«Και αφήσαντες τον όχλον, παραλαμβάνουσιν αυτόν ως ήτο εν τω πλοίω και άλλα δε πλοιάρια ήσαν μετ' αυτού. Και γίνεται μέγας ανεμοστρόβιλος και τα κύματα εισέβαλλον εις το πλοίον, ώστε αυτό ήδη εγεμίζετο. Και αυτός ήτο επί της πρύμνης κοιμώμενος επί το προσκεφάλαιον· και εξυπνούσιν αυτόν και λέγουσι προς αυτόν· Διδάσκαλε, δεν σε μέλει ότι χανόμεθα; Και σηκωθείς επετίμησε τον άνεμον και είπε προς την θάλασσαν· Σιώπα, ησύχασον. Και έπαυσεν ο άνεμος, και έγεινε γαλήνη μεγάλη. Και είπε προς αυτούς· Διά τι είσθε ούτω δειλοί; πως δεν έχετε πίστιν; Και εφοβήθησαν φόβον μέγαν και έλεγον προς αλλήλους· Τις λοιπόν είναι ούτος, ότι και ο άνεμος και η θάλασσα υπακούουσιν εις αυτόν;» Μαρκ δ: 36-41
Και... ξαφνικά
Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούσαμε ή είπαμε με θαυμασμό, τη φράση, «κανείς δεν το περίμενε αυτό». Ένα γεγονός έξω από τους δικούς μας σχεδιασμούς, απρόβλεπτο από της δικές μας προθέσεις, ξένο από τις προσωπικές μας επιθυμίες, έρχεται να ανατρέψει και ανατρέπει τα σχέδια μας, το πρόγραμμα που με πολύ προσπάθεια και λαχτάρα είχαμε σχεδιάσει και προγραμματίσει για μας.
Όσους υπολογισμούς είχαμε κάνει τους βάζει στο περιθώριο, αλλάζοντας το σκηνικό της ζωής μας, αναγκάζοντας μας να ζήσουμε κάτι που δεν θα θέλαμε. Μια νέα πραγματικότητα, κάτω από νέες συνθήκες. Βάζοντας σε νέα δοκιμασία την πίστη μας, τις πνευματικές μας αντοχές... πράγμα που τις περισσότερες φορές φανερώνει πόσο χωμάτινοι εξακολουθούμε να είμαστε και πόσο λίγα βήματα πίστης έχουμε κάνει. Καλώντας μας να αποδείξουμε πρακτικά αυτό που ομολογούμε, ψάλλουμε, και πιστεύουμε για τον εαυτό μας.
Τι είναι αληθινό μέσα στην καρδιά μας; Τι είναι δικό μας; προσωπικό, συνειδητό και όχι εξ αντανακλάσεως, εγκεφαλικό, των χειλιών μας. Και... τη φωνή του Κύριου να ψιθυρίζει στο αυτί μας...θυμήσου «ουχί ο λέγων εις εμε Κύριε, Κύριε, ...αλλά, ο πράττων το θέλημα μου», και ασφαλώς «ο μένων στο θέλημα μου» αυτός είναι αληθινά μαθητής μου...
... μόνο για σένα
Πολλές φορές, ακούμε την απορία, ή το παράπονο: βρε παιδί μου, καλά πηγαίναμε, τα παιδιά... η δουλειά... η υγεία... στην εκκλησία... και ξαφνικά ήρθε η τρικυμία!
Τη χαρά ή τη σιγουριά, τη διαδέχεται η ταραχή, η αγωνία, ο φόβος....
Η αβεβαιότητα, που βυθίζεται στην ψυχή σου, η σύγχυση, η ταπείνωση, η αρρώστια, το αδιέξοδο, και σε κάποιες περιπτώσεις, η θλίψη της σκιάς του θανάτου είναι μόνο για σένα.
Ενώ δίπλα σου, στην παράλληλη πορεία μαζί με σένα, οι άλλοι ίσως απολαμβάνουν την ηρεμία της γαλήνης Του, ή την αποχαύνωση της δικής τους σαρκικής αδιαφορίας και οι ευχές τους αντηχούν στα αυτιά σου «ως κύμβαλα αλαλάζοντα».
