"Εν τούτω είναι τετελειωμένη η αγάπη μεθ' ημών, διά να έχωμεν παρρησίαν εν τη ημέρα της κρίσεως διότι καθώς εκείνος είναι, ούτω και ημείς είμεθα εν τω κόσμω τούτω. Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ' η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον διότι ο φόβος έχει κόλασιν και ο φοβούμενος δεν είναι τετελειωμένος εν τη αγάπη. Ημείς αγαπώμεν αυτόν, διότι αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς." (Α' Ιωάν. δ:17-19)
Ο ΦΟΒΟΣ είναι από τα χειρότερα συναισθήματα και κανένας δεν θέλει να τον νιώθει. Αυτή ακριβώς την ανάγκη έρχονται να εκμεταλλευτούν οι διάφορες Ασφαλιστικές Εταιρείες κι εκείνοι που κατασκευάζουν τα συστήματα συναγερμού, ώστε να δώσουν κάποια αίσθηση ασφάλειας κι οι άνθρωποι να μπορούν ΝΑ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΗΣΥΧΟΙ. Και όλα αυτά συμβαίνουν επειδή δεν υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων αγαθές σχέσεις.
Η ΑΓΑΠΗ από την άλλη πλευρά, είναι από τα ωραιότερα, αν όχι το ωραιότερο συναίσθημα. Από την ώρα της γέννησής μας διψάμε γι' αυτήν και δεν υπάρχει άνθρωπος που να χαίρεται τη ζωή του αν δεν νιώθει πως κάποιοι τον αγαπούν κι εκείνος κάποιους αγαπάει.
Πολύ ευλογημένη αυτή η αλήθεια για όποιους μπορούν να τη ζουν. Για παράδειγμα, όταν υπάρχει αγάπη δεν υπάρχει λόγος να κλειδώνουμε τα πράγματά μας επειδή δεν φοβόμαστε ότι θα μας τα κλέψουν οι άλλοι ούτε φοβόμαστε μήπως κάποιος δηλητηριάσει το φαγητό που τρώμε ούτε ανησυχούμε για τα παιδιά μας, μήπως κάποιος θελήσει να τα βλάψει.
Πολλά όμορφα πράγματα λέγονται και γράφονται για την αγάπη, παρόλο που οι άνθρωποι πολλές φορές μπερδεύουν τις σχετικές έννοιες, όπως είναι η φιλία, η στοργή, ο έρωτας κ.λπ. Και είναι ευλογημένο το γεγονός ότι ακόμη και άνθρωποι που δεν γνωρίζουν το Θεό, έχουν μέσα τους κάποια αισθήματα αγάπης για τους πλησίον τους, όπως συμβαίνει στο χώρο της οικογένειας -αν δεν υπάρξει κάποια αφορμή που θα διαταράξει τις αγαθές σχέσεις- αλλά και μεταξύ των πιο κακών ανθρώπων, στους δικούς τους στενούς κύκλους.
Όπως είπε ο Χριστός, "εάν αγαπήσητε τους αγαπώντας σας, ποίον μισθόν έχετε; και οι τελώναι δεν κάμνουσι το αυτό; και εάν ασπασθήτε τους αδελφούς σας μόνον, τι περισσότερον κάμνετε; και οι τελώναι δεν κάμνουσιν ούτως;" (Ματθ.ε:46-47).
Ο απόστολος Ιωάννης, που δίκαια ονομάστηκε "απόστολος της Αγάπης" μιλάει πάρα πολύ για την αγάπη, ιδιαίτερα στην Α' Επιστολή του. [Από μια πρόχειρη έρευνα στα 132 εδάφια που απαρτίζουν τις 3 επιστολές του, διαπιστώνουμε πως τα 37 αναφέρουν την αγάπη μία ή περισσότερες φορές, οι δε λέξεις αγάπη, αγαπώ, αγαπητός υπάρχουν 56 φορές. Αυτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πλεονασματική χρήση των λέξεων, όμως τα θέματα που εξετάζει ο απόστολος κάνουν αναγκαία και δικαιολογούν αυτή την "κατάχρηση"].
Στο εδάφιο στην αρχή αυτού του άρθρου, ο απόστολος με μια τριπλή επανάληψη δηλώνει ξεκάθαρα πως τα συναισθήματα της αγάπης και του φόβου δεν είναι δυνατό να συνυπάρχουν για πολύ, επειδή όπως το φως διώχνει το σκοτάδι, όπως η ζέστη λιώνει τον πάγο, έτσι κι η αγάπη διαλύει το φόβο. Πιο συγκεκριμένα διακρίνουμε τις φράσεις:
1 - "Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη",
2 - "Η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον", και
3 - "Ο φοβούμενος δεν είναι τετελειωμένος εν τη αγάπη".
Βέβαια εμείς γνωρίζουμε πως στη ζωή μας υπάρχουν κάποιες στιγμές που έχουμε και τα δυο αυτά συναισθήματα ταυτόχρονα μέσα μας. Όμως είναι αλήθεια ότι γρήγορα τα πράγματα ξεκαθαρίζονται.
Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα το παιδάκι που ο πατέρας θέλει να του μάθει να κολυμπάει. Το μικρό είναι γεμάτο φόβο και στην αρχή αντιδρά. Επειδή όμως αισθάνεται την αγάπη του πατέρα, παραμερίζει το φόβο -που δεν παύει να υφίσταται μέσα του- και παραδίνεται στις οδηγίες του για να κολυμπήσει.
Το ίδιο συμβαίνει με τον άρρωστο που πρέπει να χειρουργηθεί. Χίλιοι φόβοι τον κυκλώνουν για τους κινδύνους, για τη νάρκωση, για τις πιθανές επιπλοκές. Αν όμως πιστεί πως ο γιατρός είναι σοβαρός και οι άνθρωποι που τον περιβάλλουν ενδιαφέρονται αληθινά για το καλό του, παραμερίζει τους φόβους του (που δεν παύουν να υπάρχουν) και παραδίνεται στο χειρουργείο...
ΟΤΑΝ Η ΑΓΑΠΗ ΔΟΚΙΜΑΖΕΤΑΙ
Αλλά αυτή η αγάπη, έρχεται ώρα που δοκιμάζεται, από διάφορες αιτίες, και τότε μπορούμε να δούμε κάποιους να παύουν να είναι φίλοι, ν' αρχίσουν να τσακώνονται και να λένε λόγια πικρά. Τι γίνεται σ' αυτή την περίπτωση; Τι έγινε η αγάπη για την οποία μιλούσανε; Δεν υπάρχει πια;
Η αλήθεια είναι πως καθώς είμαστε άνθρωποι ατελείς, έτσι έχουμε και ατελή αγάπη. Δεν αντέχει σε όλες τις δοκιμασίες. Δεν μπορεί να σηκώσει όλα τα βάρη και τότε, όταν ξεπερνιέται η δύναμή της, τα πράγματα χαλάνε και άλλα αισθήματα ξεπηδούν, που ανήκουν στα ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΣΑΡΚΑΣ. (Γαλ.ε:19-20)
Δεν είναι δυνατό στον άνθρωπο να ξεπερνάει αυτά τα όρια χωρίς να τον βοηθήσει μια άλλη δύναμη, υπέρτερη από τη δική του. Εδώ ακριβώς μπαίνει στο προσκήνιο η πνευματική πραγματικότητα, που είναι πολύ ανώτερη από τη σαρκική. Θα πει ο Χριστός σχετικά στους μαθητές Του:
"Ηκούσατε ότι ερρέθη, ``Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου'', και μίσει τον εχθρόν σου. Εγώ όμως σας λέγω, Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι διά να γείνητε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς, διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Διότι εάν αγαπήσητε τους αγαπώντας σας, ποίον μισθόν έχετε; και οι τελώναι δεν κάμνουσι το αυτό; και εάν ασπασθήτε τους αδελφούς σας μόνον, τι περισσότερον κάμνετε; και οι τελώναι δεν κάμνουσιν ούτως; έστε λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος" (Mατθ.ε:43-48).
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην ΑΤΕΛΗ αγάπη των ανθρώπων και στην αγάπη του Θεού, που είναι ΤΕΛΕΙΑ και ΤΕΛΕΙΟΠΟΙΕΙ εκείνους που τη γεύονται.
Η ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ ΕΞΩ ΔΙΩΚΕΙ ΤΟΝ ΦΟΒΟΝ
Πόσο ευλογημένο θα ήταν αν όλοι ήμασταν κάτοχοι αυτής της ΤΕΛΕΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ -της αγάπης του Θεού- που ξεπερνά τις ανθρώπινες αδυναμίες και μπορεί ν' ανταπεξέλθει σε όλες τις απαιτήσεις της ζωής!
Αν σήμερα, με την περιορισμένη αγάπη που διαθέτουμε, μπορούμε να νιώθουμε αρκετή ασφάλεια ώστε να συνυπάρχουμε χωρίς φόβο με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, τους συγγενείς, τους φίλους και άλλους συνανθρώπους μας, πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν μπορούσαμε να έχουμε την ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ.
Πόσο πικρή αλήθεια όμως είναι ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται σ' αυτό τον κόσμο, επειδή, οφείλουμε να ομολογήσουμε, πολλές φορές η αγάπη μας δεν ξεπερνάει το βουλητικό και τα λόγια: Γι' αυτό ο απόστολος προτρέπει: "Τεκνία μου, μη αγαπώμεν με λόγον, μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν." (Α' Ιωάν.γ:18)
Καταλήγουμε, λοιπόν, στο συμπέρασμα πως δεν είναι δυνατό να ξεπεράσουμε όλους τους φόβους μας, επειδή η αγάπη του ανθρώπου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΑ. Ο ίδιος ο Χριστός είπε κάποτε: "ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ". Αν λοιπόν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, πώς θα καταφέρουμε να έχουμε τέλεια αγάπη;
Την πραγματικότητα αυτή μπορούμε βέβαια να την αποδεχτούμε μοιρολατρικά, και να προσπαθήσουμε να τα βρούμε με τους συνανθρώπους μας αρκούμενοι σε όσες ευκαιρίες μας δίνονται και σε όσα περιθώρια μας παρέχονται.
