Δεν αρνήθηκα ποτέ σε κανένα να "ψάχνει" την Αλήθεια, και πολύ καλά κάνει… Επιπλέον, κατά την γνώμη μου, ‘’συμπαθώ’’ μέσα σε εισαγωγικά, κάποιον που ψάχνει, παρά κάποιον που επαναπαύεται.
Τέλος πάντων. Το θέμα είναι να τη βρει… και να μη την προσπεράσει. Αν την βρει ή όχι, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, αλλά του ανθρώπου, που βρίσκεται μπροστά της και έχει δύο επιλογές: ή να την αρνείται… ψάχνοντας για κάτι άλλο, ή να την αποδέχεται.
Λυπάμαι που πρέπει να επαναλαμβάνω τα ίδια λόγια…
Το παράδειγμα των δύο συσταυρωμένων προσώπων, που ο ένας Τον αποδέχεται και ο άλλος όχι, είναι η συμπύκνωση σ’ αυτές τις δύο και μοναδικές θέσεις όλων εμάς.
Τώρα, το να είναι η Αλήθεια μπροστά στα μάτια κάποιου/κάποιων, να την δικάζει, να ρωτά τι είναι Αλήθεια φιλολογικά, έτσι για να γίνεται κουβέντα, με προφάσεις διάφορες για να μην την αποδεχτεί, να μην αναγνωρίζει το Πρόσωπο της Αλήθειας, να Τον σταυρώνει και να νίπτει τα χέρια του… δεν είναι ένα απλό ιστορικό γεγονός, που έγινε, αλλά επαναλαμβάνεται βιωματικά…
Ο Κύριος, σιωπούσε όταν ρωτήθηκε από τον Πιλάτο, τι είναι Αλήθεια. Γιατί; γιατί απλά είναι θέμα ετοιμότητας! ας κάνει ο καθένας τον φιλαλήθη του αγώνα… κι έχει ο καλός Θεός, ο οποίος, γνωρίζεται/αποκαλύπτεται συγκείμενος αγαπητικά, παρά ανακαλύπτεται αντικείμενος, γνωστικιστικά!
Μπροστά λοιπόν σε αυτήν την απορριπτική διάθεση, σεβόμενος την ελευθερία που έδωσε στο δημιούργημά του, ο Δημιουργός σιωπά, σταυρώνεται, υπομένει.