Τα όσα συμβαίνουν είναι μόνο για σένα, αγγίζουν μόνο τη δική σου καθημερινότητα, πατάνε πάνω στη δική σου ψυχή.
Μια εκστρατεία, που έχει δρομολογηθεί για να δοκιμάσει τις δικές σου αντοχές. Είναι κάτι, που το νιώθεις, το διαισθάνεσαι, αλλά και το ζεις μέσα από την καθημερινότητα. Με τον τρόπο που εξελίσσονται, νομίζεις, τι όλα σε κοντράρουν, σε απωθούν, σε αντιμάχονται. Παράλληλα νιώθεις, καυτή, την ανάσα του πειρασμού και το ενδιαφέρον του, να κλείσει τον ορίζοντα της ελπίδας σου.
... μόνος με τη «φωνή»
Στη σκληρή αυτή περιπέτεια σου, μοιάζει, να είσαι μόνος ή μόνη, και η παρουσία του Ιησού, που με επιμονή ζητάς στην προσευχή σου, για στήριγμα, για κουράγιο, απουσιάζει συνεχόμενα.
Καμία εσωτερική πληροφορία, κανένα σημάδι, στην προσμονή σου, κανένα κράτημα. Φαίνεται να αιωρείσαι μόνος, στο πρόβλημα που τρίζει απειλητικά τα δόντια του.
Η σιωπή Του, βοηθούντος και του «εχθρού» γίνεται μέσα στην καρδία σου, ένα πικρό όχι, και το χειρότερο, τα μάτια της ψυχής σου βλέπουν μόνο τις δυνάμεις του εχθρού,- όπως ο υπηρέτης του Ελισαιέ (Β΄ Βασ.ς:15-17) - να αλωνίζουν ασταμάτητα μέσα στο πρόβλημα σου, το πρόβλημα που σε μάχεται.
Νιώθεις και ζεις την πιο κρύα μοναξιά της ψυχής και τη στέγνη και βρώμικη φωνή του πονηρού, σε κάθε σου βήμα, να σου ψιθυρίζει: Πού είναι...ο Θεός σου; Πού είναι η... αγάπη Του; Πού είναι οι... υποσχέσεις Του για σένα, η δικαιοσύνη Του, στην αδικία που σου έγινε ή στη δοκιμασία της θλίψης; Και εξελίσσεται σε αδιέξοδο ψυχής, κλονίζοντας ό,τι μέχρι χθες, ήταν για σένα αδιαπραγμάτευτο;
Μέσα σε όλα αυτά, η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, το απατηλό ψιθύρισμα του πειραστή, καθώς έντεχνα προσπαθεί να κερδίσει έδαφος με την τακτική του ψεύτικου και προσποιητού: Τι κακό έκανες εσύ; εσύ που έχεις κάνει τόσες θυσίες για το έργο Του, ποια η ανταπόδοσή Του; Ή τι; οι άλλοι, είναι καλύτεροι από σένα;
Χωρίς τον Κύριο, πολλά μπορούσαν να σου συμβούν τότε και ασφαλώς είχαν συμβεί στη ζωή σου. Αλλά σήμερα; τώρα; με τον Κύριο στη ζωή σου, γιατί;...γιατί; σε άφησε μόνο; «ου μέλει αυτόν» για σένα;
Η ίδια... φωνή
Η ίδια πάντα φωνή ψιθυριστά, πιεστικά και συνεχόμενα, από το ίδιο 'αρχαίο στόμα' «ως άγγελος φωτός» και «ως διάκονος δικαιοσύνης» σου επαναλαμβάνει κάθε στιγμή, το αδιέξοδο σου, τις συνέπειες, το κακό που σε βρήκε, το άδικο, και το γιατί. Καθώς συλλογίζεσαι τους ψιθυρισμούς του με τα μάτια σου ψηλαφείς τα βλεπόμενα.