Αν όμως έρθει μέσα μας ένα άλλο σπέρμα, από τον ουρανό, που είναι το Άγιο Πνεύμα, αυτό θα μας βοηθήσει να αναπτύξουμε νέες δυνάμεις και νέες αρετές, τέτοιες που μπορούν ν' αλλάξουν τον άνθρωπο και να τον κάνουν τέλειο, "καθώς ο Πατήρ ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος" (Mατθ.ε:43-48).
Αυτό κατορθώνεται με την ΠΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, επειδή ακριβώς αυτή η αληθινή αγάπη είναι μέρος του ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΡΠΟΥ, όπως διαβάζουμε στην επιστολή προς Γαλάτες (ε:22).
ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΦΟΒΟΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ
Τι θα πούμε όμως για τον τρόπο που πλησιάζουμε το Θεό; Υπάρχει φόβος μέσα μας. Η αμαρτία μέσα στην οποία έχουμε γεννηθεί, συχνά μας εμποδίζει να σηκώνουμε το βλέμμα προς τα πάνω. Θυμόμαστε τον ΤΕΛΩΝΗ της παραβολής, που "μακρόθεν ιστάμενος δεν ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς να υψώση εις τον ουρανόν, αλλ' έτυπτεν εις το στήθος αυτού, λέγων, Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ" (Λουκ.ιη:13).
Τι μπορούμε να κάνουμε απέναντι σ' αυτό το φόβο; Πώς μπορούμε να τον ξεπεράσουμε, αφού η αγάπη μας δεν μπορεί να θεωρηθεί ΤΕΛΕΙΑ απέναντι στο Θεό;
Για μια ακόμη φορά δοξάζουμε τον Κύριο επειδή, απέναντι στη δική μας ατελή αγάπη, υπάρχει Η ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Αν εμείς δε μπορούμε να εμπιστευθούμε στον εαυτό μας -και καλά κάνουμε- είναι ευχάριστο ότι μπορούμε και πρέπει να αποβλέπουμε με εμπιστοσύνη στη δική Του αγάπη.
Όπως το παιδί, που μπορεί μεν να αγαπά τον πατέρα του, ακόμη και όταν δεν μπορεί να τον υπακούει και να ανταποκριθεί σε όλες του τις οδηγίες και απαιτήσεις, έτσι κι εμείς μπορούμε να αγαπούμε το Θεό, ακόμη και όταν είμαστε άνθρωποι ελλιπείς. Τότε, απέναντι στις δικές μας αδυναμίες, ΔΕΙΧΝΕΤΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ!
Διαφορετικά, αν όλα εξαρτώνται από τη δική μας ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ, όπως μερικοί νομίζουν, η σωτηρία μας ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΤΑ ΧΑΡΙΝ αλλά αποτέλεσμα των ΕΡΓΩΝ και των ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΩΝ μας...
Σύμφωνα με το λόγο του Θεού, όμως, γνωρίζουμε, και μπορούμε να χαιρόμαστε γι' αυτό, πως το να είμαστε παιδιά του Θεού ΔΕΝ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ. Είναι αποτέλεσμα της δικής Του αγάπης, που ονομαστήκαμε τέκνα Θεού, δηλώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ο απόστολος Ιωάννης: "Ίδετε οποίαν αγάπην έδωκεν εις ημάς ο Πατήρ, ώστε να ονομασθώμεν τέκνα Θεού" (Α' Ιωάν.γ:1), και είναι αποτέλεσμα της ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΣ που εξακολουθούμε να ζούμε κάτω από τη χάρη Του.
Αξίζει, τέλος, να τονιστεί, πως δεν είναι Η ΤΕΛΕΙΑ ΠΙΣΤΗ, Η ΤΕΛΕΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ή Η ΤΕΛΕΙΑ ΑΦΟΣΙΩΣΗ, αλλά είναι Η ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ που διώχνει το φόβο. Όταν λοιπόν η δική μας η αγάπη δεν είναι ΤΕΛΕΙΑ -και δε θα μπορούσε να είναι σ' αυτή τη ζωή- δεν πρέπει να λησμονούμε πως ΤΕΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΜΑΣ.
Ας θυμόμαστε το λόγο του Κυρίου στον Παύλο: "Αρκεί εις σε η χάρις μου διότι η δύναμίς μου εν αδυναμία δεικνύεται τελεία", κι ας επαναλαμβάνουμε τη δήλωση του Απόστολου: "Με άκραν λοιπόν ευχαρίστησιν θέλω καυχηθή μάλλον εις τας αδυναμίας μου, διά να κατοικήση εν εμοί η δύναμις του Χριστού. Όθεν ευαρεστούμαι εις τας αδυναμίας, εις τας ύβρεις, εις τας ανάγκας, εις τους διωγμούς, εις τας στενοχωρίας υπέρ του Χριστού διότι όταν ήμαι αδύνατος, τότε είμαι δυνατός" (Β' Κορ ιβ:9-10).
