«Και αφήσαντες τον όχλον, παραλαμβάνουσιν αυτόν ως ήτο εν τω πλοίω και άλλα δε πλοιάρια ήσαν μετ' αυτού. Και γίνεται μέγας ανεμοστρόβιλος και τα κύματα εισέβαλλον εις το πλοίον, ώστε αυτό ήδη εγεμίζετο. Και αυτός ήτο επί της πρύμνης κοιμώμενος επί το προσκεφάλαιον· και εξυπνούσιν αυτόν και λέγουσι προς αυτόν· Διδάσκαλε, δεν σε μέλει ότι χανόμεθα; Και σηκωθείς επετίμησε τον άνεμον και είπε προς την θάλασσαν· Σιώπα, ησύχασον. Και έπαυσεν ο άνεμος, και έγεινε γαλήνη μεγάλη. Και είπε προς αυτούς· Διά τι είσθε ούτω δειλοί; πως δεν έχετε πίστιν; Και εφοβήθησαν φόβον μέγαν και έλεγον προς αλλήλους· Τις λοιπόν είναι ούτος, ότι και ο άνεμος και η θάλασσα υπακούουσιν εις αυτόν;» Μαρκ δ: 36-41
Και... ξαφνικά
Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούσαμε ή είπαμε με θαυμασμό, τη φράση, «κανείς δεν το περίμενε αυτό». Ένα γεγονός έξω από τους δικούς μας σχεδιασμούς, απρόβλεπτο από της δικές μας προθέσεις, ξένο από τις προσωπικές μας επιθυμίες, έρχεται να ανατρέψει και ανατρέπει τα σχέδια μας, το πρόγραμμα που με πολύ προσπάθεια και λαχτάρα είχαμε σχεδιάσει και προγραμματίσει για μας.
Όσους υπολογισμούς είχαμε κάνει τους βάζει στο περιθώριο, αλλάζοντας το σκηνικό της ζωής μας, αναγκάζοντας μας να ζήσουμε κάτι που δεν θα θέλαμε. Μια νέα πραγματικότητα, κάτω από νέες συνθήκες. Βάζοντας σε νέα δοκιμασία την πίστη μας, τις πνευματικές μας αντοχές... πράγμα που τις περισσότερες φορές φανερώνει πόσο χωμάτινοι εξακολουθούμε να είμαστε και πόσο λίγα βήματα πίστης έχουμε κάνει. Καλώντας μας να αποδείξουμε πρακτικά αυτό που ομολογούμε, ψάλλουμε, και πιστεύουμε για τον εαυτό μας.