Τα βλεπόμενα σου, μοιάζουν σαν 'αλήθειες' με το ίδιο νόημα που η φωνή σου τις ψιθυρίζει, στις παραθέτει συνεχόμενα και χωρίς μέτρο. Η ίδια φωνή που έσπρωξε το δύστυχο μαθητή, Ιούδα τον Ισκαριώτη, να παραδώσει το δάσκαλό του για τα βλεπόμενα, για τριάντα αργύρια και τον ίδιο μαθητή κάτω από πιεστικό έλεγχο της υποκρισίας στο θάνατο.
Η ίδια φωνή που προσπαθεί με υπαινιγμούς, με αμφιβολίες, να σε παρασύρει, να αρνηθείς την οδό του Κυρίου, να αμφισβητήσεις το προσωπικό Του ενδιαφέρον, να ξεπουλήσεις το στήριγμα σου.
Είναι η ίδια φωνή που όταν πετύχει ό,τι θέλει, ή περάσει την πικρία για το μη προσωπικό και συγκεκριμένο ενδιαφέρον του Θεού για σένα, γι' αυτή τη δύσκολη περιπέτεια σου, η ίδια φωνή σε άλλο τόνο σε κατατρέχει και σε φορτώνει με λύπη γι' αυτό που έκανες, που σκέφτηκες, που εσωτερικά ή εξωτερικά είπες.
Η παλιά εκείνη φωνή, όπως τότε στον κήπο της Εδέμ, στιγματίζει στη συγχυσμένη καρδία σου την απουσία του Θεού, με υποψίες αδιαφορίας Του για σένα, για τη ζωή σου, ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή που Τον έχεις τόσο πολύ ανάγκη.
Η ίδια φωνή που ψιθύριζε αφοπλιστικά και πικρόχολα με το στόμα της γυναίκας (Ιώβ β:9) στον Ιώβ, 'βλαστήμησε και ας πεθάνεις'.
Η ίδια γνώριμη 'φωνή' ψιθύριζε στο αυτί του λαού, «... σας έφερε για να σας απολέσει στην έρημο», κάτι που κι' εκείνοι επαναλάμβαναν φωναχτά (Έξοδ.ιδ:11).
« . . . ενώ είχατε πολύ καλύτερες προοπτικές και πολύ περισσότερες επιλογές, σαν δούλοι, στην Αίγυπτο με τον Φαραώ». Ήταν το ψέμα που έσπερνε κάθε φορά μεταξύ του λαού του Θεού, όταν ο λαός συναντούσε κάποια δυσκολία ή κάποια στέρηση στην πορεία του.
Σ' αυτή τη φωνή, ανεξάρτητα τι ''όχημα'' χρησιμοποιεί για να έλθει προς εσένα, ανεξάρτητα πόσο αληθοφανής φαίνεται, πρέπει να φανείς απόλυτος, να κλείσεις κάθε διάδρομο, κάθε κερκόπορτα, κάθε διάλογο, για να βγεις νικητής από την περιπέτεια σου, μένοντας καθαρά και στερεά, στο «αντέστητε το διαβόλο και θέλει φύγει».
Δυστυχώς σε κάθε εποχή ο λαός του Θεού, δεχότανε και δέχεται αβασάνιστα τον ψιθυρίζοντα υποκριτικό λόγο, πέφτοντας θύμα της κακότητας του εχθρού και ασφαλώς το πλήρωνε πολύ ακριβά, με πρόσθετη θλίψη στη θλίψη του και αρκετές φορές με θάνατο.
... η τακτική παλιά
Αυτή τη συγκεκριμένη, παλιά όμως τακτική, χρησιμοποιούσε ο πονηρός σε ολόκληρη την πορεία του λαού Ισραήλ, αλλά και σε κάθε δύσκολη στιγμή των ανθρώπων του Θεού. Βρισκόταν πίσω από κάθε γογγυσμό και αντίδραση.
Πάντα μεταχειρίζεται το ερωτηματικό και την αμφιβολία, για το ενδιαφέρον του Θεού, τη στιγμή του πειρασμού στους διαλογισμούς και στην καρδιά του λαού. Χρεώνοντας στο Θεό, το δικό τους λάθος, τη δική τους ολιγοπιστία, τη δική τους αμαρτία.
