Το να κυλάνε νερά και λάσπες έξω από το σπίτι σου, είναι βέβαια κακό. Όμως χειρότερο είναι, όταν ανοίξεις την εξώπορτά σου και οι λάσπες και το κακό μπουν μέσα. Αυτό φαίνεται να λέει ο Ιούδας προσπαθώντας να διαφυλάξει το σώμα των πιστών:
Από τις «κηλίδες» (12) Άσχημο σ’ ένα κατάλευκο χιτώνα, να υπάρχει μια έντονη βρωμιά. Τρομερό, να πασκίζουνε δέκα άνθρωποι για την καθαριότητα ενός κοινόχρηστου χώρου και ένας....να πετάει ένα ντενεκέ σκουπίδια κάπου στη μέση. Έτσι και η πνευματική κηλίδα στο σώμα της εκκλησίας.
Από τους «βόσκοντες εαυτούς» (12) Ανθρώπους δηλαδή, που εγωκεντρικά και ωφελιμιστικά κινούνται στο χώρο της εκκλησίας: Απαιτούν, διεκδικούν, θέλουν να παίρνουν χωρίς να δίνουν, δεν θέλουν να πάρουν από άλλον τροφή γιατί δεν θεωρούν κανένα ικανότερο απ τους ίδιους.
Από τα «άγρια κύματα» (13) Τα έχω δει στις ακτές του νησιού μου, ξανά και ξανά. Θέαμα που σου φέρνει συνοφρύωση και κούραση. Πάντα οι ίδιοι, με τα ίδια προβλήματα, με την ίδια αυτοπροβολή του εαυτού τους, των δικών τους, των απαιτήσεών τους. Όλοι οφείλουν σ’ αυτούς κι αυτοί δεν οφείλουν τίποτα σε κανένα. Τους έχετε συναντήσει;
Από τα «δις αποθανόντα δένδρα» (12) Πας κοντά σ’ ένα καρποφόρο δέντρο και όχι μόνο δεν έχει καρπό, αλλά το βλέπεις και μαραμένο και ξεριζωμένο. Άθλιο θέαμα, που όταν συμβαίνει σε Χριστιανό είναι φοβερό. Γιατί Χριστιανός σημαίνει καρποφορία, όμορφη καρποφορία.
