Η ιστορική εξέλιξη του Δόγματος της «Αγίας Τριάδας» - 4

Βρίσκουμε λοιπόν ότι αυτή η Βαβυλωνιακή σκέψη ήταν δημοφιλής και σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ινδίας και της Αιγύπτου, για εκατοντάδες χρόνια, ενώ το μικρό, ασήμαντο Ισραήλ, πεισματικά επέμενε σε ένα Θεό με ένα πρόσωπο.

Στη συνέχεια, περίπου το 550 π.Χ., άρχισε η άνοδος και η τρομερή επιρροή της ελληνικής φιλοσοφίας/μυστηριακής θρησκείας. Ο Πυθαγόρας (περίπου 550 π.Χ.) ήταν ο ιδρυτής της ελληνικής φιλοσοφίας και των μυστηριακών θρησκειών. Σίγουρα ήταν ο πρώτος από τους πλέον σημαίνοντες Έλληνες θρησκευόμενους φιλόσοφους.

Ο Πυθαγόρας για χρόνια μελετούσε μαζί με Αιγύπτιους, Βαβυλώνιους και Ινδουιστές θρησκόληπτους. Όταν τελικά επέστρεψε στην Ελλάδα, διαμόρφωσε μια θρησκευτική οργάνωση που βασιζόταν στις γνώσεις που απέκτησε σ’ αυτές τις ξένες χώρες. 

Προώθησε ένα αριθμητικό συμβολισμό και δίδαξε ότι ο Θεός είναι αριθμός. Πιο συγκεκριμένα, οι Πυθαγόρειοι λάτρευαν στην πραγματικότητα ένα ισόπλευρο τρίγωνο που αποτελείται από τελείες.

Αν και ήταν μυστική θρησκευτική οργάνωση της οποίας τα «μυστήρια» γινόταν γνωστά μόνο μεταξύ των μελών της, έχουμε κάποιες ενδείξεις οτι βαθιά Πυθαγόρεια «μυστήρια» ήταν δανεισμένα από τις θρησκείες της Βαβυλώνας, της Ινδίας, και της Αιγύπτου. Αριθμολόγοι του Μεσαίωνα, για παράδειγμα, παραδέχθηκαν ότι δανείστηκαν αυτή τη μυστηριώδη γνώση από τον Πυθαγόρα, ότι: ο αριθμός τρία «σημαίνει τριάδα και είναι επέκταση της Θεότητας».

Ο Αριστοτέλης (πάνω από 300 χρόνια προ Χριστού) είπε:

«Όλα τα πράγματα είναι τρία, και τρεις φορές είναι όλα: και ας χρησιμοποιήσουμε αυτό τον αριθμό στη λατρεία των θεών, γιατί όπως λένε οι Πυθαγόρειοι, τα πάντα και όλα τα πράγματα είναι στενά δεμένα από τριάρια, στο τέλος, στο μέσο και στην αρχή έχουν αυτό τον αριθμό σε όλα, και συνθέτουν τον αριθμό της τριάδας».

Έτσι, φαίνεται ότι αυτός ο «ιερός» αριθμός τρία που χρησιμοποιήθηκε για τη «λατρεία των θεών» σε ενότητα ήρθε από τη Βαβυλώνα μέσω της Αιγύπτου και της Ινδίας, και μέσα από την εξαιρετικά μεγάλη επιρροή του Πυθαγόρα στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και τις μυστηριακές θρησκείες, ακόμη και σ’ αυτόν τον Πλάτωνα.

Από τον Πυθαγόρα (550 π.Χ.) μέχρι την πτώση της (περίπου το 550 μ.Χ.), η μεγάλη επίδραση της ελληνικής φιλοσοφίας και των μυστηριακών θρησκειών διαδόθηκε από τους Πυθαγόρειους, τους Πλατωνιστές, τους Νεοπυθαγόρειους, και τελικά τους Νεοπλατωνιστές.

Ο Νεοπυθαγοριονισμός εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια του πρώτου αιώνα π.Χ. (οι πιστοί Εβραίοι εξακολουθούσαν να παραμένουν προσκολλημένοι στην πίστη τους σε ένα και μόνο Πατέρα Θεό, τον Γιάχβε) στη Ρώμη, απ’ όπου ταξίδεψε στην Αλεξάνδρεια (το κατεξοχήν κέντρο της αίρεσης), όπου ήκμασε μέχρι που απορροφήθηκε από τον Nεοπλατωνισμό τον 3^ο αιώνα μ.Χ.».

Ο Νεοπυθαγοριονισμός ήταν κυρίως ο παλιός Πυθαγοριονισμός με επιρροές από τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, και τους Στωικούς.

Βρισκόμαστε τώρα στο χρονικό σημείο όπου οι κρίκοι της Τριαδικής αλυσίδας (από την ειδωλολατρική Βαβυλώνα στην παγανιστική Ινδία και την ειδωλολατρική Ελλάδα) έχουν γίνει πάρα πολύ ισχυροί καθώς ενώνονται με το Χριστιανισμό: Οι κρίκοι της Αλεξανδρεινής θεολογικής σχολής και του Νέο-Πλατωνισμού ήταν οι κρίσιμες επιρροές που οδήγησαν άμεσα την κρατική Ρωμαϊκή Εκκλησία στην επίσημη θέσπιση του δόγματος των "ομοούσιων προσώπων" το 325 μ.Χ. στη Σύνοδο της Νίκαιας.

Ναι, ακόμη και αν δεν είχαν υπάρξει οι προηγούμενες διασυνδέσεις που οδηγούν πίσω στην Ινδουιστική Ινδία (ακόμα και στη Βαβυλώνα), η μελέτη των σημαντικών επιρροών της Αλεξάνδρειας και του Νεοπλατωνισμού θα εξακολουθούσε να είναι επαρκής για την τεκμηρίωση της ειδωλολατρικής προέλευσης του δόγματος της τριάδας. Και οι δύο είναι τόσο αλληλένδετες, που μερικές φορές είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε πόσο η μία επηρέασε την άλλη. Στην πραγματικότητα, η Αλεξανδρινή φιλοσοφία στο σύνολό της κατέληξε να είναι γνωστή σαν νεοπλατωνισμός.

Συνεχίζεται