Παράλληλα, με μεθοδευμένο υλικό και χειρισμούς, σε λόγια, σε πρόσωπα, σε ιδέες, σε συγκυρίες, την κατάλληλη χρονική στιγμή, εξαπατούσε συνεχόμενα το λαό του Θεού. Κάτι που θα κάνει και στη δική σου περίπτωση, αν του το επιτρέψεις, αν του δώσεις τόπο (Εφ.δ:27), αν ο πλάνος λόγος του γίνει πιστευτός σύμβουλος της καρδία σου, στιγμιαία ή συνεχόμενα.
Μια 'καρδία' που την είχαν καταρτίσει έτσι ώστε να χωλαίνει μεταξύ δύο φρονημάτων και να επιθυμεί κατά περίπτωση, την αναγκαιότητα αυτού του φθοροποιού παρελθόντος, σαν λύση στο παρόν τους, σαν διέξοδο στη δοκιμασία του σήμερά τους.
Υπενθυμίζοντας και προτείνοντας τους εκείνο που όταν ήταν δούλοι, είχε αηδιάσει η ψυχή τους. Ακόμη και τα σκόρδα και τα κρεμμύδια, έγιναν γι' αυτούς προτιμότερα 'σήμερα', από την δυσκολία που τους βρήκε με το Θεό.
Ο Θεός των Πατέρων τους δεν ήταν τόσο αναγκαίος, γιατί αυτοί είχαν κρατήσει τις σχέσεις μαζί Του «χαλαρές». Τις υποσχέσεις Του, τις ένιωθαν ξεχασμένες και απονευρωμένες γι' αυτούς, ιδιαίτερα τώρα, στην ανάγκη τους. Ποτέ οι υποσχέσεις Του δεν λειτούργησαν άμεσα, από προσωπική εμπιστοσύνη προς το Θεό. Αλλά πάντα δια μέσου του ανθρώπου του Θεού, έπαιρναν ό,τι έπαιρναν.
Είναι κι αυτό μια απόδειξη, ότι ο Θεός ποτέ δεν έγινε Κύριος στη ζωή τους. Σκοπός του Θεού για κείνους και για σένα ήταν και είναι, να Τον γνωρίσουν καλύτερα, να φανερώσει το πρόσωπο Του και δεθούν ισχυρότερα, στην αγάπη Του.
Οπωσδήποτε, αν η καρδιά σου είναι σε μια χαλαρή σχέση με το Θεό, δίνεις το δικαίωμα στο διάβολο να συζητεί μαζί σου άλλες λύσεις, χωρίς τη βοήθεια του Θεού.
Αυτές τις άλλες λύσεις πρότεινε, ο πονηρός ψιθυριστής, μπροστά στην αγωνιώδη πίεση του προβλήματος. Πρόβλημα που ο πονηρός ύφαινε στο νου τους σαν αδιέξοδό, σαν ορατή συμφορά για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Ένιωθαν τον εαυτό τους αιχμάλωτο της ερήμου, αδύναμο στο αδιέξοδο του προβλήματος, της θλίψης, της αρρώστιας, του θανάτου...
...το ίδιο λάθος
Και οι δώδεκα, ένιωσαν αιχμάλωτοι στο πλοιάριο της τρικυμίας. Τους ξάφνιασε και τους παρέσυρε το αναπάντεχο, δεν περίμεναν αυτή τη στιγμή, αυτή την περίοδο, το κακό αυτό και μάλιστα μέσα στο νερό, πράγμα που έκανε ακόμη πιο δύσκολη, στα μάτια τους, τη θέση τους.
Ιδιαίτερα με τις περιορισμένες δυνατότητες που είχε το πλοιάριο τους απέναντι σε μια μανιασμένη «θάλασσα» και την περιορισμένη γνώση τους για τον Ιησού, καθώς σμίγανε με την ανθρώπινη αδυναμία του φόβου, τη ρηχότητα της πίστης και την «επιφανειακά» ορατή δυσκολία, ένιωθαν αιχμάλωτοι της τρικυμίας και της μανίας της θάλασσας.
