ζήλου τα
καλήτερα χαρίσματα. Και έτι πολύ υπερέχουσαν οδόν σας δεικνύω.
Ο σκοπός των όσων είπαμε μέχρι τώρα, είναι να μην αποθαρρυνθεί η άσκηση
οποιουδήποτε χαρίσματος. Ο Θεός σκοπεύει για κάθε συνάθροιση να δώσει το πλήρες
φάσμα των πνευματικών χαρισμάτων. Ένα άτομο δεν θα ασκήσει απαραίτητα κάθε
χάρισμα, αλλά η δυνατότητα γι’ αυτό κατοικεί μέσα του. Αν και ο καθένας δεν θα
ασκήσει θεαματικά χαρίσματα, όλοι πρέπει να επιδιώξουν ειλικρινά τα καλύτερα
και απαραίτητα χαρίσματα για την περίπτωσή τους. Αν μια τοπική συνάθροιση
στερείται παντελώς ένα χάρισμα, αυτό σίγουρα είναι σημαντικό και πρέπει να το
ζητάει.
Ακόμα, όπως εξηγεί η Α’ Κορ.ιγ, υπάρχει κάτι ακόμη πιο σημαντικό από την εκζήτηση
των πνευματικών χαρισμάτων, κι αυτό είναι να έχει κανείς και να φανερώνει την
αγάπη του Θεού. Και πάλι, δεν θα πρέπει να επιλέγουμε το ένα αντί του άλλου,
γιατί ο Θεός θέλει να έχουμε και τον καρπό του Πνεύματος - υπέρτατη αγάπη - και
τα χαρίσματα του Πνεύματος. Αλλά σαν προτεραιότητα, πρέπει να αναπτύξουμε ώριμη
αγάπη πριν μπορέσουμε να ασκήσουμε τα πνευματικά χαρίσματα σωστά.