Μέσα στη δοκιμασία και τον πειρασμό της θάλασσας, ξέχασαν, εν μία στιγμή, λες και «άδειασε» το μυαλό τους, κάθε επέμβαση της αγάπης Του και κάθε προσωπική θυσία που Εκείνος, είχε κάνει γι' αυτούς.
Έβγαλαν προς το Θεό κραυγή φόβου, γογγυσμό δυσαρέσκειας και ένοχη αμφιβολία για την αγάπη και το ενδιαφέρον Του. Σύντομα δε, σ' αυτό το καλλιεργημένο από το διάβολο έδαφος της καρδιάς (αυτή είναι άλλωστε και ή επιτυχία του πονηρού) φύτρωσε, και φυτρώνει και σήμερα ο βλαστός της ολιγοπιστίας, που υποβαθμίζει τις δυνατότητες του Θεού στη ζωή μας και αργά μα σταθερά οδηγεί τον πιστό σε γέφυρες συμβιβασμού με το σχήμα του κόσμου.
Ολιγοπιστία, μια από τις χειρότερες μορφές αμαρτίας. Αμαρτία που προσβάλλει κατά πρόσωπο το Θεό και κατατρώγει σαν γάγγραινα τα λυτρωμένα παιδιά, το λαό του Θεού, την εκκλησία Του.
Είναι γνωστό ότι αργά και σταθερά με τον καιρό η ολιγοπιστία, υποστηριζόμενη από τον «κόσμο» της άρνησης, αλλοιώνει την ευθύτητα της καρδίας σου, την ευαισθησία της και σε οδηγεί συνεχόμενα, με κάθε «ευκαιρία» σε συμβιβασμό ανυπακοής και σε αποστασία από το θέλημα του Θεού, πλάθοντας πάντα μια «πνευματική» δικαιολογία για να κρατήσεις όρθια τη συνείδηση σου, δουλεύοντας και καταρτίζοντας μέσα σου μια «πονηρή καρδία απιστίας» (Εβρ.γ:12) που πλέον μόνιμα ολισθαίνει προς τον συμβιβασμό και την «ομοζυγία» (Β΄ Κορ.ς:14).
Πρόσεξε, κάθε φορά που υπάρχει ανυπακοή στο θέλημα του Θεού, όσο ουδέτερη και να φαίνεται η απόφασή σου και δικαιολογημένη η θέση σου, υπάρχει υπακοή στη θανατηφόρο φωνή του πονηρού, στη δική του πρόταση, στους δικούς του σχεδιασμούς, σε ό,τι θέλει και επιδιώκει αυτός ο ανθρωποκτόνος ψιθυριστής.
Σ' αυτό το σημείο έφερε με τον τρόπο του ο πειράζων, σιγά σιγά, με λόγο στο λόγο και σε ελάχιστο χρόνο τους αδύναμους μαθητές, ώστε να ξεστομίσουν ομαδικά, τα πιο προσβλητικά λόγια προς Αυτόν, κατηγορώντας Τον σαν αδιάφορο στο ότι αυτοί αγωνιούσαν και εβασανίζοντο θλιβόμενοι.
Διδάσκαλε, δεν σε μέλει ότι χανόμεθα; Το ίδιο σενάριο παρουσιάζει σε κάθε δυσκολία, και το ίδιο λάθος κάνουμε σαν παιδιά του Θεού, καθώς δεν στρέφουμε προς τον Ιησού, να πάρουμε το μήνυμα, αλλά προσπαθούμε με τον εαυτό μας να απαντήσουμε στα ερωτηματικά μας, να παλέψουμε την περίπτωσή μας.
Θα πιάσεις τον εαυτό σου αρκετές φορές να «ζει» με κρυφό παράπονο προς το Θεό για πράγματα, που δεν θα θελες να έρθουν στη ζωή σου. Ποτέ όμως δεν θέλησες να μάθεις, γιατί ήρθαν, ποιος τα προκάλεσε, ή αν τα προκάλεσες εσύ, ή τι τα προκάλεσε, ή γιατί ο Θεός τα επέτρεψε και τι θέλει ο Θεός από εσένα, εσύ είσαι εκείνος που θα πρέπει να μάθεις και να απαντήσεις.
Θέλει να σου δώσει κάποια ευλογία μέσα από την δοκιμασία; Θέλει να «διώξεις» κάτι που Τον ενοχλεί από την ζωή σου; Βλέπει τους δρόμους σου, ολισθηρούς, την καρδιά σου να αλληθωρίζει πνευματικά; Εκείνος ξέρει και εσύ πρέπει να το μάθεις, άλλωστε «πάσα παιδεία προς μεν το παρόν δεν είναι πρόξενος χαράς αλλά λύπης, ύστερον όμως, αποδίδει εις τους γυμνασθέντας, καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης». ( Εβρ.ι:11).
Ας προσέξουμε ότι το κέρδος, έρχεται μετά από τη δοκιμασία της παιδείας και μάλιστα μόνο σε όσους γυμνάσθηκαν μέσα από αυτή. Εκείνοι που πήραν το μάθημα, το μήνυμα, ή την παιδεία που ήθελε να τους δώσει ο Θεός, μέσα από την προσβολή, την ταπείνωση, την αρρώστια, τον πειρασμό της δοκιμασίας, την ανατροπή και αυτό «ύστερον», αργότερα, μετά από καιρό.
Όποιος δεν «γυμνάσθηκε» μέσα στη δοκιμασία του, θα περάσει και θα ξαναπεράσει, θα έρθουν και θα ξανάρθουν, τρικυμίες και αέρηδες για να προσβάλουν την οικία και τη βάρκα της δικής του ζωής, μέχρι να μάθει μέσα από την «παιδεία» και μέσα από το «δια πολλών θλίψεων θα εισέλθουμέ στην βασιλεία του Θεού». Ο Θεός θέλει μέσα από τη δική σου περιπέτεια, να βγάλει αγαθό και πλούτο για τη δική σου ζωή, εδώ κάτω στη γη, αλλά και στον ουρανό.
με τον... Κύριο... τρικυμία!
Ακόμη, ο χρόνος και η μέρα, ο τόπος και τρόπος αλλά και τα όρια, είναι ένα αναπάντεχο ξάφνιασμα. Από το Θεό, είναι επιλεγμένα με νόημα και περιεχόμενο για σένα, τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή σου. Ποτέ κανείς, άνθρωπος ή διάβολος δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να αυθαιρετήσει επάνω στη ζωή των «υιών του Θεού». Το κάθε τι για το παιδί του Θεού έχει πάντα προσωπικό νόημα και περιεχόμενο. Όπως ήταν ή τρικυμία για τους δώδεκα μαθητές της βάρκας (Mαρκ.δ:35,41). Τους ξάφνιασε ή θάλασσα με το «ανεμοστρόβιλος μέγας» με την κατά μέτωπο επίθεση και την επιμονή της. Να θέλει να τους πνίξει, ρίχνοντας τα νερά με μανία στο πλεούμενο τους.
Όταν κανείς δεν το περίμενε, σε μια στιγμή γιορτής για την παρέα του Κυρίου, τότε, ήλθε ο ξεσηκωμός, η μανία της θάλασσας. Τη στιγμή που κανένας δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό για τις όμορφες στιγμές, οι ώρες που θα περνούσαν με τον Ιησού, τον Κύριο και τον δάσκαλο τους. Ποτέ δεν μπορούσαν να φανταστούν, ότι με τον Ιησού τον Κύριο στη συντροφιά τους, θα συναντούσαν τέτοιο κακό, θα ήταν «μόνοι» και θα έπεφτε η σκιά και ο φόβος του θανάτου στις καρδιές τους από αυτό το χαλασμό. Ένας χαλασμός που όπως φάνηκε, έκρυβε ένα νόημα και περιεχόμενο για τον καθένα από τους δώδεκα, κάτι που όπως απεδείχθη, δεν το κατάλαβαν όταν έπρεπε.
Παλαιότερα, χωρίς τον Κύριο, πριν τον γνωρίσουν, είχαν ζήσει τέτοιες στιγμές. 'Αλλωστε ψαράδες ήτανε και οπωσδήποτε είχαν ζήσει μια ζωή γεμάτη φουρτούνες, ταραχές και απρόβλεπτα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που παρ' ολίγον να τους «καταπιεί» ή θάλασσα της Γαλιλαίας. Ο λόγος του Θεού αναφέρει στο (Ρωμ.γ:16) για τη ζωή των ανθρώπων, ότι είναι «ερήμωση και ταλαιπωρία και οδόν ειρήνης δεν γνώρισαν». Αυτό το δρόμο, τον γνώριζαν πολύ καλά οι δώδεκα. Όμως τώρα, με τον Κύριο στη βάρκα, στη συντροφιά τους, στη ζωή τους, συνεργάτες και συμμέτοχοι στο έργο και τη διακονία Του έρχεται φουρτούνα, τρικυμία, χαλασμός. Αυτό, κανένας δεν το περίμενε και όχι μόνο, αλλά κάτι πολύ χειρότερο ένιωθαν: ότι ο θάνατος γι' αυτούς ήταν πλησίον.
Το πλοιάριο γέμιζε νερά και άρχισε να βυθίζεται. Εκείνος για αυτούς ήταν αμέτοχος, και χωρίς συμπάθεια στην αδυναμία τους, έτσι νόμιζαν, αυτό τους ψιθύριζε, αυτός που «προκάλεσε το κακό»... Τους παρέσυρε σε λάθος συλλογισμό, ο επαγγελματίας ψιθυριστής ο διάβολος και ο πειράζων. Κοιμότανε, αδιάφορος ο Ιησούς, ήταν ξένος για ό,τι αυτοί περνούσαν μέσα στο πλοιάριο από την λύσσα της τρικυμίας.
..τακτική του εχθρού
Η τακτική του πονηρού είναι μακροχρόνια και «σχεδιασμένη με μέθοδο» (Εφεσ.ς:11). Αναζητά δε την ευκαιρία να την υλοποιήσει στη ζωή μας.
Στόχος του είναι να απονευρώνει από τη «λογική» της πίστης μας, τις υποσχέσεις του Θεού και να κρατά μέσα στην ψυχή μας την πληροφορία, ότι το ενδιαφέρον του Θεού είναι μακριά από τα καθημερινά.
Αλλά όχι και για τον Κύριο, που έχει υποσχεθεί να αντιμετωπίσει Αυτός, κάθε δοκιμασία και πειρασμό σου, αν Τον εμπιστευθείς, αν Τον αφήσεις να πάρει πρωτοβουλίες, μέσα από τις οποίες θα κάμει ιδιαίτερα αισθητή και γνωστή την παρουσία Του.
Μέρος της μεθοδευμένης τακτικής του πονηρού, είναι και ή αμνησία του παρελθόντος. Όταν πρέπει να θυμηθείς, δεν θυμάσαι, και δεν θα σε αφήσει να φέρεις στη μνήμη σου τις ευλογίες και τις ευεργεσίες του χθες, μπροστά στην ένταση του νέου προβλήματος, που ανατρέπει την ομαλή πορεία σου.
Ποτέ ο διάβολος, δεν θα σε αφήσει να θυμηθείς, να γυρίσεις πίσω το δίσκο της μνήμης σου, τώρα που το έχεις ανάγκη.
Θα πολεμήσει με λύσσα, κάθε προσπάθεια που θα θελήσεις να κάνεις ώστε το Πνεύμα του Θεού να σε «ξεναγήσει» στις μνήμες της αγάπης Του και των επεμβάσεων Του, ώστε αυτές να πάρουν την πραγματική θέση και αξία στην καρδιά σου, τα όσα Αυτός έδωσε αντίλυτρο για τη δική σου ζωή.
...πρέπει να έλθουν
Τα λόγια του Ιησού στην παραβολή (Λουκ.ς:47, Ματ.ζ:24) ήταν παραπάνω από σαφή, σε όποιον έχει «ωτίον» για να ακούει το λόγο. Θα φυσήξουν άνεμοι, θα έλθουν πλημμύρες, πειρασμοί σαν φουσκωμένα ποτάμια που μανιάζουν ξαφνικά, με ένα στόχο και σκοπό, να προσβάλουν την οικία σου, να δοκιμάσουν την οικοδομή σου, να τσακίσουν την πίστη σου, να γκρεμίσουν το οικοδόμημά σου αλλά και να ξεχωρίσει το ψεύτικο από το αληθινό. Αν έσκαψες, αν έβαλες το θεμέλιο σου επάνω στην πέτρα.
Ποτέ μην ξεχάσεις ότι, η πλημμύρα της θλίψης, η τρικυμία, η φουρτούνα της ζωής και τα ποτάμια του πειρασμού, θα σε κάνουν πιο δυνατό, πιο ευλογημένο.
Το γνήσιο οικοδόμημα της πίστης σου θα γίνει καύχημα για τον Κύριο της οικίας. Αν όμως είναι φούσκα, να ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα σκάσει και η πτώση αυτής της οικίας, θυμήσου, ήταν μεγάλη. Η δική σου ώρα θα έλθει για να φανερώσει την ποιότητα και την αντοχή των υλικών της οικοδομής σου, αν είναι χόρτα και καλάμια δυστυχώς για σένα θα πέσει.
εσύ τι θα... κάνεις;
Όλα εξαρτώνται από τη στάση σου προς Αυτόν που διακηρύττεις ότι εμπιστεύεσαι και με τόση βεβαιότητα λες ότι σου ανήκει, ότι είναι δικός σου Σωτήρας και Κύριος.
Είναι η μέρα, η ώρα, η στιγμή που το Πνεύμα ονομάζει «ημέρα πονηρά» που πρέπει να καταπολεμήσετε τα πάντα για να σταθείτε (Εφεσ.ς:13). Πάλη και ώρα μάχης είναι η κάθε δοκιμασία, ο κάθε πειρασμός, και η θλίψη. Τίποτα δεν τελειώνει εδώ που βρίσκεσαι, πολλές φορές αυτό που περνάς μοιάζει με το «κοσκίνισμα» που ζήτησε εκείνος (Λουκ.κβ:31). Όμως θυμήσου «μετά ταύτα θέλεις γνωρίσει» ήταν ο λόγος του Ιησού (Ιωαν.ιγ:7).
Πίσω από τον ψιθυρισμό του συμβιβασμού, πρόσεχε την καρδιά σου, φύλαξε τον εαυτό σου στην αγάπη του Χριστού. Αντιμετώπισε με νου Κύριου τον εχθρό της ψυχής σου και «τις μεθοδίες» του.
Ο Ιησούς «είναι μαζί μας πάσας τας ημέρας της ζωής μας», όχι «θα» αλλά «είναι»
Σ' εκείνους, τους δώδεκα, που βρέθηκαν στο πλοιάριο, το απρόοπτο, η φουρτούνα, η δοκιμασία, έφερε πρώτα στην καρδιά και μετά στα χείλη τους, ένα αναπάντεχο παράπονο προς τον Κύριο: «χανόμεθα ου μέλει σε».
Έφερε όμως και γι' αυτούς την ετυμηγορία του Κυρίου, εκείνο που κρυβότανε στα βάθη της ψυχής τους, την «ολιγοπιστία» (Ματ.η:26). Μια αμαρτία που ήταν για χρόνια κρυμμένη στα κρύφια της ψυχής τους.
Πόσο λίγο Τον είχαν γνωρίσει. Αν και είχαν ακούσει πολλά και γνωρίσει πολύ περισσότερα γι' Αυτόν δεν είχαν όμως γνωρίσει Αυτόν. Τώρα ασφαλώς μετά την περιπέτεια τους, ήταν δυνατότεροι και ωριμότεροι. Πιο χρήσιμοι για το Θεό και για τους ανθρώπους.
Θα συμφωνήσουν με το Δαυίδ ο οποίος είπε «καλό μου έγινε όταν ταλαιπωρήθηκα» και ο λόγος του Ιώβ «πρώτα άκουγα για σένα τώρα όμως σε βλέπω», καθώς βγήκε από την θλίψη του πιο ευλογημένος, θα αντηχεί πιο οικείος στην ψυχή τους προς δόξα Θεού.
